Πραγματοποιήθηκε από 1 εως 3 Μάρτη η Συνδιάσκεψη της «Νέας Αριστεράς», του σχηματισμού που συγκροτήθηκε από βουλευτές και στελέχη που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την εκλογή του Στ. Κασσελάκη στην ηγεσία του. Με κεντρικό σύνθημα της συνδιάσκεψης «η πολιτική επιστέφει», τα στελέχη του νέου κόμματος στις τοποθετήσεις τους, καθώς και στις αποφάσεις που ψηφίστηκαν, επιχείρησαν να δώσουν τα βασικά χαρακτηριστικά του φορέα, με πολλές αναφορές στην «Αριστερά του 21ου αιώνα» που θέλουν να εκπροσωπήσουν.
Από τις τοποθετήσεις σχεδόν όλων των στελεχών που διετέλεσαν υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (δεν ήταν και λίγοι) απουσίαζε κάθε κριτική αναφορά στο κυβερνητικό έργο της «πρώτης φοράς αριστεράς». Στις (αυτ)απάτες που καλλιέργησε, στο μνημόνιο που ψήφισε, στην αντιλαϊκή-αντεργατική πολιτική που εφάρμοσε, στις δεσμεύσεις και την υποταγή σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Είναι προφανές ότι για την ηγεσία και τα στελέχη αυτού του κόμματος, η ιστορία της «πολιτικής αντιπαράθεσης» μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ για τον προσανατολισμό του αρχίζει από το… 2019, όταν χάνει τις εκλογές και περνάει στην αντιπολίτευση. Αλλά ακόμη και τότε και παρά την όλο και πιο δεξιά μετατόπισή του με κατεύθυνση την «κεντροαριστερά» της κυβερνητικής διαχείρισης, στο πλαίσιο του συστήματος της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, δεν υπήρξε κάποια ουσιαστική αμφισβήτηση, παρά μόνο σκόρπιες κριτικές και γκρίνιες. Έπρεπε να έρθουν οι διπλές εκλογές του καλοκαιριού του 2023 και η εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ, που έφερε και την παραίτηση Τσίπρα, για να ανακαλύψουν ότι έπρεπε να συζητήσουν για τον προσανατολισμό του. Και ήταν αυτά τα στελέχη που κατά τα άλλα είναι ενάντια στα «αρχηγικά κόμματα» τα οποία δεν έχουν σχέση με την αριστερά, που προώθησαν το σχήμα πρώτα εκλογή νέου αρχηγού στον ΣΥΡΙΖΑ και μετά συνέδριο θέσεων και αυτοκριτικής αποτίμησης. Μόνο που τους προέκυψε… Κασσελάκης και αυτό η «αριστεροσύνη» τους δεν μπορούσε να το αντέξει. Μπόλικη υποκρισία.
Έτσι, λοιπόν, αποφάσισαν την «επιστροφή στις ρίζες» του ΣΥΝ, που λέει και ο Ν. Φίλης, ο οποίος προσδιόρισε και τον ιδεολογικό-πολιτικό χαρακτήρα, το όραμα, του νέου σχηματισμού, λέγοντας: «Χρειάζεται πνεύμα δημοκρατικής λειτουργίας και όραμα -και αυτό είναι σοσιαλισμός με ελευθερία, δημοκρατία και σεβασμό στο περιβάλλον». Για να πάρει την σκυτάλη ο Δ. Βίτσας και να ανεβάσει πιο ψηλά τον «πήχη» λέγοντας: «Τελικός στόχος μας είναι ο κομμουνισμός, δεν είναι ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία. Αυτός είναι ο ενδιάμεσος στόχος».
Πέρα από τις «σοσιαλιστικές» και «κομμουνιστικές» διακηρύξεις βασικών στελεχών της «Νέας Αριστεράς», ας δούμε και το άμεσο σχέδιο δράσης που παρουσίασε στη συνδιάσκεψη ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας Αλ. Χαρίτσης. Με κοινό τίτλο «Μας αξίζει» αναφέρθηκαν οι άξονες για: «1. Ζωή χωρίς ακρίβεια, 2. Κράτος σύμμαχος του πολίτη, 3. Οικονομία προς όφελος των πολλών, 4. Ουσιαστική κλιματική μετάβαση, 5. Μία κοινωνία με ένα σπίτι για όλους, 6. Μία Ελλάδα σταθερότητας και ειρήνης, 7. Μία χώρα με δικαιώματα και δημοκρατία».
