Καταργούν το δικαίωμα για δωρεάν εκπαίδευση, ενισχύουν τη ληστεία μέσω της ακρίβειας
Αναγκαίος ο δρόμος του μαζικού αγώνα!
Ούτε στιγμή δεν αφήνουν οι πολιτικές του συστήματος και της κυβέρνησής του αναξιοποίητη. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο χτύπημα στα λαϊκά-εργατικά δικαιώματα, με σταθερά αυξανόμενη την ένταση των αντιδραστικών κηρυγμάτων. Σε κάθε «ευκαιρία», μια ακόμα βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στα πολεμικά αμερικανοΝΑΤΟϊκά βήματα. Όλα αυτά ντυμένα και παρουσιασμένα αντίθετα από ότι πραγματικά είναι. Η αντιδραστική γύμνια, η έφοδος στους όρους ζωής του λαού μασκαρεύεται σε «κεντρώα», ακόμα και «μεταρρυθμιστική» πολιτική! Η υποτέλεια και η εξάρτηση από τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και των ΗΠΑ παρουσιάζεται σαν «πρωταγωνιστικός ρόλος» της χώρας στην «ανάπτυξη» και στις αιματοβαμμένες εξελίξεις στην περιοχή.
Πρόκειται για μια ταξική αντιστροφή, σωστή και αναγκαία για τη μεγαλοαστική τάξη και το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Τα συμφέροντα αυτής της τάξης, αυτού του συστήματος, πράγματι «απελευθερώνονται» -ή πιο σωστά αποχαλινώνονται- τόσο περισσότερο όσο μπαίνουν χαλκάδες και σκλαβιές στη ζωή των μαζών, όσο τσαλαπατιούνται τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας.
Σε αυτό το πλαίσιο είναι και τα μέτρα κοροϊδία που εισηγήθηκε η κυβέρνηση Μητσοτάκη «απέναντι στην ακρίβεια». Μέτρα που όπως ανέφερε ο πρωθυπουργός, απευθύνονται στο κεφάλαιο για «υγιή ανταγωνισμό», ώστε να μην λεγόμαστε «μπανανία» και που ουδόλως θα βελτιώσουν την άθλια κατάσταση που αντιμετωπίζουν τα λαϊκά νοικοκυριά. Όταν το λάδι, το βρεφικό γάλα και άλλα προϊόντα άμεσης κατανάλωσης έχουν γίνει απλησίαστα, το να δηλώνει ο πρωθυπουργός ότι «τώρα καταλαβαίνει τους μηχανισμούς της αγοράς» και ότι με τα εξευτελιστικά βοηθήματα που προωθεί ως κυβέρνηση, μια οικογένεια θα περιμένει πότε θα αυτορυθμιστεί η καπιταλιστική αγορά για να δει μια αμελητέα μείωση τιμών, αποτελεί προσβολή της νοημοσύνης μας και πράσινο φως για πολυεθνικές και μονοπώλια να θησαυρίσουν από το υστέρημα των εργαζόμενων.
Η κατάσταση αυτή βαραίνει και «ματώνει» -ακόμα και κυριολεκτικά- όλο και περισσότερο τη ζωή του λαού. Αλλά η απάντηση στην κατάσταση αυτή δεν βρίσκεται σε κάποιο σοσιαλδημοκρατικό κυβερνητικό πρόγραμμα. Ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν το έχουν, δεν τους επιτρέπεται να το έχουν, οι θεωρούμενες σαν «εναλλακτικές» δυνάμεις του συστήματος (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και οι ουρές τους) που παραδέρνουν στα δικά τους αδιέξοδα. Ένα τέτοιο πρόγραμμα το «έχει» -και όλο πιο «τολμηρά» το προβάλλει σε …τεύχη προτάσεων νόμου- η ηγεσία του ΚΚΕ. Αλλά το έχει για να αποφύγει και να διαστρέψει τις απαιτήσεις της πάλης που η ταξική, κοινωνική, πολιτική πραγματικότητα βάζει.
