Οι ιμπεριαλιστές ετοιμάζουν την επόμενη μαύρη μέρα - ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ τους υπηρετούν
Αντίσταση-Οργάνωση για ζωή και δουλειά με δικαιώματα! - Στηρίζουμε-Ψηφίζουμε ΚΚΕ(μ-λ)
Όχι στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες
Όταν η φτώχεια και η εξαθλίωση απλώνεται…
Όταν «κανονικότητα» είναι η δουλειά-κάτεργο, οι σκοτωμοί εργαζομένων, η «φυλάκιση» της νεολαίας σε ζωή χωρίς δικαιώματα, η κατάργηση της περίθαλψης, οι μαζικοί πλειστηριασμοί…
Όταν «ασφάλεια» είναι το φούντωμα του άδικου πολέμου στην Ουκρανία, η μετατροπή της χώρας σε πολεμική βάση των φονιάδων των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ… Όταν «ανάπτυξη» είναι τα νέα «Προγράμματα Σταθερότητας» που ετοιμάζουν κιόλας οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ… Όταν «δημοκρατία» είναι οι διώξεις και η καταστολή σε κάθε αγώνα και αγωνιστή, οι απαγορεύσεις στην απεργία, τη διαδήλωση, τον ταξικό συνδικαλισμό, ενώ τα ακροδεξιά και φασιστικά μορφώματα αναδείχνονται σε πολιτικούς παράγοντες του συστήματος…
Τότε δεν υπάρχει «μικρότερο κακό»! ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και τα συμπληρώματά τους ετοιμάζουν την επόμενη μαύρη μέρα σύμφωνα με τις επιταγές των ιμπεριαλιστικών αφεντικών τους και του ντόπιου κεφαλαίου.
Δεν είναι «απάντηση», αλλά υπόκλιση στη βαρβαρότητα οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες που καλλιεργεί η ηγεσία του ΚΚΕ.
Η απάντηση χτίζεται στην πάλη, στην Αντίσταση και την Οργάνωση λαού και νεολαίας! Αυτήν την κατεύθυνση πάλεψε με συνέπεια και αποφασιστικότητα το ΚΚΕ(μ-λ) όλα τα προηγούμενα χρόνια! Αυτήν την κατεύθυνση προβάλλει και παλεύει και στις εκλογές! Με αυτήν την κατεύθυνση και την «Πρόταση Συντονισμού και κοινής δράσης Αριστερών Οργανώσεων και Συλλογικοτήτων» που έχει καταθέσει από τον προηγούμενο Σεπτέμβρη θα συνεχίσει την πάλη του την επομένη των εκλογών! Αυτήν την κατεύθυνση στηρίζει η ψήφος στο ΚΚΕ(μ-λ)!
«Ανάπτυξη» και «παραγωγικό μοντέλο»
ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ κάνουν ότι δεν βλέπουν και ότι δεν ξέρουν τι βρίσκεται μπροστά όσον αφορά την οικονομία της χώρας. Παριστάνουν τους ανύποπτους για τα νέα κύματα της κρίσης που ήδη εκδηλώνονται και το πώς αυτά θα πλήξουν τη χώρα και θα πνίξουν ακόμα περισσότερο τον εργαζόμενο λαό. Ακόμα περισσότερο, στο πλαίσιο των προεκλογικών αναγκών τού καθενός αλλά και της -κοινής για όλα τα κόμματα του συστήματος- ανάγκης να παρουσιάζονται ότι «ελέγχουν τις εξελίξεις», τα κόμματα αυτά δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν τις πιο μεγάλες ψευτιές. Τις πιο προκλητικές διαστροφές της πραγματικότητας. Η «ανάπτυξη» και η «αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου» που επικρατούν στην προεκλογική φιλολογία είναι οι βασικοί όροι αυτής της διαστροφής, που προφανώς έχει απολύτως ταξικό πρόσημο και στόχο.
Για να δούμε το μέγεθος αυτής της διαστροφής, ας ανατρέξουμε στο πρόσφατο παρελθόν. Το 2008 είχαμε την κορύφωση του ΑΕΠ (242 δισ. ευρώ) το οποίο από το 1995 (93 δισ. ευρώ) παρουσίασε αύξηση 160%. Ήταν τα χρόνια της «ανάπτυξης», με το ΑΕΠ να αυξάνεται κάθε χρόνο, τα χρόνια που τα κραταιά (τότε) κόμματα του συστήματος εμφανίζονταν να έχουν βρει δρόμο και προοπτική για τη χώρα!
