Απαιτούν σταθερότητα στην επίθεση-νομιμοποίηση του «ευρωμονόδρομου»
Αποχή από τις ευρωεκλογές!
Μαζικοί αγώνες ενάντια στην πολιτική του συστήματος!
Το νέο «Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης» που έχει αποφασίσει η ΕΕ προβλέπει πολύ πιο σκληρά δημοσιονομικά κριτήρια, δηλαδή πολύ βαρύτερη φτώχεια και εκμετάλλευση για τους εργαζόμενους. Για παράδειγμα, από 1/1/25 το «επιτρεπόμενο» έλλειμμα μειώνεται από 3% σε 1,5% του ΑΕΠ, ενώ ήδη η αύξηση των επιτοκίων που αποφάσισε η ΕΚΤ σήμανε για το 2023 αύξηση των τόκων που δίνει η Ελλάδα για την αποπληρωμή του χρέους κατά 1,2 δισ. ευρώ. φτάνοντας στα περίπου 10 δισ.! Όχι λοιπόν! Τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της ΕΕ δεν… περίμεναν την εκλογή του νέου «ευρωκοινοβουλίου» για να αποφασίσουν την κλιμάκωση της ληστείας των εργαζόμενων μαζών. Όπως επίσης δεν «ρώτησαν» το υπάρχον «ευρωκοινοβούλιο» και δεν «περιμένουν» ποια θα είναι η σύνθεση των 720 του επόμενου «ευρωκοινοβουλίου», για να αποφασίσουν τον βαθμό και τους όρους συνέργειάς τους στις εκατόμβες του άδικου πολέμου στην Ουκρανία και στη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού. Για όλα αυτά και για κάθε τι, Βερολίνο και Παρίσι αποφασίζουν σύμφωνα με τα δικά τους ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και επιδιώξεις!
Παρόλα αυτά, η άθλια προεκλογική φάρσα συνεχίζεται και εντείνεται! Ο Μητσοτάκης θέλει, λέει, «η Ελλάδα να έχει δυνατή φωνή στην ΕΕ» και γι’ αυτό ζητάει την υπερψήφιση της ΝΔ! Θέλει, επίσης, «σταθερότητα» στην πολιτική της κυβέρνησής του, που κάθε μέρα ρημάζει δικαιώματα και πνίγει τους όρους ζωής και επιβίωσης λαού και νεολαίας και γι’ αυτό, επίσης, απαιτεί οι ευρωκάλπες να βγάλουν πολύ ισχυρή τη ΝΔ! Για την ίδια σταθερότητα μάχονται και οι Κασσελάκης και Ανδρουλάκης. Αυτοί θέλουν ισχυρά τα κόμματά τους, όχι βέβαια για να σταθούν απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, αλλά για να μπορούν οι ίδιοι να φιλοδοξούν ότι θα αποτελέσουν κυβερνητικές λύσεις για το σύστημα για τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής!
Το ψέμα και η κυνικότητα είναι οργανικά στοιχεία των αστικών δυνάμεων και στις σημερινές συνθήκες δεν έχουν όρια! Αυτοί, που με νόμους απαγορεύουν στους εργαζόμενους και στη νεολαία να έχουν σωματεία, να κάνουν Συνελεύσεις, να απεργούν και να διαδηλώνουν για τα δικαιώματά τους, κατασκεύασαν την «επιστολική ψήφο» και έναν στρατό υποψηφίων από celebrities, δηλαδή από το αστραφτερό τίποτα, για να «υπερασπιστούν τη δημοκρατία» και να «ενισχύσουν την πολιτικοποίηση» του λαού! Αυτοί, που ορίζουν ως «φασιστική αισθητική» τα συνθήματα υπεράσπισης του αγώνα του παλαιστινιακού λαού και ποινικοποιούν την αφισοκόλληση και τη διακίνηση ιδεών από τις οργανώσεις του λαού, «ανησυχούν» για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη! Αυτοί, που μετέτρεψαν τη χώρα σε βάση και ορμητήριο πολέμου των φονιάδων των λαών και ορκίζονται πρωί βράδυ στο ΝΑΤΟ και στις ΗΠΑ, μιλούν για το «ιδεώδες της Ευρώπης» και τη «συνεργασία των λαών» μέσα στην ΕΕ!
