Το έγκλημα στα Τέμπη και ο μαζικός λαϊκός ξεσηκωμός ενάντια στη δολοφονική πολιτική του συστήματος διαμόρφωσαν ένα νέο και εντελώς διαφορετικό πολιτικό τοπίο από αυτό που είχε συστηματικά επιδιωχθεί να παγιωθεί προηγούμενα. Για να μην θεωρηθούμε «αιθεροβάμονες», να διευκρινίσουμε ότι δεν έχουν μειωθεί στο ελάχιστο τόσο οι πολιτικές της επίθεσης, όπως αποδεικνύει το νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση του νερού και η βάρβαρη καταστολή των διαδηλώσεων, ειδικά στην Αθήνα, όσο και ότι παραμένουν οι δυσμενείς ταξικοί-πολιτικοί συσχετισμοί σε ισχύ, καθώς δεν έχει καλυφθεί ακόμα η αναντιστοιχία της λαϊκής οργής και αγανάκτησης με το επίπεδο συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων.
Αυτό, όμως, που άλλαξε είναι ότι η ορμητική εισδοχή στο προσκήνιο ευρύτατων λαϊκών μαζών «βραχυκύκλωσε» σχεδιασμούς των αστικών επιτελείων και πρόσθεσε έναν ακόμα σοβαρό «πονοκέφαλο» στους ήδη υπάρχοντες. Πρώτα από όλα για την κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και για όλους τους «πυλώνες» και διαχειριστές του συστήματος, όπως τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, καθώς η οργή του λαού, παρόλο που κυρίαρχα στρέφεται ενάντια στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν χαρίζεται και στους υπόλοιπους, τους οποίους βάζει στο κάδρο των υπευθύνων, τόσο για το έγκλημα στα Τέμπη όσο και για όλα τα δεινά που έχει υποστεί και συνεχίζει να υφίσταται. Εξάλλου, η «υπεύθυνη» και «ώριμη» στάση Τσίπρα και Ανδρουλάκη δεν έχει σαν αιτία της τη θλίψη, τον πόνο και το πένθος, αλλά τη συναίσθηση ότι πρέπει να κινηθούν προσεκτικά, για να μην μεγαλώσουν τα ρήγματα που έχουν ανοίξει ανάμεσα στον λαό και το ντόπιο σύστημα της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Αυτό, όμως, που σμπαραλιάστηκε τελείως από το λαϊκό ξέσπασμα ήταν το, εδώ και καιρό, στημένο προεκλογικό σκηνικό, η λεγόμενη παρατεταμένη προεκλογική περίοδος, στη διάρκεια της οποίας από όλες τις πλευρές καλείται ο λαός να προσαρμόσει τις ανάγκες και τα προβλήματά του σε εκλογικές-κοινοβουλευτικές επιλογές. Βέβαια, κανείς δεν έμπαινε στον κόπο να εξηγήσει γιατί ήταν αναγκαία και πώς προέκυψε αυτή η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος, ποια ήταν τα «ζόρια» που ανάγκασαν την κυβέρνηση της ΝΔ και τον Μητσοτάκη να αναβάλει τις «σίγουρες» εκλογές το περασμένο φθινόπωρο. Με τι ήταν και παραμένει αντιμέτωπο το αστικό πολιτικό σύστημα που το αναγκάζει να τροποποιεί τους «προγραμματισμούς» του, ακόμα και σε περιόδους που φαίνεται ότι μπορεί να κάνει «περίπατο» στην επίθεσή του απέναντι στον λαό; Κατά βάση με τον ίδιο τον «εαυτό» του, με τις αντιφάσεις, τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδά του. Με τις επιταγές των ιμπεριαλιστών προστατών, στις οποίες πρέπει να ευθυγραμμιστεί, με την τακτοποίηση των εσωτερικών αντιθέσεων της ντόπιας άρχουσας τάξης που εκδηλώθηκαν ιδιαίτερα με την ενεργειακή ακρίβεια, με την απαραίτητη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές για τα περιθώρια κίνησης και τον βαθμό χαλαρότητας του συμφώνου σταθερότητας μαζί με την πορεία απορρόφησης του «ταμείου ανάκαμψης» και μέσα σε αυτό το «κουβάρι», αποκαλύπτονται οι τηλεφωνικές υποκλοπές για να τινάξουν στον αέρα τις όποιες γέφυρες είχαν στηθεί.
