Θα μπορούσε κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος να ισχυριστεί βάσιμα και να αποδείξει με χίλια δυο παραδείγματα ότι το νόημα του τίτλου βγαίνει μέσα από την ίδια τη ζωή! Πράγματι, ό,τι έχει καταφέρει ο λαϊκός κόσμος, κάθε άνθρωπος του λαού, το χρωστά στην πάλη του. Κανείς δεν του χάρισε τίποτε. Ακόμη κι όταν βαφτίζονται ψευδεπίγραφα οι κατακτήσεις «παροχές», έχουν έρθει μέσα από σκληρή αντιπαράθεση των «από κάτω» με τους «από πάνω». Τα δικαιώματα, ωστόσο, μπορούν σχετικά εύκολα να γίνουν… παρελθόν, στο βαθμό που υπάρξει εφησυχασμός και κυριαρχήσει η αντίληψη ότι, άπαξ και κερδήθηκαν, θα παραμείνουν ες αεί. Τα τελευταία μνημονιακά χρόνια επαλήθευσαν αυτή τη μεγάλη αλήθεια με οδυνηρό τρόπο.
Και όμως. Τόσο οι βασικοί μονομάχοι (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) όσο και τα τριτοκλασάτα και βάλε αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ-ΜέΡΑ25), ακόμα και τα ακροδεξιά εξαπτέρυγα του συστήματος (Ελληνική Λύση), έχουν σκυλιάσει να «πείσουν» το λαό ότι ο δρόμος για μια καλύτερη ζωή περνάει υποχρεωτικά μέσα από την κάλπη. Εκεί, στο εκλογικό πεδίο, είναι που τα «δίνουν» όλα. Πασχίζουν, λοιπόν, να δείξουν ότι είναι «διαφορετικοί», τη στιγμή που είναι ολόιδιοι. Φυσικά και αναφερόμαστε στις βασικές επιλογές του συστήματος και όχι στα «μίγματα πολιτικής» τού καθενός, όπως έχει επικρατήσει να αποκαλούνται στις διάφορες παραλλαγές τους οι μορφές διαχείρισης της αστικής εξουσίας.
Αυτά ακριβώς τα βασικά και κεφαλαιώδη, αυτά στα οποία συμφωνούν ουσιαστικά και θεωρούνται θέσφατα για τα συμφέροντα του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, συνειδητά αποκλείονται από το δημόσιο λόγο, δεν γίνονται αντικείμενο καμιάς ούτε καν κοκορομαχίας για το θεαθήναι από μεριάς τους. Ποιος τους ακούει, φερ’ ειπείν, να τοποθετούνται για το ζήτημα της παρουσίας των αμερικανικών βάσεων στη χώρα μας; Ποιος θέτει θέμα παραμονής ή όχι στο ΝΑΤΟ σήμερα; Ποιος, ακόμη πιο πολύ, θέτει το ζήτημα της εξόδου της χώρας μας από την ΕΕ; Ποιος, με άλλα λόγια, θέτει ως στόχο πάλης του λαού την ανεξαρτησία της χώρας από τους ιμπεριαλιστές; Στο βαθμό που δεν υπάρχει καμιά μερίδα της αστικής τάξης με «εθνικά» χαρακτηριστικά, είναι ολοφάνερο ότι το όλο ζήτημα τίθεται αυτόματα εκτός συζήτησης. Μάλιστα, η εμπλοκή στον πόλεμο και η ακόμη μεγαλύτερη προετοιμασία για το μέλλον θεωρείται… «εθνικό συμφέρον».
Αλλά και στο μέτωπο της επίθεσης κατά των εργαζομένων, οι τόνοι διαμαρτυρίας αυτών των δυνάμεων έχουν πέσει. Όλοι θυμόμαστε, π.χ., το ύψος του κατώτατου μισθού που υποτίθεται ότι διεκδικούνταν από τον αστικό και το ρεφορμιστικό συνδικαλισμό πριν από 10-15 χρόνια. Σήμερα, με την επίθεση να έχει διανύσει δρόμο και τις συνθήκες ζωής να έχουν επιδεινωθεί δραματικά, οι διαφορές ανάμεσα στα ανωτέρω κόμματα ως προς το τι προτείνουν - και όχι διεκδικούν - είναι της τάξης κάποιων δεκάδων ευρώ! Μπορεί να παραδέχονται ότι υπάρχει ακρίβεια και ανεργία, ότι επιβάλλεται υπερφορολόγηση και υπερεργασία, ότι μεγαλώνουν οι κοινωνικές ανισότητες, όπως κομψά ονομάζουν τη ραγδαία φτωχοποίηση της εργατικής τάξης και όλων των λαϊκών στρωμάτων, αλλά πρυτανεύουν σε όλους ανεξαιρέτως οι «αντοχές της οικονομίας» και όχι οι ανάγκες των εργαζομένων. Είναι μια βαθιά υπόκλιση στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό.
Για να μείνουμε μόνο στα σημερινά κοινοβουλευτικά κόμματα, δεν έχουμε παρά να δούμε τι έκαναν και τι κάνουν, τι έλεγαν και τι λένε σε μια σειρά ζητήματα. Ποια πολιτική, κατ’ αρχάς, υιοθέτησαν στο 3χρονο της πανδημίας και τι αποτέλεσμα είχε αυτό στις λαϊκές μάζες. Δεκάδες κι εκατοντάδες μέτρα πέρασαν κι εφαρμόστηκαν, η φασιστικοποίηση και η καταστολή χτύπησαν κόκκινο, η επίθεση δεν μπήκε σε κανένα lockdown και οι ίδιοι καλούσαν το λαό να υπομείνει καρτερικά την καταβύθιση της ζωής του. Ζητήματα βάρβαρων εργασιακών σχέσεων, καταργημένων συλλογικών συμβάσεων εργασίας, σωρεία αντιασφαλιστικών ρυθμίσεων έγιναν κανονικότητα. Για να μη μιλήσουμε για τις απαγορεύσεις, τους περιορισμούς και τις επιβολές που γνώρισαν νέες δόξες.
