Αναμφισβήτητα, δύο είναι τα γεγονότα, στον άδικο πόλεμο που διεξάγεται στην Ουκρανία, που σημάδεψαν την πορεία των εξελίξεων το τελευταίο δεκαπενθήμερο. Το ένα είναι η έναρξη της πολυαναμενόμενης «ουκρανικής αντεπίθεσης» και το άλλο, λίγες μέρες μετά, η επίθεση και η καταστροφή του φράγματος στη Νόβα Κακόβκα (Nova Kakhovka). Φυσικά δεν έλλειψαν οι αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό των ΗΠΑ, οι κινήσεις των Ευρωπαίων στο πολιτικό πεδίο και ευρύτερα οι προσπάθειες των πρωταγωνιστών αυτής της σύγκρουσης, δηλαδή των ΗΠΑ και της Ρωσίας, να ενδυναμώσουν τις θέσεις τους στο παγκόσμιο στερέωμα.
Η ουκρανική αντεπίθεση που «δεν βγαίνει»
Τελικά, στις αρχές Ιουνίου, κάτω από το βάρος των απαιτήσεων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, το καθεστώς του Κιέβου ξεκίνησε τις πρώτες επιχειρήσεις στα πλαίσια της «ουκρανικής αντεπίθεσης», που όλο έρχονταν και όλο μετατίθονταν στο μέλλον. Κι αυτό διότι, μέσω της «ουκρανικής αντεπίθεσης», μπορεί να αναπαράγεται η πίεση των ΗΠΑ προς τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, ώστε να συνεχίσει, απρόσκοπτα και χωρίς παρεκκλίσεις, η δυτική υποστήριξη στον Ζελένσκι. Ρόλο φαίνεται να έπαιξε τόσο το διακινούμενο από την Κίνα σχέδιο «ειρήνευσης» όσο και κυρίως η πρόταση, στα τέλη Μαΐου, του Γάλλου προέδρου Ε. Μακρόν προς τον Ζελένσκι, για τη διεξαγωγή μιας Διεθνούς Διάσκεψης για την Ουκρανία στο Παρίσι, όπως αποκάλυψε η Wall Street Journal. Ήταν κινήσεις, δηλαδή, σε άλλο μήκος κύματος από αυτό της συνεχούς πριμοδότησης της έντασης και του πολέμου στο οποίο κινείται η Ουάσιγκτον.
Με τα μέχρι τώρα δεδομένα, η αντεπίθεση έχει παράξει οικτρά εδαφικά αποτελέσματα και πολύ βαριές απώλειες για τις ουκρανικές δυνάμεις. Πιο συγκεκριμένα, οι ανακοινώσεις του ουκρανικού επιτελείου περιλαμβάνουν την ανακατάληψη εφτά χωριών, από τα οποία το ένα ξαναγύρισε στον έλεγχο της ρωσικής πλευράς και από τα υπόλοιπα τα πιο πολλά βρίσκονται στη λεγόμενη «γκρίζα ζώνη». Οι αντεπιθέσεις σε Ζαπορίζιε και Ντονιέτσκ, καθώς και οι προσπάθειες πλαγιοκόπησης των ρωσικών στρατευμάτων βορειοανατολικά, έχει οδηγήσει σε ένα λουτρό αίματος με χιλιάδες νεκρούς Ουκρανούς στρατιώτες και σημαντικές καταστροφές του δυτικού εξοπλισμού, κυρίως τανκς, τεθωρακισμένων αρμάτων και οπλικών συστημάτων. Γράφεται, μάλιστα, πως αυτές οι απώλειες αφορούν την αποτυχημένη προσπάθεια διάρρηξης της πρώτης αμυντικής γραμμής και δεν αφορούν την κύρια γραμμή άμυνας που αποτελείται από βαριές και πολλαπλές οχυρώσεις, καθώς και από συνδυασμένα συστήματα παρεμπόδισης των επιτιθέμενων. Παράλληλα, οι πυραυλικές επιθέσεις στα μετόπισθεν της ουκρανικής πλευράς συνεχίζονται, καταστρέφοντας την αεράμυνα, σημαντικές αποθήκες εξοπλισμού, κέντρα διοίκησης και συγκέντρωσης στρατιωτικού προσωπικού, μειώνοντας έτσι τις ουκρανικές εφεδρείες σε όλα τα επίπεδα.