Ωστόσο, υπάρχουν άλλα τρία δεδομένα που δείχνουν και την ταξικότητα και τη σαθρότητα αυτής της «ανάπτυξης». α) Η αύξηση αυτή του ΑΕΠ κατά 160% συνοδεύτηκε με μείωση των παραγωγικών κλάδων κατά 31,5%. Η αστική τάξη και η ντόπια κεφαλαιοκρατία αύξαναν τον «πλούτο της χώρας» ενώ ταυτόχρονα μείωναν κατά το 1/3 την παραγωγική της βάση! β) Μαζί με την κορύφωση του ΑΕΠ είχαμε το 2008 και την κορύφωση του ελλείμματος στα 30,5 δισ.! Αυτό το «παράδοξο» δεν μαρτυρά τίποτε άλλο από τον μεταπρατισμό (εισαγωγές-εξαγωγές) της αστικής τάξης στον οποίο στηρίχτηκε η μεγέθυνση του πλουτισμού της, φορτώνοντας ταυτόχρονα στο λαό το θηριώδες αυτό έλλειμμα. γ) Από το 2008 ώς το 2017 το ΑΕΠ γκρεμίστηκε στα 178 δισ. ευρώ, δηλαδή μειώθηκε κατά 26,55%! Πρόκειται για την ιστορικά μεγαλύτερη πτώση (χωρίς πόλεμο), που βασική της αιτία είχε τη σαθρή παραγωγική βάση. Και, βέβαια, αυτή η κατακόρυφη μείωση συνοδεύτηκε με μείωση σε μισθούς και μεροκάματα και στις συντάξεις, τέτοια που επέστρεψαν σε επίπεδα ίδια ή και χαμηλότερα από το 1995! Κι ας ήταν το ΑΕΠ το 2017 κατά 88,5% μεγαλύτερο από αυτό του 1995!
Τα πολιτικά και ταξικά συμπεράσματα αυτής της σύντομης αναδρομής είναι, θεωρούμε, προφανή.
α) Ο πλούτος δεν «μοιράζεται» όταν «αυξάνει η πίττα», όπως προπαγανδίζουν τα αστικά κόμματα. Ο μύθος αυτός έχει ήδη καταρριφθεί σε προηγούμενες, λιγότερο άγριες -ταξικά και πολιτικά- συνθήκες. Πολύ περισσότερο σήμερα που έχει επιβληθεί ένα βουνό αντεργατικών-αντιλαϊκών νόμων (τα μνημόνια «τελείωσαν», αλλά οι εκατοντάδες εφαρμοστικοί νόμοι τους και όλοι οι επόμενοι είναι σε ισχύ…) ισχύει η παλιά αλήθεια: Ο εργαζόμενος λαός θα πάρει μόνο ό,τι κατακτήσει με την πάλη του!
β) Η «αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου» -που προπαγανδίζει κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ- είναι μια χοντροκομμένη απάτη! Η αστική τάξη, η ντόπια κεφαλαιοκρατία δεν «επιλέγει» «παραγωγικό μοντέλο», γιατί απλούστατα δεν μπορεί! Το πλαίσιο των «επιλογών» της είναι καθορισμένο από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και δεν είναι άλλο από το «μοντέλο» της παραρτημοποίησης της οικονομίας της χώρας, της συρρίκνωσης της παραγωγικής της βάσης. Τα μεγαλοαστικά τζάκια αναζητούν την αύξηση της κερδοφορίας τους στο κομμάτι της λείας που τους αντιστοιχεί από το ιμπεριαλιστικό πλιάτσικο που το λένε «ξένες επενδύσεις», στον μεταπρατισμό και στις γεωπολιτικές και πολεμικές επιλογές των ιμπεριαλιστών στη χώρα και στην περιοχή. Για παράδειγμα, η εξελισσόμενη αναβάθμιση της Σούδας ή η μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σε… Σούδα του Βορρά έδωσε και δίνει κέρδη σε βαριά μεγαλοαστικά ονόματα!
