Ιμπεριαλιστική εξάρτηση
Η χώρα μας και η άρχουσα τάξη της είναι βαθιά εξαρτημένες από τους αμερικάνους κι ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά. Ένας πολυπλόκαμος μηχανισμός έχει απλωθεί κι επεκτείνεται για ολόκληρες δεκαετίες. Δεκάδες στρατιωτικές τους βάσεις είναι σπαρμένες απ’ άκρου εις άκρο. Οι στόλοι τους σουλατσάρουν σε Αιγαίο και όλη την Ανατολική Μεσόγειο. Οι πολεμικοί εξοπλισμοί απομυζούν πολλά δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως. Οι συμφωνίες αλλά και οι διαμάχες τους αποβαίνουν πάντα ενάντια στο λαό μας, όπως και στους γειτονικούς λαούς. Η εμπλοκή στα φλεγόμενα μέτωπα (σήμερα στην Ουκρανία) μόνο νέα δεινά προμηνύει.
Παράλληλα, η οικονομία της χώρας έχει μετατραπεί σε παράρτημα των ισχυρών καγκελαριών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δρόμοι, λιμάνια, αεροδρόμια, πρώην κρατικές επιχειρήσεις και όσες ελάχιστες παραγωγικές μονάδες έχουν απομείνει ξεπουλιούνται μπιρ-παρά στα μεγαλύτερα ιμπεριαλιστικά αφεντικά. Η φτωχομεσαία αγροτιά ξεκληρίζεται, ταυτόχρονα με τη διατροφική εξάρτηση της χώρας. Μια τεραστίων διαστάσεων καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων συντελείται σε όλους τους τομείς της οικονομίας. Τα μνημόνια επιτάχυναν αυτή τη διαδικασία που μεταφράζεται σε τεράστια καταβύθιση για τα λαϊκά στρώματα. Νέα μέτρα εξυφαίνονται αμέσως μετά τις εκλογές.
Η εθελοδουλία της άρχουσας τάξης προσπαθιέται να επιβληθεί στο λαό. Όμως αυτός ξέρει εκείνο που του κρύβουν ακόμη και δυνάμεις της Αριστεράς: ότι μόνο ελεύθερος και ανεξάρτητος μπορεί να βιώσει μια καλύτερη ζωή. Η πάλη για ανεξαρτησία, για έξοδο από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για διώξιμο των Αμερικάνων, των βάσεων και των πυρηνικών, είναι σπουδαίας σημασίας.
Αντιπολεμικό μέτωπο
Τα φίδια του άδικου πολέμου ζώνουν όλο και περισσότερο και το λαό μας. Η αιματηρή σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ-Δύσης και Ρωσίας στην Ουκρανία έχει ανεβάσει στροφές στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, ενώ όλα μαρτυρούν κλιμάκωση. Η Ελλάδα εμπλέκεται από την πρώτη στιγμή, προσπαθώντας να πουλήσει καλές υπηρεσίες στους ΝΑΤΟϊκούς φονιάδες. Η άρχουσα τάξη έχει μετατρέψει ολόκληρη τη χώρα σε πλατφόρμα και ορμητήριο των Αμερικανονατοϊκών. Την ώρα που ο λαός βυθίζεται στη φτώχεια και την ανέχεια, δισεκατομμύρια ξοδεύονται σε εξοπλισμούς για τα βρόμικα σχέδιά τους.
Η αντιδραστική ελληνοτουρκική αντιπαράθεση, πέρα από εντάσεις και υφέσεις, έχει παγιωθεί ως μια μόνιμη κατάσταση. Το εθνικιστικό-σοβινιστικό δηλητήριο ρέει άφθονο στις δυο πλευρές του Αιγαίου, προετοιμάζοντας τη νεολαία και τους δυο λαούς ως κρέας για τα κανόνια. Η εμπρηστική αμφίπλευρη ρητορική δίνει και παίρνει. Οι κίνδυνοι μεγαλώνουν για τους δύο λαούς. Η μόνη διέξοδος για το συμφέρον τους είναι η καλλιέργεια της φιλίας και αλληλεγγύης μεταξύ τους, η σφυρηλάτηση του κοινού αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού μετώπου. Κάθε άλλη κατεύθυνση δεν είναι μόνο αδιέξοδη. Είναι επικίνδυνη!