Η κατάσταση αυτή σε μια και μόνη κατεύθυνση μπορεί να απαντηθεί. Να βγουν οι μάζες του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας να διαδηλώσουν και να φωνάξουν τα δικά τους δίκια, τα δικά τους συμφέροντα. Να φωνάξουν, να διαδηλώσουν και να διεκδικήσουν ενάντια στην πολιτική της εξαθλίωσης, της εκμετάλλευσης, της φασιστικοποίησης και της υπηρέτησης των μεγάλων φονικών, των μεγάλων αφεντάδων. Εκεί και μόνο εκεί βρίσκεται η αρχή της απάντησης. Εκεί ανοίγει ο δρόμος της «καλής χρονιάς» για τον λαό και τη νεολαία.
«Ορμητική» η ολομέτωπη επίθεση
Για «ορμητικό κύμα αλλαγών» μίλησε ο Μητσοτάκης στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο στόχος αυτών των «αλλαγών» είναι «οι ριζωμένες παθογένειες». Έτσι, μαζί με τις απολύσεις και τα κλεμμένα δώρα των γιορτών από εργαζόμενους στον επισιτισμό και αλλού, δίπλα στους σκοτωμούς των εργαζομένων από τα «ατυχήματα» στη δουλειά που σπάνε ρεκόρ από χρόνο σε χρόνο, η κυβέρνηση από τις πρώτες μέρες του χρόνου κήρυξε το νέο κύμα της ολομέτωπης επίθεσης. Από την κατάργηση επιδομάτων στους ανέργους, μέχρι τα κλεισίματα κλινικών και τα ασταμάτητα πολλαπλά χτυπήματα στο δικαίωμα στην περίθαλψη για τον λαό. Παράλληλα, συνεχίζεται αμείωτη η κοροϊδία για «μέτρα για την ακρίβεια», για αυξήσεις στους δημόσιους υπαλλήλους και στους συνταξιούχους, τα ψέματα για τις τριετίες, την ίδια ώρα που ο λαός στενάζει από τη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Ωστόσο, στην πρώτη γραμμή του «ξεριζώματος των παθογενειών» η κυβέρνηση έφερε το χτύπημα έως καταργήσεως του λαϊκού δικαιώματος στις δωρεάν σπουδές. Μια ομοβροντία αντιδραστικών νομοσχεδίων με πρώτα αυτά για την ίδρυση «μη κρατικών ΑΕΙ» και το νομοσχέδιο για την Τεχνική Εκπαίδευση, στοχεύουν σε ένα με μεγάλο βάρος και βάθος χτύπημα στη νεολαία. Ένα χτύπημα που ξεκινάει από το σήμερα και πάει στο μέλλον, ετοιμάζοντας νέες φουρνιές «ελαστικών και εκμεταλλεύσιμων» εργαζομένων, σε μια Ελλάδα-παράρτημα των ξένων μονοπωλίων, σε μια οικονομία συμπλήρωμα των αναγκών των αφεντικών, σε μια χώρα-ειδική οικονομική ζώνη για τα ξένα αρπακτικά και το ντόπιο κεφάλαιο. Σήμερα και άμεσα για το σύστημα προέχει να διωχτούν ακόμα πιο μαζικά τα παιδιά του λαού από τα ΑΕΙ και να στραφούν μαζικά και βίαια στα «αναβαθμισμένα ΙΕΚ», για να γίνουν οι κατάλληλοι «απασχολήσιμοι» στην Ελλάδα του 2.0 και βάλε! Προέχει να εμπεδωθούν παντού και να γίνουν πολύ βαρύτερα τα δίδακτρα και όλα τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, να γίνουν οριστικά οι σπουδές και οι σχολές νεκροταφείο ελευθεριών και κινηματικών διαδικασιών, αποστειρωμένες από κάθε ιδέα της Αριστεράς, από κάθε ίχνος μαζικής συλλογικής στάσης και πάλης.