Η αιματοχυσία όχι μόνο θα συνεχιστεί, αλλά όλα κατατείνουν πως θα μεγαλώσει κατά πολύ το επόμενο διάστημα. Γιατί εκτός των άλλων, το καθεστώς Ζελένσκι δεν βρίσκεται παρά στην αρχή της «αντεπίθεσής» του, με ΝΑΤΟϊκά όπλα, εκπαίδευση και συμβούλους. Ο κύριος όγκος των δυνάμεων που έχει συγκεντρώσει δεν έχει χρησιμοποιηθεί, ενώ υπάρχουν πολλές και αντικρουόμενες πληροφορίες για το πού και πότε αυτές θα ριχτούν στη μάχη. Βέβαια, και η ρωσική πλευρά κρατά το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεών της εκτός των αμυντικών επιχειρήσεων. Θα λέγαμε ότι η τελευταία, με τη σαφή ανωτερότητα που συνεχίζει να έχει σε εξοπλισμό, εκθέτει πολύ λιγότερο το δυναμικό της στη σύγκρουση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και η πλευρά της δεν υφίσταται απώλειες. Επιπλέον, στρατιωτικοί αναλυτές έχουν εδώ και ένα διάστημα επισημάνει πως ο ρωσικός στρατός δεν είναι πια ο ίδιος με αυτόν που ξεκίνησε την εισβολή τον Φλεβάρη του 2022. Έχει βελτιώσει κατά πολύ όλα τα επίπεδα της δράσης του (αεράμυνα, ηλεκτρονικός πόλεμος, χρήση ντρόουνς, επιμελητεία και συντονισμός) και αυτό, επισημαίνουν, φαίνεται τόσο στο είδος της άμυνας που τώρα διεξάγει (ενεργητική με στοιχεία αντεπιθέσεων που προκαλεί μεγάλες απώλειες στα εχθρικά στρατεύματα), αλλά και στη σημασία που δίνουν στο χτύπημα των κόμβων και των γραμμών ανεφοδιασμού του εχθρού.
Καταστροφή του φράγματος: ποιος ωφελείται;
Καθόλου τυχαία, δύο μέρες μετά την έναρξη των πρώτων επιχειρήσεων της «ουκρανικής αντεπίθεσης» και ενώ αυτές αποτύχαιναν δημιουργώντας ανησυχία στους δυτικούς «προστάτες» του Κιέβου, ήρθε η καταστροφή του φράγματος στον υδροηλεκτρικό σταθμό της Νόβα Κακόβκα.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πλημμυρίσουν εκατοντάδες χωριά, σημαντικές πόλεις και κωμοπόλεις ανατολικά (κυρίως) και δυτικά (δευτερευόντως) του Δνείπερου, να κινδυνέψουν χιλιάδες ζωές, να καταστραφούν οι περιουσίες αλλά και οι καλλιέργειες των ανθρώπων των περιοχών αυτών. Επίσης, το χτύπημα έθεσε σε κίνδυνο τη λειτουργία του πυρηνικού σταθμού της Ζαπορίζιε που βρίσκεται στην υπό ρωσικό έλεγχο διπλανή περιοχή, μιας και τα συστήματα ψύξης τροφοδοτούνται από τον σταθμό αυτόν.
Από την πρώτη στιγμή, οι δύο πλευρές αλληλοκατηγορούνται για το ποιος πραγματοποίησε την επίθεση και την καταστροφή του φράγματος. Εμείς δεν μπορούμε παρά να αντιμετωπίσουμε το όλο ζήτημα με πολιτικό τρόπο και προσπαθώντας να εκτιμήσουμε ποιος ευνοείται από αυτή την καταστροφή.
Όλα δείχνουν ότι πρόκειται για μια ακόμη τυχοδιωκτική ενέργεια του ΝΑΤΟκρατούμενου καθεστώτος του Κιέβου. Οι αποτυχίες των πρώτων ημερών της «ουκρανικής αντεπίθεσης», αλλά και η ανάγκη του Κιέβου και των Αμερικανών «προστατών» του να αναπαράγουν σε ολοένα και πιο ψηλά επίπεδα την ένταση, είναι επαρκείς πολιτικοί λόγοι για την κίνηση αυτή. Επιπλέον, υπάρχουν τα εξής καθόλου ασήμαντα στοιχεία. Στρατιωτικοί αναλυτές αναφέρουν πως η πλημμύρα έχει καταστρέψει τμήμα των εκτεταμένων αμυντικών οχυρώσεων, αλλά και των ναρκοπεδίων της ρωσικής πλευράς, ανατολικά του Δνείπερου. Εάν όπως υπολογίζεται, στα μέσα Ιουνίου έχει αποκατασταθεί η στάθμη του νερού στα προηγούμενα επίπεδα και ένα μήνα μετά (μέσα Ιουλίου) το έδαφος των πλημμυρισμένων περιοχών θα έχει στεγνώσει, αυτό λογίζεται από το Κίεβο ως πλεονέκτημα για την πραγματοποίηση αντεπίθεσης στην περιοχή της Χερσώνα. Παράλληλα είναι γνωστό πως το φράγμα τροφοδοτούσε με νερό τη Χερσόνησο της Κριμαίας και η καταστροφή του φράγματος της στερεί μεσοπρόθεσμα (η ρώσικη διοίκηση ανακοίνωσε ότι έχει αποθηκευμένο νερό για 500 ημέρες) το αγαθό αυτό για τους κατοίκους της.