Πρόσφυγες
Όσο υπάρχει πόλεμος, θα υπάρχουν και πρόσφυγες. Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν τελειώνει, αντίθετα συντηρεί και οξύνει όσα μέτωπα υπάρχουν και ανοίγει κι άλλα. Σε όλα αυτά τα μέτωπα οι άνθρωποι προσπαθούν να αποφύγουν τον όλεθρο, να προστατεύσουν τη ζωή τους και τις ζωές των παιδιών τους. Γίνονται πρόσφυγες. Οι λεγόμενες προσφυγικές δομές δεν είναι τίποτε άλλο παρά γκέτο. Χρησιμοποιούνται ως φτηνά εργατικά χέρια. Γενικά είναι ανεπιθύμητοι. Όλες οι πρακτικές δοκιμάζονται εναντίον τους.
Στον Έβρο χτίζουν τείχος κατά μήκος των συνόρων. Η Ε.Ε. τον χρηματοδοτεί. Δεν λειτουργεί μόνο αποτρεπτικά στις «προσφυγικές ροές», όπως ονομάζουν το απελπισμένο φευγιό των προσφύγων. Σηματοδοτεί τα σύνορα και την ιδιοκτησία της αστικής τάξης. Όμως στη θάλασσα δεν χτίζονται τείχη. Γι’ αυτό, σπρώχνουν τις βάρκες τους και τους πνίγουν στη θάλασσα ή τους επαναπροωθούν πίσω απ’ τη χώρα που ήρθαν.
Το δράμα των προσφύγων γράφει στην κάμερα! Η τραγωδία δεν καταγράφεται μόνο κατά τη διάρκεια μιας διάσωσης. Τραγωδία είναι όλη η ζωή τους. Γιατί συνήθως ένας πρόσφυγας είναι πάντα πρόσφυγας. Όσο ο πόλεμος μαίνεται, οι πρόσφυγες θα γεμίζουν σαπιοκάραβα και θα θαλασσοδέρνονται. Να σταματήσει ο πόλεμος. Ανθρώπινα δικαιώματα για όλους χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
Εργασία
Η δουλειά στον καπιταλισμό δεν είναι αυτονόητη. Εκατοντάδες χιλιάδες είναι οι άνεργοι και οι μερικώς απασχολούμενοι. Μόλις το 14% των πρώτων λαμβάνει το πενιχρό επίδομα. Για τους «τυχερούς» που έχουν δουλειά, μια κόλαση καταπίεσης εφαρμόζεται στο μυαλό και στο σώμα τους. Το 8ωρο καταστρατηγείται σε πολλούς κλάδους και χώρους, οι υπερωρίες είναι απλήρωτες. Στο εμπόριο το ωράριο έχει γίνει λάστιχο, ανάλογα με τα συμφέροντα της εργοδοσίας. Το 5ήμερο σε πολλούς κλάδους δεν ισχύει. Η κυριακάτικη αργία έχει γίνει εργάσιμη μέρα. Η μόνιμη και σταθερή δουλειά βρίσκεται στο απόσπασμα. Οι συνθήκες εργασίας γίνονται όλο και πιο άγριες. Τα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα (στην πραγματικότητα εργοδοτικά εγκλήματα) έχουν εκτοξευτεί. Ο εργασιακός μεσαίωνας επιχειρείται να επιβληθεί διά πυρός και σιδήρου.
Όσο για τους μισθούς, τα μεροκάματα και τις συντάξεις; Εδώ, η «ανταγωνιστικότητα» της καπιταλιστικής αγοράς τσακίζει κόκαλα. Οι «αντοχές» της οικονομίας και, βεβαίως βεβαίως, της εργοδοσίας έχουν γίνει θέσφατα. Τι κι αν εκτοξεύονται, ιδίως για το μεγάλο κεφάλαιο, τα κέρδη; Η αγοραστική δύναμη και το εισόδημα ροκανίζεται μονίμως, ενώ η άμεση και έμμεση φοροληστεία τα κάνουν ακόμη μικρότερα. Η λιτότητα παραβγαίνει την ακρίβεια, τις ανατιμήσεις στα απαραίτητα και τον πληθωρισμό.
