Οι δύο ομιλίες του Μπάιντεν σε Κίεβο και Βαρσοβία και η καθιερωμένη ομιλία του Πούτιν στη Μόσχα «προς το έθνος» επισφράγισαν με τον πιο επίσημο τρόπο αυτό που γνωρίζαμε και αυτό που έδειχνε άλλωστε πλήθος γεγονότων το τελευταίο διάστημα: ο ανελέητος αυτός πόλεμος, παρά τις αντιφάσεις που εξακολουθούν να διατρέχουν τις βασικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που ηγούνται σ΄ αυτόν, όχι μόνο δεν πρόκειται να σταματήσει να αλέθει κορμιά και να παράγει δυστυχία και καταστροφή σε μαζική κλίμακα, όχι μόνο «σπάει» κάθε εκτιμώμενη «οροφή» επικινδυνότητας, αλλά ωθεί τους πρωταγωνιστές του και συνολικά την κατάσταση στον πλανήτη σε πολύ οριακά και επικίνδυνα σημεία.
Η σύγκρουση αυτή ανάμεσα στις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ με πληρεξούσιο το αντιδραστικό καθεστώς του Κιέβου και τη Ρωσία, με το ερωτηματικό ποιος/ποιοι, πώς και πόσο θα κερδίσουν και τι από αυτήν, παράγει επιπλέον μια μεγάλη ρευστότητα, ρηγματώνει προηγούμενες βεβαιότητες, προκαλεί σοβαρές αναταράξεις σε μια σειρά χώρες, αλλαγές τακτικής έως και ριψοκίνδυνες γεωπολιτικές αναζητήσεις τόσο στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεύτερης και τρίτης γραμμής όσο και στις περιφερειακές δυνάμεις αλλά και τις εξαρτημένες άρχουσες τάξεις μιας πλειάδας χωρών, σε όλες ανεξαιρέτως τις ηπείρους.
Χαρακτηριστική η περίπτωση της Μολδαβίας, με τη φιλοδυτική πρόεδρο να καταγγέλλει επικείμενο ρωσικό πραξικόπημα, με τη βοήθεια μάλιστα, όπως λέει, δυνάμεων από τη Λευκορωσία, τη Σερβία και το Μαυροβούνιο(!), και τη Ρωσία να καταγγέλλει με τη σειρά της την πρόεδρο πως όλα αυτά είναι αντιπερισπασμός για να προωθηθεί η ένωση της Μολδαβίας με τη νατοϊκή Ρουμανία. Παραπέρα, ποιος θα πίστευε λίγα χρόνια πριν πως η Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν, χώρες του μαλακού –καυκάσιου- υπογάστριου του ρώσικου ιμπεριαλισμού, θα συζητούσαν στο περιθώριο της Συνόδου του Μονάχου για το Ναγκόρνο Καραμπάχ με διαμεσολαβητή τις ΗΠΑ ή πως η Νότια Αφρική θα αναβάθμιζε στρατιωτικά τις σχέσεις της με την «κακή Ανατολή» (είναι μια δεκαετία στους BRICS), συμμετέχοντας σε κοινή ναυτική στρατιωτική άσκηση στον Ινδικό Ωκεανό με Ρωσία και Κίνα, αφού προηγουμένως είχε επιτρέψει τον ελλιμενισμό της ρώσικης φρεγάτας Admiral Gorshkov που μεταφέρει τον υπερηχητικό πύραυλο Zircon, κάνοντας έτσι τους δυτικούς ιμπεριαλιστές να αφρίζουν από το κακό τους! Ποιος θα πίστευε, για να μιλήσουμε για την ιμπεριαλιστική Γερμανία, πως η ηγεσία της θα αναγκαζόταν να σταματήσει άρον άρον την ενεργειακή στρατηγική συνεργασία με τη Ρωσία, αλλά και να κάνει πως δεν άκουσε για το αμερικανο-νορβηγικό σαμποτάζ στους τόσα υποσχόμενους ρωσογερμανικούς αγωγούς!
