Συνηθίζεται στα συνέδρια πολιτικών κομμάτων η… πολιτική συζήτηση. Με βάση αυτήν, ο καθένας (αυτο)προσδιορίζεται. Είναι το μόνο που δεν έγινε στο πρόσφατο 4ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ! Ο λόγος είναι πλέον εξόφθαλμος: το «νέο κόμμα» που θα προκύψει από το εξαγγελθέν καταστατικό συνέδριο (το είπαν και «επανίδρυσης») το προσεχές φθινόπωρο δεν θα έχει (με το ίδιο ή άλλο όνομα) ούτε καν σχέση με αυτό που ήδη υπάρχει. Αυτό που σήμερα δεξιοποιείται όλο και περισσότερο προβάλλει ανοιχτά τον αστικό του χαρακτήρα και μετέρχεται θέσεων και πρακτικών που αποτελούν κυνική δυσφήμιση και προβοκάτσια απέναντι στο κόσμο της Αριστεράς.
Έπεσε αυλαία, λοιπόν, σε ένα συνέδριο με ακαθόριστο αριθμό συνέδρων(!), με προσωπικούς κλακαδόρους του Κασσελάκη να έχουν καταλάβει το μεγαλύτερο χώρο (όπως καταγγέλθηκε από εσωκομματικούς αντιπάλους), με ανυπαρξία πολιτικής συζήτησης, με αντεγκλήσεις και «παρ’ ολίγον» απόφαση για νέες εκλογές για ανάδειξη προέδρου, αλλά και με αιωρούμενη απειλή για νέα ή και νέες διασπάσεις-αποχωρήσεις.
Όμως, το πολιτικό προσωπικό που κατοικοεδρεύει στο κόμμα της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης, μια πολιτική δύναμη του αστισμού, του οπορτουνισμού και του αντικομμουνισμού, τα «κατάφερε». Επανεμφανίζεται ως «ενωμένο» και διεκδικεί την εκλογική του άνοδο στις προσεχείς ευρωεκλογές, με τον πήχη από τον πρόεδρό του να ανέρχεται σε τουλάχιστον 17%, επαναφέροντας στη μνήμη μας τον γνωστό εκλογικό στόχο του ρεφορμιστικού ΚΚΕ της 10ετίας του 1980, που είχε συνδεθεί μάλιστα με την κακόφημη «πραγματική αλλαγή». Σημεία των καιρών…
Το ζήτημα είναι, βέβαια, σε τι ακριβώς διαφωνούν όλοι αυτοί. Στα μεγάλα ζητήματα που αφορούν το λαό και τη χώρα μας, μια χαρά ενωμένοι ήταν την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και «υπεύθυνη αντιπολίτευση» έκαναν κατά την πρώτη τετραετία Μητσοτάκη και συνεχίζουν να ασκούν. Προς τι, άραγε, ο αλληλοσπαραγμός; Είναι φανερό ότι κοιλοπονά ο δεύτερος αστικός πυλώνας και έχει σοβαρό πρόβλημα το πολιτικό σύστημα λόγω μη λειτουργίας ενός κλασικού δικομματισμού στη χώρα μας. Εδώ βρισκόμαστε, επομένως, με την προσπάθεια (ανα)δημιουργίας και προβολής μιας συστημικής εναλλακτικής διαχειριστικής λύσης να οδηγεί τις κινήσεις και εντός ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που «έπιασε» το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα και, στην πρώτη μετασυνεδριακή δημοσκόπηση, τον εμφανίζει να «πιάνει» ή και να ξεπερνά το ΠΑΣΟΚ! Είναι αποκαλυπτική η αγωνία των κέντρων εντός και κυρίως εκτός της χώρας.
Οι χειρισμοί που έγιναν στο προσκήνιο και το παρασκήνιο στο προαναφερόμενο συνέδριο-παρωδία ήταν όντως απίστευτοι. Οι «παίκτες» άλλαζαν γραμμή με ιλιγγιώδη ταχύτητα, παίρνοντας πίσω ακόμη και αυτό που μόλις είχαν εκστομίσει. Είναι, άλλωστε, γνωστή η «ευλυγισία» αυτού του πολιτικού χώρου, που έχει κάνει «διατριβή», από την εποχή του πάλαι ποτέ ΚΚΕεσωτερικού, το να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις και στους ανέμους που φυσούν στο κοινωνικό σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Όσο για την «αμεσοδημοκρατία» Κασσελάκη, αυτή είναι μια μεγάλη απάτη, μιας και όλα τα δεδομένα μαρτυρούν ένα κόμμα άκρως αρχηγικό όπου τον βασικό ρόλο παίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όχι κάποιες πολιτικές-κομματικές διαδικασίες. Κάποιοι μιλάνε για ένα κομματικό πρότυπο «πολιτικής τής απολιτικής», φερμένο όπως κι ο σημερινός αρχηγός, από πού αλλού, από τις ΗΠΑ. Μπορείς να συζητάς επί ώρες και επί μέρες χωρίς να λες τίποτα!
