Η έκβαση της ψηφοφορίας -του νόμου πλέον- για τον πολιτικό γάμο και την υιοθεσία ομόφυλων ζευγαριών έτυχε ευρύτατου σχολιασμού απ’ όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος. Πριν προχωρήσουμε στη δική μας αποτίμηση, ας θυμηθούμε τα αποτελέσματα: 175 υπέρ, 77 κατά, 46 αποχές και 2 παρών. Πέρα απ’ την επίσημη τοποθέτηση κάθε κοινοβουλευτικής πολιτικής δύναμης, ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σοβαρές διαφοροποιήσεις -κι από πολλούς- που καταγράφηκαν.
Στη Νέα Δημοκρατία, σε σύνολο 158 βουλευτών, 31 απείχαν και 21 ψήφισαν κατά. Δεν τέθηκε η λεγόμενη κομματική πειθαρχία. Ο Βορίδης τελικά την ώρα της ψηφοφορίας… “πήγε για καφέ”! Στον ΣΥΡΙΖΑ, που τέθηκε κομματική πειθαρχία, είχαμε μία αποχή και ένα παρών. Ο Πολάκης είχε… “χειρουργείο”! Στο ΠΑΣΟΚ υπήρξαν 11 (!) αποχές. Στη Νέα Αριστερά αποχή έκαναν οι 2 μειονοτικοί βουλευτές. Η Πλεύση Ελευθερίας ψήφισε εν συνόλω υπέρ. Καταψήφισαν ΚΚΕ, Ελληνική Λύση, Νίκη και Σπαρτιάτες. Τα κατά μπορούν να διαχωριστούν σε δύο κατηγορίες: στην ακροδεξιά-φασίζουσα-φασιστική-θρησκόληπτη, που είδε ένα “μπουρλότο” στα θεμέλια της θρησκείας και της κοινωνίας, και σ’ εκείνην της αστικής “κανονικότητας” και της οικογενειακής παράδοσης που είδε η ηγεσία του ΚΚΕ.
Κατ’ αρχάς, η συζήτηση στη Βουλή αποτέλεσε άλλη μια αφορμή για νέα ηχηρή παρέμβαση του Α. Σαμαρά. Για τρίτη φορά και για ισάριθμα θέματα το τελευταίο διάστημα, ο πρώην πρωθυπουργός διατύπωσε ανοιχτά την κάθετη διαφοροποίησή του απέναντι στη σημερινή ηγεσία της ΝΔ και την κυβερνητική πολιτική. Στόχος του ήταν και παραμένει το ακροδεξιό ρεύμα εντός κι εκτός του κυβερνώντος κόμματος. Ο ίδιος και οι συν αυτώ θεωρούν ότι η ΝΔ “γέρνει” πολύ προς το “κέντρο”, ενώ έχει “εγκαταλείψει” (!) τη δεξιά. Στο πλαίσιο της δεξιάς πολυκατοικίας, θέτει υποθήκες για το μέλλον, με τον αέρα του ακροδεξιού κύματος που βρίσκεται σε έξαρση στην Ευρώπη και όχι μόνο. Είναι άλλη μια πιο επίσημη συστημική φωνή έντασης της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής. Το για πολλοστή φορά εύγλωττο “ουδέν σχόλιον” από πλευράς κυβερνητικού εκπροσώπου μαρτυρά, καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο, το μέγεθος του προβλήματος.
Ένα δεύτερο ζήτημα είναι η διάσταση με την εκκλησία που επήλθε από πλευράς κυβέρνησης στη συγκεκριμένη νομοθέτηση. Η διαρροή για τη λεγόμενη λίστα Ιερώνυμου που στοχοποιεί πολιτικούς από πλευράς ανώτατης εκκλησιαστικής ιεραρχίας έχει ως κύριο αποδέκτη το κόμμα της ΝΔ και τα κυβερνητικά στελέχη. Είναι πάντοτε ανοιχτό, βέβαια, το θέμα της “αντιπαροχής” από πλευράς Μαξίμου προς κατευνασμό. Το σίγουρο είναι, όμως, ότι θα αυξηθούν οι διαρροές προς την ακροδεξιά, με βάση τη σκοταδιστική, αντιδραστική και ιδεαλιστική-μεταφυσική θέση του ιερατείου και την επιρροή που ασκεί σε κομμάτια κόσμου. Το βλέμμα ήδη είναι στραμμένο, πού αλλού, στις ευρωεκλογές.
Το σημαντικότερο, ωστόσο, για την κυβέρνηση δεν είναι αυτό. Είναι η - κοινοβουλευτική στην εν λόγω περίπτωση - αδυναμία να περάσει την πολιτική της στηριζόμενη στη δική της “αρραγή” πλειοψηφία. Τέτοια, μάλιστα, που χρειάστηκαν οι ψήφοι άλλων αστικών δυνάμεων για να γίνει νόμος του κράτους. Και οι οποίες απ’ την αρχή, διαβλέποντας τις δυσκολίες στο κυβερνητικό στρατόπεδο, τάχθηκαν στο πλευρό της, ανεξάρτητα από τη φασαρία που έκαναν για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους. Αυτό το 41% που κραδαίνει σε κάθε ευκαιρία η κυβέρνηση αποδείχθηκε λίγο για ένα ζήτημα που τέθηκε ως κεντρικό από τον ίδιο τον Μητσοτάκη. Πρόκειται για μια σοβαρή ρωγμή που, όσο κι αν διασκεδάζεται από το τελικό αποτέλεσμα, τις χαρές και τα πανηγύρια, ενδεχόμενα να κρατηθεί στα υπόψιν από τα κέντρα του συστήματος εντός κι εκτός της χώρας. Το αν αυτή είναι μια πρόσκαιρη, εφήμερη αποδυνάμωση και χτύπημα του γοήτρου για τη ΝΔ μένει να φανεί.
