ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ

Ιδιαίτερα μαζικές ήταν οι απεργιακές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις σ’ όλη τη χώρα στις 28 του Φλεβάρη. Πολλές χιλιάδες εργαζόμενοι, τόσο απ’ το δημόσιο, όσο και απ’ τον ιδιωτικό τομέα, παρά την απουσία απεργιακού καλέσματος απ’ την ξεπουλημένη ΓΣΕΕ, έδωσαν τη μάχη της απεργίας στη δουλειά τους και ξεχύθηκαν στους δρόμους, εκφράζοντας τις αγωνιστικές διαθέσεις τους ενάντια στην ασφυκτική καθημερινότητα που αντιμετωπίζουν, αποτέλεσμα της βάρβαρης αντεργατικής-αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. Η μαζική έκφραση της οργής και της δυσαρέσκειας του κόσμου της δουλειάς τη μέρα της απεργίας πήρε ώθηση βεβαίως απ’ τις μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις που βρίσκονταν σε εξέλιξη όλο το προηγούμενο διάστημα απ’ την πλευρά των φοιτητών και των αγροτών. Παράλληλα, όπως φάνηκε και τις τελευταίες μέρες πριν την απεργία, η επέτειος του ενός χρόνου απ’ το έγκλημα στα Τέμπη και το κλίμα οργής που έχει προκαλέσει η προκλητική επιχείρηση συγκάλυψης των ευθυνών του συστήματος και των διαχειριστών του, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη μαζικοποίηση των απεργιακών κινητοποιήσεων.

ΑΘΗΝΑ

Γέμισε απεργούς και νεολαία το κέντρο της Αθήνας. Η Ταξική Πορεία, οι Αγωνιστικές Κινήσεις εκπαιδευτικών και φοιτητών και η Μαθητική Αντίσταση συμμετείχαν στη συγκέντρωση στα Χαυτεία, μαζί με συλλογικότητες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και σωματεία. Τα μπλοκ τους ήταν ιδιαίτερα μαζικά και με παλμό κατευθύνθηκαν προς το Σύνταγμα, αναδεικνύοντας την ανάγκη υπεράσπισης των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και καταγγέλλοντας το έγκλημα στα Τέμπη. Η παρουσία των δυνάμεων καταστολής, ιδιαίτερα γύρω απ’ τα μπλοκ των Χαυτείων, ήταν ιδιαίτερα προκλητική. Η Ταξική Πορεία, το διάστημα πριν την απεργία, προσπάθησε ν’ αναδείξει την ανάγκη μαζικοποίησης της, με παρεμβάσεις σε χώρους εργασίας, συζητήσεις με εργαζόμενους, αλλά και με την κεντρική εκδήλωση που πραγματοποίησε στο «Εκτός των Τειχών».

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Χιλιάδες απεργοί και στη Θεσσαλονίκη, παρά την κατάπτυστη στάση του ΕΚΘ που κήρυξε την τελευταία στιγμή μια 4ωρη στάση εργασίας. Κόντρα στη συνδικαλιστική ηγεσία, αλλά και την εργοδοτική τρομοκρατία, πολλοί εργαζόμενοι απέργησαν, με κάλυψη απ’ τα κλαδικά σωματεία τους. Η Ταξική Πορεία κι οι Αγωνιστικές Κινήσεις συμμετείχαν στη συγκέντρωση στην Καμάρα με μαζικά και συγκροτημένα μπλοκ. Προκλητική κι εδώ η στάση της αστυνομίας. Η Ταξική Πορεία συμμετείχε το πρωί σε απεργιακές συγκεντρώσεις σωματείων, όπως της Τeleperformance, ενώ τις προηγούμενες ημέρες πραγματοποίησε παρεμβάσεις σε χώρους δουλειάς.

ΓΙΑΝΝΕΝΑ

Εργαζόμενοι, φοιτητές και αγρότες μαζικοποίησαν τα απεργιακά ραντεβού στο κέντρο, παρά την προσπάθεια της συνδικαλιστικής ηγεσίας να κρατήσει τις διαδικασίες των εργαζομένων ξεκομμένες απ’ την πάλη του φοιτητικού και αγροτικού κινήματος της πόλης. Μαζικά ήταν τα μπλοκ της Ταξικής Πορείας και των Αγωνιστικών Κινήσεων.

