Ήταν έγκλημα και όχι δυστύχημα! Ένα έγκλημα που είχε προδιαγράψει εδώ και χρόνια η πολιτική όλων των κυβερνήσεων του συστήματος, που υπηρέτησαν πιστά τα συμφέροντα των αρπακτικών του ντόπιου και του ξένου κεφαλαίου, με τις ευλογίες και τις παραινέσεις της ΕΕ.
Δεκαετίες πριν, από τις «προβληματικές» του Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, άρχισε σιγά σιγά να οικοδομείται το αφήγημα των ζημιογόνων δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών που έπρεπε να εξυγειανθούν …δια της αποκρατικοποιήσεως… Όχι τυχαία, αυτό συνοδεύτηκε από τις πρώτες προσπάθειες συκοφάντησης των «τεμπέληδων» δημοσίων υπαλλήλων.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ειδικά από τη διακυβέρνηση του πατέρα Μητσοτάκη και μετά, η ιδιωτικοποίηση έγινε κεντρική πολιτική επιλογή όλων των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που εναλλάσσονταν στην εξουσία. Κερδοφόρες επιχειρήσεις και ολόκληροι τομείς της οικονομίας λεηλατήθηκαν και ξεπουλήθηκαν στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, ενώ στο δημόσιο έμεναν μόνο χρέη, τα οποία φορτώνονταν στις πλάτες του λαού. Η πολιτική αυτή έφτασε στο απόγειό της στα χρόνια των μνημονίων, οπότε στους διαχειριστές της εξουσίας προστέθηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ιμπεριαλιστές-δανειστές απαιτούσαν τις κακόφημες διαδικασίες fast track, με τις οποίες το ξεπούλημα ολοκληρωνόταν μέσα σε μια νύχτα…
Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων ήταν αποτέλεσμα της βαθιάς κρίσης του συστήματος και της έκφρασής της σε μια εξαρτημένη χώρα όπως η δική μας. Κύρια το ευρωπαϊκό, αλλά και το αμερικάνικο κεφάλαιο εφόρμησαν στην κυριολεξία στη χώρα και επιδίωξαν δυο πράγματα: Το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος, αλλά και τον έλεγχο στρατηγικών τομέων της οικονομίας για το γενικότερο –όχι μόνο οικονομικό- όφελός τους. Ο έλεγχος του πολιτικού προσωπικού της χώρας τους επέτρεπε να εξασφαλίζουν ευνοϊκή νομοθεσία, προνομιακές φορολογικές ρυθμίσεις και, βέβαια, τσάκισμα των δικαιωμάτων των εργαζόμενων. Όλα αυτά, οι ελληνικές κυβερνήσεις τα ονόμαζαν «δημιουργία ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος» και πανηγύριζαν για κάθε νέα ληστρική σύμβαση που υπέγραφαν.
Η πορεία αυτή, ακριβώς επειδή ήταν ένα από τα απότοκα της κρίσης, έγινε συνώνυμη με τη μείωση κάθε είδους κόστους: Πρώτες ύλες, υποδομές, εξοπλισμός, τεχνογνωσία και, πάνω απ’ όλα, εργαζόμενοι. Η βασική αυτή στόχευση σαρώνει, μέχρι σήμερα, τόσο τον ιδιωτικό, όσο και τον δημόσιο τομέα. Γι’ αυτό και όσοι βρίσκουν όλα τα κακά στο ιδιωτικό κεφάλαιο και όλες τις λύσεις στις κρατικοποιήσεις και τους ενιαίους δημόσιους φορείς ξεχνούν –ή κάνουν πως ξεχνούν- πως για το αστικό κράτος, τον συλλογικό καπιταλιστή, ισχύουν οι ίδιοι νόμοι και αντινομίες που ισχύουν και για τους μεμονωμένους ιδιώτες καπιταλιστές.