Αυτό, λοιπόν, είναι το «μοντέλο», δηλαδή οι πραγματικοί όροι του ζητήματος. Και αυτοί οι όροι όχι μόνο δεν αίρονται, αλλά γίνονται βαρύτεροι και πιο επώδυνοι -από όλες τις απόψεις- για τη ζωή και τα δικαιώματα του λαού στις σημερινές και αυριανές συνθήκες, σε μια χώρα που όλο και περισσότερο «ανήκει στη Δύση».
Νέες θύελλες ενόψει
Όλα τα παραπάνω, λοιπόν, πρέπει να τα δούμε στο πλαίσιο της σημερινής κατάστασης και σε όσα αυτή προδιαγράφει. Να τα δούμε σε ένα διεθνές τοπίο στο οποίο έρχονται κατά κύματα τα νέα ξεσπάσματα της κρίσης, όπως η χρεοκοπία της τράπεζας FR στις ΗΠΑ. Σε ένα διεθνές τοπίο που επικαθορίζεται από τον πόλεμο στην Ουκρανία, που -ακριβώς επειδή το συνολικότερο διακύβευμά του είναι η νέα μοιρασιά του κόσμου από τους ιμπεριαλιστές- τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από την κρίση και παράγει πολλαπλούς τριγμούς και ταραχές σε όλα τα επίπεδα και ζητήματα στη μέχρι τώρα κυρίαρχη δύναμη των ΗΠΑ-Δύσης. Είναι χαρακτηριστική των προβλημάτων και των αδιεξόδων η εκ νέου υποψηφιότητα Μπάιντεν για τις εκλογές του 2024 στις ΗΠΑ!
Όλα αυτά βρίσκονται πίσω από την κουρτίνα του προεκλογικού αντιδραστικού καβγά των αστικών δυνάμεων, αλλά όλα αυτά είναι οι πραγματικότητες που με δριμύ τρόπο θα εκδηλωθούν στη χώρα την επομένη των εκλογών. Εξάλλου, ακόμα και μεσούσης της προεκλογικής περιόδου, κάποια πράγματα ομολογούνται με τον γνωστό κυνισμό των δυνάμεων της υποτέλειας:
- Η κυβέρνηση έστειλε στις Βρυξέλλες το «Πρόγραμμα Σταθερότητας» για το 2023-26. Ένα πρόγραμμα που, βέβαια, δεν περιλαμβάνει τις ψεύτικες υποσχέσεις που κυβέρνηση και αντιπολίτευση κυκλοφορούν προεκλογικά για «αυξήσεις» στους μισθούς, αλλά περιλαμβάνει «σενάρια νομισματικού σοκ» και ύφεσης της οικονομίας. Η λεγόμενη αντιπολίτευση των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ και σία δεν έβγαλε άχνα για το πρόγραμμα αυτό που συνιστά μια δέσμευση αποδοχής όποιων μέτρων αποφασίσουν τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της ΕΕ.
- Ο Τσίπρας επισκέπτεται τον Σολτς ζητώντας «πράσινο φως» για την «πολιτική αλλαγή» που θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να φέρει. Ένα «πράσινο φως» που προϋποθέτει πως αυτή η διαβόητη «αλλαγή» θα ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του Βερολίνου στη νέα περίοδο που οι θηλιές της ΕΕ θα γίνουν πιο σφιχτές. Αλλά, επιπλέον, η «αλλαγή» αυτή πρέπει να βρει ισορροπίες ανάμεσα στην υπηρέτηση των αμερικάνικων γεωπολιτικών σχεδίων στην περιοχή με τα συμφέροντα του γερμανικού ιμπεριαλισμού!
- Ο αμερικανός πρέσβης προεξοφλεί δημόσια -πριν από την όποια νέα κυβέρνηση- ότι το ρώσικο αέριο που παίρνει η χώρα από την Gazprom θα αντικατασταθεί από αμερικάνικο LNG. Επιπλέον, σύμφωνα με το «Βήμα» της 30/4, είναι πυκνά τα πηγαιν-έλα αμερικανών ναυάρχων και στρατηγών που προετοιμάζουν «λύσεις» στα ελληνοτουρκικά, ενίσχυση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, αλλά και «επενδύσεις» αμερικάνικων κεφαλαίων στη χώρα!
