Η οργή απειλεί την κανονικότητα της βαρβαρότητας!
Λαϊκή Οργή - Πλημμύρα Απεργιακή
Λαός και νεολαία να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της πάλης τους
Η Οργή. Αυτό είναι το νέο δεδομένο που καθώς εκδηλώνεται ολοένα πιο μαζικά από τον λαό και τη νεολαία της χώρας αμφισβητεί και μπλοκάρει την «κανονικότητα», όλους τους σχεδιασμούς που είχε δρομολογήσει η κυβέρνηση και συνολικά το πολιτικό σύστημα. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως η οργή είναι σήμερα το στοιχείο που κυριαρχεί στην πολιτική κατάσταση της χώρας. Και μέσα στον μεγάλο και εξελισσόμενο αναβρασμό, αυτό είναι το πρώτο ζήτημα που πρέπει να δει και να συνειδητοποιήσει λαός και νεολαία. Και μόνο η έκρηξη αυτής της δίκαιης οργής ήταν αρκετή για να μπλοκάρουν οι σχεδιασμοί των κυρίαρχων δυνάμεων. Ήταν αρκετή η έκρηξη αυτής της οργής για να αναζητούνται αλλαγές και τροποποιήσεις σχεδίων, τακτικών και προσωπείων από αυτούς που υποτίθεται ότι είναι «πανίσχυροι». Ήταν αρκετή ώστε κυβέρνηση και «αντιπολίτευση» ξαφνικά να προσπαθούν να ψελλίσουν –ψεύτικες και εξοργιστικές- συγγνώμες, υποσχέσεις, αυτοκριτικές και κριτικές. Αυτό είναι από τα πρώτα που δεν πρέπει να ξεχαστούν τις επόμενες μέρες και βδομάδες και σε όλη την εποχή που ζούμε: Η δύναμη του λαού και της νεολαίας είναι τεράστια, η μαζική πάλη μπορεί να γίνει πρωταγωνιστής των εξελίξεων!
Λαός και νεολαία συγκλονίστηκαν από το μαζικό και φρικιαστικό έγκλημα στα Τέμπη. Το έγκλημα καθαυτό ήταν η αιτία για τα πρώτα κύματα της οργής ενάντια σε ένα σύστημα που, με βάση τα πραγματικά του χαρακτηριστικά, τις πραγματικές του επιλογές και προτεραιότητες, σκότωσε και σακάτεψε δεκάδες ανθρώπους.
Αλλά η οργή που έχει συσσωρευτεί εδώ και πολλά χρόνια είναι γιγάντια. Μια ολόκληρη θάλασσα από τα «κάτω πατώματα» της κοινωνίας. Γι αυτό οι εκρήξεις δεν σταματούν. Συνεχίζουν, απλώνουν, μεγαλώνουν. Τα ποτάμια των απεργών και των διαδηλωτών που πλημμύρισαν τη χώρα στις 8 Μάρτη τροφοδοτήθηκαν από την υπόγεια θάλασσα που λυσσομανά για το δίκιο της εργατικής τάξης, για τα δικαιώματα και τη ζωή του λαού και των νέων ανθρώπων.
Χρειάζεται να παλέψουμε! Για να βγει κι άλλο η οργή. Για να γίνει αγώνας που θα πετύχει νίκες και κατακτήσεις. Για να αλλάξουν πράγματι τα αρνητικά δεδομένα απέναντι στον αντίπαλο και τον αρνητικό συσχετισμό.
Τα αστικά όρια στη λαϊκή οργή
Βρίσκεται σε εξέλιξη ένας μεγάλος ξεσηκωμός και αγώνας του λαού και της νεολαίας. Ένας ξεσηκωμός που γίνεται όλο και πιο μαζικός και απλώνεται σε πόλεις, κωμοπόλεις, σχολεία, σχολές, χώρους δουλειάς και γειτονιές. Μια έκρηξη αγωνιστικών διαθέσεων και στάσεων μέσα στη νεολαία και τον εργαζόμενο λαό.