Από τον Χερς στη Νούλαντ
Ενόσω το προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας μας εκτυπωνόταν, βγήκε στη δημοσιότητα το ρεπορτάζ του γνωστού αμερικανού δημοσιογράφου Σέιμουρ Χερς, που στο μακρινό 1968 είχε αποκαλύψει τη σφαγή στο βιετναμέζικο χωριό Μι Λάι από τους αμερικανούς «απελευθερωτές», πως το σαμποτάζ στους Nord Stream 1 και 2 οργανώθηκε και εκτελέστηκε από τις ΗΠΑ και τη Νορβηγία. Φυσικά, για όσους δεν έτρωγαν το κουτόχορτο των δυτικών ΜΜΕ που τόσο καιρό προσπαθούσαν να πείσουν πως το σαμποτάζ το έκαναν οι… Ρώσοι, το γεγονός ότι πίσω από την τυχοδιωκτική αυτή και εμπρηστική ενέργεια ήταν η Ουάσιγκτον δεν ήθελε και πολύ μυαλό για να το καταλάβουμε. Άντε να εκτιμούσαμε ότι δεν ήταν μαζί της η Νορβηγία, αλλά η Βρετανία ή η Πολωνία ή... Το ζήτημα που αναδεικνυόταν, για μια ακόμη φορά, μέσω αυτού του ρεπορτάζ ήταν πως τμήματα του αμερικανικού κατεστημένου εξακολουθούν να έχουν τόσο σοβαρές επιφυλάξεις για τη γραμμή της αμερικανικής διοίκησης στην Ουκρανία, που αναγκάστηκαν να βγάλουν στη φόρα τα άπλυτα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Μία εβδομάδα αργότερα και λίγο πριν από τη Σύνοδο του Μονάχου, η αμερικανίδα υφυπουργός Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ (γνωστή για το βρόμικο ρόλο της στο φιλοδυτικό πραξικόπημα του Μεϊντάν στην Ουκρανία το 2014) έκανε την εμπρηστική δήλωση πως οι ΗΠΑ θεωρούν ότι η Κριμαία θα πρέπει να αποστρατιωτικοποιηθεί και η Ουάσινγκτον στηρίζει τις ουκρανικές επιθέσεις που θα υπάρξουν εναντίον στρατιωτικών στόχων στη χερσόνησο, προκαλώντας την άμεση και οργισμένη αντίδραση της Μόσχας. Ήταν ένα μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις –μέσα και έξω- πως η γραμμή της κλιμάκωσης θα ακολουθηθεί με κάθε τρόπο και μέσο.
Η Σύνοδος του Μονάχου: η Δύση μετράει δυνάμεις και συνοχή
Πιο αντιρωσική Σύνοδος από αυτή που διεξάχθηκε την περασμένη εβδομάδα στο Μόναχο δεν υπήρξε μέχρι τώρα. Το «πυρ ομαδόν» ξεκίνησε από τον Μακρόν, που επιχειρώντας από την αρχή της νέας χρονιάς να δείξει «άλλο πρόσωπο» σε σχέση με αυτό του «συνομιλητή του Πούτιν», συνέχισε τη σκληρή του ρητορική έναντι της Ρωσίας, υπογραμμίζοντας πως η Ουκρανία πρέπει να στηριχθεί μέχρι τη νίκη, αλλά και δηλώνοντας το… ελαφρώς αντιφατικό πως η Ρωσία πρέπει να ηττηθεί αλλά όχι να συντριβεί, ώστε να είναι σε θέση να προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις.
