Η πολιτική της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης καίει τη χώρα και τον λαό!
Η λαϊκή αλληλεγγύη είναι η ελπίδα
Τελικά αυτή η χώρα που «βαδίζει στην ανάπτυξη», που έχει τους πιο ισχυρούς «συμμάχους», θα ήταν -σύμφωνα με την κυβερνητική-συστημική προπαγάνδα- «θαύμα» να μην καίγεται η μισή κάθε καλοκαίρι! Θα ήταν «θαύμα» να υπάρχουν οι απαιτούμενες προϋποθέσεις σε μόνιμο προσωπικό, μέσα πυρόσβεσης, μέτρα πρόληψης και πυροπροστασίας, ώστε οι πυρκαγιές να αντιμετωπίζονται πριν κατακάψουν τα δάση, το βιος και τα σπίτια των ανθρώπων!
Αυτός ο κυνισμός της εγκατάλειψης, ο κυνισμός μιας πολιτικής που ρημάζει τη χώρα και βυθίζει σε αδιέξοδα τον λαό μας, είναι ο κυνισμός του κέρδους και της αρπαχτής. Είναι ο κυνισμός που απαιτεί από τον λαό να «μάθει να ζει» μέσα στην κόλαση, χωρίς καμιά προσδοκία, χωρίς καμιά απαίτηση. Μοιραία και αναπόφευκτη –μας λένε- η καταστροφή, εξάλλου συμβαίνει σε όλη τη Μεσόγειο! Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι η εντολή «εκκενώστε», αυτός ο θρίαμβος της ψηφιακής προστασίας που αφήνει πίσω του εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα στάχτη και έναν λαό απελπισμένο να χρεώνεται την καταστροφή.
Πίσω από τις φλόγες και μέσα στον καύσωνα μαίνεται η εργασιακή και κοινωνική βαρβαρότητα. Επώνυμα θύματά της οι τελευταίοι σκοτωμένοι στην Πάτρα, στην Καλλιθέα, στη Χαλκίδα, θύματα της αδηφαγίας του κεφαλαίου και της εργοδοσίας. Δίπλα σε αυτούς, μια στρατιά ανώνυμων της βιοπάλης που, σε οριακές συνθήκες για την ίδια την επιβίωσή τους, παλεύουν για το άθλιο μεροκάματο.
Αυτή την πραγματικότητα επιχειρούν να συγκαλύψουν και να φτιασιδώσουν η κυβερνητική προπαγάνδα και τα κάθε λογής κανάλια του συστήματος. Αυτή η πραγματικότητα χρειάζεται να βρει τη δική της φωνή, τον δικό της ρόλο στην ταξική πάλη! Εκεί μπορεί και χρειάζεται να βάλει στην άκρη τους κοινοβουλευτικούς καθωσπρεπισμούς και με μαζικούς αγώνες να διεκδικήσει τα δίκια της.
Ακραίοι κοινωνικοί καιροί
Η θερινή και αστική φιλολογία επιχειρεί, με το πέπλο των καιρικών συνθηκών και το ιμπεριαλιστικής προέλευσης σλόγκαν της «κλιματικής κρίσης», να συγκαλύψει την αγριότητα της ταξικής κοινωνικής πραγματικότητας που βαίνει κλιμακούμενη. Να συγκαλύψει τις πολιτικές του συστήματος ως τον πραγματικό αίτιο για την καταστροφή του περιβάλλοντος, για τα δεινά στη ζωή του λαού. «Έχουμε πόλεμο» δήλωσε ο Μητσοτάκης στο Υπουργικό Συμβούλιο. Πράγματι έχουμε «πόλεμο», αλλά ποιος με ποιον «πολεμά»; Ποιος κήρυξε επίθεση –εδώ και δεκαετίες- ενάντια σε ποιον; Ποιος κλιμακώνει σήμερα αυτή την επίθεση με τον πιο άγριο τρόπο;
Η εργατική τάξη, ο λαός, η νεολαία, μετρούν καθημερινά βαριές απώλειες –και νεκρούς- από την άγρια επίθεση του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Αυτό είναι που επιτίθεται εδώ και δεκαετίες στις κατακτήσεις, στα εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα των μαζών. Αυτό είναι που φορτώνει τα αδιέξοδα του, τις αντιδραστικές επιλογές του, στις πλάτες του λαού. Αυτό είναι που ρήμαξε τη χώρα, ερήμωσε την περιφέρεια και μετέτρεψε το λεκανοπέδιο σε θάλαμο αερίων.
