Έχουμε μπει πια στον όγδοο μήνα μιας αδιανόητης γενοκτονικής σφαγής του παλαιστινιακού λαού από μεριάς των σιωνιστών. Η Δύση, με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ και από κοντά την Ευρωπαϊκή Ένωση, στηρίζουν στρατιωτικά και πολιτικά το φασιστικό Ισραήλ. Οι ΗΠΑ επιχειρούν παράλληλα με κάθε τρόπο την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προσαρμογή του Νετανιάχου και της κυβέρνησής του στις αμερικανικές προτεραιότητες για την περιοχή της Μέσης Ανατολής. Ταυτόχρονα με τη συνεχιζόμενη σφαγή, εξελίσσεται μια πολυεπίπεδη διπλωματική και πολιτική διαδικασία, στο φόντο μιας ολοένα και μεγαλύτερης κατακραυγής εναντίον του σιωνιστικού Ισραήλ. Ενώ η παλαιστινιακή αντίσταση αντέχει και δηλώνει πως είναι έτοιμη ακόμα και για μακροχρόνιο πόλεμο φθοράς.
Η «κατακερματισμένη» εισβολή στη Ράφα και τα συνεχιζόμενα αδιέξοδα
Το σιωνιστικό κράτος φαίνεται πως, μέχρι στιγμής, βρήκε τη χρυσή (και κυρίως ματωμένη) τομή ανάμεσα στις δικούς του στόχους και τις αμερικανικές απαιτήσεις και σχεδιασμούς, σε ένα είδος «κατακερματισμένης» εισβολής στη Ράφα. Μιας εισβολής σε δόσεις και τμηματική και αφού πρώτα με απειλές και βομβαρδισμούς έχει κατορθώσει να εκδιώξει προς την περιοχή πέριξ τής σχεδόν ισοπεδωμένης Χαν Γιουνίς πάνω από 800 χιλιάδες, από τα 2 εκατομμύρια κατοίκων και προσφύγων που είχαν καταφύγει στην περιοχή της Ράφα.
Ακόμα και έτσι, όμως, η βάρβαρη στρατιωτική επιχείρηση των σιωνιστών δολοφόνων αφήνει στο πέρασμά της εκατόμβες νεκρών και τραυματιών. Ενώ η κατάληψη του περάσματος της Ράφα από τον ισραηλινό στρατό έχει αυξήσει κατακόρυφα τη φρίκη της πείνας, της δίψας, των ασθενειών που ζουν οι άμαχοι Παλαιστίνιοι σε όλη τη Λωρίδα της Γάζας.
Οι ΗΠΑ, αφού ανέστειλαν για μια εβδομάδα την αποστολή βομβών για να πιέσουν τον Νετανιάχου, άνοιξαν ξανά τη στρόφιγγα της δυσθεώρητης στρατιωτικής στήριξης του μαντρόσκυλού τους στη Μέση Ανατολή. Ωστόσο, και επειδή η προοπτική μιας πλήρους εισβολής με απρόβλεπτες συνέπειες συνεχίζει να υπάρχει στον ορίζοντα, ενώ και οι μέχρι τώρα δολοφονικές επιχειρήσεις στη Ράφα παράγουν σημαντικές αντιδράσεις και υποσκάπτουν την αμερικανική πολιτική στην περιοχή, οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές συνεχίζουν την πίεση στη σιωνιστική κυβέρνηση στην κατεύθυνση μιας κατάπαυσης του πυρός ή τουλάχιστον μιας ρητής δέσμευσής της πως δεν θα προχωρήσει σ’ αυτή (την πλήρη εισβολή).