Αν η «ουκρανική αντεπίθεση» είχε νίκες και έβαζε πρόβλημα στον ρωσικό στρατό, αυτός θα ήταν ένας λόγος -αν και όχι επαρκής- για να καταστρέψει το φράγμα η ρωσική πλευρά. Με τα υπάρχοντα, όμως, δεδομένα, ο ρωσικός ιμπεριαλισμός δεν είχε κανένα σοβαρό λόγο για να το πράξει. Βέβαια, η δυτική προπαγάνδα που χωρίς ντροπή χρέωνε το σαμποτάζ στους Nord Stream 1 και 2 στη Ρωσία, οργιάζει για μια ακόμη φορά κάνοντας το μαύρο-άσπρο. «Ξεχνάει» ακόμα και το γεγονός ότι ο υποστράτηγος Andriy Kovalchuk, σε συνέντευξή του στην Washington Post το 2022, είχε ήδη αποκαλύψει ότι η Ουκρανία όχι μόνο σχεδίαζε να επιτεθεί στον Kakhovka, αλλά είχε δοκιμάσει ακόμη και αυτό το είδος της επιχείρησης, χρησιμοποιώντας δυτικά όπλα.
Επιμονή στην ένταση
Η μεγαλύτερη στην ιστορία του ΝΑΤΟ αεροπορική άσκηση Air Defender 2023, στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας, με συμμετοχή 220 αεροσκαφών και 10.000 στρατιωτικού προσωπικού. Οι δηλώσεις του πρώην Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ, Ράσμουνσεν, σύμφωνα με τις οποίες, εάν η Ουκρανία δεν λάβει τίποτα στη Σύνοδο Κορυφής τον Ιούλιο, τότε ίσως η Πολωνία και οι χώρες της Βαλτικής αναπτύξουν στρατιωτικές δυνάμεις στην Ουκρανία. Οι διφορούμενες αναφορές του πρωθυπουργού και του υπουργού άμυνας της Σουηδίας ότι έχουν ξεκινήσει προετοιμασίες με το ΝΑΤΟ οι οποίες «μπορεί (σ.δ.!) να συνίστανται σε προσωρινή βάση ξένου εξοπλισμού και προσωπικού στο σουηδικό έδαφος. Η απόφαση (σ.δ.!!) στέλνει ένα σαφές μήνυμα στη Ρωσία…» (υπογραμμίσεις δικές μας). Η διαρκώς κλιμακούμενη ροή δυτικού εξοπλισμού στο Κίεβο, με το ποσό στήριξής του να έχει ξεπεράσει τα 100 δισ. δολάρια! Όλα μαρτυρούν πως, η γραμμή της κλιμάκωσης του πολέμου παραμένει κυρίαρχη στις ΗΠΑ, μιας και τους βοηθά σε πολλαπλά επίπεδα: φθορά της Ρωσίας στον πόλεμο και αύξηση της πίεσης στα δυτικά της σύνορα, ευθυγράμμιση των Γαλλογερμανών ιμπεριαλιστών, επέκταση του ΝΑΤΟ σε Φιλανδία αλλά και Σουηδία (όταν αρθεί το τουρκικό βέτο) καθώς και της συνολικής αμερικανικής επιρροής στη «Νέα Ευρώπη». Πιθανά γι’ αυτό και έχουμε την παραπομπή ξανά σε δίκη του Τραμπ, ο οποίος επιμένει, εκφράζοντας τμήματα του αμερικανικού κατεστημένου, πως η πολιτική αυτή της διοίκησης Μπάιντεν, με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε στρατηγικό αδιέξοδο, ανοίγοντας είτε την πόρτα του πυρηνικού ολέθρου είτε έναν συμβιβασμό με τη Ρωσία με πολύ χειρότερους όρους για ΗΠΑ-Δύση σε σχέση με τώρα.
Από τη ρωσική πλευρά, καθίσταται κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο φανερό πως θα κάνει ότι είναι δυνατόν, για να πετύχει έστω αυτούς τους όχι απόλυτα εξειδικεύσιμους στόχους της και δεν θα διστάσει μπροστά σε τίποτε, εάν διαπιστώσει ότι απειλείται αυτό που θεωρεί η ίδια ως εθνική ασφάλεια. Γνωρίζοντας, επιπλέον, ότι πολεμά με ένα άβαταρ του ΝΑΤΟ, εκτός από τη φθορά, «χτίζει» ταυτόχρονα και αυτοπεποίθηση και παράγει παγκόσμιο κύρος. Αν μάλιστα στο πεδίο των μαχών βγει κερδισμένη -έστω σχετικά- τότε γνωρίζει και η ίδια ότι αυτό θα αποτελέσει μία τομή στους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης, σε μια εποχή μεγάλων γεωπολιτικών ανακατατάξεων και αναταράξεων και στην οποία αμφισβητείται η δυτική κυριαρχία επί του πλανήτη.
