Το ακούμε από κόσμο που τρέφει μεγάλη αποστροφή για τον εκπρόσωπο της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας, τον υπηρέτη των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, τον επικεφαλής της αντεργατικής – αντιλαϊκής λαίλαπας στη ζωή και τα δικαιώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας. Το ακούμε και από κάποιους φανερούς και κρυφούς υποστηρικτές της «προοδευτικής διακυβέρνησης» και του «δικαιοσύνη παντού» που διακηρύσσουν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας.
Μία ερώτηση που παγιδεύει σε ένα δίλημμα και ταλανίζει τους ανθρώπους του λαού δεκαετίες τώρα. «Δεξιά ή ΠΑΣΟΚ;» ήταν κάποτε το εκβιαστικό ερώτημα προς τους προοδευτικούς και δημοκράτες στη χώρα και αφού η ζωή αποκάλυψε ότι και οι δύο υπηρετούν το ίδιο σύστημα, άλλαξε.
Τώρα έχει γίνει «Μητσοτάκης ή ΣΥΡΙΖΑ;» για να εγκλωβίσει, άλλη μια φορά και ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος, την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου σε ένα δίλημμα που δεν του δίνει καμία ουσιαστική απάντηση για αυτά που αντιμετωπίζει καθημερινά στη δουλειά, στο σπίτι, στη σχολή και το σχολείο. Καθώς η ουσιαστική απάντηση βρίσκεται στη δική του οργάνωση και πάλη γιατί χωρίς αυτά τα «όπλα» θα είναι έρμαιο των εκάστοτε διαχειριστών του συστήματος της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Ενός συστήματος που θεωρεί τον λαό αναλώσιμο, να σκοτώνεται στα Τέμπη, να τσακίζεται στους εργασιακούς χώρους – γαλέρες σκλαβιάς, να εξαθλιώνεται από την ακρίβεια και την ανεργία, να βλέπει ένα μέλλον μαύρο και άραχλο και να καταστέλλεται κάθε φορά που αντιστέκεται και αγωνίζεται. Ενός συστήματος που δεν θα διστάσει να τον μετατρέψει σε «κρέας για τα κανόνια» των συγκρούσεων και των ανταγωνισμών είτε των ιμπεριαλιστών, είτε των ντόπιων αστικών τάξεων.
Όχι, δεν λέμε ότι Μητσοτάκης και Τσίπρας, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι το ίδιο. Λέμε ότι και οι δύο υπηρετούν το ίδιο σύστημα. Και είναι, σήμερα, οι βασικοί πυλώνες και διαχειριστές του. Έχουν και οι δύο κυβερνήσει είτε μόνοι είτε μαζί με τα συμπληρώματά τους (ΠΑΣΟΚ – ΑΝΕΛΛ κ.λπ.) τα τελευταία δέκα χρόνια και αποτελούν τους βασικούς φορείς της ολομέτωπης επίθεσης στον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά την ψήφο του λαού για να εφαρμόσει το πρόγραμμά του χωρίς μνημόνια και άλλες δεσμεύσεις, όπως λέει, για πρώτη φορά και υπόσχεται «αύξηση μισθών, μείωση τιμών, ρύθμιση χρεών», πιστεύοντας ότι ο λαός κάτω από την πίεση της ακρίβειας και της ανέχειας δεν θυμάται. Ότι ψήφισε και εφάρμοσε το «χρηματιστήριο ενέργειας» που αποτελεί βασικό όπλο του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου για την εκτίναξη των τιμών, πρωταγωνίστησε στις ιδιωτικοποιήσεις αεροδρομίων, τρένων, λιμανιών και φέρνει και αυτός ευθύνη για το έγκλημα στα Τέμπη. Παραχώρησε στο «υπερταμείο» όλο τον πλούτο της χώρας για 99 χρόνια σαν εγγύηση για την αποπληρωμή του χρέους, ψήφισε νόμο που δυσκολεύει την προκήρυξη απεργιών από τα σωματεία, ψήφισε και εφάρμοσε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, ενώ νομοθέτησε αυστηρές ποινές και έσυρε στα δικαστήρια όσους αγωνίζονται ενάντιά τους. Προχώρησε σε μία αντεργατική – αντιασφαλιστική καταιγίδα με τον λεγόμενο νόμο Κατρούγκαλου που μείωσε συντάξεις και έκοψε επιδόματα για να «σώσει» και αυτός το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, γκρεμίζοντας τις καταχτήσεις των εργαζόμενων. Μετά το κάλπικο δημοψήφισμα τον Ιούλη του 2015 έτρεξε με όλο το αστικό πολιτικό σύστημα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) να ψηφίσει το τρίτο βάρβαρο μνημόνιο, υποταγμένος πλήρως στους δανειστές-ληστές της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Ενίσχυσε τα δεσμά της εξάρτησης από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ με συμφωνίες και άνοιγμα νέων βάσεων και στρατεύτηκε στην απαίτηση των ΗΠΑ για στρατηγικούς άξονες με αντιδραστικά καθεστώτα, όπως του Ισραήλ και της Αιγύπτου.