Το εύλογο ερώτημα που ωστόσο χρειάζεται να τεθεί είναι: Ενάντια σε ποιον και τι στρέφεται ο ξεσηκωμός αυτός; Ποιες είναι οι αιτίες του, οι αφετηρίες του; Και σε αυτή τη βάση να απαντηθεί η συνέχεια του ερωτήματος: Τι παλεύει, τι διεκδικεί; Η ικανοποίηση ποιών στόχων θα αποτελεί μια έστω πρώτη δικαίωση αυτού του ξεσηκωμού;
Η εισήγηση του Μητσοτάκη στο Υπουργικό Συμβούλιο της 9/3 προσδιόρισε πολύ συγκεκριμένα την απάντηση στο ερώτημα αυτό, από τη σκοπιά βέβαια της κυβέρνησης του. Ζητούμενο είναι -σύμφωνα με τον Μητσοτάκη- η αποκατάσταση της ασφάλειας στο σιδηροδρομικό δίκτυο και η επαναλειτουργία του με ασφαλείς όρους. Στο ίδιο θέμα –ως αποκλειστικό ζητούμενο- επικεντρώνεται και όλος ο «δημόσιος διάλογος» και οι αναλύσεις και παρεμβάσεις των ΜΜΕ. Σε αυτό το θέμα επικεντρώνεται και η «κριτική» των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, αλλά και του Βαρουφάκη, όπως και η ακροδεξιά δημαγωγία του Βελόπουλου.
Επιπλέον, έχει σημασία ότι ο Μητσοτάκης προσδιόρισε ως αποδεκτό τον «ευπρεπή θρήνο των νέων ανθρώπων» και έσπευσε να πει ότι δεν θα αποδεχτεί έναν «νέο διχασμό». Εξάλλου, από την πρώτη στιγμή η κυβέρνηση επιστράτευσε την τρομοκρατία και την καταστολή ενάντια στις κινητοποιήσεις λαού και νεολαίας που εκφράζουν την οργή τους και επιδιώκουν να συγκροτήσουν και να αναπτύξουν την πάλη τους.
Είναι φανερό ποια είναι η γραμμή που διαμορφώνει η αστική πολιτική νομιμότητα απέναντι στην έκρηξη της οργής λαού και νεολαίας. «Επιτρέπονται» εκφράσεις θλίψης …άντε και διαμαρτυρίας για την κατάσταση των σιδηροδρόμων και τίποτε άλλο. Αλλά και αυτές «δεν μπορεί» να κρατήσουν πολύ, πρέπει να τελειώνουν! Μια γραμμή στην οποία πρωτοστατεί, βέβαια, η κυβέρνηση που έχει την ευθύνη εφαρμογής του «νόμου και της τάξης» του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Αλλά και μια γραμμή που υπηρετήθηκε και στηρίχθηκε από την πρώτη στιγμή από όλα τα κόμματα του συστήματος, που με «σιωπηλές διαμαρτυρίες» επεδίωξαν να μην αποκτήσει φωνή και στόχους πάλης η οργή.
Όλοι αυτοί υποτίμησαν την οργή που έχει συσσωρεύσει λαός και νεολαία. Όλοι αυτοί θεώρησαν ότι θα ξεμπερδέψουν με ένα «3ημερο πένθος» και θα επιστρέψουν αμέσως μετά στην εξέλιξη των σχεδιασμών τους. Το πρώτο πρωθυπουργικό διάγγελμα θεωρούσε ότι ήταν αρκετό να βρεθεί ένας «ένοχος σταθμάρχης». Οι πρώτες αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσαν ότι αρκούσαν τα «συλλυπητήρια» και η επανέκδοση του «θα λογαριαστούμε μετά» στην εκδοχή «θα λογαριαστούμε στις εκλογές».
Όλα αυτά δεν άντεξαν ούτε δύο μέρες. Κονιορτοποιήθηκαν από τη σφοδρότητα της έκρηξης της λαϊκής οργής. Η 8η του Μάρτη επιβεβαίωσε πως η έκρηξη «δεν χωρά» σε μια σύντομη παρένθεση λίγων ημερών.
Όλοι αυτοί επιστρατεύουν τη «θλίψη τους» για τους σκοτωμένους και σακατεμένους στα Τέμπη, γιατί δεν μπορούν να κρύψουν το έγκλημα αυτό. Αλλά στην πραγματικότητα πίσω από αυτό το έγκλημα θέλουν να κρύψουν όλα τα άλλα. Τα προηγούμενα και τα επόμενα!
