«1% παραπάνω στο ΚΚΕ, να πάει από το 7% στο 8%, σημαίνει δύο έδρες παραπάνω»!
Κοινοβουλευτικός κρετινισμός χωρίς όρια – ψεύτικοι στόχοι και απατηλά διλήμματα
Το άρθρο αυτό χτυπήθηκε ...βάναυσα
από τον δαίμονα του τυπογραφείου
στην έντυπη έκδοση της ΠΣ.
Το δημοσιεύουμε εδώ στη σωστή
και ολοκληρωμένη του μορφή
Από την Συντακική Επιτροπή της ΠΣ
Δεν φτάνουν οι χυδαίες απειλές του Μητσοτάκη για την «ανάγκη να βγει ισχυρή κυβέρνηση» και οι πιο ειλικρινείς της Μπακογιάννη στη μειονότητα στη Θράκη ότι «τα πράγματα θα είναι για αυτήν δύσκολα αν δεν ψηφίσει ΝΔ».
Δεν φτάνει ο κάλπικος διλημματισμός ανάμεσα στην… κεντροαριστερά (τρομάρα της) ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ για το ποιος πρέπει να είναι αξιωματική αντιπολίτευση.
Δεν φτάνουν οι χυδαιότητες του ΜέΡΑ25 που ζητάει «δύο ψήφους σε κάθε εκλογικό τμήμα για να μπει στη Βουλή».
Από κοντά σε όλο αυτό το πάρτι χυδαιότητας και το ΚΚΕ για να πετύχει το καλύτερο αποτέλεσμα στην… κορυφαία στιγμή της ζωής των ανθρώπων (αυτή είναι η θεώρηση του ΚΚΕ) – τις αστικές κοινοβουλευτικές εκλογές.
Αφού πανηγύρισε έξαλλα την καταγραφή του αρνητικού συσχετισμού στις εκλογές της 21ης Μάη, το ΚΚΕ ετοιμάζεται για τις επόμενες. Τα διλήμματά του το ίδιο κάλπικα, το ίδια στηριγμένα σε επικοινωνιακή πραγματικότητα και με την ομπρέλα του φιλόξενου κλίματος που παρέχεται στο κόμμα αυτό από τα αστικά ΜΜΕ.
Συνέντευξη παρέθεσε ο ΓΓ του ΚΚΕ Δημ. Κουτσούμπας στο κεντρικό δελτίο της ΕΡΤ την Τρίτη 13 Ιούνη (https://www.902.gr/eidisi/politiki/332179/1-parapano-sto-kke-simainei-parapano-voyleytes-stirigma-gia-lao-video). Σε αυτήν εξηγεί τι εννοεί το σύνθημα 100% μαχητική λαϊκή αντιπολίτευση:
«Το ΚΚΕ πήρε 7,23%, 427.000 ψήφους και 26 βουλευτικές έδρες στις 21 Μαΐου. Για να κρατήσουμε αυτές τις έδρες χρειάζεται να αυξήσουμε πολύ το ποσοστό και τις ψήφους διότι οι εκλογές αυτές είναι νέες εκλογές, γίνονται με έναν πιο άδικο, πιο ληστρικό εκλογικό νόμο όπου το πρώτο κόμμα με το μπόνους που έχει από τον εκλογικό νόμο κλέβει, ληστεύει -να το πω έτσι απλά- έδρες από άλλα κόμματα και από το ΚΚΕ. Δηλαδή θα κλέψει 5,6,4 έδρες, ανάλογα τι ποσοστά θα πάρουν τα άλλα κόμματα και το πρώτο κόμμα.[…]
[…] 1% παραπάνω στο ΚΚΕ, να πάει από το 7% στο 8%, σημαίνει δύο έδρες παραπάνω, σημαίνει δύο βουλευτές οι οποίοι θα είναι πανταχού παρόντες και μέσα στη Βουλή να καταψηφίζουν, να εμποδίζουν αντιλαϊκά νομοσχέδια, μέτρα κ.λπ. και έξω από αυτήν, στους αγώνες του λαού. (Σημ: Έπρεπε να υπάρχει και λίγο από… κερασάκι αγώνων!)
[…]Άλλωστε και εμείς απευθυνόμαστε στην κυβερνητική πλειοψηφία, ζητάμε από τους βουλευτές της ΝΔ, το κάναμε και πριν, να καταψηφίζουν νομοσχέδια που είναι αντιλαϊκά.[…]».
Μετά από όλην αυτήν τη… χρησιμότητα για το λαό των δύο παραπάνω βουλευτών του ΚΚΕ, δεν μας έκανε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση το ίσως δευτερεύον πολιτικά, αλλά πάντως απωθητικό (πολιτικά πάλι) θέαμα του παρακάτω χαριεντίσματος – δείγμα της επικοινωνιακής αλλά και πολιτικής τακτικής του ΚΚΕ:
«Δημοσιογράφος: Βλέπω ότι ακόμα και πολιτικοί αντίπαλοι, για παράδειγμα ο Μητσοτάκης, λέει αν ήθελα να βγω έξω να πιω ένα κρασί με κάποιον, αυτός θα ήταν ο Κουτσούμπας, μια μπίρα είπε μάλιστα.