Θα λέγαμε ότι είναι ειλικρινείς. Η αστική τάξη θέλει πράγματι ένα «ελεύθερο πανεπιστήμιο». Ένα πανεπιστήμιο, δηλαδή, «απελευθερωμένο» από κάθε δικαίωμα που ο λαός είχε κατακτήσει σε αυτό, όσον αφορά τη δυνατότητα πρόσβασης, τους όρους σπουδών, τα δικαιώματα στην οργάνωση και στην πάλη που μέσα σε αυτό είχαν κατακτήσει τα παιδιά του. Η αστική τάξη, θα λέγαμε, θέλει το πανεπιστήμιό της ολόκληρο «πίσω» και δικό της. Το θέλει ως ιδεολογικό και κατανεμητικό μηχανισμό, που να αντιστοιχεί στα δεδομένα της κρίσης και των αδιεξόδων της και βέβαια θέλει να ξεριζώσει από αυτό τις «εστίες» πολιτικοποίησης και ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας.
Αυτό είναι το διακύβευμα της σύγκρουσης και της μάχης που πρέπει να δοθεί. Ας μην …ανησυχούν συνεπώς οι δυνάμεις του ρεφορμισμού και του συμβιβασμού για την «αξία των πτυχίων» και την «υποβάθμιση της ποιότητας των σπουδών»! Η αστική τάξη δεν χρειάζεται συμβουλές. Ξέρει τι οικονομία έχει, πόσο και ποιο δυναμικό και με τι σπουδές χρειάζεται. Αλλά και για όσα δεν ξέρει, αφού της έρχονται απ’ έξω και απρογραμμάτιστα, για τις πολλές αντιφάσεις που καθημερινά της γεννά η πολιτική του «βλέποντας και κάνοντας», καμιά υπηρεσία δεν της προσφέρουν οι προτάσεις για την «αναβάθμιση των ΑΕΙ στην υπηρεσία του λαού και του τόπου» που της κάνουν από «αριστερά» οι δυνάμεις αυτές. Δεν αφορούν το σύστημα, τα αδιέξοδά του και τις επιδιώξεις του αυτές οι προτάσεις.
Όπως εξίσου και ακόμα παραπάνω αυτές οι προτάσεις δεν αφορούν το κίνημα, δεν συγκροτούν κίνημα και αγώνες! Το δικαίωμα για όλους στις δωρεάν σπουδές, στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, το δικαίωμα της οργάνωσης και της μαζικής πάλης μαθητών και φοιτητών, είναι οι κεντρικοί άξονες που πρέπει και μπορούν να συγκροτήσουν τον νεολαιίστικο και πανεκπαιδευτικό ξεσηκωμό που απαιτείται, απέναντι στη μαύρη επίθεση της κυβέρνησης της ΝΔ και του συστήματος που υπηρετεί.
Το… ποδαρικό του Μπλίνκεν
Στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα ο Μητσοτάκης δεν παρέλειψε να εξυμνήσει την ΕΕ «που μας δίνει πόρους». Αυτή η «καλή κουβέντα» ήταν επιβεβλημένη, αφού τρέχει το Ταμείο ανάκαμψης που σιτίζει το ντόπιο πλουτοκρατικό κηφηναριό, αλλά είναι και επί θύραις η «επιστροφή» στους σκληρούς δημοσιονομικούς κανόνες μετά τη «χαλάρωση» λόγω πανδημίας. Όμως το μήνυμα δεν είχε αναφορά στον άλλο μεγάλο (και μεγαλύτερο) «προστάτη» της χώρας, στις ΗΠΑ. Θα λέγαμε ότι δεν χρειαζόταν, αφού τα λόγια περιττεύουν, όταν υπάρχουν πράξεις. Λίγες μέρες πριν, η κυβέρνηση είχε ενταχθεί… ολόψυχα στη νέα πειρατική-πολεμική εκστρατεία των ΗΠΑ στην Ερυθρά Θάλασσα, με δεδομένο ότι οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές είχαν αρνηθεί τη συμμετοχή τους υπό την ηγεσία των ΗΠΑ σε αυτήν. Μόνη εξαίρεση αποτελεί η Μ. Βρετανία, που στη μετά το Brexit εποχή της όλο και περισσότερο αναζητά τον υποτιθέμενο «παγκόσμιο ρόλο της» στη σκιά των ΗΠΑ, ακόμα και σε ρόλο λαγού και προβοκάτορα για λογαριασμό των αμερικάνικων σχεδίων.
