Η δύναμη του αγώνα των μαζών των αγροτών και της φοιτητικής νεολαίας έχει αναμφίβολα βάλει τη σφραγίδα της στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις των τελευταίων δύο μηνών. Και η συνάντηση αυτής της δύναμης -αν και ατελής και ανολοκλήρωτη- με την πάλη των εργαζομένων και την κοινωνική οργή στον δρόμο, στη μεγάλη και σημαντική απεργία στις 28 του Φλεβάρη, έδωσε μονάχα ένα μικρό δείγμα των δυνατοτήτων που παράγονται από τη συμπόρευση των αγωνιζόμενων κομματιών, από την κατεύθυνση του Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης!
Έχει γίνει σαφές ότι η ογκούμενη λαϊκή οργή από την άθλια κοινωνική κατάσταση, την ακρίβεια, τη διευρυνόμενη φτώχεια και ανεργία, τα ασταμάτητα κύματα της αντιλαϊκής επίθεσης και τις συνέπειές τους στους όρους δουλειάς, σπουδών, περίθαλψης και της ίδιας της ζωής των μαζών, θα γεννάει διαρκώς διαθέσεις για πάλη και αγώνα. Αυτό ήταν που αποδείχτηκε και στις περσινές μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις μετά από το έγκλημα του συστήματος στα Τέμπη, που αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για να ξεσπάσει η αγανάκτηση που συσσωρευόταν «υπογείως» για χρόνια. Και όπως αποδείχτηκε εκκωφαντικά από τα πρόσφατα γεγονότα, ο λαός και η νεολαία κάθε άλλο παρά διατεθειμένοι είναι να ξεχάσουν και να δώσουν συγχωροχάρτι στους πραγματικούς υπαίτιους του εγκλήματος. Κάτι τέτοιο ισχύει, ακόμα και αν η οργή τους για την ώρα εκτρέπεται στις εκατομμύρια διαδικτυακές υπογραφές για την «άρση της ασυλίας» και τη «συνταγματική αναθεώρηση», οι οποίες, ανεξαρτήτως των προθέσεων των συμμετεχόντων, καταφέρνουν μόνο να αποπροσανατολίζουν και να συσκοτίζουν τον δρόμο του αγώνα ενάντια στο υπεύθυνο για τα αμέτρητα εγκλήματα σε βάρος της ζωής σύστημα της εκμετάλλευσης και τις πολιτικές του. Παράλληλα, στην κατεύθυνση της πλήρους συγκάλυψης φαίνεται να κινείται η κοινοβουλευτική διαδικασία της εξεταστικής επιτροπής, που πριν από λίγο καιρό εμφανιζόταν ως μεγάλη επιτυχία από το ΚΚΕ, το οποίο είχε δώσει τον νυν υπέρ πάντων αγώνα του για να υιοθετηθεί ως πρότασή του από τα αστικά κόμματα, αφού προηγουμένως είχε φροντίσει στη σύσκεψη στο Σπόρτινγκ να κηρύξει τη λήξη των κινητοποιήσεων για το θέμα, ενόψει της «μητέρας των μαχών», των βουλευτικών εκλογών που τότε πλησίαζαν.
Όσο δεν καταγράφονται, λοιπόν, πραγματικά βήματα συγκρότησης, ενοποίησης, αναβάθμισης της πάλης, τόσο οι δυνάμεις του συστήματος θα αξιοποιούν τον αρνητικό ταξικό-πολιτικό συσχετισμό για να προωθούν την επίθεσή τους. Η αλήθεια αυτή είναι που αποτυπώνεται στην αποφασιστικότητα της κυβέρνησης της ΝΔ να προχωρήσει το νομοσχέδιο Πιερρακάκη για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, να μην υποχωρήσει από τα «ιερά και όσια» της «δημοσιονομικής σταθερότητας» μπροστά στις αγροτικές διεκδικήσεις, ενώ τα χωράφια πλημμύρισαν ξανά με λίγες βροχές και οι αποζημιώσεις και τα έργα που έχουν εξαγγελθεί εδώ και μήνες παραπέμπονται στις καλένδες, να συνεχίσει να ανοίγει ακάθεκτη μια σειρά από μέτωπα, όπως με την πρόσφατη κοινή υπουργική απόφαση για τη λειτουργία απογευματινών χειρουργείων στα νοσοκομεία και την περαιτέρω εμπορευματοποίηση του κοινωνικού αγαθού της υγείας.
