Αρέσκεται στο «μόνοι μας και όλοι τους». Σε στιγμές που προσπαθεί να προστατευτεί από τα δεξιά του, το ΚΚΕ δηλώνει πως «δεν είναι αριστεροί αλλά κομμουνιστές», θυμάται πως το κράτος είναι αστικό και πως υπάρχει ταξική πάλη, κάνει «αυτοκριτικές» για το παρελθόν του. Τώρα που δίνεται ο υπέρ πάντων αγώνας (έτσι είναι οι εκλογές για όλο το ρεύμα ρεφορμισμού – ρεβιζιονισμού, που καθόρισε την πορεία του κόμματος αυτού από το δεύτερο μισό του προηγούμενου αιώνα), οι μεγαλοστομίες ξεχάστηκαν. Με μπόλικο από lifestyle, με απολιτική τής χειρότερης συστημικής μορφής και με μεταγραφές από τις δεξαμενές του συστήματος ή από διάφορα ναυάγια της ταξικής πάλης, το ΚΚΕ μπαίνει με τα γεμάτα στην εκλογική μάχη, ολοκληρώνοντας με συνέπεια (ας είναι και σε κάτι συνεπές) μια δεξιά πορεία τεσσάρων χρόνων. Θα ήταν, άλλωστε, παράξενο, σε μια περίοδο που το σύστημα απαιτεί απόλυτη συμμόρφωση, ένα κόμμα που θέλει να συνυπάρχει ειρηνικά με αυτό να ακολουθεί μια αντίρροπη από την επιβαλλόμενη πορεία.
Πόσο μόνο του, άραγε, ήταν το ΚΚΕ όταν ματαίωνε απεργίες ΜΑΖΙ με την καθεστωτική ΓΣΕΕ και παραμονές ψήφισης του Νόμου 4808 (Χατζηδάκη); Όταν ΜΑΖΙ με τον ΣΥΡΙΖΑ και την καθεστωτική ΟΛΜΕ εξαιρούσε τους εκπαιδευτικούς από αντίστοιχη ΓΕΝΙΚΗ απεργία;
Πόσο μόνο του ήταν όταν, την περίοδο της πανδημίας, ΜΑΖΙ με όλο το σύστημα αποδέχτηκε την καραντίνα για κάθε κινηματικό γεγονός (ενώ ο αντίπαλος εφορμούσε), οργανώνοντας «παραστάσεις διαμαρτυρίας ολιγομελών ομάδων εκπροσώπων ΔΣ σωματείων», για να καμώνεται τώρα πως καταγγέλλει τη λογική «θα λογαριαστούμε μετά»;
Πόσο μόνο του ήταν το κόμμα αυτό όταν έβγαζε λάδι την αστική τάξη της χώρας, θάβοντας την αντιδραστική πλευρά του ανταγωνισμού των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας και φτάνοντας στο θλιβερό σημείο ΜΑΖΙ με τα πιο μαύρα κέντρα προπαγάνδας να μιλάει για «ασύμμετρες απειλές», χαρακτηρίζοντας τα προσφυγικά - μεταναστευτικά ρεύματα στον Έβρο και σε όλα τα νησιά του Αιγαίου;
Πόσο μόνο του είναι όταν παρέα με όλη την αντιπολίτευση (αριστερή τάχα μου) διαγκωνίζονται σε προτάσεις νόμου που θα «προασπίσουν τα λαϊκά συμφέροντα», αποπροσανατολίζοντας και σπέρνοντας αυταπάτες; Και πόσο μόνο του είναι όταν βάζει τις ομοσπονδίες και τα συνδικάτα που ελέγχει να δηλητηριάζουν και να εκτονώνουν την αγανάκτηση των εργαζομένων σε συναντήσεις διαλόγων με τους υπουργούς για να εξηγήσουν τα αιτήματά τους;
Αλλά μόνο του δεν είναι το ΚΚΕ ούτε όταν διατυπώνει μια βεντάλια «αιτημάτων» που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κυβερνητικό πρόγραμμα σοσιαλδημοκρατίας παλιάς κοπής, που μάλιστα όπως δήλωσε ο Κουτσούμπας, «Αυτό το πρόγραμμα που καταθέτει από σήμερα στον λαό το ΚΚΕ και είναι έτοιμο να υπηρετήσει -και από κυβερνητικές θέσεις- όταν εκείνος το αποφασίσει, είναι ο δεύτερος σημαντικός λόγος για τον οποίο πρέπει να ενισχυθεί» (συνέντευξη «Καθημερινή της Κυριακής», 26/03). Ούτε βέβαια όταν δημιουργεί συγχύσεις για τη φύση του αστικού κράτους με τις σοσιαλδημοκρατικές προτάσεις για Ενιαίο Φορέα Ενέργειας, Συγκοινωνιών κ.λπ. Ούτε βέβαια όταν ψηφίζει ΜΑΖΙ με όλους τα επιδόματα των 600 ευρώ στις δυνάμεις καταστολής, κάνοντας την κάλπικη αυτοκριτική ότι δεν ήταν κατάλληλη η στιγμή.