Με αυτό το δεδομένο, λοιπόν, ο Μητσοτάκης δεν χρειαζόταν να πιστοποιήσει με λόγια αυτό που αναδεικνύεται τα τελευταία χρόνια ως κοινός τόπος για όλα τα κόμματα του συστήματος: Το γεωπολιτικό αφεντικό της περιοχής -από την Ουκρανία ως τη Μ. Ανατολή και τον Ινδικό ωκεανό- είναι οι ΗΠΑ. Συνεπώς, θα στοιχηθούμε πίσω τους και σε ό,τι απαιτήσουν εντός της χώρας και σε «αποστολές» στην περιοχή για να διαβούμε μαζί τους τα αχαρτογράφητα νερά της εποχής και της περιοχής. Ακόμα και για τη διαβόητη ελληνοτουρκική προσέγγιση, που τόσες ανησυχίες γεννά στο αστικό στρατόπεδο, αφού μπορεί και να αμφισβητεί τις διαχρονικές αφηγήσεις αυτού του στρατοπέδου, επειδή είναι αμερικάνικη απαίτηση, κάνουν την ανάγκη επιθυμία! Ο δε Συρίγος έφτασε να κηρύξει κατά 97% «παρωχημένη» τη συνθήκη της Λωζάνης, δείχνοντας ίσως υπερβολικό «φιλότιμο» στην αναζήτηση θεμελίων ή έστω ευελιξιών για τη συνοχή της ΝΑ πτέρυγας του ΝΑΤΟ.
Τους επαίνους του για όλα αυτά έκφρασε στη διπλωματική γλώσσα ο Μπλίνκεν, που έκανε… ποδαρικό στη χώρα και στα Χανιά, όπου τον υποδέχθηκε ο Μητσοτάκης. Κυρίως, όμως, η επίσκεψη στόχο είχε -χρησιμοποιώντας την ανανέωση της υπόσχεσης για τα F-35- δεσμεύσεις και σε νέες εμπλοκές και υπηρεσίες της χώρας στα σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή, που είναι ήδη «πυρπολημένη» από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Ο λαός, λοιπόν, καλείται να πανηγυρίσει και να συγχαρεί για τη συνέχιση των ατελείωτων εξοπλισμών που φέρνουν κι άλλα βάρη, που βάζουν κι άλλους χαλκάδες στη χώρα, αλλά και γιατί η ίδια η υπόσταση της χώρας κρίνεται και καθορίζεται όλο και περισσότερο από την εμπλοκή της στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ.