Συνεπώς, μαζί με την προεκλογική περίοδο «τρέχει» και το πρόγραμμα της επόμενης μέρας. Το «τρέχουν» τα κέντρα εξουσίας που κάνουν κουμάντο στη χώρα. Το πλαίσιο και οι άξονες του προγράμματος καθορίζεται από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας. Και είναι βέβαιο ότι από τους φονιάδες και τους ληστές λαών και χωρών ο λαός μας, στις σημερινές πολεμικές διεθνείς συνθήκες, μόνο νέες θύελλες έχει να περιμένει.
Πορεία δεξιά
Με βάση αυτά τα δεδομένα, τα κόμματα της εξάρτησης και της υποτέλειας δυσκολεύονται να συγκαλύψουν τα αδιέξοδά τους, τη χρεοκοπία τους. Παριστάνουν ότι έχουν «προγράμματα», παριστάνουν ότι έχουν «διλήμματα» να βάλουν στο λαό. Τα στελέχη τους μεταπηδούν από το ένα κόμμα στο άλλο και με τα εκλογικά τους σλόγκαν -που αποτελούν αντιγραφές παλιότερων δικών τους- επιχειρούν να αντλήσουν «γυαλάδα» από την παλιά «αίγλη» τους. Η επιστράτευση, όμως, της «αλλαγής» (από τον ΣΥΡΙΖΑ και από το ΠΑΣΟΚ) δεν μπορεί να κρύψει το βάλτωμα και τη χρεοκοπία τους ή (όπως το είπε ο πολύς Βενιζέλος) «την κοινή βάση» που έχουν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ.
Τελικά, σε αυτήν την προεκλογική περίοδο αναδεικνύεται με τον πιο έντονο τρόπο η «πορεία δεξιά» που ακολουθεί το πολιτικό σύστημα εδώ και χρόνια. Όλες οι αστικές δυνάμεις έχουν «συνωστιστεί» στις πιο δεξιές και αντιδραστικές θέσεις, ανοιχτά εχθρικές απέναντι σε κάθε δικαίωμα του λαού και της νεολαίας. Σε αυτή τη βάση έχουν αναδειχτεί στην προεκλογική περίοδο ως παράγοντες του πολιτικού συστήματος οι ακροδεξιές και φασίζουσες δυνάμεις, ακόμα και τα φασιστικά-ναζιστικά μορφώματα. Γιατί, από τη μια, υπάρχει βέβαια ο προεκλογικός ανταγωνισμός χάριν του οποίου χρειάστηκαν οι τροπολογίες για το ζήτημα του φασιστικού μορφώματος Κασιδιάρη. Από την άλλη, ωστόσο, η αναζήτηση μιας «κανονικής Χρυσής Αυγής» είναι πιο επιτακτική στις σημερινές συνθήκες της πολιτικής αστάθειας και με την οργή λαού και νεολαίας πολύ μεγαλύτερη από την περίοδο των μνημονίων. Σε αυτήν την κατεύθυνση είναι η αναταραχή που εξελίσσεται στην ακροδεξιά, αναταραχή στην οποία τον καθοριστικό ρόλο δεν έχουν οι φιλοδοξίες των πρόθυμων ηγετίσκων της, αλλά οι σχεδιασμοί και οι παρεμβάσεις των «καθώς πρέπει» παραγόντων του συστήματος. Εξάλλου, το υποτιθέμενο «μπλόκο στον Κασιδιάρη» αποτέλεσε ήδη την αφορμή και την ευκαιρία για να ανοίξει δημόσια ο «προβληματισμός» αναλυτών και γελοιογράφων για την παρουσία στις εκλογές δυνάμεων με κομμουνιστικό προσδιορισμό στον τίτλο τους. Αυτή είναι και η μόνη πραγματική στόχευση του συστήματος, όταν αναπτύσσει τη θεωρία των «δύο άκρων».