Η ικανότητα, βέβαια, της κυβέρνησης να υλοποιεί την αντιλαϊκή της ατζέντα σε όλους τους τομείς, καθώς και η στήριξη που απολαμβάνει ακόμα από τα βασικά κέντρα εξουσίας μέσα και έξω από τη χώρα, κάθε άλλο παρά σηματοδοτούν και κάποια δυνατότητά της να πείθει τα πλατιά λαϊκά στρώματα προκειμένου να αποδεχτούν την πολιτική της. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση, αλλά και το «όλο σύστημα» φροντίζουν συνεχώς να υπενθυμίζουν ότι η επίθεση θα περάσει «δια πυρός και σιδήρου», με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής, με διώξεις σε αγωνιστές, με σύρσιμο σωματείων στα δικαστήρια, με τον ταξικό συνδικαλισμό στην παρανομία από τους νόμους Χατζηδάκη-Γεωργιάδη, με τρομοκρατία και στοχοποίηση της νεολαίας που παλεύει, με τον Μητσοτάκη να φτάνει μάλιστα να κάνει δηλώσεις για την ανάγκη να γίνουν αλλαγές στους πειθαρχικούς κανονισμούς των ΑΕΙ, έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για διαγραφές φοιτητών που συμμετέχουν στις καταλήψεις.
Φαινόμενα κρίσης στο αστικό πολιτικό σκηνικό
Με δοσμένους, επομένως, τους πονοκεφάλους που προκαλεί στην κυβέρνηση και το αστικό πολιτικό σύστημα όλο το τελευταίο διάστημα η λαϊκή κινητοποίηση και η γενικευμένη οργή, τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα για τις καθεστωτικές δυνάμεις, σε συνθήκες που δεν έχουν κατορθώσει ακόμα να διαμορφώσουν κάποια εναλλακτική αστικής διακυβέρνησης και απορρόφησης των κοινωνικών κραδασμών. Ενόψει ευρωεκλογών, υπολογίζουν σοβαρά τις τάσεις αποστοίχισης που αναπτύσσονται στους κόλπους των μαζών, με υπαρκτό το ενδεχόμενο έως και να καταγραφεί στην κάλπη η μαζική απαξίωση του επίσημου πολιτικού συστήματος και των κομμάτων του.
Η επιστράτευση της απειλής της ανόδου των πάσης φύσης ακροδεξιών μορφωμάτων, με τα μηνύματα από άλλες χώρες της ΕΕ να χτυπούν καμπανάκια, σε ένα πλαίσιο κίνησης και δυνατοτήτων, όμως, πολύ διαφορετικό για τις περισσότερες από τις εμπλεκόμενες αστικές τάξεις σε σχέση με τη «δικιά μας», όπως ισχύει για παράδειγμα για την προτίμηση που δείχνουν τμήματα του γαλλικού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου στη λύση Λεπέν, επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις: Από τη μία, αποτυπώνει την υπαρκτή ανησυχία των εγχώριων αστικών κομμάτων, και ιδιαίτερα της ΝΔ, για μια πιθανή στροφή προς ακροδεξιές πολιτικές επιλογές σε βάρος των δικών τους ποσοστών και την επίταση της πολιτικής αστάθειας. Από την άλλη, εκφράζει τη συνειδητή πρόθεση χρησιμοποίησης των ακροδεξιών-φασιστικών δυνάμεων ως οδών για την αντιδραστική διοχέτευση της κοινωνικής αγανάκτησης, μακριά από επικίνδυνες για το σύστημα διεξόδους. Το σίγουρο, πάντως, είναι πως οι «ανησυχούντες» κάνουν τα πάντα για να συνεχίσουν να τροφοδοτούν τα πιο μαύρα και σκοταδιστικά μορφώματα με την πολιτική τους, η οποία διαρκώς μετατοπίζεται όλο και δεξιότερα. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η νεοεμφανισθείσα κεντρο-ακροδεξιά «τσόντα» του Λοβέρδου, που σπεύδει να φανεί χρήσιμος στις αντιδραστικές διεργασίες αναδιαμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού.