Το αστικό πολιτικό σκηνικό περιπλέκεται όχι γιατί η απλή αναλογική δεν βγάζει αυτοδυναμία, αλλά διότι τα επιτελεία μέσα και έξω από την χώρα θεωρούν και το δείχνουν σε πολλές ευκαιρίες ότι ο Μητσοτάκης «δεν φτάνει» μόνος του για να εξασφαλίσει τη «σταθερότητα» που απαιτεί η περίοδος. Παρόλο που η επίσκεψη Μπλίνκεν έδειχνε να πιστοποιεί τη στήριξη σε Μητσοτάκη-ΝΔ, παρόλο που οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές (Γερμανία-Γαλλία) δείχνουν να τον στηρίζουν, πάντα παρουσιάζεται ότι «κάτι» λείπει. Σήμερα, μάλιστα, με την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου να πλημμυρίζει τους δρόμους από τη μία και με τις δημοσκοπήσεις να προμηνύουν ότι η αυτοδυναμία χάνεται τόσο στις πρώτες όσο και σε όποιες άλλες εκλογικές αναμετρήσεις, το πρόβλημα της κυβερνητικής διαχείρισης γίνεται ακόμα μεγαλύτερο. Για αυτό τον λόγο εντείνονται οι ζυμώσεις και τα σενάρια για κυβερνήσεις συνεργασίας σε διάφορες παραλλαγές, με βασικό περιεχόμενο τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής της επίθεσης ενάντια στον λαό και την πλήρη υποταγή στους ιμπεριαλιστές πάτρωνες.
Από την άλλη, όλοι φοβούνται μια «ρευστοποίηση» του αστικού πολιτικού συστήματος, ανάλογη με αυτή του 2012, όπου οι «πυλώνες» του αντιμετώπισαν εκλογική πανωλεθρία και η αποστοίχιση του λαού από την επιρροή των αστικών δυνάμεων ήταν πολύ μεγάλη. Για αυτό τον λόγο, από τη μεριά των προπαγανδιστικών μηχανισμών του συστήματος γίνεται μία ολόκληρη εκστρατεία «πειθούς» ότι «ο Κανένας δεν αποτελεί λύση», ενώ ταυτόχρονα προμοτάρουν σαν «αντισυστημική ψήφο» αυτή προς τα ακροδεξιά και φασιστικά μορφώματα, έτσι ώστε να αποτελέσουν φραγμό στη λαϊκή οργή και την αγανάκτηση. Παράλληλα, απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο είναι υποχρεωμένοι, από τα τώρα, να προετοιμάζουν πολιτικές «λύσεις» και αυτός είναι ο λόγος που κάποια πολιτικά πρόσωπα είτε περιβάλλονται με «υπερκομματικά» χαρακτηριστικά (Δένδιας) ή δεν θα κατέβουν στις εκλογές, για να προστατευθούν, έτσι ώστε να αξιοποιηθούν σε κυβερνητικές λύσεις (Καραμανλής).
Αυτό που είναι εξοργιστικό είναι ότι όλοι, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη, δίνουν υποσχέσεις για ένα «αξιοκρατικό κράτος», που τάχα θα θεραπεύσει τις «κακοδαιμονίες» και τις «διαχρονικές παθογένειες» και θα προσφέρει στον λαό ασφαλείς και σύγχρονες υπηρεσίες, σε όλους τους τομείς. Μάλιστα, ο Μητσοτάκης δήλωσε αποφασισμένος να τα βάλει με το «βαθύ κράτος», που κρατάει σε καθυστέρηση τη χώρα και ουσιαστικά εξαγγέλλει, με αυτό τον τρόπο, ακόμα μεγαλύτερη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζόμενων, των σωματείων και του συνδικαλισμού στον δημόσιο τομέα, καθώς όπως είναι γνωστό… αυτοί είναι το «βαθύ κράτος».