Βέβαια, παρά τα μεγάλα λόγια, ο γαλλικός ιμπεριαλισμός είναι πιο πίσω στη στήριξη του αντιδραστικού καθεστώτος του Κιέβου ακόμα και από τη Γερμανία που δέχεται έναν χρόνο τώρα τις πιο έντονες κριτικές και βρίσκεται κάτω από ένα διαρκές καθεστώς πιέσεων και εκβιασμών από τις ΗΠΑ, είτε άμεσο είτε διαμέσου των χωρών της «Νέας Ευρώπης». Η Γαλλία με αυτή την «αλλαγή πλεύσης», περισσότερο στα λόγια και λιγότερο στην πράξη, προσπαθεί να ελιχθεί και να διεκδικήσει από τη στριμωγμένη Γερμανία μεγαλύτερο μερίδιο επιρροής στην ιμπεριαλιστική συμμαχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από την άλλη, το Βερολίνο, χωρίς να πει κουβέντα για τις αποκαλύψεις του Χερς, διά στόματος Σολτς άφησε μεγάλες αιχμές προς τις ΗΠΑ για το φιάσκο της αποστολής τανκς στην Ουκρανία. Όντως, μόλις οχτώ χώρες έχουν δηλώσει πως θα στείλουν Leopard στην Ουκρανία, και ενώ αρχικά προγραμματιζόταν η αποστολή των πρώτων 140 από τα 300 που είχαν υποσχεθεί στον Ζελένσκι, μετά βίας έχουν βρεθεί 50, τα μισά από τα οποία είναι σε κακή κατάσταση, χρήζουν επισκευής και δεν θα φτάσουν στο Κίεβο πριν από τον Απρίλη! Φυσικά οι γεωπολιτικές φιλοδοξίες του γερμανικού ιμπεριαλισμού έχουν υποστεί ζημιά, ενώ η ύπαρξη στο εσωτερικό του μιας μερίδας με ισχυρές φιλοαμερικανικές τάσεις (με πολιτικό εκπρόσωπο τους Πράσινους) όχι μόνο αντανακλά τα στρατηγικά αδιέξοδά του αλλά και τα επιτείνει. Χαρακτηριστικά, παράλληλα με τις μπηχτές του Σολτς προς τις ΗΠΑ, «η ντυμένη με στολή εκστρατείας» γερμανίδα ΥΠΕΞ Μπέρμποκ έκανε, μαζί με τον επικεφαλής της ευρωενωσίτικης διπλωματίας, Ζοζέπ Μπορέλ, τις πιο πολεμοχαρείς αντιρωσικές δηλώσεις.
Βέβαια, ακόμα και αν δεν πάρθηκε απόφαση για τα F-16 και τα πυραυλικά συστήματα μεγάλου βεληνεκούς ATACMS, τα ερωτηματικά με τα τανκς να παραμένουν και ενώ στα προβλήματα συνεχίζει να προσμετράται και η άρνηση της Τουρκίας για την επικύρωση της ένταξης της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, ωστόσο ο πακτωλός των χρημάτων, με πρωτοστατούσες τις ΗΠΑ, συνεχίζει να ρέει για τον πολεμικό εξοπλισμό του Κιέβου. Επίσης, καθόλου αμελητέο δεν είναι το γεγονός πως οι ΗΠΑ συνεχίζουν να στριμώχνουν γεωπολιτικά τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και να έχουν δημιουργήσει σημαντικά δίκτυα επιρροής στη «Νέα Ευρώπη», αλλά και πως μέσα σε ένα χρόνο έχουν πολλαπλασιάσει την αμερικανονατοϊκή στρατιωτική παρουσία σε όλο το μήκος των δυτικών συνόρων της Ρωσίας. Ενώ αρχίζουν να θέτουν τις προϋποθέσεις για να εκβιάσουν την ΕΕ, ώστε να συρθεί και στο αντικινέζικο μέτωπο που επιχειρούν να στήσουν με την AUKUS και μια σειρά επιθετικών κινήσεων στην περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού.
