Όσο βαδίζουμε προς τις εκλογές της 21ης Μαΐου, τόσο δυναμώνουν οι φωνές που θέλουν να κάνουν τον λαό να ξεχάσει. Να ξεχάσει τους εχθρούς του, όλους αυτούς που διαχρονικά συνθλίβουν τη ζωή του, το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, τους ντόπιους διαχειριστές των συμφερόντων τους. Να ξεχάσει όλα όσα αποκαλύφθηκαν με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη, τις αλήθειες που ανακάλυψε στη βάση της οργής του για πολλές από τις πλευρές της λειτουργίας του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος. Πάνω από όλα, να ξεχάσει τα βήματα που άρχισε να κάνει -με τα αναπόφευκτα πισωγυρίσματα και τις αντιφάσεις- σε μια κατεύθυνση χειραφέτησης από τις κυρίαρχες δυνάμεις, διαμέσου του αγώνα και της πάλης του.
ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και τα πάσης φύσεως δεκανίκια τους, στα οποία συμπεριλαμβάνονται και τα μαύρα φασιστικά μορφώματα που ξεπηδούν, επιδίδονται σε μια συστηματική εκστρατεία εξαπάτησης και αποπροσανατολισμού των λαϊκών συνειδήσεων. Επιχειρούν να κρύψουν τα εγκληματικά πεπραγμένα τους, ως υπηρέτες του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης. Προσπαθούν με τον υποκριτικό τους σκυλοκαβγά να ρίξουν στάχτη στα μάτια για την αντιδραστική συναίνεση που οικοδόμησαν όλο το προηγούμενο διάστημα για λογαριασμό του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Όλο και περισσότερο αδυνατούν να συγκαλύψουν το πασιφανές γεγονός της πλήρους ταύτισής τους σε όλα τα βασικά ζητήματα: στην υπηρέτηση της επίθεσης ενάντια στην εργατική τάξη, τους εργαζόμενους και τη νεολαία, στην ευθυγράμμιση στα κελεύσματα των ιμπεριαλιστών πατρώνων τους, στη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στην άδικη σύγκρουση που μαίνεται και σε κάθε λογής πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς των ισχυρών του πλανήτη.
Και ενώ οι επίδοξοι διαχειριστές του συστήματος συναγωνίζονται στο πλαίσιο αυτό για το ποιος θα δώσει τα περισσότερα εχέγγυα στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά τους και την ντόπια άρχουσα τάξη για την ικανότητά του να φέρει σε πέρας τις υποθέσεις τους, την ίδια στιγμή γίνεται προσπάθεια ο λαός και η νεολαία να εγκλωβιστούν σε ψευτοδιλήμματα και νέες αυταπάτες. Ενδεικτικό της εποχής της κρίσης, των ανταγωνισμών και της ολομέτωπης επίθεσης στην οποία βρίσκεται το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι το γεγονός ότι κανένα όραμα δεν «διατίθεται» από την εξαρτημένη αστική τάξη και τους εκφραστές της. Σέρνουν τον λαό στην κάλπη με όρους ανημποριάς, καλώντας τον να μην έχει καμία απαίτηση για τη δουλειά και τη ζωή του, ομολογώντας ανοιχτά ότι έρχονται νέα κύματα αντιλαϊκής επέλασης από την επόμενη μέρα.
Επιστρατεύονται οι εκβιασμοί, οι απάτες, οι πάσης φύσεως ψεύτικοι διαχωρισμοί. Για άλλη μια φορά, ο κόσμος της δουλειάς καλείται να ψηφίσει με κριτήριο το «μικρότερο κακό», τη «σταθερότητα», τις αντιπολιτευτικές κραυγές, τα προβεβλημένα πρόσωπα, τα δευτερεύοντα χαρακτηριστικά των αστικών κομμάτων, την πιθανότητα να κυβερνήσει κάποιος που «θα κάνει έστω και λίγα από όσα λέει», κάποιος που δήθεν θα τον τσακίσει λιγότερο από τον άλλο. Με μοναδικές επιλογές, διαφορετικές εκδοχές της βαρβαρότητας! Με οτιδήποτε άλλο, δηλαδή, πέρα από τα ταξικά του συμφέροντα! Υιοθετώντας ακόμα και τις έγνοιες της αστικής «μας» τάξης ως δικές του. Αποδεχόμενος ως προϋπόθεση ότι δεν πρέπει να διανοηθεί ποτέ ότι μπορεί να χαραχθεί μια διαφορετική πορεία, ότι μπορεί να ανοίξει τον δικό του δρόμο μέσα από την οργάνωση και την πάλη του.