Αλλά ταυτόχρονα (και) στην προεκλογική περίοδο αναδεικνύεται και το ζήτημα της Αριστεράς, καθώς μέσα σε αυτήν την περίοδο συσσωρεύονται και συμπυκνώνονται όλα όσα δεν παλεύτηκαν και δεν αντιμετωπίστηκαν όλη την προηγούμενη περίοδο από μια επαναστατική, κομμουνιστική και με μεγάλη εμβέλεια, αξιόμαχη Αριστερά. Επιπλέον, αυτοί οι αρνητικοί όροι που έχουν διαμορφωθεί την προηγούμενη περίοδο επιτείνονται από την προεκλογική πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ. Μια πολιτική που στον προεκλογικό ανταγωνισμό επιχειρεί να οχυρωθεί πίσω από την κοινή βάση που έχουν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν μπορεί να κρύψει ότι απέναντι στην αντιδραστική πολιτική αυτών των κομμάτων και των παρατάξεών τους η ηγεσία του ΚΚΕ έδωσε τα προηγούμενα χρόνια ανοχή, σύμπλευση, ακόμα και ενεργητική στήριξη. Ακόμα χειρότερα, η πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, ακολουθώντας τη δεξιά πορεία τού πολιτικού συστήματος, προπαγανδίζει επίμονα τον δικό της κυβερνητισμό, τη δικιά της «διακυβέρνηση», καλλιεργώντας πλατιά τις πιο επικίνδυνες απάτες στον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία.
Η αλλαγή που χρειάζεται ο λαός
Σχεδόν όλες τις δεκαετίες της μεταπολίτευσης, η «αλλαγή» (και ενίοτε… «κάθαρση») που τάχα θα ερχόταν για το λαό από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις και τις δυνάμεις του ρεφορμισμού-συμβιβασμού, που «εγγυώνταν» αυτήν την «αλλαγή» (από την «πραγματική αλλαγή» του 1981 ώς τη «μεταβατική κυβέρνηση» του 2015), υπήρξε ένα σημαντικό πολιτικό εργαλείο που υπηρέτησε έναν και μόνο στόχο. Το ροκάνισμα, την υποχώρηση, την αποσυγκρότηση του κινήματος, της εργατικής και λαϊκής πάλης.
Στις σημερινές συνθήκες είναι πιο φανερό από τον ήλιο ότι ακριβώς την αντίστροφη πορεία χρειάζεται ο λαός και η νεολαία. Δηλαδή, την πορεία ανάπτυξης της μαζικής ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ, την πορεία συγκρότησης και ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ των λαϊκών εργατικών δυνάμεων. Αυτήν την αλλαγή αναζητά αντικειμενικά η πλατιά οργή, αυτή είναι η αλλαγή που χρειάζεται ο λαός για να διεκδικήσει ζωή και δουλειά με δικαιώματα, για να ανοίξει το δικό του δρόμο, την επαναστατική του προοπτική για ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ και ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.
Για αυτήν την αλλαγή παλεύει το ΚΚΕ(μ-λ), αυτή είναι η πρόταση που καταθέτει σε λαό και νεολαία, και στην εκλογική μάχη. Απέναντι στις μεγάλες δυσκολίες αυτής της μάχης έχουμε δύο βασικά στηρίγματα. Πρώτο, τους θετικούς όρους που οι πρωτοβουλίες και η πάλη μας συγκρότησαν μέσα στο λαό και τη νεολαία τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Πρωτοβουλίες και πάλη που βασίστηκαν στις θέσεις μας και ανέδειξαν ρόλο και δυνατότητες στο κίνημα και στη μαζική πάλη, απέναντι σε πρωτοφανέρωτες μέχρι τώρα δυσκολίες και σκληρύνσεις. Δεύτερο, τη μαζική οργή λαού και νεολαίας που βγήκε σαν πλημμύρα στην επιφάνεια με το έγκλημα των Τεμπών. Οργή που είναι παρούσα και θα είναι ενεργή και την επόμενη μέρα. Δηλαδή, το δίκιο των μαζών που αναζητά διέξοδο στη μαζική πάλη, όπως ακριβώς συμβαίνει σε όλο τον πλανήτη.
Με βάση τις θέσεις μας και την πάλη μας, οφείλουμε να δώσουμε και δικαιούμαστε να πάρουμε στήριξη από το λαό και τη νεολαία. Γι' αυτό θα δώσουμε πλατιά και αποφασιστικά την εκλογική μάχη ώς την τελευταία στιγμή. Γι’ αυτό ζητάμε εκλογική, πολιτική και οικονομική στήριξη από κάθε αγωνιστή/τρια, από κάθε εργαζόμενο/η, κάθε νέο και νέα!