Επιπλέον, χρησιμοποιώντας το κλίμα της αντιρωσικής υστερίας που οι ίδιες δημιούργησαν, οι ΗΠΑ προσπάθησαν στη Σύνοδο να στριμώξουν την Κίνα, κατηγορώντας την πως ετοιμάζεται να δώσει όπλα στη Ρωσία, κάτι που όπως είπαν θα είχε σοβαρές συνέπειες. Η Κίνα, μέσω του ΥΠΕΞ Γουάνγκ Γι, έδωσε πληρωμένη απάντηση πως «δεν θα αποδεχτεί ποτέ τις πιέσεις και τις απειλές των ΗΠΑ να απειλήσουν τις σχέσεις μας με τη Ρωσία», προσθέτοντας με νόημα ότι η Κίνα δεν «έμεινε άπραγη ούτε έριξε λάδι στη φωτιά» και πως όχι μόνο καλεί σε ειρήνη και διαπραγματεύσεις, σε αντίθεση με άλλες χώρες, αλλά σύντομα θα καταθέσει και γραπτό ειρηνευτικό σχέδιο στον ΟΗΕ. Ενώ και για το επεισόδιο με τα μπαλόνια ο κινέζος ΥΠΕΞ χαρακτήρισε τη στάση των ΗΠΑ παράλογη, απίστευτη και υστερική! Ο κινέζικος ιμπεριαλισμός μπορεί λοιπόν να κρατά γενικά τις ισορροπίες, αποφεύγοντας να στηρίξει άμεσα -στρατιωτικά, οικονομικά αλλά και πολιτικά- την ρωσική εισβολή, αλλά δεν θα κάνει το χατίρι στις ΗΠΑ και τη Δύση να αφήσει μόνη της την Ρωσία, ώστε μετά να έρθει η σειρά της.
Μέτωπο: επιτυχίες και προοπτικές
Εν τω μεταξύ, σε όλη τη γραμμή του μετώπου, οι ρωσικές δυνάμεις καταγράφουν μια αργή αλλά σταθερή προέλαση, κυρίως στις περιοχές του Μπαχμούτ και του Ουγκλεντάρ, η κατάληψη των οποίων θα τους ανοίξει το δρόμο για την τελευταία γραμμή της ουκρανικής άμυνας (Σλαβιάνσκ-Κραματόρσκ-Κονσταντινόβκα) στο Ντονμπάς. Είναι αλήθεια πως οι δύο περιοχές έχουν μετατραπεί, κυρίως για τους Ουκρανούς αλλά και για τους Ρώσους σε αρκετά μικρότερο βαθμό, σε κρεατομηχανή. Ο ρωσικός στρατός με τους χιλιάδες επίστρατους που έχουν ριχτεί στον πόλεμο και με τη χρήση των πιο προηγμένων οπλικών συστημάτων έχουν διαρρήξει πολλά σημεία της άμυνας του Κιέβου, καταστρέφουν συστηματικά τις εφεδρείες που στέλνονται από τον Ζελένσκι, σε σημείο οι ΗΠΑ να πιέζουν για άμεση αποχώρηση τουλάχιστον από το Μπαχμούτ. Παράλληλα, οι ρώσικες δυνάμεις, συνεχίζοντας σε τακτά χρονικά διαστήματα το μπαράζ με τις πυραυλικές επιθέσεις, που επεκτείνονται πια και σε στρατιωτικά εργοστάσια κατασκευής οβίδων και στερεών καυσίμων, καταστρέφουν όχι μόνο το ενεργειακό δίκτυο της Ουκρανίας αλλά και δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στον ανεφοδιασμό του ουκρανικού στρατού.