Παλεύουμε για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις που να καλύπτουν το κόστος της ζωής. Για επαρκές εισόδημα για να ζήσουμε κι όχι να επιβιώσουμε. Για μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα. Για μέτρα ασφαλείας και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Για την ανατροπή του νόμου Χατζηδάκη και ολόκληρου του αντεργατικού οπλοστασίου της άρχουσας τάξης.
Υγεία-περίθαλψη
Με μια επίθεση διαρκείας στο δικαίωμα στην περίθαλψη βρίσκονται αντιμέτωπες οι λαϊκές μάζες στη χώρα μας εδώ και πάνω από 20 χρόνια. Με εκκίνηση τον νόμο 2889/2001 (επί υπουργίας του Αλ. Παπαδόπουλου του ΠΑΣΟΚ), κύματα μέτρων σαρώνουν ό,τι είχε κατακτηθεί τις προηγούμενες 10ετίες. Η υγεία αντιμετωπίζεται ως πανάκριβο εμπόρευμα και η περίθαλψη ως κόστος που πρέπει να φορτωθεί στη πλάτη του λαού. Τα νοσοκομεία λειτουργούν ανοιχτά με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με τους ασθενείς να βάζουν όλο και βαθύτερα το χέρι στην τσέπη, επίσημα και ανεπίσημα. Ιδιωτικοποιήσιες, ΣΔΙΤ, εργολαβίες συνθέτουν το γκρίζο τοπίο. Διοικητές και παρατρεχάμενοι ρυθμίζουν την… κυκλοφορία με το αζημίωτο. Η πρωτοβάθμια κρατική περίθαλψη συρρικνώνεται διαρκώς, ενώ ο κόσμος ωθείται στους ιδιώτες γιατρούς. Εξετάσεις και φάρμακα πληρώνονται εξ ολοκλήρου ή σ’ ένα μεγάλο ποσοστό από την τσέπη.
Οι εργαζόμενοι υγειονομικοί όλων των κλάδων και ειδικοτήτων στενάζουν μέσα σ’ έναν φύσει ανθυγιεινό χώρο που δεν αναγνωρίζεται ως τέτοιος. Η δουλειά τους εντατικοποιείται συνεχώς, ο αριθμός τους μειώνεται δραματικά, η μονιμότητα βάλλεται ακατάπαυστα και ένα πλήθος εργασιακών σχέσεων επ’ ουδενί δεν μπορεί να μπαλώσει τα εγκληματικά κενά. Τι τους νοιάζει; Τα μέλη της αστικής τάξης έχουν μόνιμα δωμάτιο, γιατρό, νοσηλευτή και κάθε διευκόλυνση τη στιγμή της ανάγκης. Οι υπόλοιποι είμαστε αναλώσιμοι. Η γύμνια αποκαλύφθηκε πλέρια με την έλευση της πανδημίας του COVID-19. 37.000 νεκροί ο θλιβερός απολογισμός μέχρι σήμερα. Και υπόσχεση για νέα επίθεση, αφού το θέμα της υγείας φιγουράρει ψηλά στα προγράμματα των κομμάτων της αστικής τάξης.
Η πάλη για το δικαίωμα όλου του λαού στην πλήρη και δωρεάν περίθαλψη είναι η βασική μας κατεύθυνση. Μακριά από (αυτ)απάτες διαφορετικής οργάνωσης της μιζέριας στην οποία καταδικάζει τον κόσμο της δουλειάς και του μόχθου το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης.
Εκπαίδευση
Η λυσσαλέα επίθεση του συστήματος σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης συνεχίζεται!
