Οι υγειονομικοί και όλος ο λαός πρέπει να παλεύουμε για τα δικαιώματά μας, όχι για ρεφορμιστικές αυταπάτες!
Οι εποχές που ζούμε μπορούν να θεωρηθούν οι πιο άγριες των τελευταίων δεκαετιών. Το βάθος κι η ένταση της επίθεσης του ιμπεριαλιστικού συστήματος ενάντια στους λαούς όλου του πλανήτη χαρακτηρίζεται από έναν λυσσαλέο ρεβανσισμό. Σε συνθήκες βαθιάς, δομικού τύπου κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, το οποίο, ενώ σπαράσσεται από τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς σε πολύ επικίνδυνο για την ανθρωπότητα επίπεδο, την ίδια στιγμή είναι σταθερά προσανατολισμένο στην αρπαγή και το τσάκισμα κατακτήσεων και δικαιωμάτων από τους λαούς. Το μίσος του παγκόσμιου καπιταλισμού για την περίοδο της νικηφόρας σοσιαλιστικής επανάστασης και των λαϊκών αγώνων που αυτή ενέπνευσε και με τη λάμψη της καθοδήγησε σαν φάρος, βρίσκει έδαφος στις τωρινές συνθήκες υποχώρησης και ήττας του κομμουνιστικού κινήματος και αποσυγκρότησης των λαϊκών κινημάτων παγκόσμια. Κατακτήσεις και δικαιώματα στο πεδίο των κοινωνικών παροχών και πιο συγκεκριμένα στο ζήτημα της υγειονομικής περίθαλψης αποκτήθηκαν στη μεταπολεμική Ευρώπη σε μια σειρά ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις. Οι ιμπεριαλιστικές αστικές τάξεις των ευρωπαϊκών κρατών, βγαίνοντας από τον μεγάλο πόλεμο νικητές ναι μεν, αλλά έχοντας να διαχειριστούν τη δική τους φυσιογνωμία και ανασυγκρότηση στην μεταπολεμική συγκυρία καθώς και το αντίπαλο δέος του αδιαμφισβήτητου νικητή, της ΕΣΣΔ, και της κοινωνικής και πολιτικής πίεσης που τους ασκούσαν οι εργατικές τάξεις των χωρών τους, συγκρότησαν ποιοτικά συστήματα υγειονομικής περίθαλψης με δωρεάν χαρακτήρα για τους πολίτες τους ως απάντηση τόσο μιας τάξης που αναλαμβάνει την ευθύνη της διαχείρισης του αστικού κράτους και των υποχρεώσεων που απορρέουν, όσο (πάντα με τη σημαντική βοήθεια της σοσιαλδημοκρατίας) και προς Ανατολάς.
Έγιναν αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα του 1950, του ’60 ή του ’70; Ε, καμία σχέση!... Η αστική τάξη της μετεμφυλιακής Ελλάδας ασχολούταν με την εδραίωση του κράτους – παρακράτους των δωσίλογων, την εμπέδωση των δεσμών εξάρτησης με τον νεόκοπο και πολλά υποσχόμενο αμερικάνικο ιμπεριαλισμό στο έδαφος των μεταπολεμικών δεδομένων και κυρίως με τους διωγμούς, την κατασυκοφάντηση και την εξόντωση των πραγματικών ελευθερωτών της χώρας από το ναζιφασισμό, τους κομμουνιστές και τους λαϊκούς αγωνιστές που πλαισίωσαν τις τάξεις του ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΔΣΕ. Οι εποχές βίας, νοθείας και τρομοκρατίας δεν άφησαν τίποτα το θετικό για τον λαϊκό παράγοντα ούτε καν στην κατεύθυνση οικοδόμησης του αστικού κράτους.