Η παρέμβαση Τσίπρα λίγο πριν από την έναρξη του συνεδρίου, που μονοπώλησε την εξέλιξή του, αν και είναι φανερό από την έκβασή της ότι αποτέλεσε ένα σοβαρό στραπατσάρισμα του γοήτρου του, κινείται στην ίδια κατεύθυνση με την σημερινή υπαρξιακή αγωνία του κόμματος αυτού. Δοκιμασμένος στα δύσκολα για την άρχουσα τάξη από την πίεση των ιμπεριαλιστών-ληστών και τη μαζική κινηματική παρουσία-πίεση των λαϊκών στρωμάτων, κατέθεσε τη διαθεσιμότητά του να «συνεισφέρει» - έστω και μ’ αυτόν, προς ώρας, τον τρόπο - στο «ξεπέρασμα» του προβλήματος εναλλακτικής αστικής διαχείρισης του συστήματος και ίσως του κόμματός του. Η μη υιοθέτηση της πρότασής του, ωστόσο, δείχνει ότι ο Κασσελάκης (παρά και τη δική του κωλοτούμπα) ελέγχει τα πράγματα. Ένα, πάντως, πρέπει να είναι ξεκάθαρο: δεν υπάρχει ψήγμα αριστερο(φρο)σύνης στα κόλπα και τα τερτίπια που έγιναν. Το όλο και δεξιότερο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται τα τελευταία χρόνια και στον τόπο μας απαιτεί νέες δεξιότερες μετατοπίσεις απ’ όλους. Η εποχή τού «βγάζω φλας αριστερά και στρίβω δεξιά» δεν μπορεί να γίνεται πλέον ανεκτή από τους εντός κι εκτός της χώρας πραγματικούς κατόχους της πολιτικής εξουσίας. Μόνο ο δρόμος της προσαρμογής παραμένει σε αστούς πολιτικούς που ευελπιστούν να παραμείνουν ως επιλογή έστω εν εφεδρεία.
Οι «διευκρινίσεις» που φρόντισε εσκεμμένα να δώσει ο πρώην πρωθυπουργός στο συνέδριο της «Καθημερινής» δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας: αν θέλουν ο ίδιος και ο ΣΥΡΙΖΑ να έχουν μέλλον, θα πρέπει να απαρνηθούν το «αμαρτωλό» παρελθόν, να καταθέσουν τα ανάλογα διαπιστευτήρια εκεί που πρέπει αλλά και δημόσια και να διαβεβαιώσουν έμπρακτα ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση επανάληψης. Αυτό έκανε το ίδιο το συνέδριο και κάνει όλο το σημερινό πολιτικό απαράτ της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η πρόταση πρόσκαιρης διεξόδου από την εκ νέου διαφαινόμενη εσωστρέφεια των Φάμελλου, Παππά και Γ. Τσίπρα στάθμισε έναν και μόνο παράγοντα, που δεν είναι άλλος από τις επερχόμενες ευρωεκλογές. Το αν πριν, κατά ή μετά από αυτές θα ξαναβγούν τα «μαχαίρια» είναι ανοικτό. Αναμφίβολα, πάντως, η επίθεση Πολάκη στον Α. Τσίπρα για το «meacoulpa» έχει ως βάση της την εκτίμηση ότι το «κεφάλαιο» Τσίπρας επί του παρόντος θα παραμείνει στα μετόπισθεν του αστισμού και ότι η ομάδα Κασσελάκη θα συνεχίσει να ελέγχει τα πράγματα. Οι αριβίστες, σαν και του λόγου του, πάντα «ποντάριζαν» στο άλογο που θεωρούσαν ότι θα έβγαινε πρώτο.
Και τα μέλη; Αυτά είναι «όπως πρέπει» για την ηγεσία όταν παραμένουν «γλάστρες». Να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στα ανώτερα πατώματα του κόμματός τους και να εκφράζονται διά βοής (!) επευφημώντας τον αρχηγό. Το «δίνουμε φωνή στα μέλη» και το «πάρτε τον ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια σας» του προέδρου ηχεί ως κακόγουστη φάρσα. Η ηχηρή παράκαμψή τους ακόμη και μέσα στο συνέδριο δίνει ένα ακόμη έναυσμα συνειδητοποίησης σε τι κόμμα βρίσκονται.
Σε συνέχεια της κατάρρευσης των εκλογικών-κοινοβουλευτικών αυταπατών σε πλατύ κόσμο της Αριστεράς, είναι αναγκαίο αυτός ο κόσμος, με ό,τι αριστερό του έχει απομείνει - γιατί έχει πάθει μεγάλη ζημιά δεκαετίες τώρα - να επανατοποθετήσει την παρουσία του στο κίνημα που είναι αναγκαίο και μπορεί να υπάρξει. Ένα κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης, στην προοπτική αναμέτρησης με τις δυνάμεις του συστήματος. Ένα κίνημα που, μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης, θα δίνει όλα εκείνα τα υλικά που είναι απαραίτητα στα πολιτικά υποκείμενα που θέλουν και μπορούν να ξαναθέσουν το ζήτημα της επαναστατικής προοπτικής!