Με τον τρόπο αυτό, όλοι μαζί επιχειρούν να κουκουλώσουν τα πραγματικά χαρακτηριστικά τόσο της άρχουσας τάξης όσο και του αστικού πολιτικού συστήματος που την υπηρετεί. Πρώτα από όλα, να αποκρύψουν το γεγονός ότι η ιμπεριαλιστική εξάρτηση αποτελεί μαζί με την κομπραδόρικη αστική τάξη τους βασικούς παράγοντες της «κακοδαιμονίας» αυτής της χώρας, καθώς είναι υπεύθυνοι για τη λεηλασία του πλούτου και του ιδρώτα της χώρας και του λαού. Είναι υπεύθυνοι όχι μόνο για τους νεκρούς και τους τραυματίες στα Τέμπη, αλλά για όλα τα δεινά του εργαζόμενου λαού, από τα «ατυχήματα»-εργοδοτικά εγκλήματα μέχρι τις εκατόμβες από τις «φυσικές καταστροφές» που επαναλαμβάνονται συστηματικά. Όχι μόνο αδιαφορούν για τη ζωή και τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, αλλά μας θεωρούν, σε κάθε περίπτωση, αναλώσιμους και προορισμένους είτε για τα κάτεργα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης είτε «κρέας για τα κανόνια» στους άδικους πολέμους των ιμπεριαλιστών πατρώνων. Και μάλιστα, όσο τα αδιέξοδα του συστήματος μεγαλώνουν, τόσο εντείνεται η ολομέτωπη επίθεση στη ζωή και τα δικαιώματα του λαού, τόσο μεγαλώνουν τα εμπόδια στην πρόσβαση του λαού στην κοινωνική ασφάλιση, στην εκπαίδευση, στην περίθαλψη, στις ασφαλείς συγκοινωνίες, ενώ πληρώνει πανάκριβα τρόφιμα, καύσιμα, ηλεκτρικό ρεύμα και φυσικό αέριο, τόσο εντείνεται η καταστολή και η φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής.
Η αστάθεια του αστικού πολιτικού συστήματος θα μεγαλώνει, όσο περισσότερο θα διευρύνεται το ρήγμα που έχει ανοίξει με τον εργατικό-λαϊκό παράγοντα. Όσο ο λαός βρίσκεται στο προσκήνιο με αγωνιστικές κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις, τόσο θα δυσκολεύει και θα στριμώχνει τα αστικά και ιμπεριαλιστικά επιτελεία και από τη μία μεριά θα ορθώνει τείχος αντίστασης στην επίθεση, ενώ από την άλλη θα οικοδομεί τους όρους για νίκες απέναντι στους εχθρούς του. Από την άποψη αυτή, έχει ιδιαίτερη σημασία οι κινητοποιήσεις να συνεχιστούν και να ανέβει το επίπεδο της οργανωτικής και πολιτικής συγκρότησης του εργατικού-λαϊκού κινήματος και του κινήματος της νεολαίας που πρωταγωνιστεί σε αυτό τον λαϊκό ξεσηκωμό. Να μην υποσταλεί η σημαία της πάλης, να μην βαρέσει «σιωπητήριο» μπροστά στις επερχόμενες εκλογές, όπως επιδιώκουν οι αστικές δυνάμεις, αλλά και δυνάμεις του ρεφορμισμού.
Η εμπειρία του εργατικού-λαϊκού κινήματος έχει δείξει ότι οι δυνάμεις του αστισμού και του ιμπεριαλισμού μπορούν να ξεφύγουν από την κρίση και τα αδιέξοδά τους, όσο πετυχαίνουν να κρατούν τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία στο περιθώριο.