Θέλουν να ελέγξουν τη ροή των μαθητών και να περιορίσουν την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Γι’ αυτό πολλαπλασιάζουν τις εξετάσεις κάθε είδους, κατηγοριοποιούν τα σχολεία και αυξάνουν τους ταξικούς φραγμούς. Η Τράπεζα Θεμάτων, η ΕΒΕ (Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής), οι διαγωνισμοί PIZA, τα πρότυπα σχολεία, το πολλαπλό βιβλίο, η ελεύθερη επιλογή σχολείου, αυτούς τους στόχους υπηρετούν. Η εκπαίδευση γίνεται πιο ταξική.
«Αυτονομία του σχολείου» σημαίνει μετακύλιση της ευθύνης της οικονομικής διαχείρισης στους εκπαιδευτικούς και τους γονείς, που θα πρέπει να βάλουν ακόμα πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για να ζεσταθούν και να συντηρηθούν τα ετοιμόρροπα σχολικά κτήρια, την ώρα που το κράτος αποσύρεται από τις οικονομικές του υποχρεώσεις.
Με την αξιολόγηση θέλουν να τρομοκρατήσουν, να πειθαρχήσουν και τους εκπαιδευτικούς, να τους μετατρέψουν σε υπηρέτες του συστήματος, για να διδάξουν υποταγή στους μαθητές. Η αξιολόγηση ισοπεδώνει τα εργασιακά τους δικαιώματα, οδηγεί σε απολύσεις και σε άρση της μονιμότητας και χτυπάει την ενότητα του κλάδου.
Δρομολογούν την κατάργηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, ώστε να επιτραπεί η λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αυτό σημαίνει ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια λειτουργίας και ακόμα πιο στενό έλεγχο από το κράτος. Φτιάχνουν σχολεία και πανεπιστήμια εχθρικά για τον λαό και τα παιδιά του, πιο ταξικά, πιο ακριβά, πιο αυταρχικά, χωρίς προοπτική.
Οι αγώνες που δόθηκαν πρέπει να συνεχιστούν. Να δοθεί κεντρική μάχη για την ανατροπή της αξιολόγησης, της τηλεκπαίδευσης και όλων των αντιδραστικών νόμων.
Μαθητές – Φοιτητές
Οι μαθητές, αν κι εξοντώνονται στο διάβασμα για το σχολείο και τα φροντιστήρια, περιορίζονται στις επιλογές τους και στον ελεύθερο χρόνο τους. Μπροστά τους ορθώνονται νέοι ταξικοί φραγμοί. Ασφυκτιούν με την ΕΒΕ και την Τράπεζα Θεμάτων που τους φράζουν τον δρόμο για τις σπουδές. Τους σπρώχνουν στη φτηνή κατάρτιση και σε ιδιωτικές τεχνικές σχολές, τους εκπαιδεύουν για να αποδεχτούν το μέλλον τους ως εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα. Σε κάθε τους βήμα αντίστασης έρχονται αντιμέτωποι με τους νέους εσωτερικούς κανονισμούς των σχολείων, με τις απουσίες, την αστυνομία και τους εισαγγελείς. Οι μαθητικές καταλήψεις εντάσσονται στο αντιδραστικό πλαίσιο της λεγόμενης σχολικής βίας. Τον ρόλο του χωροφύλακα των μαθητών τους καλούνται να παίξουν οι εκπαιδευτικοί, κυρίως μέσα από την τηλεκπαίδευση, ένα νέο πολυεργαλείο επίθεσης που ενεργοποιείται πάντα στις καταλήψεις.
Οι φοιτητές έρχονται αντιμέτωποι με μια σειρά νόμους που διαλύουν τις κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος, το ίδιο το φοιτητικό κίνημα και τα συνδικαλιστικά του όργανα. Οι σπουδές εντατικοποιούνται, θεσμοθετείται ανώτατο όριο στα χρόνια σπουδών, προβλέπονται διαγραφές φοιτητών, ενώ τα πτυχία μένουν χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα. Για να μπορέσουν να αναζητήσουν δουλειά, πρέπει να κυνηγήσουν μεταπτυχιακά, τα οποία δεν είναι δωρεάν. Το κόστος σπουδών αυξάνεται, όπως και το κόστος ζωής και αυτό έχει ως συνέπεια να ανεβαίνει ο αριθμός εκείνων που εγκαταλείπουν τις σπουδές. Την κατάργηση του ασύλου ακολούθησε η πανεπιστημιακή αστυνομία κι από τότε τα ΜΑΤ βρίσκονται μέσα στα πανεπιστήμια και χτυπάνε τους φοιτητές.