Και βέβαια, καθόλου μόνο του δεν είναι όταν φροντίζει να κλείσει (όπως ακριβώς η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ) τους αγώνες για τα Τέμπη και να αποφασίσει σε σύσκεψη ότι η συνέχεια του αγώνα είναι η… Πρωτομαγιά. Με τον ίδιο τρόπο και την ίδια «παρέα» που ρίχνουν όλοι μαζί τούς τόνους για το Νόμο Χατζηδάκη, τελειώνουν τον αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση στην εκπαίδευση και, με… συνέπεια και μεγάλη από τα δεξιά παρέα, κάνουν ό,τι μπορούν ώστε το σύστημα να αντιμετωπίζει τα λιγότερα προβλήματα.
Ο μόνος τομέας (στο κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό, μέρος του οποίου είναι και το κόμμα αυτό) που το ΚΚΕ είναι «μόνο του» είναι τα σφυροδρέπανα και τα σύμβολα. Δυστυχώς, όμως, αυτό από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα: Αρκεί κανείς να δει πόσο κομμουνιστές είναι οι σύμμαχοι και συνομιλητές του σε διάφορα διεθνή ρεφορμιστικά φόρα, όπου συσπειρώνονται κόμματα αντίστοιχα (ή δεξιότερα) του ΣΥΡΙΖΑ. Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά…
Το ΚΚΕ, λοιπόν, δεν είναι καθόλου απομονωτικό, δεν είναι καθόλου μόνο του. Αντίθετα, είναι πολύ πλατύ, με πολλή παρέα, ευγενικό και ανοιχτό προς τα δεξιά του! Εγκολπώνει στελέχη που έχουν διατελέσει ανώτερα στελέχη του κρατικού μηχανισμού, σε συνδικάτα συνυπάρχει σε προεδρεία με δυνάμεις καθαρά εργοδοτικές, κάνει διάφορες «υπερβάσεις» προς τα δεξιά και γι’ αυτό απολαμβάνει αδιάλειπτα την εκτίμηση των συστημικών ΜΜΕ.
Αντίθετα, κατά την κίνηση μαζών στο δρόμο, χαρακτηρίζεται από μια πρακτική που λέει «καλύτερα στο δρόμο 6 χιλιάδες άνθρωποι και οι 5 χιλιάδες να είναι ΚΚΕ, παρά 100 χιλιάδες και οι 20 να είναι ΚΚΕ». Αυτή η παράλογη για κομμουνιστές επιλογή δεν προκύπτει από κάποιο δογματισμό ή απομονωτισμό, αλλά από την ανασφάλειά του ότι όταν η κίνηση μαζών δεν είναι υπό τον έλεγχό του, τότε το κόμμα αυτό θα αποκαλύψει τα πραγματικά όρια «αντίστασής» του. Αποφεύγει δεσμεύσεις με τις μάζες που μπορεί να το φέρουν σε δύσκολη θέση όσον αφορά τις πιέσεις του συστήματος.
