Ψηφίστηκε την Κυριακή 17 Δεκέμβρη από τους κυβερνητικούς βουλευτές της ΝΔ (158 υπέρ, 142 κατά) ο νέος προϋπολογισμός για το 2024, για τον οποίο ο Μητσοτάκης και οι υπουργοί της κυβέρνησης επαίρονται ότι είναι ο προϋπολογισμός της «ανάπτυξης» και της «εκτόξευσης της ελληνικής οικονομίας». Κούφια λόγια, όταν ο εργαζόμενος λαός δοκιμάζεται από την καπιταλιστική ακρίβεια που κατατρώει το μεροκάματο, τον μισθό και τη σύνταξη από τις πρώτες μέρες του μήνα.
Στον προϋπολογισμό του 2024 επιβάλλονται από την ΕΕ, στο πλαίσιο του «Σύμφωνου Σταθερότητας» και της συνεχούς επίβλεψης της οικονομίας, πρωτογενή πλεονάσματα τα οποία πρέπει να φτάσουν στο 2,1% του ΑΕΠ από το 1,1% που ήταν το 2023. Αυτό σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη φορολογική αφαίμαξη από τον εργαζόμενο λαό, για να καλυφθούν οι στόχοι του προϋπολογισμού. Και το ζήτημα με τα πρωτογενή πλεονάσματα δεν τελειώνει στις «εγγραφές» της κυβέρνησης στον προϋπολογισμό, καθώς δεν έχει ολοκληρωθεί η συζήτηση στην ΕΕ και δεν θα είναι καθόλου απίθανο να επιβληθούν πλεονάσματα στο 2,5% για τα πολλά επόμενα χρόνια. Εξάλλου, αυτή είναι και επιθυμία του Στουρνάρα (διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας), για να υπάρξει «ομαλή εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους».
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι το μεγαλύτερο μέρος των φορολογικών εσόδων προβλέπεται ότι θα εισπραχθεί από τους έμμεσους φόρους, τον ΦΠΑ και τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης. Φόροι άδικοι για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, παρά τα κυβερνητικά κατασκευάσματα που ακούγαμε όλη την προηγούμενη περίοδο, ότι από τη μείωση των έμμεσων φόρων θα ωφελούνταν οι… πλούσιοι.
Στόχος της φοροεπιδρομής γίνονται και οι αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες, οι οποίοι θα κληθούν μέσα στο 2024 να πληρώσουν επιπλέον έναν κεφαλικό φόρο 600 εκατομμυρίων, έχουν δεν έχουν δουλειά, έχουν δεν έχουν κέρδος. Ειδικά για αυτούς που δεν απασχολούν προσωπικό και έχουν πραγματικό χαμηλό εισόδημα και αποτελούν την πλειοψηφία, η νέα φορολόγηση θα τους οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη χειροτέρευση της ζωής τους.
Και ενώ η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την «επενδυτική βαθμίδα» από τους διεθνείς καπιταλιστικούς οίκους αξιολόγησης, η οποία δεν αφορά τον λαό αλλά τη ντόπια άρχουσα τάξη, την ίδια στιγμή μέσα από τους «χρωματιστούς» λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος ετοιμάζεται νέα επέλαση των παρόχων ενέργειας, των οποίων τα κέρδη τα δύο τελευταία χρόνια έχουν εκτιναχτεί στα ύψη.
Οι προβλέψεις στον προϋπολογισμό του 2024 για τον πληθωρισμό είναι πτωτικές, όμως αυτό αφορά μόνο τον γενικό δείκτη, καθώς η ακρίβεια ειδικά στα τρόφιμα και τα είδη πρώτης ανάγκης των λαϊκών νοικοκυριών καλπάζει ασταμάτητα. Και εδώ πρέπει να πούμε δύο πράγματα επιπλέον. Από τη μία, για το λαϊκό νοικοκυριό που καταναλώνει το μεγαλύτερο μέρος -αν όχι όλο- του εισοδήματός του σε τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης, ηλεκτρικό, ενοίκιο και θέρμανση, οι συνεχείς αυξήσεις και μάλιστα σε διψήφια ποσοστά το οδηγούν σε εξαθλίωση. Από την άλλη, οι κυβερνητικές ψευτιές ότι ο πληθωρισμός στις τιμές θα ήταν συγκυριακός και ότι ο πληθωρισμός είναι «εισαγόμενος» έχουν προ πολλού αποκαλυφτεί.
Σε χώρες εξαρτημένες όπως η Ελλάδα, τα φαινόμενα της ακρίβειας και του πληθωρισμού πολλαπλασιάζονται ακριβώς λόγω του εξαρτημένου χαρακτήρα της ντόπιας καπιταλιστικής οικονομίας. Και τα κέρδη κινούνται τόσο προς τα «πάνω», στο κεφάλαιο, ξένο και ντόπιο, όσο και προς τα «έξω», στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις, που πρωταγωνιστούν στη λεηλασία των εργαζόμενων και του πλούτου της χώρας.
