Ανάμεσα σ’ όλη τη δυσωδία της συστημικής πολιτικής που ξεβράστηκε απ’ το έγκλημα στα Τέμπη βγήκε στο προσκήνιο και το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων και των συνεπειών τους. Σε τηλεοπτική συνέντευξη στο Open, όταν η βουλευτής του ΚΚΕ Λ. Κανέλλη ερωτάται: «μα εσείς καταδικάζετε τις ιδιωτικοποιήσεις ενώ την ευθύνη συντήρησης την είχε το δημόσιο;» αναγκάζεται να ομολογήσει «ναι αλλά και το δημόσιο λειτουργεί σαν ιδιώτης». Γιατί λοιπόν αυτή η κωλοτούμπα; Γιατί πρέπει ο λαός, όταν εναντιώνεται στις ιδιωτικοποιήσεις, ταυτόχρονα να υπερασπίζεται ένα σύστημα κρατικό με όποιες προϋποθέσεις κάθε φορά τον καλεί να κάνει το ΚΚΕ και άλλοι ρεφορμιστές; Οι εργαζόμενοι στον ΟΣΕ έπρεπε να διεκδικούν τα εργασιακά τους δικαιώματα ή ένα σύστημα συγκοινωνιών;
Στο χώρο της περίθαλψης, κατ’ αντιστοιχία, η λογική της «υπεράσπισης του ΕΣΥ», ως σύστημα, αποτελεί κοινό τόπο όλων των ρεφορμιστών αλλά και κατά περιόδους και συστημικών δυνάμεων. Στο όνομα της σωτηρίας του ΕΣΥ κατά τη διάρκεια της πανδημίας σφαγιάστηκαν εργασιακά δικαιώματα και θυσιάζονταν οι ζωές του λαού. Ως συνέχεια αυτού, «για να αντέξει το ΕΣΥ», σχεδόν προμετωπίδα τέθηκε η επίταξη του ιδιωτικού τομέα. Οι εργαζόμενοι αντί να διεκδικήσουν προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και άνοιγμα νοσοκομείων και κλινικών έπρεπε, σύμφωνα με τις ρεφορμιστικές δυνάμεις, να διαμορφώσουν πρόταση προς το σύστημα για το πώς θα λειτουργήσει. Όταν δε η κυβέρνηση, ακριβώς για να προωθήσει την αντιλαϊκή επίθεση, προχώρησε σε χρησιμοποίηση και του ιδιωτικού τομέα, τότε ξανάρχιζαν οι κωλοτούμπες.
Η αντίληψη που ενοχοποιεί το ιδιωτικό και καθαγιάζει το κρατικό έχει τη ρίζα της στη ρεφορμιστική άποψη ότι το κράτος αποτελεί πεδίο ταξικής πάλης κι όχι όργανο του κεφαλαίου για την κυριαρχία του στην εργατική τάξη και το λαό. Είναι προϊόν της άποψης περί ταξικής ειρήνης, όπου τα κόμματα που αναφέρονται στο λαό μπορούν να διαπραγματευτούν με το κεφάλαιο ένα πιο φιλολαϊκό κράτος. Έτσι προκύπτουν τα μελετημένα και γωνιασμένα σχέδια για το σύστημα υγείας, για τις συγκοινωνίες, ακόμη και για τον κατώτατο μισθό που το σύστημα πρέπει ν’ ακούσει επιτέλους και να εφαρμόσει. Τέτοια λογική έχουν οι «κλιμακώσεις» του ΚΚΕ με τις προτάσεις νόμου στη Βουλή.
Όσο οξύνεται όμως η ταξική πάλη, τόσο αποκαλύπτεται πλατύτερα στο λαό η πραγματική φύση του συστήματος. Σε γεγονότα όπως το έγκλημα στα Τέμπη, η λαϊκή εμπειρία και αγανάκτηση δεν επιτρέπει να ειπωθούν και πολλά μακριά απ’ την αλήθεια. Αποκαλύπτεται κατά συνέπεια κι ο πραγματικός χαρακτήρας του κράτους. Διαφαίνεται ότι και σε υπηρεσίες όπως οι συγκοινωνίες, η περίθαλψη, η εκπαίδευση κ.ά. -με τις όποιες διαφοροποιήσεις- και οι δημόσιοι φορείς υπηρετούν την κυριαρχία και την κερδοφορία του κεφαλαίου. Ότι και στο Δημόσιο υπάρχει εργοδοσία, οξύνεται η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, υπηρετείται ο κύκλος κερδοφορίας. Στο ΕΣΥ, η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα προχώρησε με τις ΣΟΧ, την εργολαβοποίηση, την εντατικοποίηση, την απλήρωτη εργασία, τα κλεμμένα ρεπό, τις αναστολές, τις απολύσεις, την τρομοκρατία, το χτύπημα στα συνδικαλιστικά δικαιώματα. Με νόμους που αφορούν τη λειτουργία του ΕΣΥ χτυπιέται το δικαίωμα του λαού σε ίση, πλήρη και δωρεάν περίθαλψη. Θεσμοθετείται το φακελάκι, τα απογευματινά επί πληρωμή χειρουργεία και ιατρεία, η νοσηλεία διασωληνωμένων ασθενών σε απλές κλίνες, η διακομιδή σοβαρών περιπτώσεων από άπειρους μη ειδικούς ιατρούς κ.ά.