Με βάση τις πληροφορίες της διαβόητης μυστικής υπηρεσίας Μοσάντ και κρατώντας έτσι κι αλλιώς από τη μεριά μας επιφυλάξεις, τα στατιστικά και οι αριθμοί της φρίκης ενός χρόνου πολέμου τρομάζουν. Η Μοσάντ αναφέρει πως το Κίεβο μετράει 157.000 νεκρούς, 234.000 τραυματίες, ενώ για τη Ρωσία ισχυρίζεται πως οι αριθμοί νεκρών και τραυματιών είναι 9 φορές μικρότεροι. Επιπλέον, αναφέρει πως οι δυτικές απώλειες φτάνουν τους 5.360 «μισθοφόρους», τους 2.458 στρατιωτικούς από χώρες του ΝΑΤΟ και περίπου 250 «συμβούλους», και όλα αυτά χωρίς να εμπλέκεται με επίσημο τρόπο άμεσα στη σύγκρουση! Συνυπολογίζοντας τα εκατομμύρια εκτοπισμένους σε άλλα σημεία της Ουκρανίας ή της Ρωσίας και αυτούς που έφυγαν στο εξωτερικό, αλλά και την εκτεταμένη καταστροφή των πόλεων και των υποδομών, μπορεί άραγε κάποιος να ισχυριστεί ότι κατανοεί το μέγεθος της οπισθοδρόμησης και της κόλασης που ζουν οι λαοί της περιοχής αυτής;
Οι ομιλίες Μπάιντεν και Πούτιν: οδηγός κλιμάκωσης
Όπως αναφέραμε και στην αρχή του άρθρου, οι ομιλίες των προέδρων των ΗΠΑ και της Ρωσίας αποτελούν την πιο χαρακτηριστική έκφραση της ακόμα πιο επικίνδυνης φάσης που ανοίγεται μπροστά μας.
Και μόνο το γεγονός πως η πρώτη ομιλία του Μπάιντεν έγινε στο Κίεβο ενώ η δεύτερη στη Βαρσοβία φτάνει για να καταδείξει πως η διοίκηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, παρά τις διαφωνίες στο εσωτερικό της αμερικανικής αστικής τάξης, είναι σταθερά προσηλωμένη στο να στριμώξει τη Ρωσία. Πάνω απ’ όλα η αμερικανική ηγεσία δεν μπορεί να διανοηθεί πως το Κίεβο και μαζί με το Κίεβο και η στρατηγική τής περικύκλωσης της Ρωσίας μπορεί να ηττηθεί! Όταν επιπλέον στα θετικά προσμετρά την επαναφορά τού «εγκεφαλικά νεκρού» ΝΑΤΟ στην ενεργό ζωή και δράση και με σκοπό το… θάνατο. Όταν ετοιμάζεται να υποδεχθεί στους κόλπους της ατλαντικής συμμαχίας, παρά τα προβλήματα και τις καθυστερήσεις, δύο μέχρι πρότινος «ουδέτερες» χώρες όπως η Φινλανδία και η Σουηδία. Όταν έχει μετατρέψει την Ουκρανία σε μια ντε φάκτο νατοϊκή χώρα. Όταν μέσω του Ουκρανικού πιέζει και ευθυγραμμίζει τους Γαλλογερμανούς και συνολικά την ΕΕ. Όταν δηλαδή στα αρχικά υψηλά στρατηγικά διακυβεύματα αυτής της σύγκρουσης έχει προστεθεί και η ανάγκη να κατοχυρώνει τις επιτυχίες του τελευταίου χρόνου, που σε αντίθετη περίπτωση κινδυνεύουν να αναιρεθούν ολικώς ή μερικώς.
Στον αντίποδα, η ομιλία του Πούτιν «προς το έθνος», δηλαδή προς τη ρωσική νέα αστική τάξη, το στρατιωτικό, πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της Ρωσίας, αποτέλεσε μία ακόμη ευκαιρία για τη ρωσική ηγεσία να δείξει την αποφασιστικότητά της στην επίτευξη αυτού που ονομάζει «ειδική στρατιωτική επιχείρηση», δηλαδή την εισβολή στην Ουκρανία.