ΠΑΤΡΑ

Απ’ τις μαζικότερες απεργιακές συγκεντρώσεις των τελευταίων ετών. Η Ταξική Πορεία κι οι Αγωνιστικές Κινήσεις με διακριτά μπλοκ ξεκίνησαν απ’ το Παράρτημα, μαζί με σωματεία, φοιτητικούς συλλόγους και εργατικές συλλογικότητες, και κατευθύνθηκαν προς την κατάμεστη πλατεία Όλγας.

ΧΑΝΙΑ

Πλαισιωμένο με σημαντικό πλήθος συναγωνιστών ήταν το μπλοκ της Πρωτοβουλίας Αντίστασης που προσπάθησε ν’ αναδείξει την ανάγκη δυναμώματος των αντιστάσεων των εργαζόμενων, της νεολαίας και συνολικά, του λαού. Είχαν προηγηθεί παρεμβάσεις στο νοσοκομείο και σε χώρους δουλειάς, με κάλεσμα στην απεργία.

ΗΡΑΚΛΕΙΟ

Παρά την απεργοσπαστική στάση του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου, σημαντική ήταν η μαζική παρουσία εργαζόμενων στην απεργία, αναδεικνύοντας τις αγωνιστικές διαθέσεις τους. Μαζικό και μαχητικό το μπλοκ της Ταξικής Πορείας στη διαδήλωση. Την προηγούμενη μέρα είχε προηγηθεί πλατιά παρέμβαση στην πλατεία Λιονταριών, με πανό και ντουντούκα για προπαγάνδιση της απεργίας.

ΞΑΝΘΗ

Μεγάλη ήταν η συμμετοχή, ιδιαίτερα από εργαζόμενους του δημόσιου τομέα, αλλά κι από φοιτητές και μαθητές. Η μαζική παρουσία νεολαίας έχει ιδιαίτερη σημασία, πόσο μάλλον στη σημερινή φάση αναβρασμού και έντονων διεργασιών στο εσωτερικό της. Η Ταξική Πορεία κι εδώ είχε αρκετά μαζική παρουσία.

Αντίστοιχες εικόνες μαζικών απεργιακών κινητοποιήσεων καταγράφηκαν σ’ ολόκληρη τη χώρα. Στη Λάρισα, τα Τρίκαλα, τη Σάμο, την Κόρινθο, τον Βόλο, την Αλεξανδρούπολη και αλλού, οι εργαζόμενοι έδωσαν πλατιά τη μάχη της απεργίας.

Η μαζική συμμετοχή αναζητά συνέχεια

Η απεργία της 28ης Φλεβάρη, λοιπόν, αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη και προστίθεται στις λαϊκές κινητοποιήσεις των τελευταίων μηνών. Αποτύπωσε την οργή και την αγανάκτηση, αλλά και τη διάθεση αντίστασης και διεκδίκησης με όρους μαζικού κινήματος, πλατιών λαϊκών μαζών απέναντι στην πολιτική του συστήματος. Η συμπλήρωση ενός χρόνου απ’ τα Τέμπη, σε συνδυασμό με τις σχετικές προκλήσεις και την κοροϊδία των κυβερνητικών επιτελείων και των κρατικών μηχανισμών, υπενθύμισε την πλήρη απαξίωση της ζωής του λαού και τα δολοφονικά χαρακτηριστικά της πολιτικής που ακολουθεί το σύστημα. Η λαϊκή δυσαρέσκεια όμως δεν περιορίζεται σ’ αυτό το μαζικό έγκλημα.Εδράζεται στη συνολική βάρβαρη πολιτική που τσαλαπατά δικαιώματα, ισοπεδώνει κατακτήσεις και καταδικάζει τον κόσμο της δουλειάς στη φτώχεια και την εξαθλίωση καθημερινά. Τη «σύνδεση» των ζητημάτων έκαναν οι δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που συμμετείχαν στην απεργία, παρά τον -σε μεγάλο βαθμό- μονοθεματικό και επετειακό χαρακτήρα που προσπάθησαν να της δώσουν οι κυρίαρχες δυνάμεις. Και οπωσδήποτε οι αγώνες της νεολαίας και των αγροτών τροφοδότησαν τη μαζικότητα των απεργιακών κινητοποιήσεων.