Η ιδιωτικοποίηση είναι μία και όχι η μόνη απ’ τις μορφές που πλήττονται τα δικαιώματα λαού και εργαζομένων. Η εναντίωση των εργαζομένων εδράζεται στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και δεν συνεπάγεται την υπεράσπιση του κρατικού μοντέλου. Έχει νόημα λοιπόν οι εργαζόμενοι κατά την ανάπτυξη της πάλης τους να καταγγέλλουν τις εργολαβίες, τις ΣΔΙΤ, τη μετατροπή των νοσοκομείων σε ΝΠΙΔ ή αναδεικνύοντάς τα συσκοτίζεται η αναγκαία πάλη για δικαιώματα και σπέρνονται αυταπάτες για το ρόλο του κράτους;
Στην ταξική πάλη, το κάθε αίτημα έχει συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Εξαρτάται από ποιον τίθεται και σε ποιον απευθύνεται. Σε ποιο πεδίο υλοποιείται και πώς τελικά απολογίζεται. Όσο μας αφορά, η ταξική πάλη είναι αμείλικτη και συντελείται με όρους αναμέτρησης. Ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης για τις λαϊκές δυνάμεις καταγράφεται καθημερινά και το καθήκον της ανασυγκρότησης του εργατικού λαϊκού επαναστατικού κινήματος τίθεται σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά. Ακόμη κι αν αυτό αφορά τη συγκρότηση της πιο μικρής εστίας αντίστασης.
Οι εργαζόμενοι στην περίθαλψη, όταν παλεύουν ενάντια τις εργολαβίες, υπερασπίζονται τη μόνιμη και σταθερή δουλειά που υπάρχει ακόμη στο Δημόσιο και εναντιώνονται στους χαμηλούς μισθούς και τις αυθαιρεσίες του εργολάβου. Εναντιώνονται στις ΣΔΙΤ γιατί έρχονται να χτυπήσουν τα εργασιακά δικαιώματα. Πρέπει ν’ αντισταθούν στη δηλωμένη κυβερνητική πρόθεση να μετατραπούν τα νοσοκομεία σε ΝΠΙΔ, γιατί με αυτό το όχημα φέρνουν το τέλος της μονιμότητας και μιας σειράς δικαιωμάτων. Σε κάθε μάχη οι εργαζόμενοι οφείλουν να υπερασπιστούν τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα ενάντια σε όποια μορφή παίρνει η επίθεση του συστήματος στη συγκεκριμένη κατάσταση. Αυτό που ξεδιαλύνει τα ζητήματα είναι η ίδια η πάλη. Οι προτάσεις και τα μοντέλα οδηγούν αναγκαστικά το λαό να αναθέσει την αρμοδιότητα, ενώ η πάλη για δικαιώματα να αναλάβει ο ίδιος.
Υπάρχουν κι άλλες πλευρές για τις οποίες πρέπει να καταγγέλλεται η κατεύθυνση των ιδιωτικοποιήσεων. Σ’ έναν εργασιακό χώρο, η εμπλοκή περισσότερων εργοδοτών διασπάει την ενιαία πάλη των εργαζομένων. Η ΠΟΕΔΗΝ μόλις στο τελευταίο συνέδριο ενέταξε τους συμβασιούχους, ενώ όσοι δουλεύουν σε εργολαβίες ή με ΣΔΙΤ δεν έχουν κοινή συνδικαλιστική έκφραση. Επιπλέον, το καθεστώς που συγκροτείται δίνει στο σύστημα τη δυνατότητα ν’ αποκρύπτει τις ευθύνες του, προκειμένου να μη στοχοποιείται το ίδιο κι η πολιτική του, ενώ ενισχύει και στην περίθαλψη τη λογική του «όποιος πληρώνει, παίρνει». Ειδικά στη χώρα μας, οι ιδιωτικοποιήσεις συνδέονται και αποτελούν έκφραση και του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού κεφαλαίου, συχνά με χαρακτηριστικά ξεπουλήματος του μόχθου των εργαζόμενων και του λαού, μαζί με τα δικαιώματά τους.
Η ένταση της επίθεσης ταυτόχρονα αποκαλύπτει. Όπως και το οξυγόνο των μαζικών αγώνων ξεδιαλύνει τη ρεφορμιστική απ’ την επαναστατική γραμμή. Ο λαός κινητοποιήθηκε με τέτοια μαζικότητα τις τελευταίες μέρες και γιατί ζει και εργάζεται καθημερινά στις ίδιες συνθήκες που γέννησαν το έγκλημα στα Τέμπη. Σε κάθε χώρο δουλειάς, αναδεικνύοντας τόσο τα ιδιαίτερα ζητήματα όσο και τον κοινό χαρακτήρα της αντεργατικής κι αντιλαϊκής επίθεσης, να αγωνιστούμε μέσα από γενικές συνελεύσεις για νέες κινητοποιήσεις που θα στοχοποιούν την πολιτική του συστήματος, που βάζει όλους μας καθημερινά σε «βαγόνια θανάτου».