Ακόμη και σήμερα που κάποια κραυγαλέα από τα πολλά εγκλήματα του συστήματος αποκαλύπτονται πλατιά, λειτουργούν ως δούρειος ίππος μέσα στο λαό για το καταλάγιασμα της αγανάκτησης και της οργής. Τα εγκλήματα στο Μάτι, στη Μάνδρα, στην Εύβοια, στα Τέμπη (το πλέον πρόσφατο), που έκαναν και κάνουν το ποτήρι να ξεχειλίζει, υποβαθμίζονται μετά τις πρώτες μέρες. Ένα μεγάλο κομμάτι του λαού που θέλει να παλέψει, σπρώχνεται βίαια απ’ όλες τις μεριές να βγει απ’ τον αγώνα, να επιστρέψει στην πεπατημένη του προεκλογικού κλίματος.
Αλήθεια, μπορεί να βρει κάποιος «μικρότερο κακό» σε όλα αυτά; Είναι βέβαιο ότι η αντιδραστική αυτή θεωρία θα γνωρίσει εκ νέου δόξες, όσο πλησιάζουμε προς τις κάλπες. Μικρότερο κακό ο ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τη ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ ίσως, ως τρίτο κόμμα, σε σχέση με τους άλλους δύο. Το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25 σε σχέση με τους μεγαλύτερους. Και τράβα κορδέλα. Το ίδιο και η επίσης αντιδραστική θεωρία της «χαμένης ψήφου». Αυτής που δεν πρέπει να πάει σε κανέναν άλλον πλην των δύο μονομάχων, αφού… «βγάζουμε κυβέρνηση». Εκείνης που κανένα μικρότερο κόμμα δεν δικαιούται να διεκδικεί και να επιζητά. Χαμένη στο ΠΑΣΟΚ σε σχέση με τους δύο. Στο ΚΚΕ σε σχέση με τους τρεις. Στο ΜέΡΑ25 σε σχέση με τους τέσσερεις. Στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά σε σχέση με το ΚΚΕ. Στο ΚΚΕ(μ-λ) σε σχέση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη ΛΑΕ ή όποια άλλη συγκόλληση. Η αναπαραγωγή τού αστικού θεωρήματος γίνεται εδώ και χρόνια, δυστυχώς, και στα πλαίσια της Αριστεράς.
Δεν αντιμετωπίσαμε ποτέ κι ούτε φυσικά θα το κάνουμε τώρα, τα πραγματικά επίδικα της λαϊκής πάλης με όρους προεκλογικού μάρκετινγκ. Αυτά υπάρχουν, ανεξάρτητα των ψεύτικων κι εκβιαστικών διλημμάτων που θέτουν οι δυνάμεις του συστήματος στο λαό. Είμαστε δεσμευμένοι να θέτουμε και να παλεύουμε τα βασικά πολιτικά ζητήματα, αυτά που αναδεικνύουν τα κύρια και αδιαμφισβήτητα μέτωπα, από την έκβαση των οποίων εξαρτάται η «όλη» ζωή του λαού, πάνω σε μια βάση κίνησης, αντίστασης και πάλης, οργάνωσης και μαζικοποίησης, διεκδίκησης και αναμέτρησης με τις δυνάμεις του συστήματος. Οι αποπροσανατολιστικές θεωρίες τού δήθεν μικρότερου κακού και της δήθεν χαμένης ψήφου οδηγούν στον εγκλωβισμό του λαού στην αναμονή, στην ανάθεση, στις εκλογικές, κοινοβουλευτικές και κυβερνητικές αυταπάτες, στην υφαρπαγή της ψήφου και εν τέλει στην απογοήτευση και στην υποταγή.
Όλοι όσοι υπόσχονται «μαγικές» λύσεις μέσω του «μαγικού» χαρτιού, ακόμη ίσως και με πιο χαμηλούς τόνους λόγω της σταδιακής απομυθοποίησης αυτού του αδιέξοδου δρόμου, είναι υπονομευτές και εχθροί της πάλης του. Θέτουν τον εκλογικό «δρόμο» σε ευθεία αντιπαραβολή με τους ταξικούς και πολιτικούς αγώνες για ζωή και δουλειά με δικαιώματα. Θέτουν την κάλπικη «ειρηνική» μετεξέλιξη του καπιταλισμού για να αποκόψουν τις μάζες από την επαναστατική προοπτική.
Όλες οι αστικές και μεταρρυθμιστικές δυνάμεις εμπλέκονται και είναι συνένοχες στο διαρκές έγκλημα που συντελείται ενάντια στο λαό. Στην παραμονή και μακροημέρευση ενός σάπιου κι εχθρικού για τους εργαζόμενους και τη νεολαία κοινωνικοοικονομικού καθεστώτος. Αυτού που στις μέρες μας έχει πάρει διαστάσεις πραγματικής μάστιγας. Απειλώντας την ίδια τη ζωή. Γι’ αυτό, για να ζήσουμε πρέπει να αγωνιστούμε!
