Στον ίδιο δρόμο των αγροτικών κινητοποιήσεων που βαδίζουν οι αγρότες στη χώρα μας, βαδίζουν και οι αγρότες σχεδόν ολόκληρης της Ευρώπης (Γαλλία, Βέλγιο, Γερμανία, Ισπανία, Ολλανδία, Ρουμανία, Πολωνία). Βγαίνουν στους δρόμους, διαδηλώνουν, διεκδικούν μέσα από πολύμορφες κινηματικές διαδικασίες τα δικαιώματά τους. Η μείωση του κόστους παραγωγής και της φορομπηξίας που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ, είναι κάποια από τα κοινά αιτήματα των αγροτών της Ευρώπης, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτά και τα αντιαγροτικά μέτρα εξαιτίας της κακόφημης ΚΑΠ.
Η αντιαγροτική πολιτική των κυβερνήσεων της ΕΕ οδήγησε και οδηγεί χιλιάδες αγρότες στην αβεβαιότητα, εξαιτίας της ολοένα και εντεινόμενης φτωχοποίησης, με αποτέλεσμα να βλέπουν τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται, να παρατάνε τις καλλιέργειές τους και η γη να συσσωρεύεται σε όλο και λιγότερα χέρια. Ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Ελλάδα, που το διατροφικό πρόβλημα άπτεται των σχέσεων εξάρτησης του ντόπιου κεφαλαίου από τους ξένους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της Ευρώπης, η πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και της ΚΑΠ οδηγεί τη φτωχομεσαία αγροτιά σε ξεκλήρισμα!
Μέσα σε όλα, το ζήτημα της κλιματικής όπως λένε κρίσης, για ακόμη μια φορά αποτελεί το τυράκι στη φάκα για νέα αντιλαϊκά μέτρα σε βάρος της εργατικής τάξης και της αγροτιάς και προς όφελος των κεφαλαιοκρατών. Η αντιπαράθεση στην Ουκρανία ανάμεσα σε Ευρώπη-ΗΠΑ και Ρωσία, με τη Ρωσία να απειλεί καθημερινά με ενεργειακό στραγγαλισμό την Ευρώπη, δημιουργεί ζητήματα στα οποία το ευρωπαϊκό κεφάλαιο προσπαθεί να βρει λύσεις. Από τη μια, τα γόνιμα χωράφια καταστρέφονται για να δημιουργηθούν ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (φωτοβολταϊκά, ανεμογεννήτριες κ.ά.) και από την άλλη κόβουν και ράβουν τους «πράσινους και περιβαλλοντικούς» νόμους τους προς το συμφέρον τους, αδιαφορώντας για το φυσικό περιβάλλον και όσους εργάζονται και ζουν από τον πρωτογενή τομέα.
Τα μέχρι τώρα δεδομένα δείχνουν πως οι οικολόγοι της Ευρώπης έχουν χάσει την μπάλα όσον αφορά τους αγρότες, αφού τα μέτρα με δήθεν φιλοπεριβαλλοντικό πρόσημο που τσακίζουν οικονομικά τη φτωχομεσαία αγροτιά και βοηθούν στην ανάπτυξη των κερδών της αγροτοβιομηχανίας μπαίνουν στο στόχαστρο των κινητοποιήσεων. Το κενό προσπαθούν να το καλύψουν τα ακροδεξιά κόμματα. Στη Γαλλία, το σύνθημα των Λεπέν-Μπαρντελά υπέρ των αγροτών είναι «ενάντια στην Ευρώπη των Μακρόν, στήριξη στους αγρότες». Στην Ολλανδία ζητούν την άρση των «αριστερίστικης προέλευσης» περιβαλλοντικών μέτρων και την... επανεθνικοποίηση της γεωργίας. Στην Ισπανία οι ακροδεξιοί στηρίζουν δήθεν τους αγρότες ενάντια στο «γραφειοκρατικό τέρας των Βρυξελλών».
Οι επερχόμενες Ευρωεκλογές αποτελούν στοίχημα για τα ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη. Προσβλέπουν σε στήριξη από τους αγρότες, προκειμένου να αυξήσουν τις ψήφους και τα ποσοστά τους στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Αυτό ίσως σε μια πρώτη ανάγνωση μπορεί να ξενίζει τα κυρίαρχα κόμματα, ωστόσο είναι δυνάμεις που έχουν αποδείξει πως δεν προτίθενται να ανατρέψουν τον κεντρικό σχεδιασμών των ιμπεριαλιστών χωρών της ΕΕ και της ΚΑΠ, προς όφελος των αγροτών.
Αντιθέτως, όποιον δήθεν αντικυβερνητικό λόγο κι αν έχουν τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης, χρησιμοποιούνται για ακόμη μια φορά σαν εργαλεία για να καναλιζάρουν την οργή των αγροτών, προκειμένου να μπορέσουν εν τέλει να την κατευνάσουν προς όφελος των σχεδιασμών τους. Παράλληλα, σε πολλές χώρες εναντιώνονται σε διάφορα περιβαλλοντικά μέτρα, δήθεν υπερασπιζόμενοι τον αγώνα που δίνουν οι αγρότες, ωστόσο δίνουν πάτημα σε κομμάτια του ευρωπαϊκού κεφαλαίου να ξεφορτωθούν νομικά εμπόδια που τους εμπόδιζαν ίσως να αναπτύξουν την περαιτέρω κερδοφορία τους, αδιαφορώντας για το φυσικό περιβάλλον.
Αντίστοιχα και στη χώρα μας, απόψεις όπως αυτές που πλασάρονται από τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης βρίσκουν αντίκρισμα. Η άνεση με την οποία ακροδεξιοί και φασιστικοί συνασπισμοί και κόμματα βρέθηκαν στην αγροτική κινητοποίηση στο Σύνταγμα στις 20/2, αποτελεί απόδειξη. Πόσο εύκολα μπορούν όλοι να κρυφτούν πίσω από το «οι αγρότες έχουν δίκιο». Και πόσο δύσκολο αποτελεί για την Αριστερά το ξεσκέπασμά τους, απέναντι σε έναν κόσμο που βλέπει τον κόπο του να χάνεται και το μέλλον των παιδιών του αβέβαιο.
Ο εθνικισμός κεκαλυμμένος με τον μανδύα της αλληλεγγύης στον αγώνα της φτωχομεσαίας αγροτιάς, προσπαθεί να εδραιωθεί όχι μόνο σε επίπεδο εκλογών, αλλά και στις λαϊκές και νεολαιίστικες συνειδήσεις. Με το Εργατικό Επαναστατικό και Κομμουνιστικό Κίνημα σε ήττα, με τον κόσμο της δουλειάς να βιώνει μια άνευ προηγουμένου επίθεση απέναντι σε εργασιακά δικαιώματα και λαϊκές κατακτήσεις και με την Αριστερά να αδυνατεί να δώσει απαντήσεις και να παίξει καθοριστικό ρόλο για τη νικηφόρα έκβαση των αγροτικών και λαϊκών κινητοποιήσεων, οι ακροδεξιές και φασιστικές απόψεις βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στις λαϊκές συνειδήσεις, ιδιαίτερα σε τέτοιες περιόδους που ο λαός και οι εργαζόμενοι προσπαθούν να αναζητήσουν διέξοδο για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα της καθημερινότητας.