Η κυβέρνηση της ΝΔ μιλάει για «πακτωλό» επενδύσεων τα επόμενα χρόνια από τη μεριά του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου, που θα «αλλάξουν τη χώρα», θα «δώσουν δουλειές» και άλλα σχετικά. Στον προϋπολογισμό του 2024 προβλέπεται αύξηση των επενδύσεων της τάξης του 15,1%. Ένα πραγματικά εντυπωσιακό ποσοστό, εάν τα πράγματα είναι έτσι, καθώς για το 2023, στον αντίστοιχο προϋπολογισμό είχε προβλεφθεί αύξηση 16%, αλλά τελικά δεν έφτασε ούτε στο μισό και έμεινε μόλις στο 7,1%. Επιπλέον, για να δούμε και τα πραγματικά χαρακτηριστικά αυτών των επενδύσεων, η επίδρασή τους στην ανεργία των εργαζόμενων θα είναι μόλις 0,6%, από το 11,6% δηλαδή να πέσει στο 10,6%. Αποκαλύπτεται, έτσι, ότι αυτές οι επενδύσεις δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με παραγωγική αναβάθμιση της οικονομίας, αλλά με προσανατολισμό σε κλάδους και τομείς όπου η κερδοφορία του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου θα είναι γρήγορη και σίγουρη. Το έχουμε πει πολλές φορές και εδώ με αφορμή τον προϋπολογισμό είναι ανάγκη να το ξαναπούμε. Το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο δεν ενδιαφέρεται για την παραγωγική διαδικασία αυτή καθαυτή για να καλυφθούν οι ανθρώπινες ανάγκες. Παράγει μόνο για να αποσπά υπεραξία και να κερδίζει. Πολύ περισσότερο σε μία εξαρτημένη χώρα σαν την Ελλάδα, η αποσάρθρωση της παραγωγικής της βάσης τις τελευταίες δεκαετίες δείχνει τους πραγματικούς προσανατολισμούς της ντόπιας άρχουσας τάξης, που αδιαφορεί είτε για την αποβιομηχάνιση είτε για την ανυπαρξία διατροφικής επάρκειας.
Ο Μητσοτάκης και η ΝΔ πανηγυρίζουν γιατί λέει έχουμε σαν χώρα τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη (!!!) και τους δίνουν συγχαρητήρια από την Κριστίν Λαγκάρντ (πρόεδρος ΕΚΤ) μέχρι τον ΟΟΣΑ και δεν συμμαζεύεται… Μόνο που παράγοντες του συστήματος όπως ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» αλλά και η ιστοσελίδα «in.gr» δεν φαίνεται να υιοθετούν τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς, αλλά μιλάνε για «κενά αέρος» και ότι «τα δύσκολα είναι μπροστά». Οι παράγοντες αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά το «έρμα» της ντόπιας καπιταλιστικής οικονομίας και ότι ένα γεγονός ή μία «στραβή» μπορεί να αναποδογυρίσει προβλέψεις και να… σχολάσει πανηγύρια. Ειδικά όταν στην Ευρώπη οι οικονομίες των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών χωρών σημειώνουν είτε στασιμότητα, είτε ύφεση και σίγουρα θα μεταφερθούν τα «σπασμένα» στις πλάτες των εργαζόμενων και των εξαρτημένων χωρών. Από την άλλη, οι γεωπολιτικές εξελίξεις με την όξυνση της σύγκρουσης των ιμπεριαλιστών στην Ουκρανία και τις σφαγές του Ισραήλ στη Γάζα αποτελούν παράγοντες που μπορεί να οξύνουν νέες φάσεις της καπιταλιστικής κρίσης, με άμεσες επιπτώσεις στις πιο αδύναμες χώρες.
Βέβαια, υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας που μπορεί να ανατρέψει τις προβλέψεις του αντιλαϊκού προϋπολογισμού και αυτός δεν είναι άλλος από τους αγώνες και τις διεκδικήσεις του εργαζόμενου λαού. Παρά τους δύσκολους συσχετισμούς, την τρομοκρατία και τους εκβιασμούς στους χώρους δουλειάς, τον ξεπουλημένο ρόλο των κυβερνητικών-εργοδοτικών εργατοπατέρων ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, οι εργαζόμενοι έχουν έναν δύσκολο δρόμο να διαλέξουν. Αυτόν της οργανωμένης μαζικής πάλης. Που πρέπει να είναι πραγματική και όχι εικονική, που πρέπει να είναι στη διαδήλωση και την απεργία και όχι στα σχέδια νόμου στη Βουλή.
