Η δύναμη του αγώνα των μαζών των αγροτών και της φοιτητικής νεολαίας έχει αναμφίβολα βάλει τη σφραγίδα της στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις των τελευταίων δύο μηνών. Και η συνάντηση αυτής της δύναμης -αν και ατελής και ανολοκλήρωτη- με την πάλη των εργαζομένων και την κοινωνική οργή στον δρόμο, στη μεγάλη και σημαντική απεργία στις 28 του Φλεβάρη, έδωσε μονάχα ένα μικρό δείγμα των δυνατοτήτων που παράγονται από τη συμπόρευση των αγωνιζόμενων κομματιών, από την κατεύθυνση του Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης!
Έχει γίνει σαφές ότι η ογκούμενη λαϊκή οργή από την άθλια κοινωνική κατάσταση, την ακρίβεια, τη διευρυνόμενη φτώχεια και ανεργία, τα ασταμάτητα κύματα της αντιλαϊκής επίθεσης και τις συνέπειές τους στους όρους δουλειάς, σπουδών, περίθαλψης και της ίδιας της ζωής των μαζών, θα γεννάει διαρκώς διαθέσεις για πάλη και αγώνα. Αυτό ήταν που αποδείχτηκε και στις περσινές μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις μετά από το έγκλημα του συστήματος στα Τέμπη, που αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για να ξεσπάσει η αγανάκτηση που συσσωρευόταν «υπογείως» για χρόνια. Και όπως αποδείχτηκε εκκωφαντικά από τα πρόσφατα γεγονότα, ο λαός και η νεολαία κάθε άλλο παρά διατεθειμένοι είναι να ξεχάσουν και να δώσουν συγχωροχάρτι στους πραγματικούς υπαίτιους του εγκλήματος. Κάτι τέτοιο ισχύει, ακόμα και αν η οργή τους για την ώρα εκτρέπεται στις εκατομμύρια διαδικτυακές υπογραφές για την «άρση της ασυλίας» και τη «συνταγματική αναθεώρηση», οι οποίες, ανεξαρτήτως των προθέσεων των συμμετεχόντων, καταφέρνουν μόνο να αποπροσανατολίζουν και να συσκοτίζουν τον δρόμο του αγώνα ενάντια στο υπεύθυνο για τα αμέτρητα εγκλήματα σε βάρος της ζωής σύστημα της εκμετάλλευσης και τις πολιτικές του. Παράλληλα, στην κατεύθυνση της πλήρους συγκάλυψης φαίνεται να κινείται η κοινοβουλευτική διαδικασία της εξεταστικής επιτροπής, που πριν από λίγο καιρό εμφανιζόταν ως μεγάλη επιτυχία από το ΚΚΕ, το οποίο είχε δώσει τον νυν υπέρ πάντων αγώνα του για να υιοθετηθεί ως πρότασή του από τα αστικά κόμματα, αφού προηγουμένως είχε φροντίσει στη σύσκεψη στο Σπόρτινγκ να κηρύξει τη λήξη των κινητοποιήσεων για το θέμα, ενόψει της «μητέρας των μαχών», των βουλευτικών εκλογών που τότε πλησίαζαν.
Όσο δεν καταγράφονται, λοιπόν, πραγματικά βήματα συγκρότησης, ενοποίησης, αναβάθμισης της πάλης, τόσο οι δυνάμεις του συστήματος θα αξιοποιούν τον αρνητικό ταξικό-πολιτικό συσχετισμό για να προωθούν την επίθεσή τους. Η αλήθεια αυτή είναι που αποτυπώνεται στην αποφασιστικότητα της κυβέρνησης της ΝΔ να προχωρήσει το νομοσχέδιο Πιερρακάκη για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, να μην υποχωρήσει από τα «ιερά και όσια» της «δημοσιονομικής σταθερότητας» μπροστά στις αγροτικές διεκδικήσεις, ενώ τα χωράφια πλημμύρισαν ξανά με λίγες βροχές και οι αποζημιώσεις και τα έργα που έχουν εξαγγελθεί εδώ και μήνες παραπέμπονται στις καλένδες, να συνεχίσει να ανοίγει ακάθεκτη μια σειρά από μέτωπα, όπως με την πρόσφατη κοινή υπουργική απόφαση για τη λειτουργία απογευματινών χειρουργείων στα νοσοκομεία και την περαιτέρω εμπορευματοποίηση του κοινωνικού αγαθού της υγείας.
Η ικανότητα, βέβαια, της κυβέρνησης να υλοποιεί την αντιλαϊκή της ατζέντα σε όλους τους τομείς, καθώς και η στήριξη που απολαμβάνει ακόμα από τα βασικά κέντρα εξουσίας μέσα και έξω από τη χώρα, κάθε άλλο παρά σηματοδοτούν και κάποια δυνατότητά της να πείθει τα πλατιά λαϊκά στρώματα προκειμένου να αποδεχτούν την πολιτική της. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση, αλλά και το «όλο σύστημα» φροντίζουν συνεχώς να υπενθυμίζουν ότι η επίθεση θα περάσει «δια πυρός και σιδήρου», με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής, με διώξεις σε αγωνιστές, με σύρσιμο σωματείων στα δικαστήρια, με τον ταξικό συνδικαλισμό στην παρανομία από τους νόμους Χατζηδάκη-Γεωργιάδη, με τρομοκρατία και στοχοποίηση της νεολαίας που παλεύει, με τον Μητσοτάκη να φτάνει μάλιστα να κάνει δηλώσεις για την ανάγκη να γίνουν αλλαγές στους πειθαρχικούς κανονισμούς των ΑΕΙ, έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για διαγραφές φοιτητών που συμμετέχουν στις καταλήψεις.