Με τα ερωτηματικά να παραμένουν σε μας (και όχι μόνο σε μας) για το πώς (επανα)προσδιορίζονται σε αυτή τη φάση οι στόχοι της περσινής εισβολής, το μόνο σίγουρο είναι πως ο ρωσικός ιμπεριαλισμός δεν έχει πολλά, για την ακρίβεια δεν έχει κανένα περιθώριο, να σκεφτεί το ενδεχόμενο ήττας, μιας και κάτι τέτοιο συνιστά άμεση απειλή για την ακεραιότητα του χώρου κυριαρχίας του. Με άλλα λόγια, δεν μπορεί να αποδεχθεί το στήσιμο πυραύλων στα δυτικά του σύνορα που χρειάζονται 5 λεπτά για να χτυπήσουν τη Μόσχα. Γνωρίζει πως μια νίκη επί του πεδίου μπορεί να του δώσει τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί ακόμα και το πόσο νατοϊκές θα είναι η Φινλανδία και η Σουηδία αλλά και συνολικά οι χώρες των δυτικών συνόρων της. «Πόσο νατοϊκές» πρώτα και κύρια από την άποψη του ότι ο νατοϊκός εξοπλισμός που τυχόν εγκατασταθεί σ΄αυτές να μην απειλεί τη ρωσική επικράτεια. Αν υποθέσουμε βέβαια ότι όλες αυτές οι χώρες μένουν στο νατοϊκό πλαίσιο έπειτα από μια τέτοια εξέλιξη…
Ευρύτερα μια νίκη θα της δώσει το δικαίωμα να έχει λόγο και ρόλο σ’ αυτό που ονομάζει «αρχιτεκτονική ασφαλείας» στην Ευρώπη, μέρος του οποίου είναι και τα προηγούμενα. Γι’ αυτό η πυρηνική απειλή που έχει βάλει από την αρχή της σύγκρουσης επάνω στο τραπέζι δεν είναι τρικ, αλλά μια πραγματική απειλή εάν, αντίθετα από αυτό που υπολογίζει, αρχίζει να χάνει και δεν της μείνει άλλος τρόπος να υπερασπιστεί τα ιμπεριαλιστικά «δικαιώματά» της. Ευελπιστώντας πως όταν φτάσει το πράγμα εκεί, οι απέναντι θα κάνουν πίσω.
Στο ίδιο μοτίβο πρέπει να μετρηθεί και η προσωρινή αναστολή τής συμμετοχής της Ρωσίας στη Νέα Συνθήκη για τη Μείωση των Στρατηγικών Όπλων (New START) που ανακοίνωσε ο Πούτιν κατά την ομιλία του, προκειμένου, όπως είπε, να «διατηρηθεί η πυρηνική ισοτιμία». Αλλά και η απειλητική αναφορά του πως εδώ και μία εβδομάδα έχει δώσει εντολή για την ενεργοποίηση όλων των επίγειων πυρηνικών συστημάτων, συνδέοντας επιπλέον τις δύο αυτές κινήσεις με το ρόλο των ΗΠΑ στα χτυπήματα με drones της στρατηγικής αεροπορικής βάσης Ένγκελς που βρίσκεται σε απόσταση 500 χιλιομέτρων από τα δυτικά της σύνορα.
Με βάση τα προηγούμενα, το πιο αισιόδοξο –λέμε τώρα- σενάριο είναι η σύγκρουση αυτή να οδηγηθεί, ύστερα από χιλιάδες ακόμα νεκρούς και με το πολεμικό μέτωπο να παραμένει σχετικά αμετάβλητο για μεγάλο διάστημα, σε μια λύση τύπου Βόρειας και Νότιας Κορέας. Στη δημιουργία δηλαδή μιας βαριάς οχυρωμένης εκατέρωθεν αμυντικής γραμμής κάπου στο Ντομπάς, με την Ουκρανία ντε φάκτο διαιρεμένη και ταυτόχρονα μια περιοχή υπό την διαρκή απειλή ανάφλεξης.
Το σίγουρο είναι πως η άγρια ιμπεριαλιστική σύγκρουση σκοτεινιάζει, μαυρίζει θα λέγαμε, τον διεθνή ορίζοντα, θέτοντας στις κομμουνιστικές δυνάμεις στη χώρα μας και τον κόσμο ολοένα και πιο επιτακτικά το καθήκον της οργάνωσης της εργατικής και λαϊκής πάλης σε αντιπολεμική και αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, βάζοντάς τις μπροστά στην ανάγκη να μεγαλώσουν τα βήματα που θα καλύψουν την αναντιστοιχία ανάμεσα στην προφανή αναγκαιότητα και την ολοφάνερη υποκειμενική αδυναμία.