Είναι σίγουρο ότι η προεκλογική συγκυρία της εκδήλωσης της οργής ήταν η πιο κακή συγκυρία για την κυβέρνηση, αλλά και για όλα τα κόμματα που διεκδικούν κυβερνητικό ρόλο. Είναι επίσης σίγουρο ότι και για τις ενδιάμεσες δυνάμεις του συμβιβασμού και της υποταγής, η χρονική σύμπτωση του ξεσηκωμού με την προεκλογική συγκυρία αποτελεί μια κατάσταση που οξύνει πολύ περισσότερο τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδά τους. Με βάση όλα αυτά, η «αναβολή» των εκλογών (από την ημερομηνία της 9/4 που είχε ουσιαστικά αλλά όχι τυπικά αναγγελθεί) είναι ήδη δεδομένη. Αλλά το πολιτικό πρόβλημα συνεχίζει να υπάρχει και να κάνει οξύτερους τους όρους πολιτικής αστάθειας και κρίσης που υπήρχαν πριν το έγκλημα στα Τέμπη και πριν την έκρηξη της οργής. Το πολιτικό πρόβλημα της διαχείρισης–εκτόνωσης της οργής, της αποτροπής της μετεξέλιξής της σε παλλαϊκό αγώνα ενάντια στην πολιτική του συστήματος. Πρόκειται για πρόβλημα κοινό όλων των κομμάτων του συστήματος, Αλλά και για πρόβλημα που συμμερίζονται -με διαφορετικούς όρους- οι δυνάμεις του ρεφορμισμού-συμβιβασμού (όπως η ηγεσία του ΚΚΕ), που υπό την πίεση των μαζών «εκτρέπονται» από την προεκλογική προπαγάνδα του «προγράμματος διακυβέρνησης» που έχουν και τίθενται μπροστά στις πιο οξυμένες εκδοχές των αντιφάσεών τους.
Ο ξεσηκωμός να καταχτήσει γραμμή αγώνα!
Ας απαντήσουμε πιο αναλυτικά στα ερωτήματα που παραπάνω θέσαμε για τους στόχους πάλης που χρειάζεται η έκρηξη της οργής, για τις νίκες και τις κατακτήσεις που πρέπει και μπορεί να επιδιώξει.
Το έγκλημα στα Τέμπη είναι αιτία της έκρηξης της οργής, είναι και καθαυτό αιτία της οργής, αλλά δεν είναι η μοναδική! Τα προβλήματα λαού και νεολαίας δεν «αρχίζουν και τελειώνουν» στις αθλιότητες ιμπεριαλισμού, κεφαλαίου και κυβερνήσεων στο ζήτημα του σιδηροδρόμου και των συγκοινωνιών-μεταφορών. Η επέλαση των ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων στη χώρα, η άγρια καπιταλιστική επίθεση, χτυπούν, σαρώνουν και γκρεμίζουν χρόνια τώρα το σύνολο των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων των μαζών και ταυτόχρονα επιβάλλουν κατάπνιξη ελευθεριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, συνθήκες φασιστικοποίησης στη δημόσια και πολιτική ζωή. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η πολιτική του συστήματος και των κυβερνήσεών του αναδεικνύεται ως εγκληματική για τα δικαιώματα των μαζών και πολλές φορές άμεσα εγκληματική για τη ζωή των εργατών, των νέων και του λαού. Από τις πλημμύρες και τις πυρκαγιές ως τα ναυάγια και τους χιονιάδες και από τα μαγκάλια που δηλητηριάζουν τους νέους χωρίς θέρμανση ως τους σκοτωμένους και σακατεμένους εργάτες και εργαζόμενους στα «ατυχήματα»-εγκλήματα στη δουλειά τους.
Όλα αυτά είναι το υλικό και η θάλασσα της οργής. Όλα αυτά απαιτούν αντίσταση, διεκδίκηση, πάλη! Εξάλλου, την ίδια ώρα που κυβέρνηση και αντιπολίτευση «θρηνούν» και «συμμερίζονται» τη λαϊκή οργή, δύο ακόμα εργάτες σκοτώνονται στη δουλειά τους, προωθούνται οι πλειστηριασμοί και η ιδιωτικοποίηση του νερού, ψηφίζεται στη Βουλή ο νόμος που ορίζει ως «βία» τις μαθητικές κινητοποιήσεις, αποφασίζεται πως τα νοσοκομεία δεν θα παίρνουν ούτε ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό. Με άλλα λόγια, τα εγκλήματα και η εγκληματική πολιτική συνεχίζονται!