Στις σημερινές συνθήκες της κρίσης και του πολέμου, μεγαλώνουν τα προβλήματα και στενεύουν τα περιθώρια κίνησης του συστήματος και η επίθεσή του αγριεύει ακόμα περισσότερο. Για την άρχουσα τάξη, το ξεζούμισμα των εργατών, η λεηλασία του λαού, η επιβολή της υποταγής των από κάτω σε ό,τι χρειαστεί και απαιτηθεί από τους πάτρωνές της είναι η μόνη πολιτική επιλογή. Αυτή την επιλογή υπηρετεί η κυβέρνηση της ΝΔ που, με τον «αέρα» της εκλογικής νίκης της και ελλείψει αντιπολίτευσης, θέλει να παρουσιάζεται ως περίπου «διακομματική» και ως κυβέρνηση «όλων των Ελλήνων»! Με αυτά τα δεδομένα επιχειρεί να παρουσιάζει τις άγριες ταξικές επιλογές της –όπως τη «νομιμοποίηση» της εργασίας των συνταξιούχων που δεν μπορούν να ζήσουν με τη σύνταξή τους- ως «φιλολαϊκές» επιλογές!
Το βέβαιο είναι ότι η προπαγάνδα μπορεί να φτιάχνει μια βιτρίνα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αναιρεί την πραγματικότητα! Και η πραγματικότητα «τρέχει» με τους …πραγματικούς όρους που διαμορφώνουν η κρίση, οι πολεμικοί ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών, τα συσσωρευμένα αδιέξοδα και η αντιδραστική γύμνια του συστήματος. Με βάση αυτούς τους όρους έγινε το έγκλημα της κατάρρευσης της γέφυρας στον περιφερειακό της Πάτρας. Στη βάση των ίδιων όρων, οι πυρκαγιές καίνε και τη λεγόμενη «βαριά βιομηχανία» του τουρισμού, αποκαλύπτοντας πόσο έωλα είναι τα κηρύγματα της «ανάπτυξης» που παρουσιάζει για τη χώρα η άρχουσα τάξη. Είναι απολύτως χαρακτηριστικό ότι, εν μέσω αυτής της κατάστασης, η υπουργός Τουρισμού σε ρόλο …τουριστικού πράκτορα βγαίνει στα διεθνή ΜΜΕ για να βεβαιώσει πως είναι «ασφαλείς» οι διακοπές στην Ελλάδα! Στη βάση των ίδιων όρων καταρρέουν στην πυρόσβεση τα 50χρονα Καναντέρ, ενώ δεν υπάρχουν πια -ελέω Ουκρανίας και της επιλογής «της σωστής πλευράς της ιστορίας»- οι δυνατότητες να συνδράμουν τα ρώσικα αεροπλάνα που τόσο είχαν εξυμνηθεί τα προηγούμενα χρόνια. Στη βάση πάλι των ίδιων όρων, ο Μητσοτάκης εξαγγέλλει σχεδόν αμήχανα την παράταση του «market pass» για «μερικούς μήνες» (αφού η ΕΕ επιβάλλει την κατάργηση ακόμα και αυτής της «ελεημοσύνης») και ενώ οι θηριώδεις αυξήσεις στα τρόφιμα απειλούν ακόμα και με πείνα τις λαϊκές οικογένειες.
Συνεπώς, οι καιροί είναι «ακραίοι» -στη χώρα και σε όλο τον κόσμο- αλλά αυτό καθόλου δεν ξεκινάει από τις μετεωρολογικές και κλιματικές συνθήκες! Οι ακραίοι καιροί παράγονται διεθνώς από τη βαρβαρότητα και τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, από τη γενικευμένη επίθεση στο προλεταριάτο και τους λαούς. Στη χώρα μας αυτή η κατάσταση «μεταφέρεται» πολλαπλασιασμένη, στη βάση της ιμπεριαλιστικής της εξάρτησης και όλων όσων αυτή έχει διαμορφώσει στο οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό πεδίο. Δεν είναι «μοιραία», συνεπώς, η επικράτηση αυτής της κατάστασης. Έχει απάντηση και είναι αυτή που ανιχνεύουν και επιχειρούν ήδη οι εργάτες και οι λαοί του κόσμου, με τις απεργίες τους, τους αγώνες τους, τους ξεσηκωμούς τους.
Η μεγάλη (γεωπολιτική) αναταραχή
«Πίσω» από αυτή την άγρια κοινωνική κατάσταση και τα μεγάλα οικονομικά αδιέξοδα εξελίσσεται και το ζήτημα της διευθέτησης των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η επίθεση των ρώσικων drones στην Ουκρανία, λίγες δεκάδες μέτρα από τα σύνορα με τη Ρουμανία, είναι ένα ακόμα δραματικό στοιχείο που επιβεβαιώνει την αμερικάνικη ανάγκη να διαμορφώσει όρους συνοχής και «σύμπλευσης» στη ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ, δηλαδή μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας. Αυτές είναι (οι ΗΠΑ) που καθοδηγούσαν και διαμόρφωναν την πορεία της αναζητούμενης διευθέτησης όλο το προηγούμενο διάστημα, όπως εξάλλου επιβεβαιώνεται από διάφορες «αποκαλύψεις» που, καθόλου τυχαία, γίνονται στη χώρα το τελευταίο διάστημα. Ωστόσο, είναι ερώτημα το ποιο μπορεί να είναι το περιεχόμενο μιας διευθέτησης η οποία προσκρούει τόσο στην αντιδραστική φύση των δύο αστικών τάξεων, όσο και στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις, που κάθε άλλο παρά θέλουν να αρθεί ο αντιδραστικός ανταγωνισμός των δύο αστικών τάξεων. Ίσως να αναζητείται μια «λύση» που θα βάζει τα επίδικα του ανταγωνισμού αυτού «στο ράφι», όπως ήταν μια παλιά έκφραση του Α. Παπανδρέου. Ωστόσο, και μια τέτοια μεθόδευση είναι σήμερα πολύ πιο δύσκολη καθώς ο αντιδραστικός αυτός ανταγωνισμός έχει μπλέξει με ολόκληρο το κουβάρι των αντιθέσεων στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου. Από τη μια οι «άξονες» της Ελλάδας με Ισραήλ, Αίγυπτο, Κύπρο, από την άλλη το τουρκολιβυκό σύμφωνο και οι προσπάθειες Ερντογάν για αποκατάσταση σχέσεων με Ισραήλ και Αίγυπτο είναι στοιχεία της πολυπλοκότητας που έχει διαμορφωθεί. Φόντο και βάση της είναι η «παρουσία» της Ρωσίας στην περιοχή και η δυσκολία των ΗΠΑ να την εκδιώξουν και να επιβάλλουν τους όρους τους στα καθεστώτα και τις χώρες της περιοχής.