Το βέβαιο είναι ότι ήδη η κυβέρνηση προσπαθεί τουλάχιστον να “ρεφάρει” με σωρεία αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων που χτυπούν την κοινωνική πλειοψηφία. Από την άποψη αυτή, πάει πολύ να προσπαθούν τα αστικά ΜΜΕ να προσδώσουν στο κόμμα της ΝΔ συνολικά “προοδευτικά κι εκσυγχρονιστικά” χαρακτηριστικά, όταν η πολιτική της, στο πλαίσιο της στρατηγικού χαρακτήρα επίθεσης του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς παγκόσμια και στη χώρα μας, ήδη δείχνει τα δόντια της. Ας ρωτήσουν τη σπουδάζουσα νεολαία και τους φτωχομεσαίους αγρότες περί αυτού…
Ορισμένοι αρθρογράφοι συσχετίζουν την ψήφιση του γάμου των ομοφύλων με την καταδίκη της χώρας μας στο γνωστό ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου για το λεγόμενο κράτος δικαίου. Έγινε γνωστό ότι είχε τεθεί και αυτό το θέμα, μεταξύ άλλων, από πλευράς Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Όσο κι αν κάτι τέτοιο είναι ενδεχόμενα υπαρκτό, η “δυσαρέσκεια της Ευρώπης” εδράζεται πρώτα και κύρια στο ότι η βάρκα της εξάρτησης της χώρας μας “μπατάρει” υπερβολικά με τη μητσοτακική ΝΔ προς τους Αμερικανούς! Ασφαλώς ρόλο παίζουν και οι πρόσφατες επιλογές για τα εξοπλιστικά προγράμματα που ολοφάνερα δυσαρέστησαν Γάλλους και Γερμανούς. Και όχι ότι έπιασε ο πόνος την Ευρωπαϊκή Ένωση για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες στον τόπο μας. Εξάλλου, είναι η ίδια που πρωτοστατεί στο χτύπημα κάθε δικαιώματος και κατάκτησης των ευρωπαϊκών λαών!
Τα προβλήματα, εξάλλου, που αναδείχτηκαν με τη συγκεκριμένη ψηφοφορία δεν αφορούν αποκλειστικά το κυβερνών κόμμα. Θα λέγαμε ότι διατρέχουν όλους τους αστικούς και μεταρρυθμιστικούς σχηματισμούς. Τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ εμφάνισαν σοβαρά ζητήματα συνοχής, γεγονός που αντανακλά τις συνθήκες αστάθειας συνολικά του πολιτικού συστήματος. Ήταν το θέμα τέτοιο, που βγήκαν στην επιφάνεια όλες οι φανερές και υποβόσκουσες ανισορροπίες που υπάρχουν αρκετά χρόνια τώρα και που άπτονται των αγχών της άρχουσας τάξης. Κι όσο και αν για τα ακροδεξιά κόμματα ήταν δεδομένη η σκοταδιστική απάντησή τους, για το ΚΚΕ και στη βάση της “αιτιολόγησης” της ψήφου του σήμανε ένα ακόμη δείγμα της πολιτικής ουράς στην αστική αντίληψη των πραγμάτων και των σχέσεων που έχει ή θέλει να διαμορφώσει με την άρχουσα τάξη και την ιμπεριαλιστική ΕΕ. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Ένγκελς με την “καταγωγή της οικογένειας…”.
Εν κατακλείδι, ο νόμος αυτός αποτέλεσε ένα σοβαρό κρας τεστ για το “επίπεδο” -λέμε τώρα- της άρχουσας τάξης της χώρας μας και του κοινωνικοπολιτικού σχηματισμού που ηγείται. Και μπορεί, εκούσα-άκουσα, να το προχώρησε τελικά, με τους περισσότερους “θιασώτες” αυτής της “μεταρρύθμισης” να λειτουργούν εμφανώς υποκριτικά, αλλά δεν απέφυγε τις αναταράξεις και απέδειξε ότι υπάρχουν σοβαρές μερίδες της, πολιτικές και κοινωνικές, που απεχθάνονται ακόμη και κάθε νύξη για τα δικαιώματα των πάσης φύσης μειονοτήτων. Αυτών που, μιλώντας για εργάτες, εργαζόμενους και λαϊκούς ανθρώπους, μπορούν να βρουν την ισότητα και την ισονομία μόνο στο πλαίσιο μιας άλλης, σοσιαλιστικής κοινωνίας. Και το ζήτημα αυτό έχει αναμφισβήτητα ταξικό πρόσημο!