Σε αυτή την αντιδραστική πορεία, φυσικά, παίρνει θέση ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη διαλυτική κατάσταση που αποτυπώθηκε στο πρόσφατο συνέδριό του να την επισφραγίζει. Εκεί μέχρι και το άλλοτε «μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο» Τσίπρα έφτασε να απαξιώνεται, στην κατεύθυνση ακόμα βαθύτερης συστημικής προσαρμογής του κόμματος που έχει αναλάβει ο Κασσελάκης. Τη σκυτάλη, βέβαια, έσπευσε να πάρει ο ίδιος ο Τσίπρας, με την τοποθέτησή του στο συνέδριο της Καθημερινής και το «mea culpa» για την υπόθεση Novartis και τις τηλεοπτικές άδειες. Συνολικά, όλο και δυναμώνουν οι τάσεις αποκήρυξης στον ΣΥΡΙΖΑ των όποιων «ανορθογραφιών» της διακυβέρνησής του, σε συντονισμό με τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, με τους Τσίπρα και Παυλόπουλο να συμφωνούν στο ίδιο συνέδριο για το ότι ποτέ δεν τέθηκε ζήτημα αμφισβήτησης της θέσης της χώρας στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Μόνο κάποιες γεμάτες αυταπάτες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς έμειναν τελικά να δοξάζουν την πολιτική ουράς στην «πρώτη φορά αριστερά» και το δημοψήφισμα-απάτη, που αποκαλύπτεται ξανά ότι στόχο είχε ένα ακόμα διαπραγματευτικό χαρτί για την υποταγή στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά.
Το συνέδριο «Μεταπολίτευση: 50 χρόνια μετά» της Καθημερινής, λοιπόν, ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να διακηρύξουν σημαίνοντα αστικά στελέχη την προσήλωσή τους στο συμβόλαιο του ’74 και τη μοιρασιά της εξάρτησης ανάμεσα στους δυτικούς προστάτες, που αποτέλεσε και το θεμέλιο του αστικού καθεστώτος που οικοδόμησαν έκτοτε σε βάρος του λαού και προς όφελος των ξένων πατρώνων και του ντόπιου κηφηναριού. Ήταν, ταυτόχρονα, μια προσπάθεια να στηθεί μια κολυμπήθρα του Σιλωάμ για αυτό το ντόπιο εξαρτημένο αστικό σύστημα και να επαναληφθούν τα γνωστά αφηγήματα ενοχοποίησης των κοινωνικών κατακτήσεων για την πορεία που το οδήγησε στην κρίση και την υπαγωγή στα μνημόνια. Μια δοξολογία, επίσης, της «κοινωνικής ειρήνης» και μια υπενθύμιση, όπως χαρακτηριστικά εκφράστηκε στην παραδοχή Παυλόπουλου για τις συζητήσεις εντός της κυβέρνησης Καραμανλή τον Δεκέμβρη του 2008 για κατέβασμα στρατού στον δρόμο και τη χρήση «οιονεί δικτατορικών μέσων», για το πόσο εχθρικά στέκεται διαχρονικά αυτό το σύστημα απέναντι στην εργατική τάξη, τον λαό και τη νεολαία.
Ένα σύστημα σε μια χώρα ρημαγμένη παραγωγικά, ακολουθώντας μια πορεία αποβιομηχάνισης και παραρτηματοποίησης στα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια όλες τις τελευταίες δεκαετίες, με τον Μητσοτάκη να πανηγυρίζει προκλητικά στον Ασπρόπυργο για τα κέντρα logistics στη θέση των διαλυμένων εργοστασίων. Στη σημερινή φάση, σε μια χώρα διπλά εξαρτημένη, με τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά των ΗΠΑ και της ΕΕ να «αλληλομαχαιρώνονται» στο διεθνές ταμπλό των άγριων ανταγωνισμών και την αβεβαιότητα να μεγαλώνει όσο οι ΗΠΑ βαδίζουν προς τις προεδρικές τους εκλογές με όρους σφοδρής ενδοαστικής αντιπαράθεσης, μπλεγμένη μέχρι τα μπούνια στη φωτιά του πολέμου που μαίνεται στη γειτονιά μας, με επίκεντρο τη σιωνιστική γενοκτονία που συντελείται σε βάρος του ηρωικού παλαιστινιακού λαού με τις πλάτες των προστατών της ντόπιας άρχουσας τάξης και τη συνενοχή της, ο γεωπολιτικός ορίζοντας σκοτεινιάζει και τα αδιέξοδα της εξάρτησης εντείνονται. Πόσο μάλλον, όταν επανέρχονται κάθε τόσο σενάρια αναβάθμισης της εμπλοκής της στον άδικο πόλεμο στην Ουκρανία, με την αιφνιδιαστική επίσκεψη Μητσοτάκη και τη συνάντηση με τον Ζελένσκι, καθώς και με διαρροές που διαψεύδονται αμέσως για σχέδια παραχώρησης των ρωσικών S-300 στο ουκρανικό καθεστώς, μια κίνηση για την οποία η Ρωσία έχει δηλώσει προκαταβολικά ότι θα θεωρηθεί «επιθετική ενέργεια». Σε μια συγκυρία, μάλιστα, που μετά τις επιτυχίες του ρωσικού ιμπεριαλισμού επί του πεδίου φουντώνουν οι συζητήσεις για κάθε λογής τυχοδιωκτικές ενέργειες εντός της Δύσης, με τον Μακρόν, διεκδικώντας έναν πιο διευρυμένο ρόλο για τον γαλλικό ιμπεριαλισμό στα κενά που διαμορφώνουν οι αντιφάσεις της αμερικανικής πολιτικής, να ρίχνει στο τραπέζι έως και την άμεση εμπλοκή με την αποστολή στρατευμάτων και τον Πούτιν να επισείει για άλλη μια φορά την απειλή του πυρηνικού ολέθρου.