Σε κάθε περίπτωση, και μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν στο Βίλνιους της Λιθουανίας, η αναστάτωση στο πολιτικό-δημοσιογραφικό προσωπικό της χώρας είναι έκδηλη. Πάνε και έρχονται τα αφιερώματα για τα 100 χρόνια από την υπογραφή της συνθήκης της Λοζάνης, οι ανησυχίες (έντονες ή και σφοδρές) για το αν μπορεί να γίνει κοινή προσφυγή στη Χάγη, με ποιο ζητούμενο κοκ. Από τη μια είναι ισχυρή και κοινή στον αστικό κόσμο η αίσθηση της ανάγκης να «ανταποκριθούν» στις αμερικάνικες απαιτήσεις. Αυτή είναι η γραμμή («του καλού παιδιού») πάνω στην οποία βασίστηκε η πολιτική τους όλα τα προηγούμενα χρόνια. Από την άλλη, ανησυχούν ότι η όποια διευθέτηση θα υπονομεύει σε σημαντικό βαθμό τα αστικά αφηγήματα πολλών δεκαετιών, θα ακυρώνει δηλαδή τις πάγιες μωροφιλοδοξίες και μαξιμαλισμούς της αστικής τάξης. Εξάλλου και η πολιτική συγκυρία δεν είναι εύκολη. Ο Μητσοτάκης είναι κυρίαρχος εντός της ΝΔ, αλλά πάντα υπάρχει ο Σαμαράς και οι δικοί του. Ο ΣΥΡΙΖΑ –που θα μπορούσε να βοηθήσει- βρίσκεται σε κρίση και ο Ανδρουλάκης σταμάτησε τα «Όχι στις Πρέσπες του Αιγαίου», αλλά στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν πάντα οι ανάλογες τάσεις. Επιπλέον, το ζήτημα περιπλέκεται και από την παρουσία στη Βουλή των τριών ακροδεξιών-φασιστικών μορφωμάτων.
Όλα αυτά συνθέτουν την πολιτική εικόνα μιας αστικής τάξης ανερμάτιστης, τυχοδιωκτικής, εξαρτημένης και επικίνδυνης για τον λαό μας. Γιατί όλα αυτά τα κόμματα, τα μορφώματα και οι τάσεις τους είναι δικά της. Είναι εκφράσεις στο πολιτικό επίπεδο των δικών της χαρακτηριστικών, των δικών της αδιεξόδων. Και αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι με την όποια εκδοχή των εξελίξεων στο ζήτημα αυτό οι κίνδυνοι για τον λαό μας, για τους λαούς Ελλάδας και Τουρκίας θα μεγαλώσουν! Γιατί οι εξελίξεις αυτές διαμορφώνονται πριν από όλα από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την κλιμάκωση των πολεμικών του βημάτων στην ευρύτερη περιοχή που βρίσκεται ήδη στις πολεμικές φλόγες. Γιατί αυτές τις φλόγες συνδαυλίζει και υπηρετεί η πολιτική της εξάρτησης είτε στην «πρόθυμη» εκδοχή της είτε με το προσωπείο των «αιτημάτων για ανταλλάγματα» και των εθνικιστικών κραυγών.
Σε καμιά συνεπώς πλευρά και τάση αυτού του αστικού πολιτικού προσωπικού δεν μπορεί ο λαός να εναποθέσει τις τύχες του και τη ζωή του. Μόνο με τη δικιά του πάλη και την κοινή πάλη του με τον λαό της Τουρκίας και όλους τους λαούς της περιοχής μπορεί να αναμετρηθεί και με τους ακραίους καιρούς του πολέμου. Πάλη ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, πάλη για την ενίσχυση της φιλίας και την αλληλεγγύης των λαών, για την οικοδόμηση του Μετώπου Πάλης των λαών που επιτακτικά απαιτούν οι εξελίξεις.
