Σύμφωνα με το πρόγραμμα του ΜέΡΑ25, το σχέδιο «Δήμητρα» προβλέπει «μια Δημόσια Δωρεάν Πλατφόρμα Ηλεκτρονικών Συναλλαγών σε ευρώ που θα δίνει διέξοδο σε νοικοκυριά κι επιχειρήσεις…». Μέσω αυτής της πλατφόρμας υπόσχεται το ΜέΡΑ25 ότι «θα γλιτώνεις το χαράτσι των τραπεζών κάθε φορά που αγοράζεις κάτι», αφού νοικοκυριά και επιχειρηματίες θα μπορούν να παρακάμπτουν τις τράπεζες και τις προμήθειες που αυτές εισπράττουν. Μάλιστα, σε περίπτωση τραπεζικού κραχ, οι πολίτες θα προστατευθούν, αφού θα συναλλάσσονται μέσω του παράλληλου κόσμου της «Δήμητρας». Και δεν είναι μόνο αυτό. Σε περίπτωση που οι «δανειστές» θελήσουν να εκβιάσουν την Ελλάδα πετώντας την έξω από το ευρώ, τότε οι πολίτες και πάλι θα μπορούν να συνεχίζουν να συναλλάσσονται μέσω της πλατφόρμας, ακόμη και με μεταβατικές χρηματικές μονάδες «Δήμητρα» αν χρειαστεί.
Με λίγα λόγια, το ΜέΡΑ25 υπόσχεται μια «μαγική πλατφόρμα» που θα στερεί από τις τράπεζες ένα μέρος των κερδών τους και θα το επιστρέφει στην τσέπη του αδυνάτου. Και κάτι παραπάνω από αυτό. Θα προφυλάσσει τους «πολίτες» από τους κραδασμούς και τις πιέσεις του ξένου κεφαλαίου, ενώ αν χρειαστεί, θα φιλοξενήσει και ένα… μεταβατικό «κρυπτονόμισμα» με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου(!).
Ακόμη και ο Ρομπέν των Δασών θα γελούσε με την αφέλεια ενός τέτοιου σχεδίου.
Όπως υπογραμμίζουν ανέμελα οι εκπρόσωποι του ΜέΡΑ25 στα τηλεοπτικά πάνελ, «το μακρύ χέρι των τραπεζών πρέπει να κοπεί» και «οι τράπεζες πρέπει να χάσουν». Ας ξανασυστηθούμε με τον καπιταλισμό, λοιπόν.
Οι τράπεζες κατέχουν ρόλο-κλειδί στην καπιταλιστική οικονομία. Είναι το σιδερένιο χέρι των ισχυρότερων μεγιστάνων του χρηματιστικού κεφαλαίου, που είτε με τη μεσολάβηση του κράτους, είτε άμεσα, με τη φυσική τους παρουσία στις διοικήσεις, κρατούν το κλειδί που ρυθμίζει τον μεγάλο κινητήρα των καπιταλιστικών επενδύσεων. Οι τράπεζες ως μεγάλοι πιστωτές τροφοδοτούν με δάνεια τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Υποθηκεύουν κεφάλαια του μέλλοντος και τα βάζουν στην κυκλοφορία του σήμερα, προσδοκώντας να πάρουν τους καρπούς, όταν ο τροχός της κερδοφορίας του δανειολήπτη αρχίσει να γυρνάει. Οι ίδιες οι τράπεζες όχι μόνον κερδίζουν από τους τόκους του δανεισμού, αλλά συμμετέχουν και άμεσα στη διεύθυνση των επιχειρήσεων, κυρίως όταν τις δεσμεύουν με μακρόχρονα δάνεια. Εμπλέκονται, δηλαδή, ευθέως στην παραγωγή και την διευρύνουν στον χώρο και στον… χρόνο. Αυτός είναι και ο λόγος που κατά τη διάρκεια της κρίσης του συστήματος τα αστικά κράτη -και όλες οι κυβερνήσεις τους- φροντίζουν πρωτίστως για την ενίσχυση των τραπεζών.