Παραμένει όμως η ανάγκη των εργαζόμενων να βγουν στο προσκήνιο προβάλλοντας και τις εργατικές διεκδικήσεις. Η οργή που βράζει παραμένει ν’ αναζητά αγωνιστική διέξοδο, τόσο γιατί δεν την βρήκε στο κοινό μέτωπο που ήταν (και συνεχίζει να είναι) αναγκαίο με τη νεολαία και τους αγρότες, όσο και γιατί τα προβλήματα συνεχίζουν να διογκώνονται.

Η ακρίβεια έχει διαλύσει το εργατικό εισόδημα. Ο γενικός πληθωρισμός διατηρείται στο 3,2%, ποσοστό από μόνο του σημαντικό. Για τα λαϊκά στρώματα όμως, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη, με τις τιμές στα τρόφιμα ν’ αυξάνονται με σχεδόν διπλάσιο ρυθμό, ενώ και το κόστος της στέγασης έχει εκτοξευτεί. Οι τιμές των ακινήτων, που αυξήθηκαν περίπου 40% μέσα σε 4 χρόνια, σε συνδυασμό με τα ψηλά επιτόκια των στεγαστικών δανείων, κάνουν την αγορά σπιτιού όνειρο θερινής νύχτας. Την ίδια ώρα, τα ενοίκια έχουν αυξηθεί ακόμα περισσότερο σε πολλές περιοχές, δημιουργώντας ένα άλυτο πρόβλημα για την πλειοψηφία των εργαζόμενων. Σ’ αυτά έρχεται να προστεθεί η περιστολή σε κυριολεκτικά κάθε πλευρά των κοινωνικών λεγόμενων παροχών. Ο λαός καλείται να βάζει πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για περίθαλψη, για εκπαίδευση των παιδιών του, για οτιδήποτε έχει ανάγκη, ενώ λαμβάνει ολοένα λιγότερα, τόσο σε επίπεδο επιδομάτων και οικονομικής στήριξης όσο και σε επίπεδο πρόσβασης και ποιότητας υπηρεσιών.

Η κυβερνητική πολιτική προκαλεί και πολλαπλασιάζει τα προβλήματα, παρά την προκλητική της προσπάθεια να παρουσιάσει το αντίθετο.Τα στημένα σόου στα σουπερμάρκετ και τα εντυπωσιακά τηλεοπτικά γραφικά σχετικά με τις μειώσεις τιμών στα απορρυπαντικά και μερικά ακόμα προϊόντα (ακόμα κι αν παραβλέψουμε ότι έτσι κι αλλιώς αυτά πωλούνταν μέσω προσφορών και πιθανά οι πραγματικές τους τιμές να έχουν αυξηθεί), δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα. Αν μη τι άλλο, υπενθυμίζουν ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας, με τη συμβολή των ΜΜΕ της άρχουσας τάξης, δεν έχει καμία συστολή να κοροϊδεύει απροκάλυπτα τον λαό. Παρόμοια κοροϊδία αποτελούν οι όποιες κινήσεις στο ζήτημα της κατοικίας. Επιδοτήσεις που αφορούν ελάχιστους και ελάχιστα ή με προϋποθέσεις που τελικά εξαιρούν όσους έχουν ανάγκη, και«εργαλεία προστασίας της πρώτης κατοικίας» που είτε δεν ισχύουν στην πράξη είτε καταλήγουν στη «δυνατότητα επαναμίσθωσης» δηλαδή την πληρωμή ενοικίου για τα ίδια τους τα σπίτια απ’ όσους τα έχασαν. Και μάλιστα όλα αυτά διαφημίζονται έντονα και «πανηγυρικά», «ξεχνώντας» ότι απ’ τη μια αναδεικνύουν τη δεινή θέση στην οποία βρίσκεται ο λαός και απ’ την άλλη δεν είναι παρά κουτσουρεμένα αντίγραφα παροχών που υπήρχαν για χρόνια αλλά καταργήθηκαν βίαια (όπως ήταν για παράδειγμα τα προγράμματα του πάλαι ποτέ Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας).