Στο πλαίσιο της συνδιάσκεψης συζητήθηκαν και τα θέματα της «εξωτερικής πολιτικής», όπου το κείμενο στο οποίο κατέληξε η αντίστοιχη επιτροπή αναφέρει: «Στην εξωτερική πολιτική, η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, ο σεβασμός του Διεθνούς Δικαίου, η ειρήνη, η σταθερότητα και η συνεργασία στη γειτονιά μας αποτελούν θεμελιώδεις αρχές στην ιστορία της ελληνικής Αριστεράς που εμπνέουν το παρόν και το μέλλον μας. Από το πρόσφατο παρελθόν μας κρατάμε την πολύτιμη κληρονομιά της Συμφωνίας των Πρεσπών, που αποτέλεσε τομή στην ελληνική εξωτερική πολιτική και μία από τις πλέον εμβληματικές πράξεις των κυβερνήσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Το “πνεύμα των Πρεσπών” διαπερνά το σύνολο των θέσεών μας για την εξωτερική πολιτική και στεκόμαστε αυτοκριτικά απέναντι στο γεγονός πως δεν αντιταχθήκαμε πάντα επαρκώς σε εθνικιστικές αποκλίσεις. Η “Νέα Αριστερά” θα προχωρήσει αταλάντευτα με βάση την αρχή πως Αριστερά και εθνικισμός δεν συμβιβάζονται». Και συνεχίζει με τα εξής: «…τάσσεται σταθερά υπέρ της Ευρωπαϊκής ενοποίησης και της ενεργού συμμετοχής της Ελλάδας σ’ αυτήν… Η “Νέα Αριστερά” ανήκει στις δυνάμεις του αριστερού ευρωπαϊσμού. Αγωνιζόμαστε για μια ριζική στροφή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης… Είμαστε αντίθετοι σε βήματα που προωθούν την παραπέρα υποταγή της ΕΕ στις ΗΠΑ ή και μετατρέπουν την Ένωση σε ένα παράρτημα του ΝΑΤΟ».
Η «αυτοκριτική» της ηγεσίας της «Νέας Αριστεράς» για τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν έχει να κάνει με το ότι αναπτύχθηκαν σε όλη τη χώρα βάσεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, δεν αφορούσε τη συγκρότηση αντιδραστικών αξόνων με Ισραήλ-Αίγυπτο, δεν είχε να κάνει με την ενίσχυση των ΝΑΤΟ-ΕΕ στα Δυτικά Βαλκάνια, εξάλλου η «συμφωνία των Πρεσπών ήταν εμβληματική», αλλά είχε να κάνει με το ότι δεν «αντιτάχθηκαν επαρκώς σε εθνικιστικές αποκλίσεις»!
Ενώ η υποταγή και η ενίσχυση των δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης τι είναι; Μήπως διεθνισμός…;
Και φυσικά, καμία έστω αναφορά για έξοδο από το ΝΑΤΟ και απομάκρυνση των αμερικάνικων βάσεων από τη χώρα.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι με βάση όλα τα παραπάνω είμαστε αντιμέτωποι με έναν πολιτικό σχηματισμό που μόνο «νέος» δεν είναι. Κουβαλάει πάνω του όλη την «αρχαία σκουριά» ενός ρεφορμιστικού ρεύματος που ανακυκλώνει συνεχώς και σε «νέες» εκδόσεις τις μικροαστικές αυταπάτες του. Θέλει «σοσιαλισμό» και «κομμουνισμό» χωρίς να θίξει κανένα βάθρο της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, χωρίς συγκρούσεις και ανατροπές, μία ειρηνική πορεία μετεξέλιξης του συστήματος μέσα από συνεχείς μετασχηματισμούς του.
Πρέπει να ομολογήσουμε ότι αποτελούν τους πιο συνεπείς θιασώτες της θεωρίας περί της «ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων» που θα «ξεφλουδίσουν» το σύστημα για να ξεπροβάλλει ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός, σε σχέση με τις άλλες «αριστερές» παραλλαγές της, που ευδοκιμούν στο ΚΚΕ και σε οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Το βασικό ζήτημα με αυτό τον χώρο είναι ότι δεν έχει την παραμικρή επιφύλαξη, όταν το σύστημα τον χρειαστεί, να γίνει οργανικό κομμάτι της επίθεσης ενάντια στον εργαζόμενο λαό, το έχει αποδείξει άλλωστε. Ταυτόχρονα και σε σχέση με το προηγούμενο, οι υπηρεσίες που προσφέρει στο σύστημα είναι πολλαπλές, προβοκάροντας κάθε έννοια της Αριστεράς, σπέρνοντας σύγχυση και εγκλωβίζοντας κόσμο σε λογικές υποταγής και ήττας. Και από την άποψη αυτή, ένας τέτοιος πολιτικός σχηματισμός είναι αρκετά χρήσιμος για το ντόπιο κεφαλαιοκρατικό σύστημα, αλλά και για τους επικυρίαρχους ιμπεριαλιστές, τους οποίους όχι μόνο δεν αντιστρατεύεται αλλά υποτάσσεται σε αυτούς. Ιδιαίτερα σήμερα που το ρήγμα που χωρίζει το σύστημα με τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία συνεχώς μεγαλώνει και εκφράζεται μαζικά στους δρόμους, όπως στην απεργία της 28ης Φλεβάρη, στις φοιτητικές και τις αγροτικές κινητοποιήσεις, τέτοια «αναχώματα» της λαϊκής οργής είναι πολλαπλά χρήσιμα.