Η αναζωπύρωση των μαχών, των σφοδρότερων μάλιστα από την αρχή της εισβολής στη Λωρίδα της Γάζας, όπως ομολογεί ο κατοχικός ισραηλινός στρατός, στην Τζαμπαλία της Βόρειας Γάζας, αλλά και οι μάχες σε πολλές περιοχές της Βόρειας και Κεντρικής Γάζας καταρρίπτει τα ισραηλινά ψέματα για την εξάλειψη της παλαιστινιακής αντίστασης, η οποία φανερά αντέχει και συνεχίζει να προκαλεί απώλειες στους σιωνιστές εισβολείς! Ταυτόχρονα δημιουργεί κι άλλες αναταράξεις στο σιωνιστικό καθεστώς. Ο ακροδεξιός υπουργός Άμυνας Γκάλαντ διαφωνεί ανοιχτά με την επιβολή σιωνιστικής στρατιωτικής διοίκησης στη Λωρίδα της Γάζας, μιας και –όπως ισχυρίζεται- αυτό θα οδηγήσει τον κατοχικό στρατό σε μια φθοροποιό κατάσταση, συναντώντας έτσι την ισχυρή αντίδραση των υπερακροδεξιών υπουργών Μπεν-Γκβιρ και Σμότριχ που θέλουν πλήρη κατοχή της Λωρίδας της Γάζας. Ο λιγότερο ακροδεξιός Μπεν Γκαντς, αρχηγός της αντιπολίτευσης, συμμετέχων όμως στο πολεμικό υπουργικό συμβούλιο και με «ανοιχτή γραμμή» με τη διοίκηση Μπάιντεν, δίνει διορία μέχρι τις 8 Ιουνίου στον Νετανιάχου για την αποδοχή ενός σχεδίου έξι σημείων που περιλαμβάνει την επιστροφή ομήρων, τον τερματισμό της κυριαρχίας της Χαμάς, την αποστρατιωτικοποίηση και τη δημιουργία μιας διεθνούς διοίκησης πολιτικών υποθέσεων της Λωρίδας της Γάζας, ενώ στέκεται υποστηρικτικά στις προσπάθειες εξομάλυνσης των σχέσεων του Ισραήλ με τη Σαουδική Αραβία. Ταυτόχρονα, συνεχίζονται και έχουν μαζικοποιηθεί οι διαδηλώσεις στο εσωτερικό της σιωνιστικής οντότητας που ζητούν την παραίτηση Νετανιάχου, τη διενέργεια εκλογών με σκοπό την εκλογή μιας κυβέρνησης που θα διαπραγματευτεί την κατάπαυση του πυρός και την εκατέρωθεν απελευθέρωση ομήρων/αιχμαλώτων.
Θα τετραγωνίσουν οι ΗΠΑ τον κύκλο;
Παράλληλα, μια σειρά αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα, ενώ δεν έχουν καμιά διάθεση να βοηθήσουν το λαό της Παλαιστίνης, πιέζονται φοβερά από τους λαούς τους λόγω των φρικαλεοτήτων των σιωνιστών και φοβούνται απρόβλεπτες καταστάσεις στις χώρες τους. Η Αίγυπτος απαιτεί να δοθεί το πέρασμα της Ράφα στην Παλαιστινιακή Αρχή, κατηγορεί ανοιχτά το Ισραήλ ότι αυτό είναι υπαίτιο για το μπλοκάρισμα των συνομιλιών για την εκεχειρία, ενώ το προειδοποίησε με αναθεώρηση ακόμα και της συμφωνίας του Καμπ Ντέιβιντ σε περίπτωση μαζικής εισβολής στη Ράφα. Ο αραβικός σύνδεσμος στριμωγμένος από τις εξελίξεις προσπαθεί να ελιχθεί, σηκώνοντας τους αντιισραηλινούς τόνους, αν και έχει φανερή αδυναμία επιβολής των απαιτήσεων που προβάλλει στις επίσημες ανακοινώσεις του (π.χ. αποστολή ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ στα κατεχόμενα –εννοεί αυτά που κατέχει το Ισραήλ μετά το 1967- μέχρι να επιτευχθεί η «λύση των δύο κρατών»).
Στην Ευρώπη πληθαίνουν οι φωνές δυσαρέσκειας των αστικών κυβερνήσεων απέναντι στο Ισραήλ που συνεχίζει να τους εκθέτει, ενώ η απόφαση της Ισπανίας, της Ιρλανδίας και της Νορβηγίας για την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους (ακολουθεί η Σλοβενία), αν και χωρίς πρακτικό αντίκρισμα, δυναμώνει τη διεθνή πίεση στο σιωνιστικό καθεστώς. Τα εντάλματα σύλληψης του Νετανιάχου και του Γκάλαντ, πρωτοφανές για αξιωματούχους μιας χώρας υπό την προστασία των ΗΠΑ, παρά το γεγονός πως συνοδεύτηκε με αντίστοιχα εντάλματα για την ηγεσία της Χαμάς, αντανακλά το γεγονός πως η σιωνιστική θηριωδία είναι ολοένα και λιγότερο διαχειρίσιμη από τους δυτικούς προστάτες των σιωνιστών.
Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση οι ΗΠΑ προσπαθούν από τη μια να μη διακυβευτεί η σταθερότητα της βάσης τους στη Μέση Ανατολή, που ακούει στο όνομα Ισραήλ, και από την άλλη αν είναι δυνατόν να επανεκκινήσουν τη μεσανατολική τους πολιτική. Σε μια στιγμή λοιπόν που έχουν πληθύνει οι εσωτερικές κόντρες στο σιωνιστικό καθεστώς καθώς και οι κινήσεις διεθνώς που το απονομιμοποιούν, ο Σύμβουλος Ασφαλείας του Λευκού Οίκου, Τζακ Σάλιβαν, μετέφερε μια σημαντική πρόταση προς την ισραηλινή ηγεσία. Η χαρακτηριστική μάλιστα και κυνική προτροπή του Σάλιβαν προς τον Νετανιάχου ήταν να «συνοδεύσει με πολιτική στρατηγική για το μέλλον του παλαιστινιακού θύλακα τις ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Λωρίδα της Γάζας»! Έτσι ο Σάλιβαν μετέφερε στον Νετανιάχου τη δυνατότητα που πλέον προσφέρεται, να κλειστεί συμφωνία για την εξομάλυνση των σχέσεων του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας, συμφωνία που είχε μείνει στα μισά μετά τη στρατιωτική επιχείρηση της Χαμάς στις 7 του περασμένου Οκτώβρη.
Η συμφωνία που, όπως γράφεται από πολλά ΜΜΕ, βρίσκεται υπό επαναδιαπραγμάτευση καιρό τώρα, εμπεριέχει την αναγνώριση του Ισραήλ από τη σαουαδαραβική μοναρχία με αντάλλαγμα: α) εγγυήσεις ασφαλείας, συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας καθώς και αμερικανικής βοήθειας στο σαουδαραβικό πρόγραμμα πυρηνικής ενέργειας, και β) διευκόλυνση της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λωρίδα της Γάζας, κάποιο είδος εκεχειρίας και «εύρεση αξιόπιστου τρόπου» για να προωθηθεί η «λύση των δύο κρατών». Ουσιαστικά οι ΗΠΑ προσφέρουν στο σιωνιστικό Ισραήλ ένα σημαντικό διπλωματικό χέρι βοηθείας, ενώ εξασφαλίζουν για τον εαυτό τους τη ρυμούλκηση της μοναρχίας του Ριάντ που τελευταία ανοιγόταν προς Ρωσία και Κίνα.
Όσο για τη «λύση των δύο κρατών», αυτό το κατασκεύασμα που εάν ποτέ υπάρξει θα αφορά τη δημιουργία μιας καρικατούρας κράτους για τους Παλαιστίνιους, προτεκτοράτο του Ισραήλ και των ΗΠΑ, ήταν μάλλον η απαραίτητη γαρνιτούρα ή καλύτερα το φύλλο συκής για την αποδοχή της συμφωνίας από τη σαουδαραβική ηγεσία. Μέχρι στιγμής η σιωνιστική ηγεσία δεν έχει απαντήσει, συνεχίζοντας και εντείνοντας τους δολοφονικούς βομβαρδισμούς σε όλη τη Λωρίδα της Γάζας.
Αντί επιλόγου
Ο θάνατος του προέδρου και του ΥΠΕΞ του Ιράν καθώς και άλλων ιρανών αξιωματούχων ήρθε να προκαλέσει ακόμη ένα κύμα ανησυχίας στην ταραγμένη Μέση Ανατολή. Όπως φαίνεται, η ιρανική ηγεσία δεν βιάζεται να αποδώσει κάπου τις ευθύνες για το σημαντικό αυτό γεγονός και γενικά οι κινήσεις της είναι πολύ προσεκτικές. Ακόμα και αν, όπως μέχρι στιγμής δείχνει, η πτώση του ελικοπτέρου ήταν ένα ατύχημα, η απώλεια των δύο σημαντικών στελεχών του ιρανικού καθεστώτος σίγουρα θα οδηγήσει σε ορισμένες αναδιατάξεις στο εσωτερικό του, ενώ κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα να αποτελέσει αφορμή για αναταράξεις και αμφισβητήσεις, σε μια περίοδο και σε μια περιοχή μεγάλης έντασης και ρευστότητας.