Στο ίδιο πνεύμα παρουσίασης σαν «λύσης» μιας κατάστασης που απλά βαφτίζει διαφορετικά το πρόβλημα που παραμένει, κινούνται οι κυβερνητικές δηλώσεις περί επιτάχυνσης κατά έναν μήνα της αύξησης του κατώτατου μισθού. Ακόμα κι αν «θα έχει μπροστά το 8» (όπως δήλωσε ο Χατζηδάκης κι ο Σπανάκης), η ουσία παραμένει ότι καθ’ αυτός ο κατώτατος είναι πολύ χαμηλός, όπως είναι και το σύνολο των μισθών που άλλωστε δεν επηρεάζονται απ’ τη μεταβολή του. Οι τριετίες επί του κατώτατου, για τις οποίες η κυβέρνηση σήκωσε πολλή σκόνη το προηγούμενο διάστημα, έτσι κι αλλιώς «σβήνουν» την προϋπηρεσία 12 χρόνων, αλλά και το «ταβάνι» τους καταλήγει το πολύ σε μία τριετία μέχρι το 2027, καθώς ο γενικός κανόνας για πάγωμα όσο η ανεργία είναι πάνω απ’ το 10% παραμένει σε ισχύ από 1/1/2027 και η αναθεώρηση των ποσοστών ανεργίας που είχε αρχικά ανακοινώσει η ΕΛΣΤΑΤ οδήγησε και τον επίσημο δείκτη σε διψήφιο ποσοστό. Οι δε «υποσχέσεις» για διπλασιασμό του μέσου μισθού βρίσκονται εντελώς στον αέρα.

Η μόνη ειλικρινής τοποθέτηση απ’ την πλευρά του συστήματος είναι αυτή που λέει ότι «όποιος δεν βγαίνει, να πιάσει (κι άλλη) δουλειά». Και είναι κοινή απέναντι σε εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, δημόσιους υπαλλήλους, αγρότες, συνταξιούχους, φοιτητές, μαθητές. Το σύστημα δεν αναγνωρίζει κανένα δικαίωμα του λαού σε αξιοπρεπή ζωή. Δεν δεσμεύεται ούτε καν για τη διασφάλιση της ζωής του. Στην πραγματικότητα, ο λαός κι οι εργαζόμενοι παλεύουν για την επιβίωση μέσα σ’ ένα καθεστώς ολοένα μεγαλύτερης ανασφάλειας, το οποίο η κυβερνητική πολιτική κάνει ακόμα χειρότερο.Η όξυνση του ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστών έχει αναδείξει πολύ σοβαρές συνέπειες και για τον δικό μας λαότα τελευταία δύο χρόνια, ενώ το μέλλον διαγράφεται πολύ πιο ζοφερό καθώς η αντιπαράθεση όχι απλά συνεχίζεται αλλά ανεβαίνει επίπεδα. Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, ακόμα κι αυτή η κυβερνητική «παρότρυνση» βρίσκεται στον αέρα, καθώς το ενδεχόμενο να μη βρίσκει καμία δουλειά όποιος αναζητά είναι όλο και πιο πιθανό. Και είναι σίγουρο ότι η κυβερνητική πολιτική θα συνεχίσει να διαλύει και το όποιο πλέγμα προστασίας έχει απομείνει.