Στην αρχή των μνημονίων οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του, με μπόλικη έπαρση, λοιδορούσαν το κίνημα στην Ιρλανδία που δεν μπόρεσε να ανατρέψει το κυβερνητικό μέτρο τού ενός χρόνου παγώματος μισθών, φωνάζοντας αυτάρεσκα στις διαδηλώσεις «Εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ, δεν είναι Ιρλανδία». Ακολούθησε στη χώρα μας μια πραγματική λαίλαπα καπιταλιστικής επίθεσης που καταβαράθρωσε μισθούς, διέλυσε εργασιακές σχέσεις, συνέτριψε ασφαλιστικά δικαιώματα. Στη χώρα που «υπάρχει ΠΑΜΕ», οι εργατικές αντιστάσεις βρίσκονται πολύ πιο πίσω! Πώς εξηγείται αυτό; Ποιον ανησυχεί; Δεν εννοούμε ασφαλώς ότι φταίει το ΠΑΜΕ. Εννοούμε, όμως, ότι η μεγάλη σχετικά παρουσία του ΠΑΜΕ στο εργατικό κίνημα δεν έχει πραγματική αντιστοίχιση σε πραγματικά αγωνιστικά γεγονότα.
Η δράση της μεγάλης πλειοψηφίας των σωματείων που ελέγχει το ΚΚΕ δεν αποτελεί παρά δράσεις Διοικητικών Συμβουλίων με ανύπαρκτες γενικές συνελεύσεις και ακόμα πιο ανύπαρκτες πραγματικές προσπάθειες ουσιαστικής και ενεργής συγκρότησής τους. Αυτή η κατάσταση συνοδεύεται από μια εικονική πραγματικότητα που φιλοξενεί ο Τύπος και οι ιστότοποι του ΚΚΕ, στους οποίους περιγράφεται μια μεγάλη κοσμογονία που δήθεν συντελείται στα σωματεία αυτά, μια «κοσμογονία» για την οποία την παραμικρή ιδέα δεν έχουν οι εργαζόμενοι που υποτίθεται ανήκουν σε αυτούς τους εργασιακούς χώρους.
Η τακτική και η γραμμή του συνοψίζονται σε μια πρακτική αντίστασης και αγώνα «τόσο όσο», δηλαδή στον περιορισμό των όποιων αγωνιστικών του παρεμβάσεων έως το σημείο που μπορεί να ενοχληθεί το σύστημα. Όταν τα όρια αυτά προσεγγιστούν, τότε το ΚΚΕ ανακρούει πρύμνα και επιστρέφει στα ήρεμα νερά της πολιτικής νομιμότητας, δηλαδή στη διατύπωση θέσεων που παραπέμπουν σε μια «αριστερή», τάχα, σοσιαλδημοκρατία με αντίστοιχη ηττοπαθή πρακτική στις κινητοποιήσεις του κινήματος.
Τα παραπάνω φαίνονται ανάγλυφα:
α) τόσο στην αποθέωση της σημασίας των εκλογών (το ΚΚΕ ποτέ δεν θα διατυπώσει, δημόσια προεκλογικά, την απολύτως ακριβή λενινιστική τοποθέτηση ότι «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν την κοινωνία, θα ήταν παράνομες») όσο και
β) στο μάλλον αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η έπαρση του κόμματος αυτού για «τα δεκάδες εργατικά κέντρα και τις εκατοντάδες ομοσπονδίες και πρωτοβάθμια σωματεία» που ελέγχει δεν αντιστοιχίζεται καθόλου στο λειψό επίπεδο των εργατικών αντιστάσεων.
Το σημερινό ΚΚΕ έχει στο DNA του τη δεξιά αντεπαναστατική στροφή που συντελέστηκε τη δεκαετία του ’50 με κακοποίηση του μαρξισμού–λενινισμού, με εμπέδωση της ταξικής συνεργασίας και του ειρηνικού περάσματος. Και με τη βοήθεια μπόλικων εσωκομματικών πραξικοπημάτων.
Στην ιστορία της ταξικής πάλης, έχουν υπάρξει πολλά παραδείγματα που ένα επαναστατικό κόμμα εκφυλίστηκε σε οπορτουνιστικό. Δεν γνωρίζουμε κανένα ιστορικό παράδειγμα που να ακολούθησε αντίστροφη πορεία. Και αυτό αποδεικνύεται καθημερινά και στην περίπτωση του ΚΚΕ…
