Μπροστά στη χειροτέρευση της κατάστασης στις ουκρανικές πεδιάδες και συνολικότερα στο ανέβασμα της αντιπαράθεσης πρωτίστως με τη Ρωσία και δευτερευόντως με την Κίνα, οι δυτικοί ιμπεριαλιστές επιτάχυναν τις κινήσεις και τις προσπάθειες συντονισμού και συνεννόησής τους. Στο προηγούμενο προστέθηκαν φυσικά οι σοβαροί προβληματισμοί τόσο από τα πρόσφατα αποτελέσματα της ευρωκάλπης όσο και από τη συνεχιζόμενη κόντρα στις ΗΠΑ, με το ενδεχόμενο εκλογής Τραμπ να μην απομακρύνεται και από την άλλη να μεγαλώνει το πρόβλημα ενός Μπάιντεν-σύγχρονη εκδοχή του «Ελ Σιντ».
Σε συνέχεια των εμπρηστικών αποφάσεων που αφορούν την – έστω περιορισμένου εύρους - χρησιμοποίηση των δυτικών όπλων για χτυπήματα σε ρωσικό έδαφος, η Σύνοδος των G7 έκανε νέα κηρύγματα πολέμου και πήρε αποφάσεις ανεβάσματος της έντασης στις παγκόσμιες εξελίξεις. Έτσι αποφασίστηκε: α) η χορήγηση δανείου ύψους 50 δισ. στο καθεστώς του Κιέβου, χρήματα που θα αντλούνται από τους τόκους των δεσμευμένων ρωσικών περιουσιακών στοιχείων, β) πως η Ρωσία πρέπει να πληρώσει για τις ζημιές που προκάλεσε στην Ουκρανία, γ) η αντιμετώπιση οι «αθέμιτων επιχειρηματικών πρακτικών» της Κίνας αλλά και η λήψη μέτρων κατά των κινέζικων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που βοήθησαν τη Ρωσία να αποκτήσει όπλα για τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Στο περιθώριο της Συνόδου, ΗΠΑ και Ιαπωνία υπέγραψαν δύο δεκαετείς συμφωνίες «για την ασφάλεια» με την Ουκρανία, για να υπογραμμίσουν –όπως οι ίδιες ανέφεραν- τη στήριξη τους στο καθεστώς του Κιέβου (το προηγούμενο διάστημα αντίστοιχες συμφωνίες με την Ουκρανία είχαν υπογράψει Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία). «Τέλος», σε μια προσπάθεια να στηριχθεί το κράτος-τρομοκράτης του Ισραήλ και να διασκεδαστεί η κλιμακούμενη δυσαρέσκεια πλειάδας χωρών για τα γενοκτονικά εγκλήματα των σιωνιστών, η Σύνοδος υιοθέτησε το αμερικανικό σχέδιο για κατάπαυση του πυρός, ενοχοποιώντας την παλαιστινιακή αντίσταση για την μη αποδοχή του.
Φυσικά, έχει γίνει γνωστό πως οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές έκαναν δεκτές όλες τις τροποποιήσεις της σιωνιστικής πλευράς στο αρχικό σχέδιο, ενώ δεν έκαναν το ίδιο για τις τροποποιήσεις της παλαιστινιακής πλευράς! Στον ίδιο καμβά καταδίκασαν και τις επιθέσεις των Χούθι στην Ερυθρά Θάλασσα.
Η Σύνοδος στην Ελβετία, που μόνο σαν ειρωνεία ακούγεται ο αυτοχαρακτηρισμός της ως «ειρηνευτικής», ήταν μια διευρυμένη συνέχεια της Συνόδου των G7. Εκ των πραγμάτων επικεντρώθηκε στον πόλεμο στην Ουκρανία και αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αυξήσουν τις πιέσεις προς ενδιάμεσες χώρες, ώστε να στοιχηθούν πίσω από την αντιρωσική γραμμή των δυτικών ιμπεριαλιστών. Πέρα από την ηχηρή και γνωστή εδώ και καιρό απουσία της Κίνας, που ανοιχτά θεώρησε τη σύνοδο μεροληπτική και όχι ισότιμη, μιας και δεν περιλαμβάνεται και η Ρωσία, μια σειρά σημαντικές χώρες δεν υπέγραψαν το τελικό ανακοινωθέν. Ανάμεσά τους η Ινδία, η Σαουδική Αραβία, η Νότια Αφρική, η Ταϊλάνδη, η Ινδονησία, το Μεξικό, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Βραζιλία που συμμετέχει στη Σύνοδο ως «παρατηρητής».