Δεν είναι να απορεί κανείς που σε αυτό το ταραγμένο και επικίνδυνο σκηνικό, με τη ντόπια άρχουσα τάξη να κινείται όλο και πιο «αμερικανόστροφα», οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές νιώθουν την ανάγκη να υπενθυμίζουν διαρκώς ότι η χώρα ανήκει και σε αυτούς. Έτσι, μετά το καταδικαστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, ήρθαν οι αποκαλύψεις για τα μαζικά email της Άννα-Μισέλ Ασημακοπούλου σε απόδημους, καταδεικνύοντας παράλληλα και τα όσα φέρνει η επιστολική ψήφος σε σχέση με το διάτρητο ακόμα και των δικών τους διαδικασιών.
Οι αγώνες μπορούν να νικήσουν!
Απέναντι στη σήψη και τη δυσωδία που αναδίδει το αστικό πολιτικό σκηνικό, το φοιτητικό κίνημα και η πάλη της αγροτιάς αποτελούν τόσο καιρό μια αχτίδα φωτός, δίνοντας κουράγιο στο σύνολο του λαού. Η απεργία στις 28 του Φλεβάρη αποτέλεσε μια σημαντική στιγμή, που όμως δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως το «τέλος» των κινητοποιήσεων, όπως θα την ήθελαν οι δυνάμεις της υποταγής και του συμβιβασμού.
Η συνέχιση και πολιτική αναβάθμιση του αγώνα αποτελεί το κύριο ζητούμενο. Τίποτα δεν έχει να περιμένει η φτωχομεσαία αγροτιά από τις συναντήσεις των αγροτοσυνδικαλιστών με τον Μητσοτάκη. Πρέπει να παραμείνει στην κατεύθυνση της ανυποχώρητης πάλης στα μπλόκα. Τίποτα δεν έχουν να περιμένουν οι φοιτητές από την επιστροφή με σκυμμένο το κεφάλι στα αμφιθέατρα, δήθεν για να παλέψουν «πολύμορφα», όπως συνηθίζει να βαφτίζει το ΚΚΕ τα κλεισίματα των αγώνων. Πρέπει να επιμείνουν με συνελεύσεις, καταλήψεις και διαδηλώσεις. Και οι δύο πλευρές πρέπει να αναζητήσουν βήματα συμπόρευσης και παραπέρα, να βρουν τους πραγματικούς συμμάχους τους στην εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό.
Μπροστά στην ψήφιση του νομοσχεδίου Πιερρακάκη, η πολιτική-ιστορική εμπειρία από τα κινήματα που ανέτρεψαν ψηφισμένους νόμους οφείλει να αξιοποιηθεί και να μετασχηματιστεί σε δύναμη πάλης για τις σημερινές συνθήκες. Σε αντιπαράθεση με τον ρεβανσισμό των καθεστωτικών δυνάμεων, που ήδη επιχειρούν να τιμωρήσουν τη νεολαία για τον αγώνα που δίνει με τρομοκρατία και εντατικοποίηση άνευ προηγουμένου. Κόντρα στα σαλπίσματα υποχώρησης της κυρίαρχης φοιτητικής αριστεράς, που ετοιμάζεται να ανακρούσει πρύμναν με το γνωστό ηττοπαθές σύνθημα «να μείνει ο νόμος στα χαρτιά». Η σπουδάζουσα νεολαία απέδειξε στην πράξη ότι διαθέτει θέληση για αγώνα και τεράστιες δυνάμεις για να την υλοποιήσει, ακόμα και στις πιο αρνητικές συνθήκες. Αυτή τη θέληση πρέπει να υπηρετήσει όποιος επιθυμεί να αναφέρεται στη λαϊκή υπόθεση. Αυτές οι δυνάμεις πρέπει να εκδηλωθούν στον δρόμο όλο το επόμενο διάστημα, ακόμα πιο μαζικά και αποφασιστικά, μέχρι τη νίκη και την ανατροπή του νόμου!
