Με την ιμπεριαλιστική σύγκρουση ΗΠΑ-Δύσης με τη Ρωσία να κινείται σε ανοδική τροχιά, στο επόμενο διάστημα θα κριθούν πολλά για το πώς θα εξελιχθεί ο πόλεμος στην Ουκρανία που εν τω μεταξύ συνεχίζεται με αμείωτους – αν όχι με πιο εντατικούς - ρυθμούς. Αυτό καταδεικνύουν οι εξελίξεις στο μέτωπο, η προετοιμαζόμενη «ουκρανική αντεπίθεση» και φυσικά η όλη ιστορία γύρω από τη διαρροή αμερικανικών εγγράφων και τα όσα ακολούθησαν.
Ποιος και γιατί;
Ξεκινώντας από το τελευταίο, η διαρροή των εγγράφων αυτών, πολλά από τα οποία χαρακτηρίζονταν έως και πολύ υψηλής διαβάθμισης, αφορούσε πολλά ζητήματα, με πιο σημαντικά τα εξής:
- Στρατιωτικές πληροφορίες και ταυτόχρονα διατύπωση αμφιβολιών για τη δυνατότητα πραγματοποίησης της χιλιοειπωμένης «ουκρανικής αντεπίθεσης» και ειδικότερα για το στόχο ανακατάληψης της Κριμαίας.
- Εκτίμηση των απωλειών των δύο πλευρών που δείχνει πολλαπλάσιες τις απώλειες των ουκρανικών δυνάμεων σε σχέση με τις απώλειες των ρωσικών δυνάμεων.
- Διείσδυση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών στις αντίστοιχες της Ρωσίας.
- Ροή πληροφοριών από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ προς τις ουκρανικές στρατιωτικές δυνάμεις σε πραγματικό χρόνο, κάτι που κατέστησε δυνατή την εξόντωση ρώσων στρατηγών καθώς και τα πλήγματα ακριβείας σε ρωσικούς ανεφοδιαστικούς κόμβους.
- Κατασκοπεία μιας σειράς χωρών (π.χ. Αίγυπτος), μεταξύ αυτών και συμμάχων των ΗΠΑ, όπως το Ισραήλ και η Νότια Κορέα, σε σχέση με τη στάση τους στον πόλεμο στην Ουκρανία.
Η δημοσιοποίησή τους δημιούργησε ένα ντόμινο εξελίξεων και αυτό ανεξάρτητα εάν ήταν αυθεντικά ή όχι. Όσον αφορά το τελευταίο ερώτημα, Ρώσοι και όχι μόνο στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες θεωρούν ότι στις διαρροές αυτές έχουν ανακατευθεί αυθεντικά με παραποιημένα έγγραφα, ενώ αρκετές από τις πληροφορίες που περιείχαν (για τον πόλεμο στην Ουκρανία) ήταν ήδη και σε μεγάλο βαθμό γνωστές ή και δημοσιευμένες. Επίσης, ρώσοι και δυτικοί εμπειρογνώμονες δεν αποκλείουν οι πληροφορίες για την «ουκρανική αντεπίθεση» να είναι σκόπιμα αλλαγμένες. Ωστόσο, ακόμα και έτσι, η Ρωσία ήδη γνωρίζει σε γενικές γραμμές, από τις συγκεντρώσεις στρατευμάτων και εξοπλισμού, σε ποια κατεύθυνση θα αντιμετωπίσει την πίεση, καταγράφει τις εναλλακτικές οδούς για τον ουκρανικό στρατό και προετοιμάζεται εντατικά, όπως σημειώνουν και τα δυτικά ΜΜΕ.
Πιο σημαντικά κατά τη γνώμη μας είναι δύο αλληλένδετα ερωτήματα που αφορούν το ποιος και το γιατί (μαζί και το «γιατί τώρα;»).
Η σύλληψη ενός χαμηλόβαθμου ακροδεξιού στρατιωτικού, καθώς και η στήριξη της πράξης του από ΜΜΕ όπως το FOX NEWS που πρόσκειται στον Ντόναλντ Τραμπ, φαίνεται να ταιριάζει με το γεγονός της αντίθεσης των Ρεπουμπλικανών και του Τραμπ στις επιλογές της διοίκησης Μπάιντεν στο «Ουκρανικό», που τις θεωρεί αδιέξοδες.