Οι μαθητές και οι φοιτητές έχουν μπροστά τους αγώνες.
Νεολαία
Η μαθητική νεολαία, οι φοιτητές, οι νέοι εργαζόμενοι ζουν, διασκεδάζουν, σπουδάζουν κι εργάζονται κάτω από συνθήκες βάρβαρες και κάτω από την κυριαρχία της ιδεολογίας και των επιλογών του συστήματος. Η νεολαία δεν γνωρίζει τι θα πει σταθερή δουλειά, 8ωρο, αποζημίωση, δώρα και επιδόματα διακοπών. Τρέχει για να διασφαλίσει πιστοποιήσεις, για να μπορεί να αποδείξει ότι μπορεί να δουλέψει. Η ανεργία, η υποαπασχόληση και η φτώχεια πνίγουν τη νεολαία. Το κεφάλαιο την ξεζουμίζει και την εκμεταλλεύεται. Την προσγειώνει στη σκληρή πραγματικότητα της εκμετάλλευσης. Ανήκει στα αναλώσιμα του συστήματος, τόσο εν καιρώ ειρήνης όσο και εν καιρώ πολέμου. Αν το παρόν της είναι σκληρό, το μέλλον της είναι μαύρο.
Κάθε διεκδίκησή της και κάθε διαμαρτυρία της καταστέλλεται. Καταστολή είναι η στράτευση στα 18, που κόβει τη ζωή στους νέους, για να τους διαπαιδαγωγήσει η πιο σκληρή εκδοχή του συστήματος, που είναι ο στρατός. Γενικά, τα πρότυπα για τη νεολαία που πλασάρει το σύστημα ξεχειλίζουν ρατσισμό, φασισμό.
Η οργή της νεολαίας είναι αυτό που τους τρομάζει. Την επαφή της με τις επαναστατικές κομμουνιστικές ιδέες προσπαθούν να αποτρέψουν. Στην οργή της που θα γίνει διεκδίκηση και αγώνας βρίσκεται η ελπίδα.
Κοινωνία
Η περίοδος της κρίσης, των μνημονίων, της πανδημίας μα και η περίοδος της επιστροφής στη σκληρή «κανονικότητα» πέρασαν. Όλα όσα αφορούν στον λαό, δείχνουν να έχουν παραδοθεί στη φθορά του χρόνου. Τα βρώμικα αστικά λεωφορεία χαλούν σε κάθε διαδρομή. Οι δρόμοι στις λαϊκές περιοχές, τα πάρκα, οι παιδικές χαρές, τα σχολεία βρίσκονται σε κατάσταση κατάρρευσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα Εξάρχεια, με την περίκλειστη πλατεία με τσίγκο και τα διαλυμένα πεζοδρόμια.
Η μείωση προσωπικού σε όλες τις δημόσιες αλλά και ιδιωτικές υπηρεσίες, όπως οι Τράπεζες, κάνουν κουραστική κάθε συναλλαγή. Η εγκατάλειψη και οι περικοπές στα νοσοκομεία, στις συγκοινωνίες είναι εγκληματικές ενέργειες. Το έγκλημα στα Τέμπη φανέρωσε πόσο αδιαφορούν για τον λαό και πόσο καταστροφική είναι η πολιτική τους.
Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τη βία και την αδικία του συστήματος που ξεπηδούν από παντού, επηρεάζουν κάθε πλευρά της ζωής και τις ανθρώπινες σχέσεις. Έτσι, η γυναίκα στοχοποιείται, η ομοφυλοφιλία θεωρείται αμάρτημα και μπαίνει στο περιθώριο της ζωής όποιος δεν τα «καταφέρει»! Η περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής, η σαπίλα του συστήματος και η αλλοτρίωση των ανθρώπων γεννούν τα εγκλήματα, τις δολοφονίες και τους βιασμούς γυναικών, την εκμετάλλευση και κακοποίηση παιδιών, τη διαπόμπευση και δολοφονία των διαφορετικών.