Οι αγωνίες των πλιατσικολόγων
Όλοι αυτοί και μαζί τους οι ακροδεξιοί συνεργάτες τους και οι «κεντροαριστεροί» παρατρεχάμενοί τους, ξέρουν πολύ καλά ότι οι ευρωεκλογές είναι μια άθλια και αντιδραστική φάρσα. Ξέρουν πολύ καλά ότι σε κάθε ευρωβουλευτή αντιστοιχούν περίπου 60 «λομπίστες», που με επίσημη άδεια της ΕΕ κυκλοφορούν εντός αυτού του «ναού» για να χρηματίζουν τους «ευρωβουλευτές» που αναλαμβάνουν δουλειές για τα ευρωπαϊκά μονοπώλια. Ακόμα και ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν, ο Μπαρόζο, αφού τελείωσε η θητεία του, μεταγράφηκε στη στρατιά των περίπου 40.000 λομπίστων!
Το ντόπιο αστικό πολιτικό προσωπικό έχει οπωσδήποτε ισχυρά κίνητρα για να βρεθεί σε αυτό το «ευαγές ίδρυμα» του χρήματος και της αρπαχτής. Αλλά κυρίως έχει έναν βασικό πολιτικό στόχο. Να υπερασπίσει, να επιβάλλει ξανά και ξανά στον λαό τον «ευρωμονόδρομο». Γιατί αυτός αποτελεί βασικό κομμάτι του πλαισίου της εξάρτησης, βάση και όρο ύπαρξης του μεταπρατισμού των μεγαλοαστικών τζακιών της χώρας. Και βέβαια, αυτό το ταξικό συμφέρον του μεγαλοαστικού κηφηναριού παρουσιάζεται ως «εθνικό ζήτημα», αφού τελικά η οικονομία αυτής της χώρας έχει ακριβώς ως βάση της τον μεταπρατισμό, τον δανεισμό, τις κάθε είδους αρπαχτές από τα μεγάλα έργα και τα ΕΣΠΑ, ως την κακόφημη «πράσινη μετάβαση», που η σχέση εξάρτησης παράγει.
Για την αναπαραγωγή και τη διεύρυνση, συνεπώς, αυτού του πλιάτσικου στον πλούτο της χώρας και στον ιδρώτα του λαού δίνουν τη «μάχη των ευρωεκλογών» οι αστικές δυνάμεις, προσθέτοντας διαρκώς δεσμά στην εργατική τάξη, στον λαό και στη χώρα.
Αλλά, επιπλέον, υπάρχει ακόμα ένας κρίσιμος παράγοντας που εξηγεί τις μεγάλες ανησυχίες των κομμάτων του συστήματος. Αυτός δεν είναι άλλος από το αναξιόπιστο στον λαό και κατακερματισμένο πολιτικό σύστημα, που είναι φορτωμένο με βαριές ταξικές ευθύνες και έχει μπροστά του (η κατάσταση στα δυτικά βαλκάνια και μόνο είναι χαρακτηριστική) ακόμα πιο βαριά σύννεφα. Οι ευρωεκλογές, λοιπόν, παίρνουν διάσταση σχεδόν εθνικών εκλογών, γιατί ο καθένας για λογαριασμό του και όλοι μαζί για τις ανάγκες του συστήματος που υπηρετούν, επιδιώκουν μια κάποια ανασύσταση του πολιτικού συστήματος. Επιδιώκουν, δηλαδή, να καθυποτάξουν τον λαό στα αντιδραστικά πολιτικά τους κηρύγματα, να ενισχυθούν ενισχύοντας την πολιτική γραμμή του συστήματος: «Όλα για το κεφάλαιο και υποταγή σε ότι αποφασίσουν τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά». Εξάλλου, γνωρίζουν ότι η συγκυρία κάθε άλλο παρά «ανύποπτη» είναι. Λαός και νεολαία έχουν μπει εδώ και καιρό σε μια τροχιά πάλης και μαζικών αγώνων. Οι ευρωεκλογές είναι, λοιπόν, η «καλύτερη ευκαιρία» αυτός ο δρόμος να ανακοπεί και να γίνουν ακόμα πιο άγριοι οι συστημικοί εκβιασμοί και οι «διορθώσεις» που επιβάλλονται…
Σε μάχη βρίσκεται ο λαός!