Προπαγανδίζουν «σταθερότητα» σε συνθήκες «βρασμού»
Πίσω από την κυβερνητική προπαγάνδα των επιτυχιών, κάτω από τις στομφώδεις βεβαιότητες για τον «σωστό δρόμο», βρίσκονται εκρηκτικές αβεβαιότητες και αντιφάσεις, διαμορφώνονται οι πιο αρνητικές διεθνείς γεωπολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, που θα φέρουν μεγάλες ταραχές και τριγμούς στο σύστημα του εξαρτημένου καπιταλισμού στη χώρα. Ο κυβερνητικός ανασχηματισμός στους έξι μόλις μήνες της «αδιαμφισβήτητης» κυβέρνησης -για να επιστρέψει ο εκλεκτός του FBI στο Υπουργείο τρομοκρατίας και δίωξης του λαού- είναι μια μόνο έκφραση των μεγάλων ζητημάτων που πρόλαβαν να συσσωρευτούν στο εξάμηνο αυτό. Αλλά και το κυβερνητικό γαϊτανάκι σχετικά με τον γάμο των ομοφυλοφίλων είναι επίσης ενδεικτικό. Ενώ η κυβέρνηση εντέλλεται από τα ευρωπαϊκά αφεντικά να προχωρήσει σε αυτή τη ρύθμιση και ενώ την προπαγανδίζει με τους όρους της μεγαλοαστικής τάξης παρουσιάζοντας ως εκπροσώπους των ΛΟΑΤΚΙ υψηλόβαθμα στελέχη πολυεθνικών, παρόλα αυτά το κυβερνητικό στρατόπεδο διχάζεται και η Εκκλησία στέκεται απέναντι.
Έτσι, από τη μια είναι βέβαιο ότι οι όποιες ρυθμίσεις υπάρξουν τελικά δεν θα αφορούν και δεν θα απελευθερώνουν «εξίσου» τους πάνω και τους κάτω αυτής της κοινωνίας. Οι δεύτεροι θα συνεχίσουν να κουβαλούν τα βάρη της ταξικής-κοινωνικής θέσης τους και να μην μπορούν εξαιτίας αυτών των βαρών να ασκήσουν πραγματικά ελεύθερα το δικαίωμα της επιλογής τους για το σύντροφό τους και τη ζωή τους.
Από την άλλη, ωστόσο, η φόρτιση του ζητήματος αυτού εντός του κυβερνητικού κόμματος και άλλων δυνάμεων του συστήματος δεν οφείλεται στο ζήτημα καθαυτό, αλλά (και) στις γενικότερες και συνολικότερες ανησυχίες για το «πού πάει» η χώρα, με διχασμένους προστάτες και σε ένα τοπίο φλεγόμενο από την κρίση, τους πολέμους και τους ακόμα μεγαλύτερους πολεμικούς σχεδιασμούς.
Με αυτούς τους όρους, η «παντοδύναμη» κυβέρνηση κάθε άλλο παρά τέτοια είναι. Και κυρίως -και αυτό είναι το κρίσιμο για τον λαό και τη νεολαία- δεν είναι ακλόνητη η πολιτική της, η πολιτική του συστήματος! Η «αντιπολίτευση» των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και των παρόμοιων βρίσκεται σε κρίση και στασιμότητα, ακριβώς γιατί δεν έχει ούτε παραλλαγή της κυβερνητικής πολιτικής να παρουσιάσει και όχι γιατί «κυριαρχεί στον λαό» η πολιτική της ΝΔ. Οι διεργασίες της οργής και της αποστροφής απέναντι σε αυτή την πολιτική δεν αποτυπώνονται βέβαια στα γκάλοπ και στις διαταγμένες αναλύσεις των ΜΜΕ του συστήματος. Όμως, υπάρχουν, εντείνονται και χρειάζονται τη διέξοδο του μαζικού αγώνα, της μαζικής αντίστασης και διεκδίκησης. Τα πρώτα σημάδια από την προετοιμασία των κινητοποιήσεων απέναντι στην αντιδραστική ομοβροντία των νομοσχεδίων για τα «μη κρατικά» ΑΕΙ και την Τεχνική Εκπαίδευση δείχνουν ότι στο μέτωπο αυτό μπορεί να συγκεντρωθεί ένα μεγάλο μέρος των διαθέσεων αντίστασης και πάλης νεολαίας και λαού. Ας παλέψουμε πλατιά, αποφασιστικά και πολιτικά για να υπηρετήσουμε αυτή τη δυνατότητα.
