Νέα Δημοκρατία
Διευρύνεται η ρωγμή Μητσοτάκη-Σαμαρά εκφράζοντας τα αδιέξοδα της ντόπιας κεφαλαιοκρατικής τάξης
Οι νέες δημόσιες παρεμβάσεις του Σαμαρά, με τις ευθείες βολές προς την κυβέρνηση και τον Μητσοτάκη, περίπου ένα μήνα πριν από τις ευρωεκλογές, διευρύνουν τη ρωγμή στο εσωτερικό της ΝΔ.
Πρώτα στο συνέδριο «Γαία Επιχειρείν» στην Καλαμάτα, όπου άσκησε ευθεία κριτική στην ΕΕ και την κυβέρνηση σχετικά με την Κοινή Αγροτική Πολιτική. Ο λαϊκισμός του Σαμαρά του επιτρέπει, ενώ έχει βάλει και τη δική του υπογραφή στο ξεκλήρισμα των αγροτών και κτηνοτρόφων, συμβάλλοντας καθοριστικά στη συρρίκνωση του πρωτογενούς παραγωγικού τομέα της χώρας, να έχει το θράσος, μεταξύ άλλων, να διαπιστώνει ότι από το 2000 ως το 2020 η χρησιμοποιούμενη γεωργική έκταση μειώθηκε κατά 19% και ότι η αποκλειστική απασχόληση με τη γεωργία και την κτηνοτροφία παρουσίασε μείωση που άγγιξε το 30%!
Για την ηγεσία της ΕΕ υπογράμμισε ότι βλέπουμε να «δαπανά δισεκατομμύρια ευρώ για την παροχή οικονομικής βοήθειας στην Ουκρανία, αλλά να μη διαθέτει πόρους για τους αγρότες… "Πράσινες συμφωνίες" κι υπερβολές, που περιορίζουν την κτηνοτροφία κι οδηγούν την αγροτική παραγωγή σε πλήρη εξάρτηση από συγκεκριμένους μόνο σπόρους… στόχοι και χρονοδιαγράμματα πέραν πάσης λογικής, με προδιαγεγραμμένη την αποτυχία τους». Για να καταλήξει υποκριτικά στη διαπίστωση ότι «Στην Ευρώπη έχουν μπερδέψει τις κρίσεις με τις λύσεις και έχουν καταφανέστατα αποτύχει στις προβλέψεις.».
Στο κάδρο των ευθυνών όμως έβαλε και την κυβέρνηση Μητσοτάκη, τονίζοντας ότι «είναι καιρός να αφήσουμε τις βολικές δικαιολογίες ότι για όλα μας φταίει η ΚΑΠ… Θα πρέπει να χαράξουμε τη δική μας αγροτική στρατηγική με το βλέμμα στο μέλλον…» και συμπεραίνοντας, επίσης υποκριτικά, ότι θα πρέπει να δοθεί «έμφαση στην εγχώρια παραγωγή, στη στήριξη, στην παρέμβαση, στη δημιουργία προστιθέμενης αξίας και στο μοντέλο που θέλουμε για το αύριο του αγροτικού τομέα…».
Στην συνέχεια, την ίδια μέρα, στην ομιλία του σε βιβλιοπαρουσίαση που πραγματοποιήθηκε στην κυπριακή πρεσβεία, με καταγγελτικό ύφος απέναντι στις κυβερνητικές επιλογές σχετικά με το Κυπριακό, τις ελληνοτουρκικές αντιθέσεις και το ψήφισμα στο Συμβούλιο της Ευρώπης, ανέδειξε αντιπαραθετική γραμμή που την ονόμασε «στρατηγική εθνική θέση». Ξαναθέτοντας με εύσχημο τρόπο το Μακεδονικό πέρασε στο …κυρίως μενού, λέγοντας ότι «παρατηρώ περίεργα πράγματα εσχάτως, για να το πω κομψά… Υπάρχουν στην Αθήνα επαγγελματίες κατευναστές που ισχυρίζονται ότι τα ελληνοτουρκικά ζητήματα που εγείρει η Τουρκία δεν διευθετούνται λόγω Κυπριακού. Κι ότι επομένως πρέπει να προχωρήσουμε χωρίς την Κύπρο… Τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό έχουν τον ίδιο λόγο που δεν επιλύονται: Λόγω της τουρκικής επιθετικής κι επεκτατικής πολιτικής, που αξιώνει τη διχοτόμηση του Αιγαίου και της Κύπρου… Καμιά λύση στα ελληνοτουρκικά δεν μπορεί να εξευρεθεί χωρίς, πρώτα, τη δημοκρατική και βιώσιμη λύση του Κυπριακού επί τη βάσει των αρχών και αξιών της ΕΕ και του Διεθνούς Δικαίου!».