Αυτή η πολιτική «ξέπλυνε» την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου και άνοιξε το δρόμο στον Μητσοτάκη. Σήμερα λέει «περασμένα, ξεχασμένα», βγήκαμε από τα μνημόνια και έχουμε την ελευθερία να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα που θα ανακουφίσει το λαό, θα φέρει δικαιοσύνη και θα κάνει την Ελλάδα «μία κανονική ευρωπαϊκή χώρα». Και όλα αυτά θα γίνουν με κυβέρνηση «προοδευτικής συνεργασίας» με το ΠΑΣΟΚ, τον μπαλαντέρ του αστικού πολιτικού συστήματος. Ταυτόχρονα όμως όχι μόνο δεν αμφισβητεί το πλαίσιο της οικονομικής-πολιτικής-στρατιωτικής ιμπεριαλιστικής εξάρτησης από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, αλλά δίνει όρκους πίστης και υποταγής σε κάθε ευκαιρία. Μάλιστα για να διασκεδάσει τις τυχόν ανησυχίες για την επικράτησή του στις εκλογές, στο «Φόρουμ των Δελφών» παραθέτει σαν επιχείρημα ότι στην έκθεσή του o οίκος αξιολόγησης Fitch «εκτιμά ότι όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, δεν θα υπάρχει αβεβαιότητα στην οικονομία».
Ξέρουν πολύ καλά οι «οίκοι αξιολόγησης» του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος να «διαβάζουν» και να «ενημερώνονται» για τις συζητήσεις και τις δεσμεύσεις που αναλαμβάνουν οι πολιτικοί διαχειριστές του συστήματος στις συναντήσεις τους με Μπλίνκεν (υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ), με Σολτς (καγκελάριος Γερμανίας) και Στουρνάρα (διοικητής Τράπεζας της Ελλάδος).
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κάνει πως δεν υπάρχουν δύο βασικοί παράγοντες που ακυρώνουν ακόμα και αυτό το σοσιαλδημοκρατικό του πρόγραμμα. Από τη μία η δομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος που μπροστά στα αδιέξοδα επιτίθεται ολομέτωπα στα δικαιώματα και τη ζωή των εργαζόμενων.
Από την άλλη, το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας που επιβάλλει από το «σύμφωνο σταθερότητας» για τα δημοσιονομικά ελλείμματα μέχρι την πλήρη ευθυγράμμιση στις απαιτήσεις ΗΠΑ – ΝΑΤΟ στη σύγκρουση με τη Ρωσία. Αυτοί οι δύο παράγοντες θα καθορίσουν και την επομένη των εκλογών, ανεξάρτητα από το νικητή, φέρνοντας νέα βάρη στις πλάτες του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας.
Το δίλημμα δεν είναι «Μητσοτάκης ή Τσίπρας», «αυτοδύναμη ΝΔ ή προοδευτική διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ», το πραγματικό δίλημμα είναι τι οργάνωση απαιτείται και τι αγώνας χρειάζεται για να υψωθεί τείχος αντίστασης στην αντιλαϊκή επέλαση, για να ξεδιπλωθούν οι διεκδικήσεις των εργαζόμενων και της νεολαίας στη δουλειά, στις σπουδές, στις ελευθερίες. Χωρίς κοινοβουλευτικές και κυβερνητικές αυταπάτες, χωρίς λογικές ανάθεσης αλλά με αποφασιστικότητα και μαχητικά οι εργαζόμενοι και η νεολαία μπορούν να ανοίξουν τον δικό τους δρόμο της σύγκρουσης και της αναμέτρησης με το σύστημα και τους υπηρέτες του.