Και ενώ ήταν πλέον ορατά τα σημάδια της υποχώρησης της πάλης των τάξεων και του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος στο πλαίσιο της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ και της ρεβιζιονιστικής στροφής του ΚΚ Κίνας, ήρθε το «μάννα εξ ουρανού» στη χώρα και συγκεκριμένα στις 4/10 /1983 η σοσιαλδημοκρατική εκδοχή της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ (με πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κων/νο Καραμανλή) ψήφισε τον νόμο 1397 του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Η εκτίμησή μας ήταν και παραμένει ότι το ΕΣΥ αποτέλεσε αποτύπωση του συμβιβασμού μεταξύ μερίδων του μεγαλοαστικού κατεστημένου στον χώρο της υγείας που παραδοσιακά δραστηριοποιούνταν στην ιδιωτική περίθαλψη, των «νέων τζακιών» που το ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε τον στυλοβάτη τους και μιας κοινωνίας κακοποιημένης, αγανακτισμένης από τις δεκαετίες διακυβέρνησης του κράτους της Δεξιάς, ενός λαού που διψούσε για δικαίωση αλλά και δικαιοσύνη. Και μπορεί ο κοινωνικός συμβιβασμός να ευνόησε τα δύο πρώτα μέρη με τρόπο διαχρονικό και ουσιαστικό, για τον λαό όμως η φούσκα του ΕΣΥ μέσα στις επόμενες δεκαετίες θα ξεφούσκωνε και θα έμενε άδειο κουφάρι.
Όσα συνέβησαν τη δεκαετία του 1980 έγιναν με προσανατολισμό την συμπόρευση ει δυνατόν με τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες και την ανάγκη εκσυγχρονισμού ενός κράτους, ο ρόλος του οποίου μέχρι τότε εξυπηρετούσε σχεδόν αποκλειστικά την καταστολή του λαϊκού κινήματος της εποχής της μεταπολίτευσης και την εξασφάλιση της διαιώνισης της ντόπιας πλουτοκρατίας. Ο ρόλος του κράτους ως όργανο κυριαρχίας, ελέγχου και επιβολής των συμφερόντων της αστικής τάξης και του μεγάλου κεφαλαίου στις σχέσεις υποτέλειας με το ξένο κεφάλαιο, ΕΟΚ και ΗΠΑ (και στα πλαίσια του «κοινωνικού συμβολαίου» με τον ρόλο των μεσοστρωμάτων να διαμορφώνεται σε κοινωνικό ιστό στήριξης του ΠΑΣΟΚ), απαιτούσε την στελέχωση αυτής της υπαλληλίας στον Δημόσιο (Κρατικό) Τομέα που θα διαμορφώσει μέχρι και τις μέρες μας, 40 χρόνια μετά, τη δεξαμενή των καρεκλοκένταυρων συνδικαλιστών – εργατοπατέρων. Το ΕΣΥ του ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε ίσως το καλύτερο φυτώριο αυτών των φυντανιών. Είναι τυχαίο που στην καρέκλα του προέδρου της ΠΟΕΔΗΝ, μιας από τις μεγαλύτερες ομοσπονδίες του δημόσιου τομέα, κάθεται πάντα ΠΑΣΟΚος σε αντίφαση με το τι συμβαίνει με τα ποσοστά και την επιρροή του ΠΑΣΟΚ στην κοινωνία;
Με βάση αυτή την ιστορική διαδρομή, σήμερα οι δυνάμεις της ρεφορμιστικής αριστεράς στο σύνολό τους και σε αγαστή σύμπνοια με τις κυρίαρχες στον κλάδο δυνάμεις του αστισμού (ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ) αναγάγουν σε πανάκεια τη «διάσωση του ΕΣΥ» και την «υπεράσπιση του αποκλειστικά δημόσιου χαρακτήρα της περίθαλψης». Γι’ αυτή την πολιτική αντίληψη, οι εργαζόμενοι πρέπει να στοχεύουν στη διατήρηση ενός μοντέλου και την υπεράσπιση του αστικού κράτους. Το δεύτερο συμπυκνώνει την κοσμοθεωρία των απανταχού ρεφορμιστών: το κράτος είναι ένας θεσμός αταξικός φυσικά που προσφέρεται προς αξιοποίηση ως ουδέτερο πεδίο διεξαγωγής της ταξικής πάλης.Τα δε εργαλεία της εργατικής τάξης για να το «αλώσουν» είναι οι «άλλοι θεσμοί» και οι «διαρθρωτικές αλλαγές» που θα επιφέρει η συμμετοχή των εργαζομένων μέσα σ’ αυτούς ( βλ. συνδιοίκηση, αιρετοί κλπ). Μέχρι της τελικής πτώσης και αυτοαναίρεσης του κράτους!!!