Πέρα από τα δικαιώματα των εργαζόμενων που καταργούνται ένα προς ένα, οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν κι ένα άλλο αποτέλεσμα: τη συνολική καθυστέρηση ολόκληρης της χώρας. Οι μεγαλύτερες ιδιωτικοποιήσεις αφορούν τομείς βασικών υπηρεσιών και υποδομών, όπως ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές κ.α. Οι ιδιώτες ιδιοκτήτες κοιτάζουν μόνο τις τσέπες τους και δεν τους ενδιαφέρει αν το προϊόν τους είναι απαραίτητο για την ίδια τη ζωή. Δεν θα κάνουν ποτέ μια επένδυση για να εξυπηρετήσουν ανάγκες του κόσμου, παρά μόνο αν από αυτή προσβλέπουν σε μεγαλύτερο κέρδος. Τα οφέλη του υγιούς ανταγωνισμού και της αυτορρύθμισης της ελεύθερης αγοράς είναι κούφια λόγια που, ουσιαστικά, κρύβουν την ασυδοσία του κεφαλαίου να κάνει ό,τι θέλει ώστε να εξασφαλίσει το μέγιστο κέρδος.
Έτσι, μια σειρά βασικά αγαθά, πέραν του ότι είναι πανάκριβα, προσφέρονται με όλο και χειρότερη ποιότητα, γιατί ποιότητα σημαίνει κόστος που κανένας, ούτε ιδιώτης, ούτε το δημόσιο, δεν θέλει να το αναλάβει.
Επίσης κόστος σημαίνει και η ασφάλεια. Το έγκλημα στα Τέμπη ήταν η τρανή και τραγική απόδειξη πως αυτό το κόστος επίσης κανένας δεν ήθελε, ούτε θέλει να αναλάβει. Και όχι μόνο στους σιδηροδρόμους. Παντού. Σε κάθε τομέα που έχει παραδοθεί στα αδηφάγα αρπακτικά του κεφαλαίου, είτε έχει ιδιωτικοποιηθεί είτε όχι.
Οι υπεύθυνοι για το έγκλημα, λοιπόν, έχουν όνομα. Είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι μέσα κι έξω από τη χώρα, που κερδοσκοπούν σε βάρος της ίδιας μας της ζωής. Είναι οι κυβερνήσεις που, όλες ανεξαιρέτως, εξυπηρέτησαν τα συμφέροντά τους με τον πιο αποφασιστικό τρόπο. Που τους παρέδωσαν τα φιλέτα της ελληνικής οικονομίας για ψίχουλα. Που νομοθέτησαν έτσι ώστε να διευκολύνονται οι επενδύσεις τους και ταυτόχρονα να μηδενίζονται οι υποχρεώσεις και οι ευθύνες τους. Που σκανδαλωδώς έδωσαν και σε αυτούς, αλλά και στους εαυτούς τους νομική ασυλία, ώστε να προστατεύονται ακόμα κι από τη δικιά τους αστική δικαιοσύνη. Και που, φυσικά, κατάργησαν κάθε εργατικό δικαίωμα, πετσόκοψαν μισθούς και συντάξεις, έβγαλαν στην παρανομία τον συνδικαλισμό και τους εργατικούς αγώνες, εξόπλισαν απλόχερα τις δυνάμεις καταστολής για να μακελεύουν κάθε εργατική και λαϊκή διεκδίκηση.
Υπεύθυνοι, όμως, για το έγκλημα είναι και οι ιμπεριαλιστές που πίεσαν ασφυκτικά για την άμεση εφαρμογή αυτών των πολιτικών. Είναι αυτοί που απαιτούσαν από μια εξαρτημένη αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό να ευθυγραμμιστεί με τα συμφέροντά τους χωρίς καθυστερήσεις και δισταγμούς. Που κράτησαν και κρατούν τη χώρα σε συνθήκες πολλών δεκαετιών πριν, γιατί απλά έτσι τους συμφέρει. Αν η Κομισιόν ήθελε πραγματικά να λύσει το πρόβλημα της ασφάλειας των ελληνικών σιδηροδρόμων δεν θα απειλούσε με πρόστιμα αφήνοντας τα τρένα και τους επιβάτες κυριολεκτικά στην τύχη τους για χρόνια ολόκληρα.
Όλοι αυτοί οι πραγματικοί υπεύθυνοι δεν περιμένουμε να κατονομαστούν στα πορίσματα των επιτροπών των εμπειρογνωμόνων και των εισαγγελέων. Δεν περιμένουμε το σύστημα να δικάσει τον ίδιο του τον εαυτό. Οι υπεύθυνοι ήδη κατονομάζονται στους δρόμους από τους χιλιάδες διαδηλωτές. Όσο για την τιμωρία τους, στην πραγματικότητα αυτή δεν μπορεί να είναι παρά η ανατροπή τους!
