Η άνοδος της κανονικοποιημένης ακροδεξιάς έχει τη στήριξη του κεφαλαίου και τροφοδοτείται από τη φασιστικοποίηση
Ποτάμια τα κροκοδείλια δάκρυα των αστών κονδυλοφόρων για τη βαθιά ανησυχία που επικρατεί στην ΕΕ σχετικά με την άνοδο της ακροδεξιάς, έτσι όπως αυτή καταγράφηκε στις εκλογές. Βαθυστόχαστες αναλύσεις για τα αίτια του φαινομένου με στόχο να μπερδέψουν παρά να ξεκαθαρίσουν τα ζητήματα και δακρύβρεχτα συμπεράσματα που καταλήγουν στο κάλεσμα του αναγκαίου μετώπου των «δημοκρατικών δυνάμεων». Ξεχειλίζει η αγωνιά των κάθε λογής συστημικών παραγόντων και δημοσιολογούντων για το μέλλον της «Ευρώπης των δημοκρατικών αξιών» αν αποκτήσει η ακροδεξιά την πλειοψηφία του ευρωκοινοβουλίου. Ναι, της «Ευρώπης των δημοκρατικών αξιών», που ήδη 6 εκ των 27 χωρών της, Ιταλία, Φιλανδία, Ουγγαρία, Κροατία, Τσεχία, Σλοβακία, κυβερνώνται από ακροδεξιά και εθνικιστικά κόμματα. Αξίζει όμως εδώ να σημειώσουμε, επειδή όλοι αυτοί οι υπάλληλοι που πληρώνονται αδρά από τα ταμεία του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης θέλουν να βγάλουν τους λαούς φασίστες, την ίδια στιγμή που παρουσιάζουν το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό ως τους σημαιοφόρους της δημοκρατίας, ότι στην Κροατία και τη Σλοβακία καταγράφηκαν τα υψηλοτέρα ποσοστά αποχής 78,66% και 65,62% αντίστοιχα. Ενώ στην Τσεχία έφτασε το 63,5%, στη Φιλανδία το 59,6%, στην Ιταλία το 51,8% και στην Ουγγαρία το 41,5%.
Σύμφωνα λοιπόν με τα αποτελέσματα, για να τοποθετήσουμε τα πράγματα στη σωστή τους βάση, το κυρίαρχο στοιχείο που ανέδειξε η ευρωκάλπη είναι η μεγάλη αποχή, με τον μέσο όρο να φτάνει το 49% στα 27 κράτη-μέλη της ΕΕ, καταγράφοντας την αποστροφή και την αποστοίχιση των ευρυτέρων, πλατιών, λαϊκών και εργατικών μαζών των χωρών της ΕΕ, τόσο απέναντι στην ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία, όσο και απέναντι στα εθνικά αστικά πολιτικά συστήματα.
Στο ευρωκοινοβούλιο των 720 εδρών, με τις τρεις ιμπεριαλιστικές χώρες Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία να εκλέγουν 96, 81 και 76 ευρωβουλευτές αντίστοιχα (όλες οι άλλες χώρες έπονται με διαφορά) το ΕΛΚ διατηρεί την πλειοψηφία των εδρών με 189, αυξάνοντας τις έδρες του κατά 13. Η Ομάδα των Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων διατηρεί τη δεύτερη θέση με 136 έδρες, χάνοντας 3. Τρίτη δύναμη οι κανονικοποιημένοι φασίστες με τις γραβάτες και με επικεφαλής την Μελόνι με 83 έδρες, κερδίζοντας 14. Ακολουθεί το RENEW με επικεφαλής τον Μακρόν με 81 έδρες, χάνοντας 21. Στη συνέχεια το Ταυτότητα και Δημοκρατία (ID) που συσπειρώνει τα ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα με 58 έδρες, αυξημένες κατά 9. Οι Πράσινοι με 51 έδρες, χάνοντας 20. Η Αριστερά με 39 έδρες, αυξημένες κατά 2 και τέλος οι μη εγγεγραμμένοι σε Ομάδα που καταλαμβάνουν 83 έδρες (στοιχεία του POLITIKO).
Προφανώς λοιπόν είναι σοβαρή και ανησυχητική η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων, όμως σίγουρα δεν έγινε με παρθενογένεση, ούτε οι αιτίες εδράζονται στις περισπούδαστες αναλύσεις των αστών ρεμπεσκέδων. Ο φασισμός, γέννημα θρέμμα του καπιταλισμού, ενυπάρχει στο DNA της αστικής πολιτικής και ιδεολογίας, αποτελώντας, σε κυβερνητικό επίπεδο, την ακραία μορφή διαχείρισης της αστικής εξουσίας. Η άνοδος των ακροδεξιών φασιστικών κομμάτων στις ιμπεριαλιστικές χώρες αποτελεί επιλογή μερίδων των αστικών τάξεων, που στη σημερινή φάση εμπεριέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που σχετίζονται και αλληλοτροφοδοτούνται από τον ενδοιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό σε περίοδο προετοιμασίας του 3ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Κυρίαρχη πλευρά συνολικά για τα κέντρα εξουσίας στο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα αποτελεί η φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής από τα παραδοσιακά αστικά κόμματα εξουσίας. Τα ακροδεξιά φασιστικά κόμματα και μορφώματα είτε στήνονται από κέντρα εξουσίας είτε από παράκεντρα (από μερίδες των αρχουσών τάξεων που δεν κυριαρχούν και νιώθουν ριγμένες έναντι των άλλων στον εθνικό και παγκόσμιο καταμερισμό), αποτελούν εφεδρείες και δεκανίκια του σάπιου συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο. Το αν και πόσο θα αξιοποιηθούν σε κυβερνητικό επίπεδο σχετίζεται με τον ενδοαστικό ανταγωνισμό από τη μια και τον βαθμό κανονικοποίησης και προσαρμογής τους στα αστικά δεδομένα και συμφέροντα, από την άλλη. Είναι ενδεικτικό ότι κανένα φασιστικό, ακροδεξιό, εθνικιστικό κόμμα ή μόρφωμα δεν αμφισβητεί την ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία της ΕΕ και με την συμμετοχή τους στις ευρωεκλογές νομιμοποιούν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κανονικοποίησης είναι η Μελόνι στην Ιταλία, αλλά και η Λεπέν στη Γαλλία. Χαρακτηριστική επίσης είναι και η διαδικασία κανονικοποίησης για το AfD, με τη διαγραφή του επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου, Μαξιμίλιαν Κρα, μετά τις δηλώσεις του ότι «δεν ήταν όλοι στα SS εγκληματίες», αλλά και η έρευνα για τον δεύτερο στη λίστα του ευρωψηφοδελτίου, Πετρ Μπρίστον, ο οποίος ερευνάται από την ομοσπονδιακή εισαγγελία ως ύποπτος για δωροδοκία από τη Ρωσία. «Είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε» δήλωσε η Λεπέν με το ταγιέρ, στέλνοντας το μήνυμα στα σαλόνια των κέντρων εξουσίας του Παρισιού για την ολοκλήρωση της διαδικασίας μετασχηματισμού, προσαρμογής και κανονικοποίησης.