Το περιεχόμενο των εγγράφων και ειδικότερα οι αμφιβολίες για τη δυνατότητα πραγματοποίησης της «ουκρανικής αντεπίθεσης» όσο και οι εκτιμήσεις για τις έως τώρα εκατέρωθεν απώλειες φανερά υπονομεύουν την προοπτική της «ουκρανικής αντεπίθεσης», στην οποία η κυβέρνηση Μπάιντεν και το ενεργούμενο αντιδραστικό καθεστώς του Κιέβου είχαν στηρίξει το τελευταίο διάστημα την πολιτική και στρατιωτική τακτική τους. Με επίκεντρο την επικείμενη «ουκρανική αντεπίθεση» είχε επιδιωχθεί η σίγαση των αντιτιθέμενων, στο εσωτερικό της αστικής τάξης των ΗΠΑ, φωνών, η συνέχιση των εκβιασμών και της πίεσης στους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και φυσικά η παράταση και η κλιμάκωση του πολέμου. Η στιγμή μάλιστα που ξεκίνησαν οι διαρροές, αμέσως μετά τη δήλωση του αμερικανού ΥΠΕΞ, Άντονι Μπλίνκεν, ότι η αντεπίθεση θα ξεκινήσει άμεσα σε λίγες εβδομάδες, ενώ ταυτόχρονα απέκλειε κάθε ενδεχόμενο συνομιλιών μεταξύ Ρωσίας και… Ουκρανίας, είναι δηλωτική του «γιατί τώρα». Όταν μάλιστα γράφεται πως τα έγγραφα κυκλοφορούσαν στο διαδίκτυο (σε πλατφόρμες διαδικτυακών παιχνιδιών!) ένα μήνα πριν τα δημοσιεύσουν τα πιο γνωστά δυτικά ΜΜΕ.
Σκεπτόμενοι λοιπόν πολιτικά, η διαρροή εγγράφων (μεταξύ αυτών και εγγράφων που επισημοποιούν το μεγάλο βαθμό εμπλοκής των ΗΠΑ στον πόλεμο) είναι αποτέλεσμα των διχασμών και της εσωτερικής αντιπαράθεσης στην αμερικανική ιμπεριαλιστική αστική τάξη. Αντιπαράθεση που αφορά το μέχρι πού οι ΗΠΑ «τραβούν το σχοινί» όταν απέναντί τους έχουν μια πυρηνική υπερδύναμη. Ποια τακτική πρέπει να διαμορφώσουν απέναντι στη Ρωσία και την Κίνα και συγκεκριμένα ποια να αντιμετωπίσουν αρχικά και ποια σε δεύτερο χρόνο; Ποια τακτική τους βοηθά να αποτρέψουν τη μετατροπή της «στρατηγικής συνεργασίας» Ρωσίας και Κίνας σε στρατηγική συμμαχία; Αντιπαράθεση που επίσης έχει το εξής κρίσιμο στοιχείο: η Ρωσία μαζί με το κόστος (σε ανθρώπους και υλικό) έχει ταυτόχρονα και το πλεονέκτημα να συμμετέχει άμεσα με το στρατό της στον πόλεμο, ενώ οι ΗΠΑ όχι, κάτι που κάνει ακόμα πιο δύσκολη μια επιτυχή – για το καθεστώς του Κιέβου και για τις ΗΠΑ - έκβαση του πολέμου.
Όλα αυτά ενώ για τις ΗΠΑ έχει τεθεί στο επίκεντρο της στρατηγικής τους η αντιμετώπιση της σχετικής τους αποδυνάμωσης έναντι συμμάχων και ανταγωνιστών, που έχει ήδη οδηγήσει στην έμπρακτη αμφισβήτηση της πρωτοκαθεδρίας τους και στη δυνατότητά τους, ως επικεφαλής της «Δύσης», να διαμορφώνουν τις εξελίξεις στον πλανήτη σύμφωνα με τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα.
Οι δηλώσεις Μακρόν, ο κλέφτης Ζελένσκι και το μέτωπο
Καθόλου τυχαία την ίδια περίοδο έχουμε τις δηλώσεις Μακρόν για την ανάγκη απαγκίστρωσης της ΕΕ από την αμερικανική πολιτική έναντι της Κίνας και διαμόρφωσης από μεριάς της, «στρατηγικής αυτονομίας». Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός θέλει να πετύχει «με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια». Από τη μια να οριοθετηθεί έναντι των Αμερικανών που όχι μόνο έχουν προκαλέσει σημαντικά ρήγματα στις ευρωρωσικές σχέσεις αλλά επιδιώκουν να ρυμουλκήσουν την ΕΕ και στην πολιτική ανάσχεσης της Κίνας. Από την άλλη, να ανακτήσει από τον γερμανικό ιμπεριαλισμό τμήμα της χαμένης ηγεμονίας της επί ευρωπαϊκού εδάφους, εκμεταλλευόμενη τη στρατιωτική-στρατηγική της δυνατότητα και γνωρίζοντας από πρώτο χέρι το διαρκές πια βραχυκύκλωμα των στρατηγικών φιλοδοξιών του Βερολίνου.