Άραγε πού έχει οδηγήσει αυτή η λογική διαχρονικά; Τι έχει προσφέρει πέρα από όλο και «μεγαλύτερα κακά», πέρα από τη συνεχή επιδείνωση των όρων ζωής του λαού και της νεολαίας, την αναβάθμιση των πολεμικών κινδύνων, νέα δεινά που προστίθενται στα προηγούμενα, τη μια διάψευση μετά την άλλη; Τα τελευταία χρόνια ήταν απολύτως διδακτικά ως προς αυτό.
Στη συσκότιση της πραγματικότητας ότι από την κάλπη δεν μπορεί να προκύψει βελτίωση τη ζωής των μαζών έχει προσφέρει -και με το παραπάνω- τις υπηρεσίες της στο σύστημα η ρεφορμιστική αριστερά σε όλες της τις αποχρώσεις, που για άλλη μια φορά επιλέγει να πλειοδοτήσει σε αυταπάτες για τη «δύναμη της ψήφου», για το πόσο θα ισχυροποιηθεί τάχα ο λαός με έναν πιο ευνοϊκό για αυτή κοινοβουλευτικό συσχετισμό ή ακόμα και ζητώντας εκλογές πριν καν τις προκηρύξουν οι ιθύνοντες, μέσω του γνωστού συνθήματος «να πέσει η κυβέρνηση». Δεν είναι να απορεί κανείς που στο σύνολό τους οι δυνάμεις της ήττας και της συνδιαλλαγής στέκονται με -επί της ουσίας- αστικά επιχειρήματα απέναντι στις υπαρκτές τάσεις της αποχής και του άκυρου, αναπαράγοντας τις συστημικές κατηγορίες που κατακεραυνώνουν συλλήβδην έναν κόσμο που απορρίπτει τους κυρίαρχους εκφραστές και αδυνατεί να διακρίνει στον ορίζοντα κάποια πολιτική διέξοδο ως «αδιάφορο» και «απολίτικο».
Για την επαναστατική-κομμουνιστική αντίληψη, η συμμετοχή στις εκλογές για το αστικό κοινοβούλιο αποτελεί τακτικό ζήτημα, που κρίνεται ανά περίσταση και όχι θέση αρχής. Η επιλογή της εμπλοκής σε αυτές έχει ως βασικό κριτήριο την καλύτερη δυνατή προβολή και υπηρέτηση των απόψεών της. Και σε κάθε περίπτωση, το σίγουρο είναι ότι δεν πραγματοποιείται από τη σκοπιά της βαθιά ρεφορμιστικής άποψης που θεωρεί ότι η εκλογική διαδικασία μπορεί να μεταβάλει τον ταξικό-πολιτικό συσχετισμό δύναμης, αλλά με πλήρη επίγνωση ότι δεν κάνει τίποτε παραπάνω πέρα από το να τον αποτυπώνει και μάλιστα παραμορφωμένα.
Τα παραπάνω κάθε άλλο παρά μειώνουν τη σημασία του αγώνα που καλείται να διεξαγάγει μια κομμουνιστική οργάνωση, όταν αποφασίζει να συμμετάσχει στις αστικές εκλογές. Ίσα-ίσα υπογραμμίζουν το μέγεθος της πολιτικής μάχης που πρέπει να δώσει, εντός μιας διαδικασίας ξένης και εχθρικής προς τα λαϊκά συμφέροντα.
Μέσα στον «λάκκο των λεόντων», σε ένα πεδίο ελεγχόμενο από τον ταξικό αντίπαλο, στη σημερινή φάση το διακύβευμα για τις λαϊκές δυνάμεις είναι να μην εναποθέσουν τις τύχες τους στους υπεύθυνους της καταστροφής τους και σε όσους τις αποκοιμίζουν με νανουρίσματα για έναν πιο «ανθρώπινο» καπιταλισμό. Και η απόρριψη όλων αυτών να συνοδευτεί με μια πολιτική δέσμευση για τους αγώνες που έρχονται, για την ενίσχυση μιας κατεύθυνσης που μπορεί να τους δώσει ελπίδα νίκης και προοπτικής.
Αυτόν ακριβώς τον στόχο έρχεται να υπηρετήσει το αυτοδύναμο πανελλαδικό εκλογικό κατέβασμα του ΚΚΕ(μ-λ)! Σε αυτή την πολιτική μάχη, κόντρα στις εκλογικές αυταπάτες, για να δυναμώσει η φωνή της αντίστασης και της διεκδίκησης, για να ακουστεί όσο το δυνατόν πιο πλατιά το πρόταγμα της συγκρότησης των οργάνων πάλης των μαζών, για να έρθει ευρύτερος κόσμος σε επαφή με την επαναστατική προοπτική της Ανεξαρτησίας και του Σοσιαλισμού, η οργάνωσή μας ζητάει τη στήριξη και διεκδικεί την ψήφο του λαού και της νεολαίας.