Για να ανασάνει η κοινωνία, χρειάζεται να αμφισβητήσει πρώτα το σύστημα που την καταστρέφει.
Δημοκρατία για το λαό
Ένα πλέγμα αντιδημοκρατικών θεσμών και μηχανισμών θωρακίζουν την ιμπεριαλιστική και αστική εξουσία στον τόπο μας. Ένα μικρό μόνο δείγμα αποκαλύφθηκε μέσα από τις διάφορες μορφές παρακολουθήσεων που βγήκαν στο φως, στη βάση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων για το ποιος θα κάνει περισσότερο κουμάντο. Ο σύγχρονος χαφιεδισμός συμπληρώνει την πάγια κρατική και παρακρατική τρομοκρατία και καταστολή. Τα ΜΑΤ και τα υπόλοιπα σώματα περιορισμού και απαγορεύσεων άσκησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων κι ελευθεριών έχουν στρατοπεδεύσει παντού. Με φασίζοντα τρόπο χτυπιούνται οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις. Ούτε λόγος, βέβαια, για καταλήψεις και ανώτερες μορφές οργάνωσης, αντίστασης, διεκδίκησης και πάλης. Εργατοδικεία, αγροτοδικεία, μαθητο-φοιτητοδικεία βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία είναι σε μόνιμη ετοιμότητα επιβολής του άδικου.
Τα θεμελιώδη κύτταρα οργάνωσης και συγκρότησης των λαϊκών μαζών, τα σωματεία και οι σύλλογοι, βρίσκονται στο στόχαστρο. Ο αντεργατικός-απεργοκτόνος νόμος Χατζηδάκη, ο αντιδημοκρατικός νόμος Χρυσοχοΐδη, οι απανωτοί νόμοι Κεραμέως είναι κορυφαίες στιγμές της πολιτικής φασιστικοποίησης της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Μάταια επιχειρούν να βάλουν το λαό στο γύψο. Ακόμη και την περίοδο μαζικού πειραματισμού επιβολής «σιγής νεκροταφείου», στην πανδημία, ράγισε αυτή η επιλογή από δυνάμεις της Αριστεράς, με πρωτοπόρο ρόλο της Οργάνωσής μας, που κοντραρίστηκαν με κόστος. Υπερασπιζόμαστε τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες. Αντιπαλεύουμε έμπρακτα κάθε προσπάθεια φαλκίδευσης και ακύρωσής τους. Αγωνιζόμαστε για κατοχύρωση και διεύρυνσή τους μέσα από μαζικές, συλλογικές προσπάθειες όλων όσων χτυπιούνται και βρίσκονται σε ανάλογη γραμμή. Ενάντια στο φασισμό και τις επίσημες και ανεπίσημες εκφράσεις του.
Για ποια διέξοδο παλεύουμε
Απέναντι σε όλα αυτά, μία είναι η διέξοδος: Η μαζική, συλλογική, οργανωμένη πάλη του λαού, των εργαζομένων και της νεολαίας! Η συγκρότησή τους σε υπολογίσιμη δύναμη με τη δημιουργία ενός μετώπου αντίστασης και διεκδίκησης. Του δικού τους μετώπου, που θα δίνει δύναμη και αποτελεσματικότητα στους αγώνες. Που θα αναχαιτίζει την επίθεση του συστήματος και θα κατακτά νίκες. Που θα βελτιώνει τους όρους ζωής και δουλειάς. Που θα μετουσιώνει σε πράξη το σύνθημα «για να ζήσουμε πρέπει να αγωνιστούμε».
Μέσα από αυτόν τον δύσκολο αλλά ελπιδοφόρο δρόμο, η προοπτική της ανεξαρτησίας και το όραμα του σοσιαλισμού θα έρχονται πιο κοντά. Θα αποκαλύπτονται όλα όσα κρύβουν οι εύκολες «λύσεις» και οι εκλογικές (αυτ)απάτες που εκτοξεύονται προεκλογικά. Γιατί το σύστημα της εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης μπορεί να ανατραπεί!