Όσον αφορά αυτό το τελευταίο, ενδεικτικές είναι για μια ακόμη φορά οι ασύμπτωτες δηλώσεις του Σολτς και της Μπέρμποκ για την Κίνα. Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, αφού διέκοψε επ’ αόριστον τη στρατηγική ενεργειακή συνεργασία του με τη Ρωσία, καλείται τώρα να αποδεχτεί τον περιορισμό των εμπορικών-οικονομικών του σχέσεων με την Κίνα που εν πολλοίς τροφοδοτούσε το υπέρογκο εμπορικό του πλεόνασμα και συνεισέφερε τα μέγιστα στην οικονομική του ισχύ. Με αυτήν την έννοια το Βερολίνο βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμες και δύσκολες αποφάσεις.
Επίσης σ’ αυτήν ακριβώς τη φάση που διακυβεύονται πολλά στη Δύση, ο Χερς ξαναχτυπά, βγάζοντας στη φόρα τα άπλυτα του Ζελένσκι και «της αυλής του» όσον αφορά τα εκατομμύρια που τσέπωνε από την αγορά σε μειωμένη τιμή μέσω τρίτων χωρών – με τα λεφτά της ΕΕ και των ΗΠΑ - ρωσικού πετρελαίου. Για να ακολουθήσει δημοσίευμα του Politico, γνωστού για τις διασυνδέσεις του με κέντρα των ΗΠΑ, πως δεν είναι απίθανο ένα πραξικόπημα τύπου «Μαϊντάν» για την ανατροπή του Ζελένσκι, είτε αφού τελειώσει ο πόλεμος είτε και άμεσα! Άραγε έχουν δυναμώσει οι φωνές που θεωρούν πως οι εξελίξεις κινδυνεύουν να οδηγηθούν στο αδιανόητο (πυρηνικός πόλεμος) και άρα πρέπει με κάθε μέσο και τρόπο να αναπροσανατολιστούν προς έναν συμβιβασμό; Είτε εκθέτοντας την κυβέρνηση Μπάιντεν που συνεργάζεται με έναν κλέφτη είτε ωθώντας στο να βγουν από τη μέση «εμπόδια» τύπου Ζελένσκι που είναι χρεωμένος με «αδιαλλαξία»; Πάντως, ακόμα και έτσι να είναι, η κυρίαρχη γραμμή στις ΗΠΑ εξακολουθεί να επιμένει στην παράταση και κλιμάκωση του πολέμου, επίσης με κάθε μέσο και τρόπο, γεγονός που προϊδεάζει για επικίνδυνες και σε κάθε περίπτωση όχι για ομαλές και γραμμικές εξελίξεις.
Εν τω μεταξύ, τα νεότερα από το μέτωπο δεν είναι ευχάριστα για την ουκρανική πλευρά και τα αφεντικά της. Στο Μπαχμούτ, που η ρωσική πλευρά ελέγχει πια κατά 90%, οι ουκρανικές δυνάμεις πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος, με το ρωσικό πυροβολικό να σφυροκοπεί ανελέητα τις θέσεις τους, ενώ έχει εξουδετερώσει κάθε δυνατότητα ανεφοδιασμού τους. Μάλιστα λέγεται ότι ο ρώσικος στρατός και οι μισθοφόροι της Βάγκνερ ετοιμάζονται εντατικά για την πολιορκία του Τσάσιβ Γιαρ, την επόμενη πόλη-φρούριο, βορειοδυτικά του Μπαχμούτ.
Στα άλλα κέντρα του μετώπου (Αβντιίβκα, Μαρίνκα κλπ) οι ουκρανικές δυνάμεις υφίστανται μεγάλη πίεση και αρχίζουν να τελούν υπό επιχειρησιακή περικύκλωση, ενώ στο Νότο, οι έως τώρα ουκρανικές επιθέσεις καταλήγουν σε σφαγή του προσωπικού και καταστροφή του στρατιωτικού εξοπλισμού. Ο ρώσικος ιμπεριαλισμός, χωρίς να βιάζεται, σφίγγει τα λουριά στο μέτωπο και στέλνει συνεχώς μηνύματα και απειλές πως από αυτόν τον πόλεμο δεν θα βγει ηττημένος. Έχει άλλωστε δημόσια τοποθετηθεί τόσο για τα «ειδικά» επίδικα της σύγκρουσης αυτής όσο και για τα γενικά.
Έτσι, με την αλληλοσφαγή να συνεχίζεται ακατάπαυστα, ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός ΗΠΑ-Δύσης με τη Ρωσία οδηγείται στα άκρα, διογκώνοντας ταυτόχρονα τα αδιέξοδα για τους ιμπεριαλιστές και τους κινδύνους για τους λαούς.