Κουτσούμπας: Του είπα: αλίμονο, κρητικός άνθρωπος εσύ να μου λες για μπίρα. Να μου έλεγες μια τσικουδιά, μια ρακή…»!
Ο Κουτσούμπας με τους παραπάνω 2 βουλευτές του ΚΚΕ θα καταψηφίζουν 100% μαχητικά τα νομοσχέδια και θα πηγαίνουν μετά με τον Μητσοτάκη για ρακή… Να γιατί η Ξηροτύρη, ο Μηλιός, οι απόστρατοι και η Διγενή πάνε γάντι με όλη τη φυσιογνωμία του ΚΚΕ.
Ας σοβαρευτούμε όμως. Παρέα με όλον αυτόν τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό πάει και όλη η καπήλευση αγώνων, στους οποίους είτε πράγματι το ΚΚΕ έπαιξε ρόλο, είτε ΔΕΝ έπαιξε σοβαρό ρόλο, είτε δεν υπήρξαν αγώνες. Λέει η πολύ προβαλλόμενη τελευταία (και πρώτη σε σταυρούς) Σεμίνα Διγενή:
«Ήταν οι μόνοι (σημείωση: εννοεί τα μέλη του ΚΚΕ) που έβλεπαν δίπλα τους οι πολίτες στους πλειστηριασμούς, στις εξώσεις, στις απολύσεις, στην εργοδοτική τρομοκρατία. Είναι σημαντικό για τις ζωές μας να δυναμώσει το οργανωμένο ρεύμα διεκδίκησης και ώθηση σε αυτό μπορεί να δώσει μόνο ένα πολύ πιο δυνατό ΚΚΕ στις εκλογές του Ιούνη. Με τους αγώνες για την προστασία της υγείας του λαού, με αγώνες για το μεροκάματο, για τις συλλογικές συμβάσεις, για το δικαίωμα στην εργασία, έγιναν πρωταγωνιστές οι υγειονομικοί, οι εργάτες στη ΛΑΡΚΟ, της COSCO, της efood, της Μαλαματίνα, του Βαρβαρέσου, των πετρελαίων και των λιπασμάτων της Καβάλας, των οικοδόμων, των μεταλλεργατών και των άλλων κλάδων και χώρων δουλειάς».
Ενώ το στέλεχος του ΚΚΕ Μάκης Παπαδόπουλος καλεί ώστε «τα ζητήματα του ΝΑΤΟ, των θεμάτων τα οποία αφορούν το μέλλον της χώρας γύρω από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την εμπλοκή της χώρας βαθύτερα σε ιμπεριαλιστικά παιχνίδια πρέπει να αποτελέσουν κριτήριο ψήφου»!
Για καθένα από αυτά θα μπορούσαμε να γράψουμε εκατοντάδες λέξεις, αλλά δυστυχώς λόγω χώρου θα αναφερθούμε τηλεγραφικά και ενδεικτικά, για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της εικονικής πραγματικότητας:
Στον αγώνα των εργατών της Μαλαματίνας, μόλις η απεργία πήρε χαρακτήρα ανοιχτής, ολομέτωπης σύγκρουσης με την εργοδοσία και την κυβέρνηση, αλλά και κεντρικά με τον νόμο Χατζηδάκη (αυτόν που έχει μείνει... «στα χαρτιά»!), το ΚΚΕ άρχισε να λίγο-λίγο αποσύρεται. Προσπάθησε να περιχαρακώσει την απεργία και, όταν αυτό φάνηκε ανέφικτο, ελαχιστοποίησε τη συμμετοχή του σε αυτήν.
Οι οικοδόμοι, δυστυχώς «πέτυχαν» ΣΣΕ αυτήν που πρότεινε η εργοδοτική πλευρά γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν συγκροτήθηκε κανένας πραγματικός αγώνας διεκδίκησης ΣΣΕ.
Οι πλειστηριασμοί, δυστυχώς δεν σταμάτησαν (δεν γίνεται άλλωστε, αφού με νόμο του ΣΥΡΙΖΑ γίνονται ηλεκτρονικά, δηλαδή δεν υπάρχει τεχνικός τρόπος να μπλοκαριστούν) και αυτό που παρουσιαζόταν ως νίκη ήταν η αποδοχή από τις εταιρίες να σταματήσουν τους πλειστηριασμούς αν ο άνθρωπος που έχανε το σπίτι του βεβαίωνε ότι θα πλήρωνε! Για να μπλοκαριστούν οι πλειστηριασμοί χρειάζεται συγκρότηση κινήματος και όχι εικονικές ενέργειες.