Με βάση όλα τα παραπάνω, είναι κυριολεξία να πούμε ότι το σύστημα και τα κόμματά του χρησιμοποιούν τις ευρωεκλογές για να κλιμακώσουν την πολιτική τους επίθεση στον λαό. Αυτό δεν δείχνουν να το αντιλαμβάνονται οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά, που αντιμετωπίζουν την ευρωκάλπη ως άλλη μια ευκαιρία εκλογικής καταγραφής και συμβάλλουν στη σύγχυση και στον αποπροσανατολισμό των εργαζόμενων και της νεολαίας. Ξεχωρίζει, ωστόσο, η περίπτωση της ηγεσίας του ΚΚΕ, που διακήρυξε πως επιδιώκει «ισχυρό ΚΚΕ και στα κέντρα αποφάσεων και στους αγώνες»!! Ακόμα και αν «ξεχάσουμε» τι είναι το «ευρωκοινοβούλιο» που το ΚΚΕ θέλει να το παρουσιάζει ως «κέντρο αποφάσεων της ΕΕ» (συνηγορώντας στην άθλια ιμπεριαλιστική προπαγάνδα εξωραϊσμού της ΕΕ), θα επισημάνουμε κάτι που το θεωρούμε βασικό: Τα (πραγματικά) κέντρα των αποφάσεων δεν «χρειάζονται» και δεν «ρωτούν» άλλους από τους …εαυτούς τους για το τι θα αποφασίσουν. Δεν ρωτούν «άλλους» είτε αυτοί είναι δυνάμεις αγώνα (και μάλιστα κομμουνιστικής κατεύθυνσης) είτε ακόμα και αν είναι δυνάμεις συμβιβασμού. Αυτές τις τελευταίες, για άλλους ρόλους (υπονόμευσης και πυρόσβεσης των αγώνων) τις χρειάζονται και όχι σαν γνωμοδότες για το τι θα κάνουν. Αλλά, επιπλέον, αυτή η «νέα» φιλοδοξία της ηγεσίας του ΚΚΕ για ισχυρή παρουσία στα κέντρα αποφάσεων πώς μεταφράζεται σε εγχώριο επίπεδο; Θα διεκδικήσει άραγε συμμετοχή στην επόμενη κυβέρνηση;
Σε κάθε περίπτωση η υποτιθέμενη μαχητική καταγγελία της ΕΕ (ακόμα περισσότερο η θέση «Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ») ακυρώνεται με τη στάση της συμμετοχής στις ευρωεκλογές. Το θεώρημα της «καθολικά απολίτικης αποχής» είναι το ίδιο λανθασμένο με το θεώρημα της «καθολικά πολιτικής συμμετοχής». Η Αριστερά παλεύει ενάντια στη νομιμοποίηση της ΕΕ και συνολικά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, ενάντια στην πολλαπλά αντιδραστική φιέστα που στήνουν οι δυνάμεις του συστήματος. Παλεύει πολιτικά να υπερασπιστεί τον δρόμο των αγώνων και της πολιτικής χειραφέτησης του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας από τους εκβιασμούς του συστήματος. Ο λαός βρίσκεται σε μάχη απέναντι στο σύστημα, μάχη πολιτική, που στις 9 Ιούνη μόνο με μια επιλογή μπορεί να τη δώσει: Αποχή από την ευρωκάλπη!