Αλλά επίσης, πριν τα Τέμπη και τη μεγάλη έκρηξη της οργής μια σειρά μικρότερες αλλά πολύ σημαντικές εκρήξεις είχαν συμβεί. Τις αμέσως προηγούμενες μέρες και εβδομάδες σε πολλές επαρχιακές πόλεις είχαμε παλλαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στη διάλυση των νοσοκομείων στις πόλεις αυτές, διάλυση που επιβάλλεται από την ίδια πολιτική που συνιστά έγκλημα για τις ανάγκες της περίθαλψης και της ίδιας της ζωής του λαού!
Αυτά θέλει να συγκαλύψει ο «θρήνος» της κυβέρνησης και των κομμάτων του συστήματος. Αυτά θέλει να βάλει στην άκρη η επιτροπή που «διερευνά τα αίτια» και ο αντιδραστικός καυγάς των συνενόχων του εγκλήματος για το ποια κυβέρνηση και σε ποιο ποσοστό εκτέλεσε ή δεν εκτέλεσε τα «προβλεπόμενα των συμβάσεων». Αυτή την πολιτική θέλουν να αθωώσουν οι ωμές ή «κομψές» κραυγές των αστέρων των ΜΜΕ, που βγήκαν στην πρώτη γραμμή της υπεράσπισης των ξένων και ντόπιων αφεντικών τους.
Αυτή την πολιτική χρειάζεται να ανακαλύψει και να στοχεύσει η οργή και ο ξεσηκωμός των μαζών! Η ανάπτυξη μαζικής αντίστασης και διεκδίκησης απέναντι σε αυτή την πολιτική του συστήματος είναι η απάντηση στο ερώτημα των στόχων που χρειάζεται και μπορεί να βάλει η οργή για να γίνει αγώνας με νίκες και κατακτήσεις.
Και μιας και γίνεται πολύς λόγος «ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος» και για τη «δικαίωση», ας επισημάνουμε: Οι «διερευνήσεις» που γίνονται και θα γίνουν από τους μηχανισμούς και τις επιτροπές του συστήματος ούτε θέλουν ούτε μπορούν να αποκαλύψουν τον ένοχο: το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Δεν πρόκειται να αποκαλύψουν την επιδρομή των ιμπεριαλιστών της ΕΕ, στους οποίους και πάλι καταφεύγει η κυβέρνηση για να «λύσει το πρόβλημα». Δεν πρόκειται να αποκαλύψουν το πλιάτσικο και τον παρασιτισμό που, στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, διαχρονικά κάνει το ντόπιο κεφάλαιο και η αστική τάξη της χώρας. Το πώς οι κυβερνήσεις και το αστικό κράτος υπηρετούν, αναπαράγουν και διασφαλίζουν την παραπάνω σχέση. Όλες αυτές οι αποκαλύψεις είναι υπόθεση της μαζικής πάλης και ιδιαίτερα της πάλης των κομμουνιστικών επαναστατικών δυνάμεων, που δεν «δεσμεύονται» με κανέναν τρόπο, δεν έχουν κανενός είδους γέφυρα με τις δυνάμεις του συστήματος.
Σε αυτόν τον δρόμο της μαζικής πάλης και μόνο σε αυτόν βρίσκεται η δικαίωση των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων και η κατάκτηση καλύτερων όρων πάλης για σήμερα, για αύριο, για την προοπτική της λαϊκής υπόθεσης. Σε αυτή τη βάση είναι η Πρόταση Πάλης και Αγώνα που κατέθεσε ήδη το ΚΚΕ(μ-λ) στο κίνημα, στον αγωνιζόμενο λαό και τη νεολαία.