Όσο για το ΕΣΥ, το δημόσιο ΕΣΥ, φάνηκε από την αρχή η προνομιακή του σχέση με το ιδιωτικό κεφάλαιο στον τομέα των προμηθειών, εξοπλισμού και φαρμάκου και πλέον στις μέρες μας κανοναρχείται από εργασιακές σχέσεις ιδιωτικού τομέα. Στην ήδη διαμορφωμένη πορεία από τη διακυβέρνηση των προηγούμενων, μηδέ του ΣΥΡΙΖΑ εξαιρουμένου, η τωρινή κυβέρνηση της ΝΔ βαθαίνει τη σχέση αυτή με το ιδιωτικό κεφάλαιομε πιο προνομιακό τρόπο. Μαζί με το χτύπημα στα συνδικαλιστικά δικαιώματα, τον θεσμό των managers–διοικητών από το 2001, την εισαγωγή όλο και πιο έντονα ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στην οικονομική και διοικητική διαχείριση των νοσοκομείων με πρόσφατα τα DRGs, όλα αυτά που διαμορφώθηκαν σε μια μεγάλη πορεία από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, αυτά αποτελούν το ΕΣΥ. Σ’ αυτά προστίθενται αυτές τις μέρες η επίσημη κατάργηση του ΔΩΡΕΑΝ και η εκβιαστική αμοιβή αν θέλει ο άρρωστος να γίνει καλά, καθώς και η απροσχημάτιστη παρουσία ιδιωτών γιατρών μέσα στα νοσοκομεία. Κι αυτά μέσα στο ΕΣΥ. Σκοπεύει η αστική τάξη και η κυβέρνηση της ΝΔ να ιδιωτικοποιήσει ή και να καταργήσει τη δημόσια περίθαλψη; Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Καμιά αστική τάξη ως συλλογικός καπιταλιστής δεν έχει αναχωρήσει από το ρόλο της. Ο οποίος είναι διπλός: και ως προς τη διαμόρφωση του «οργανωμένου» και «σύγχρονου» καπιταλισμού και προς τον πλουτισμό μέσω του δημόσιου χρήματος των ιδιωτών του χώρου.
Είναι ένα άλλο ΕΣΥ; Είναι. Πιο εχθρικό τόσο στο λαό όσο και τους υγειονομικούς; Ναι. Είμαστε στην εποχή της ρεβάνς του καπιταλισμού όπως σημειώσαμε στην εισαγωγή του κειμένου; Ναι, είμαστε! Πώς εκδηλώνεται; Με το τσάκισμα δικαιωμάτων, με την καταλήστευση και το ξεζούμισμα της εργατικής τάξης, με την εξαφάνιση του όρου ΔΩΡΕΑΝ από τη συνείδηση του λαού, γιατί ΔΩΡΕΑΝ σημαίνει κατακτήσεις, σημαίνει ταξική συνείδηση, σημαίνει ΔΙΚΑΙΩΜΑ. Να υπερασπιστεί κάποιος το δημόσιο έτσι όπως είναι δεν αποτελεί καν διεκδίκηση. Να υπερασπιστεί ένα άλλο δημόσιο είναι η γνωστή αυταπάτη για τον ρόλο του εποικοδομήματος. Να υπερασπιστεί το ΕΣΥ ως μοντέλο (και ποιο μοντέλο άραγε, ποιας δεκαετίας) και αντιδιαλεκτικό είναι και σίγουρα δεν αποτελεί κινηματική πρόταση.
Να για τι πρέπει να αγωνιστούμε: για το Δικαίωμα στη ΔΩΡΕΑΝ, ΙΣΗ, ΠΛΗΡΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