Στην efood, οι δυνάμεις του ΚΚΕ μπήκαν τελευταία στιγμή στην κινητοποίηση και, απλώς, με την οργανωτική δυνατότητα που έχουν, την καπέλωσαν.
Όσο για το ζήτημα του πολέμου ως κριτήριο ψήφου, θα λέγαμε, πάει πολύ! Το ΚΚΕ δεν έχει κάνει καμία σοβαρή προσπάθεια να αναδείξει την αναγκαιότητα συγκρότησης αντιπολεμικού – αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Καμία απολύτως!
Όμως σε σχέση με την καραμέλα του ΚΚΕ για τα συνδικάτα του ΠΑΜΕ, θα θέλαμε να προσθέσουμε το εξής:
Το πρώτο είναι ότι σε διάφορα μέρη του κόσμου, αστικά ή ρεφορμιστικά κόμματα έχουν παίξει κάποιο ρόλο σε αγώνες που έχουν εκδηλωθεί. Στη Γαλλία η CGT (του πρωτοπόρα οπορτουνιστικού ΚΚΓ) έπαιξε ρόλο στις τελευταίες κινητοποιήσεις, ενώ τμήματα του Δημοκρατικού Κόμματος έχουν σχέση με συνδικάτα που κινούνται στις ΗΠΑ. Και τι σημαίνει αυτό για την πολιτική και τους σκοπούς των κομμάτων αυτών; Τι διαφορετικό είναι αυτό από την προσπάθεια αστικών και ρεφορμιστικών σχηματισμών να εκμεταλλευτούν παραδοσιακές κοινωνικές σχέσεις από το παρελθόν για να χρησιμοποιηθούν οι σχέσεις αυτές στο αστικό πολιτικό παιχνίδι; Και πόσο διαφορετική είναι η γραμμή του CGT (ενώ οι εργατικές κινητοποιήσεις ενάντια στο νέο αντιασφαλιστικό ήταν στο απόγειο) «να γίνει δημοψήφισμα» (λες και η εργατική τάξη και ο λαός δεν ψήφιζαν μαζικά και ηρωικά στους δρόμους) από τη γραμμή της σύσκεψης των σωματείων «του Σπόρτιγκ» που έκλεισε τις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη ή την πραξικοπηματική ακύρωση της απεργίας ενάντια στο Νόμο Χατζηδάκη από τα ίδια σωματεία;
Αν το ΚΚΕ ήταν ειλικρινές, θα αναγνώριζε την πραγματικότητα, όπως πρέπει να κάνουν οι κομμουνιστές. Θα αναγνώριζε πως οι βαυκαλισμοί για τη «δεύτερη δύναμη στη ΓΣΕΕ» δεν έχουν καμία πραγματική αντιστοιχία με καμία ανάταση (πόσο μάλλον αντεπίθεση) του εργατικού κινήματος. Αναγνωρίζουμε ότι οι δυσκολίες στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης είναι πολλές – τις ζούμε. Θα μπορούσαμε και να συμμεριστούμε, για οποιονδήποτε πολιτικό οργανισμό, μια σχετική υπερβολή κατά την ανάγκη τόνωσης του ηθικού των μελών του. Αλλά αυτή η εντελώς εικονική και ψεύτικη εικόνα που πλασάρει το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ για τον εαυτό του - ένα κόμμα που με… ατσάλινα σωματεία προχωράει σε αντεπίθεση - δεν είναι παρά το συνειδητό ψέμα του οπορτουνισμού για να μπερδεύει το λαό.
Θα κλείσουμε με μια τελική παρατήρηση και ένα ερώτημα:
Η παρατήρηση είναι ότι η προεκλογική (και όχι μόνο) παρέμβαση του ΚΚΕ δεν τυγχάνει της παραμικρής πίεσης από τα κέντρα εξουσίας του συστήματος. Η δήλωση Παφίλη ότι «τρέμουν όλοι τη σοβαρή άνοδο του ΚΚΕ όπως ο διάολος το λιβάνι» μόνο γέλιο μπορεί να δημιουργήσει. Το γεγονός αυτό αποτελεί (μαζί και με όλα τα άλλα) και κάποιο δείκτη για τις φοβερές κόντρες που (δεν) δίνει αυτό το κόμμα.
Και η ερώτηση: Στην κεντρική προεκλογική μας προκήρυξη αναφέρεται η φράση «Το ΚΚΕ(μ-λ) συμμετέχει στις εκλογές στις 25 Ιούνη χωρίς να θέτει κανένα εκλογικό δίλημμα». Τη θεωρούμε προφανή για κάθε κομμουνιστή, ειδικά τη σημερινή περίοδο. Θα τολμούσε το ΚΚΕ να ομολογήσει αυτή την απλή αλήθεια;