Ενώ ασκώντας κριτική στην κυβέρνηση που δεν αξιοποιεί την επέτειο των 50 χρόνων από την εισβολή στην Κύπρο για τη διεθνοποίηση του ζητήματος, τοποθετήθηκε σχετικά με ψήφισμα για το Κόσσοβο υπογραμμίζοντας ότι «τα όσα ανήκουστα συνέβησαν πρόσφατα με το ψήφισμα για το Κόσοβο δεν εκφράζουν την Ελλάδα και τον Ελληνισμό!» και «εμπλέκουν τον Ελληνισμό σε μονοπάτια επικίνδυνα…».
Η ρωγμή στο εσωτερικό της ΝΔ αποτελεί έκφραση και αντανάκλαση των αδιεξόδων της ντόπιας εξαρτημένης κεφαλαιοκρατικής τάξης. Αδιέξοδα που αποτελούν προϊόν του βαθέματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης από ΗΠΑ και ΕΕ, σε μια περίοδο που κλιμακώνεται ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, διαμορφώνοντας ένα γεωπολιτικό πλαίσιο ρευστότητας, αστάθειας και αβεβαιότητας, μια εντεινόμενη ανισορροπία στην ευρύτερη περιοχή και τις σχέσεις-αντιθέσεις των αστικών τάξεων. Η έμφυτη αδυναμία της ντόπιας αστικής τάξης να διαμορφώσει απαντήσεις-λύσεις στα καίρια ζητήματα, που με νέους όρους έχουν έρθει στην ημερήσια διάταξη, αφορά την κυριαρχία της και τον ρόλο της σε σχέση με τις ανταγωνίστριες αστικές τάξεις στην περιοχή (ιδιαίτερα με την τούρκικη αστική τάξη), αλλά και την οικονομία και την παραγωγή, δηλαδή τα πεδία κερδοφορίας και αναπαραγωγής της, και εκφράζεται ως πολιτικό πρόβλημα στο αστικό πολιτικό σκηνικό. Δεν μπορεί να συγκροτήσει «αφήγημα» ούτε για την κυβέρνηση ούτε για την αντιπολίτευση. Από τη μια λοιπόν θα συνεχίζει να ταλανίζει το ντόπιο αστικό σύστημα η απώλεια του δεύτερου πυλώνα κυβερνητικής διαχείρισης και από την άλλη θα εκφράζονται στο κυβερνητικό κόμμα, που αποτελεί αυτή τη στιγμή τη μοναδική, με κάποιους όρους, συγκροτημένη πολιτική έκφραση της αστικής τάξης, οι ενδοαστικές αντιθέσεις που δεν μπορούν βεβαίως να αυτονομηθούν από τον παράγοντα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
«Τι Ελλάδα θέλουμε;» διερωτήθηκε ο Α. Σαμαράς. Όμως την απάντηση δεν μπορεί να τη δώσει ούτε ο ίδιος, ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε το αστικό πολιτικό σύστημα, γιατί δεν μπορεί να τη δώσει η ίδια η ντόπια εξαρτημένη και παρασιτική αστική τάξη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η ρωγμή μπορεί μόνο να διευρύνεται, με μοναδικό δεδομένο την επίθεση στον λαό και την ένταση της φασιστικοποίησης. Μένει να δούμε αν θα εξελιχθεί σε ρήγμα.