Ποιος αποφασίζει τη συνέχιση της πάλης;
Το περιεχόμενο, οι στόχοι της πάλης και η κατεύθυνσή της, συνδέονται στενά και με σχέση αλληλεπίδρασης με τους όρους οργάνωσης της πάλης. Οι πολιτικές δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά, στο κίνημα, στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού, οφείλουν να έχουν κατεύθυνση–πρόταση-γραμμή για την πάλη αυτή και να την παλεύουν μέσα στο λαό και στη νεολαία. Έτσι πρέπει, έτσι χρειάζεται να γίνεται. Ωστόσο, οφείλουμε να επισημάνουμε αυτά που πραγματικά συμβαίνουν:
- Η ηγεσία του ΚΚΕ κάθε άλλο παρά έχει δεσμευτεί σε μια κατεύθυνση πάλης με την ανάδειξη στόχων για τον λαό και τη νεολαία, που θα συμβάλλουν για να γίνει αγώνας η οργή. Αφού αντιλήφθηκε ότι η οργή ξεπερνούσε την αρχική της επιλογή (να συλλυπηθεί και να καταγγείλει), επιχειρεί να τη διαχειριστεί με συνθήματα ενάντια στη «συγκάλυψη» και για την «ανατροπή» που καθόλου δεν προσδιορίζεται πολιτικά και, αν κάπου παραπέμπει, είναι στις κάλπες και στα εκλογικά αποτελέσματα! Σε αυτά θα «δικαιωθεί» η πάλη και ο λαός αν βγει «ισχυρό το ΚΚΕ», που έχει παρουσιάσει τη «λύση» στο πρόβλημα. Δηλαδή τον «ενιαίο αποκλειστικά δημόσιο φορέα» για τις συγκοινωνίες, την υγεία, την παιδεία κ.ο.κ. Ωστόσο, ακόμα και ο 902 διαπιστώνει ότι στον καπιταλισμό δεν είναι δίλημμα που αφορά τα δικαιώματα του λαού το «δημόσιο-ιδιωτικό». Οπότε η πρόταση του ΚΚΕ «φωτίζει το μέλλον», αλλά δεν αφορά καθόλου τις απαιτήσεις της ταξικής πάλης στο παρόν… Ο καθένας μπορεί να αναρωτηθεί αν μπορεί να «φωτιστεί το μέλλον», αν συγκροτούνται όροι ενός επαναστατικού μέλλοντος όταν δεν υπάρχει πρόταση πάλης στο παρόν.
- Οι εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις της Αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλοι) επιστράτευσαν και πάλι το λεγόμενο μεταβατικό τους πρόγραμμα που ηττήθηκε τόσο κραυγαλέα τα προηγούμενα χρόνια και γι αυτό τώρα το ονομάζουν «αντικαπιταλιστικό». Το «Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων» βγήκε και πάλι μπροστά, στο όνομα της πολιτικοποίησης της πάλης! Στην πραγματικότητα συνιστά αποπολιτικοποίηση και άρνηση της πάλης, αφού παραπέμπει τη «δικαίωση» της οργής στις κάλπες και τελικά στην αλλαγή του διαχειριστή του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Λαός και νεολαία χρειάζεται να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της οργής τους, την υπόθεση της πάλης τους. Με Γενικές Συνελεύσεις, Επιτροπές Αγώνα, Λαϊκές Συνελεύσεις σε σχολεία και σχολές, σε σωματεία, σε χώρους εργαζομένων, σε γειτονιές, να συζητήσουν, να αποφασίσουν τους στόχους και τις μορφές της πάλης τους. Χρειάζεται να αποφασίσουν καταλήψεις, διαδηλώσεις, απεργίες, που είναι τα πραγματικά όπλα αντίστασης και διεκδίκησης των μαζών. Για να διεκδικηθούν δικαιώματα για τον λαό στις συγκοινωνίες, την περίθαλψη και την εκπαίδευση. Για να διεκδικηθούν αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, μόνιμη και σταθερή δουλειά. Για να χτυπηθεί από την ίδια την πάλη η πολιτική της φασιστικοποίησης και τα βασικά της νομοθετήματα (νόμος Χατζηδάκη-Χρυσοχοΐδη ).
Αυτή η κατεύθυνση δίνει διέξοδο στην οργή. Σε αυτή την κατεύθυνση λαός και νεολαία συγκροτούν τις δυνάμεις τους πολιτικά και ιδεολογικά, συγκροτούν τα δικά τους όργανα πάλης. Σε αυτή την κατεύθυνση κάνουν τα πραγματικά βήματα που απαιτούν τα αχαρτογράφητα νερά της συγκυρίας αλλά και συνολικά η εποχή μας!