Στα συν των Δυτικών ήταν η απόσπαση της στήριξης χωρών όπως η Τουρκία ή η Σερβία. Της Τουρκίας γιατί με αυτό τον τρόπο συνεχίζει να αποσπά ανταλλάγματα σε άλλα επίπεδα και πεδία ενώ της Σερβίας εκπορεύεται από την ανάγκη της ηγεσίας της να μπορεί να συνεχίσει να πιέζει για το θέμα του Κοσόβου. Συνολικότερα, δεν είναι αμελητέα η συσπείρωση που επιτεύχθηκε, αλλά σε καμιά περίπτωση η Σύνοδος αυτή δεν μπόρεσε να επιτελέσει τον προαναφερόμενο σκοπό της. Μάλιστα οι πιέσεις για μια αντιμετώπιση του πολέμου σε αποκλίνουσα κατεύθυνση από τη δυτική ήταν τόσες που ακόμα και στο ίδιο το κοινό ανακοινωθέν, που βρίθει αντιρωσικών τοποθετήσεων, γράφει στο τέλος «πως μελλοντικές διαπραγματεύσεις για ένα ειρηνευτικό σχέδιο πρέπει να περιλαμβάνουν τη Ρωσία»!
Από τις αποφάσεις και των δύο Συνόδων καθίσταται κατ’ αρχάς φανερό πως οι δυτικοί ιμπεριαλιστές-«προστάτες» της Ουκρανίας κλιμακώνουν την αντιπαράθεση με τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Οι ΗΠΑ συνεχίζουν ακάθεκτες στη γραμμή «δεν μπορούμε να χάσουμε». Ειδικά οι κινήσεις της διοίκησης των ΗΠΑ έχουν επιπλέον και τη διάσταση της δέσμευσης της επόμενης διοίκησης στο «ουκρανικό μέτωπο». Οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, ενώ ήδη βιώνουν τις αναταράξεις (πολιτικές, οικονομικές) που έχει δημιουργήσει ο πόλεμος στην καρδιά της ηπείρου, επιλέγουν, θέλοντας και μη, να στοιχηθούν πίσω από τις αμερικανικές επιδιώξεις, γίνονται «βασιλικότεροι του βασιλέως», ευελπιστώντας ότι έτσι θα μπορέσουν να διασώσουν το ρόλο και τη θέση τους στα παγκόσμια πράγματα. Η απόσταση που τους χωρίζει από τις ΗΠΑ και ο διαρκής γεωστρατηγικός εκβιασμός που αυτές τους ασκούν, αλλά και η ιστορική διαδρομή και η σύνδεση συμφερόντων του δυτικού κόσμου καθιστούν σχεδόν «μονόδρομο» αυτή τη στάση.
Ωστόσο, όχι μόνο οι σοβαρές αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ-Ευρωπαίους (όπως και ανάμεσα στους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές) συνεχίζουν να υφίστανται, αλλά και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει μια διάρρηξη των σχέσεων αυτών ανάλογα με τις εξελίξεις.
Κατά δεύτερο, η Σύνοδος του G7 επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά πως η Κίνα έχει μπει για τα καλά στο κάδρο των Δυτικών, κάτι άλλωστε που φαίνεται από το νέο γύρο εμπορικού πολέμου που έχουν ανοίξει οι ΗΠΑ αλλά και οι κινήσεις της ΕΕ στην ίδια κατεύθυνση.
Η ηγεσία του ρωσικού ιμπεριαλισμού χαρακτήρισε κλοπή τη χρησιμοποίηση των περιουσιακών του στοιχείων, δηλώνοντας πως θα απαντήσει αποφασιστικά. Απέναντι τόσο στις ευρύτερες αντιρωσικές αναφορές των G7 όσο και στα ανακοινωθέντα της Συνόδου της Ελβετίας, απάντησε χαρακτηριστικά πως εάν η «συλλογική Δύση» δεν δεχτεί την πρόσφατη «πρόταση ειρήνης» της Μόσχας, τότε κινδυνεύει να το πράξει στο μέλλον με χειρότερους για την ίδια (τη Δύση) όρους. Φυσικά η ρωσική «πρόταση ειρήνης», που προέβλεπε την απόσυρση των ουκρανικών στρατευμάτων από τις επαρχίες του Ντονιέτσκ, του Λουγκάνσκ, της Χερσώνας και της Ζαπορίζιε, μαζί με τη ρητή δέσμευση ότι η Ουκρανία δεν θα μπει ποτέ στο ΝΑΤΟ, αντικατοπτρίζει την αυτοπεποίθηση από τις νίκες στα πεδία των μαχών και συνιστά μια πρόταση που δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή από τις ΗΠΑ και τη Δύση. Με την πρόταση αυτή η Μόσχα καθιστά και αυτή για πολλοστή φορά σαφές πως συνεχίζει στην κατεύθυνση που θεωρεί αδιανόητη μια ήττα της στο «Ουκρανικό». Μάλιστα η αποστολή πολεμικών πλοίων στην Κούβα, η συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας με τη Βόρεια Κορέα δείχνουν ότι η «ασύμμετρη απάντηση» στις κλιμακώσεις των Δυτικών έχει ήδη ξεκινήσει. Έτσι, το σπιράλ της αντιπαράθεσης συνεχίζει να ανεβαίνει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους κινδύνους που κυκλώνουν τους λαούς.