Τι υπόσχεται, λοιπόν, ο κος Βαρουφάκης; Να χτυπήσει, ούτε το χέρι, ούτε το πόδι, αλλά την κεφαλή της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας… θίγοντας παράλληλα τα συμφέροντα του ιμπεριαλιστικού χρηματιστικού κεφαλαίου των ΗΠΑ και της ΕΕ στη χώρα. Πολύ ωραία. Τι φαντάζονται, λοιπόν, οι κύριοι του ΜέΡΑ25; Ότι θα τους πουν «παρακαλώ περάστε και βάλτε το χέρι σας στην τσέπη μας»; Ποιες κοινωνικές δυνάμεις θα επιβάλλουν μια τέτοια πολιτική και με ποια μέσα; Μήπως ορισμένοι «δημοκράτες καπιταλιστές» της Ελλάδας που είδαν επιτέλους το «εθνικό τους συμφέρον» στο να υψώσουν ανάστημα στο πλαίσιο ενός «Κινήματος Αδεσμεύτων» του 21ου αιώνα; (βλ. πρόγραμμα ΜέΡΑ25). Μήπως η εργατική τάξη, για την ανασυγκρότηση της οποίας το ΜέΡΑ25 δεν μιλάει ποτέ και πουθενά; Και ποια εργαλεία θα χρησιμοποιήσουν οι κοινωνικές δυνάμεις της «ρήξης»; Μήπως το ίδιο το εξαρτημένο αστικό κράτος των κεφαλαιοκρατών;
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ΜέΡΑ25, όπως έχουμε ξαναγράψει, είναι ότι ΔΕΝ διαφωνεί με τον καπιταλισμό, αλλά κηρύττει τον πόλεμο ενάντια σε μια «ολιγαρχία» που θεωρεί ότι τον κακοδιαχειρίζεται. Δεν είναι ένα αριστερό κόμμα, αλλά ένα κεντρώο αστικό-φιλελεύθερο κόμμα, που οραματίζεται ότι θα μεταρρυθμίσει τη δικτατορία του κεφαλαίου. Δεν αντιπροσωπεύει τον φτωχό, τον εργάτη, τον άνεργο και τον μετανάστη, αλλά τον μικρο-μεσαίο που συνθλίβεται στις μυλόπετρες των «μεγάλων». Τρομάζει μπροστά στην επαναστατική ανατροπή του συστήματος της βαρβαρότητας και της εξάρτησης, αλλά συνεχίζει να φαντασιώνεται μια αναίμακτη αναδιανομή του πλούτου. Δεν θέλει την έξοδο της χώρας από τη λυκοσυμμαχία που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ονειρεύεται τον «εκδημοκρατισμό» της. Έτσι, σήμερα, το ΜέΡΑ 25 υπόσχεται να φέρει όλα όσα δεν έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015: μία «Νέα Συμφωνία» για την Ευρώπη.
Το πρόβλημα με τους αστο-θρεμμένους οικονομολόγους, όπως ο Γ. Βαρουφάκης, είναι ότι μελετώντας την ιστορία του 20ου αιώνα δεν κατάλαβαν ούτε τα στοιχειώδη. Δεν κατάλαβαν ότι ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» ήταν που οδήγησε κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα σε νέα κοινωνικά συμβόλαια με τα κατώτερα στρώματα. Δεν κατάλαβαν ότι η ύπαρξη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ μέχρι το ‘56 και η ανάπτυξη μαζικών λαϊκών κινημάτων με σάρκα και οστά (και αίμα) εξανάγκασαν το κεφάλαιο σε μια «αναδιανομή» του παραγόμενου πλούτου υπό τον φόβο να τα χάσει όλα. Δεν κατάλαβαν τι εννοούσε ο Joseph P. Kennedy, ο οποίος παρέμενε ένα από τα πλουσιότερα σαλόνια κατά τη διάρκεια της μεγάλης ύφεσης στις ΗΠΑ, όταν δήλωνε χρόνια αργότερα ότι «εκείνες τις μέρες (του ’30), ένιωθα και έλεγα ότι θα ήμουν πρόθυμος να αποχωριστώ τη μισή μου περιουσία, αν έτσι μπορούσα να σιγουρέψω ότι θα διατηρήσω κάτω από τον νόμο και την τάξη την υπόλοιπη μισή». Ομοίως, σήμερα δεν καταλαβαίνουν ότι το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν πρόκειται σε συνθήκες πραγματικής κυριαρχίας του σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού να υποστεί περιορισμούς υπό την απειλή της… ψήφου.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, τα «καθήκοντα» βαραίνουν εκείνους που καταλαβαίνουν. Και ένα από αυτά είναι να ξεμπερδεύει ο λαός μας με τις μικροαστικές αυταπάτες και τους πολιτικούς τυχοδιώκτες που τις καλλιεργούν.