Είναι οι ανάγκες του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού που απαιτούν την ένταση της φασιστικοποίησης, ιδιαίτερα σε συνθήκες στρατιωτικοποίησης των οικονομίων και των κοινωνιών. Τα ακροδεξιά μορφώματα δεν καθορίζουν την πολιτική ατζέντα, αλλά αξιοποιούνται τόσο στις ενδοαστικές αντιθέσεις, ως πολιτική έκφραση μερίδων του κεφαλαίου, όσο και στην ολοένα και πιο αντιδραστική και ακροδεξιά μετατόπιση του επίσημου αστικού πολιτικού συστήματος.
Σε αυτή τη βάση, τα μέτωπα των δυνάμεων του «δημοκρατικού τόξου» που λανσάρουν οι αριστερές ρεφορμιστικές δυνάμεις, υπό την καθοδήγηση μερίδων των αστικών τάξεων, είναι μια εγκληματική πολιτική για τα συμφέροντα των λαών και της εργατικής τάξης. Είναι πλήρης υποταγή, σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης, στα συμφέροντα του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου.
Στην χώρα μας, τα ακροδεξιά και νεοφασιστικά ψηφοδέλτια συγκέντρωσαν το ποσοστό του 20%, αντιστοιχώντας σε απολυτό αριθμό σε 735.000 ψήφους, σε συνθήκες πρωτοφανούς αποχής που σχεδόν άγγιξε το 60%. Προφανώς επίσης είναι ένα σοβαρό, ανησυχητικό στοιχείο που ανέδειξε η ευρωκάλπη, όμως και σε αυτή την περίπτωση δεν είναι το κυρίαρχο, αντίστοιχα. Θα λέγαμε μάλιστα ότι περισσότερο από ποτέ η αποχή είναι απαλλαγμένη από την ακροδεξιά απόχρωση, μιας και υπήρχε πληθώρα τέτοιων ψηφοδελτίων για να τιμωρηθεί, τάχα, ο Μητσοτάκης, τα οποία καλούσαν μαζικά στις ευρωεκλογές που νομιμοποιούν την καταλήστευση του τόπου και του μόχθου του λαού μας.
Ο Βελόπουλος δείχνει να αποτελεί την επιλογή του συστήματος στη διαδικασία κανονικοποίησης και προσαρμογής της ακροδεξιάς, συμβάλλοντας με την απόφαση για τον αποκλεισμό των Σπαρτιατών. Βέβαια επειδή εδώ η εξουσία βρίσκεται στα χέρια μιας παρασιτικής, κομπραδόρικης, εξαρτημένης από τον ιμπεριαλισμό αστικής τάξης, η ακροδεξιά, ο φασισμός και ο εθνικισμός στην χώρα μας είναι καταδικασμένοι να αποκαλύπτουν ξεδιάντροπα τη γύμνια και την υποταγή τους στα μεγάλα ιμπεριαλιστικά αφεντικά των ΗΠΑ-ΕΕ, αλλά και στο ντόπιο κεφάλαιο. Πατώντας στο έδαφος της φασιστικοποίησης του αστικού πολιτικού σκηνικού, σε συνεργασία με εκκλησιαστικούς κύκλους και με ένα κράμα εθνικιστικών, ρατσιστικών, μεσαιωνικών, θρησκόληπτων απόψεων, στήνουν την παρέμβασή τους και τις σχέσεις τους με αυτό το κομμάτι του λαού, ενώ αξιοποιώντας τις αντιφάσεις του ντόπιου εξαρτημένου καπιταλισμού επιδιώκουν να εμφανίζονται ως αντισυστημικοί.
Το καθοριστικό στοιχείο όμως παραμένει το κενό που αφήνει η επαναστατική, κομμουνιστική αριστερά ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Αναδεικνύεται επιτακτικά η ανάγκη, την ίδια στιγμή που ο ρεφορμισμός δηλώνει την υποταγή του στην αστική νομιμότητα, οι Οργανώσεις που αναφέρονται στην επαναστατική, κομμουνιστική αριστερά να συμβάλουν στη συγκρότηση των λαϊκών-εργατικών- νεολαιίστικων αγώνων, αντιστάσεων και διεκδικήσεων. Σε αυτή την κατεύθυνση και πορεία θα αποκαλυφθεί και θα συντριβεί ο φασισμός.