Κόντρα στην υπονόμευση πρέπει να συγκροτηθούν οι εργατικοί αγώνες

Μοναδική πραγματική διέξοδος για τους εργαζόμενους είναι ο συλλογικός αγώνας αντίστασης στην αντεργατική πολιτική και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους. Με προμετωπίδα την πάλη για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς ώστε να καλύπτουν το κόστος της ζωής. Για συλλογικές συμβάσεις που θα κατοχυρώνουν τις αυξήσεις για όλους τους εργαζόμενους και θα βελτιώνουν τους όρους δουλειάς. Για πραγματική αύξηση του επιδόματος ανεργίας και για ολόκληρο το διάστημα της ανεργίας. Για δουλειά και ζωή με δικαιώματα. Αγώνας που απαιτεί πρώτα απ’ όλα ανάδειξη των εργατικών διεκδικήσεων και κλιμάκωση των κινητοποιήσεων. Κόντρα στις διαθέσεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών, που αποδεικνύουν ότι κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Απ’ τη μια, η ΓΣΕΕ δεν έβγαλε καν απεργιακό κάλεσμα. Συμπληρώνει άλλωστε έναν χρόνο που δεν έχει πάρει την παραμικρή απόφαση για απεργία:ούτε απέναντι στον νόμο Γεωργιάδη, ούτε ενάντια στον αντιλαϊκό προϋπολογισμό, ούτε για τους μισθούς και την ακρίβεια, ούτε για την περίθαλψη και την κοινωνική ασφάλιση, ούτε για την παιδεία, ούτε… Έχει αναλάβει ανοιχτά, στο πλευρό του συστήματος, τον ρόλο του θαψίματος κάθε αγωνιστικής διάθεσης, της καλλιέργειας απογοήτευσης και ηττοπάθειας, της παρεμπόδισης κάθε προσπάθειας συγκρότησης εργατικών αγώνων. Και αντιλαμβάνεται πολύ καλά την κρισιμότητα αυτού του ρόλου καθώς η αγανάκτηση συσσωρεύεται, τα αδιέξοδα μεγαλώνουν, η κυβερνητική προπαγάνδα αποκαλύπτεται, οι αυταπάτες για «διαφορετική» διαχείριση του συστήματος της εκμετάλλευσης καταρρέουν. Η απόφασή της -στα τέλη Γενάρη- για απεργία στις 17 Απρίλη εντάσσεται στις απαιτήσεις του ρόλου, που δεν είναι και απλές, αφού οι περιπτώσεις «παράκαμψής» της σίγουρα προβληματίζουν για την αποτελεσματικότητά της να κρατάει τους εργαζόμενους στο περιθώριο. Με την ελπίδα, πιθανά σε συνεννόηση με την κυβέρνηση, ότι η αύξηση του κατώτατου νωρίτερα θα λειτουργήσει υπονομευτικά, είναι βέβαιο ότι θα κάνει ό,τι μπορεί ώστε ακόμα κι αυτή η απεργία που έχει καλέσει να είναι περιορισμένης και ελεγχόμενης εμβέλειας.

Απ’ την άλλη, το ΠΑΜΕ κι οι υπόλοιπες δυνάμεις που -επίσης στα τέλη Γενάρη- έβαλαν την κατεύθυνση για απεργία στις 28 Φλεβάρη, έκαναν ό,τι περνούσε απ’ το χέρι τους για να μη συναντηθούν οι εργαζόμενοι με τις φοιτητικές και τις αγροτικές κινητοποιήσεις στη φάση της ανάπτυξής τους. Και, ακόμα περισσότερο, να μην αναδειχτούν οι εργατικές διεκδικήσεις και να μη συνενωθούν σ’ ένα κοινό αγωνιστικό μέτωπο ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική. Το κάλεσμα για τις 28/2, χωρίς κανένα άλλο, αντικειμενικά έβαζε τα εργατικά ζητήματα σε δεύτερο πλάνο, κατεύθυνση που ενισχύθηκε απ’ την απουσία ουσιαστικών διεργασιών στα σωματεία.

Παρά τις διαθέσεις των κυρίαρχων δυνάμεων, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι είναι εδώ, είναι καθημερινά και οδηγούνται σε ακόμα χειρότερη κατεύθυνση όσο η κυβερνητική πολιτική προχωράει κι η εργοδοτική αυθαιρεσία δεν συναντά μαζικές αντιστάσεις. Και δεν μπορούν να «περιμένουν» ούτε τα κυβερνητικά παραμύθια, ούτε τις επόμενες κάλπες. Απαιτούν δουλειά για την ανάδειξη των αναγκών και των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, κόντρα στα «όρια» που παρουσιάζει το σύστημα. Απαιτούν συγκρότηση αντιστάσεων και μαζικών αγώνων, κόντρα στα εμπόδια που βάζει το σύστημα. Αυτή την αναγκαιότητα προσπάθησε να υπηρετήσει η πρόταση της Ταξικής Πορείας, τον Γενάρη, για εργατική κινητοποίηση απ’ τις αρχές του Φλεβάρη, η οποία όμως συνάντησε από δυνάμεις που αναφέρονται στο εργατικό κίνημα έναν συνδυασμό ηττοπάθειας, αδυναμίας αλλά και αυταπατών για το ρόλο των συνδικαλιστικών ηγεσιών και ειδικά του ΠΑΜΕ. Η αναγκαιότητα παραμένει, η απεργία στις 28 Φλεβάρη επιβεβαίωσε ότι ο κόσμος της δουλειάς την αναζητά. Βασικό καθήκον η ενίσχυση, σε όλα τα επίπεδα, των εργατικών αντιστάσεων που τακτικά ξεσπούν και υπογραμμίζουν την ανάγκη και τη δυνατότητα ενεργοποίησης των αστείρευτων λαϊκών δυνάμεων.

Προηγούμενo Πρωτοσέλιδο

ΠΟΛΙΤΙΚΗ