6ήμερη Εργασία: Χτυπούν το 5ήμερο και το 8ωρο, διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις!
Μόνος δρόμος η αντίσταση και πάλη!
Η εργατική τάξη κι ο εργαζόμενος λαός βρίσκονται για άλλη μια φορά μπροστά στην εφαρμογή νέων βάρβαρων αντεργατικών ρυθμίσεων. Απ’ την 1η Ιουλίου ξεκίνησε η εφαρμογή της 6ήμερης εργασίας, που αφορά επιχειρήσεις συνεχούς λειτουργίας (24/7) ή μη συνεχούς που λειτουργούν με κυλιόμενες βάρδιες. Η παρούσα ρύθμιση αποτελεί τμήμα του αντεργατικού νόμου Γεωργιάδη που ψηφίστηκε το περασμένο Φθινόπωρο.
Στην πράξη και με άμεσο τρόπο, η κυβέρνηση δίνει το ελεύθερο στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο να επιβάλει με μονομερή τρόπο 6ήμερη εργασία σε μαζικές επιχειρήσεις όπου εργάζονται χιλιάδες εργαζόμενοι σε ολόκληρη τη χώρα. Η βιομηχανία, οι μεγάλες αποθήκες, οι επιχειρήσεις της εφοδιαστικής αλυσίδας βρίσκονται στο επίκεντρο της επίθεσης. Σύμφωνα με τελευταίες κυβερνητικές διευκρινήσεις, απ’ το μέτρο δεν εξαιρούνται επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα όπως η ΔΕΗ, οι ΟΤΑ, οι ΔΟΥ, η ΕΥΔΑΠ.
Κυβέρνηση, κεφάλαιο και ΜΜΕ σπέρνουν ψέματα και προσπαθούν ν’ αποπροσανατολίσουν απ’ τη βαρβαρότητα που διαμορφώνουν. Προωθούν το μέτρο σαν απάντηση στην ακρίβεια και το αυξημένο κόστος ζωής. Με περίσσιο θράσος διαδίδουν ότι «όποιος χρειάζεται περισσότερα χρήματα πλέον μπορεί να δουλεύει περισσότερο». Θέλουν ν’ απαξιώσουν και να περιορίσουν τις δίκαιες διεκδικήσεις για αυξήσεις στους μισθούς. Κρύβουν την επίθεση πίσω απ’ το επιχείρημα της «τόνωσης της παραγωγικότητας» την ίδια στιγμή που εξουθενώνουν την εργατική τάξη με ατελείωτες ώρες εργασίας, την ίδια στιγμή που οι θάνατοι σε ώρα δουλειάς έχουν πάρει καταιγιστικές διαστάσεις. Χρησιμοποιούν την εργοδοτική ασυδοσία που κυριαρχεί ήδη στους μαζικούς εργασιακούς χώρους, καθώς σε πολλές περιπτώσεις επιβάλλονται ήδη όλα όσα σήμερα νομιμοποιούνται, και με πρόσχημα το «συμμάζεμα» και «την προστασία των εργαζόμενων» κανονικοποιούν τη βαρβαρότητα και να πάνε την επίθεση πολλά βήματα παρακάτω. Η ταυτόχρονη εφαρμογή της «ψηφιακής κάρτας εργαζομένου», που ακολουθείται από διθυραμβικά κυβερνητικά σχόλια για την αποτελεσματικότητα των ελεγκτικών μηχανισμών, στην πραγματικότητα έρχεται να διασκεδάσει τις εντυπώσεις δημιουργώντας τον απαραίτητο «αντιπερισπασμό» για το προχώρημα της επίθεσης.
Επιπλέον και σαν να μην έφταναν οι 6 μέρες δουλειάς, η κυβέρνηση επικαλούμενη προεδρικό διάταγμα του 1932 δίνει «δώρο» μια επιπλέον εργάσιμη ώρα στο βιομηχανικό κεφάλαιο με το πρόσχημα του «χρόνου προετοιμασίας». Το μισάωρο πριν την έναρξη της βάρδιας και το μισάωρο μετά τέλος της, στα ίδια πλαίσια του διαλείμματος που προ πολλού έχει εφαρμοστεί, δεν προσμετράται στον εργάσιμο χρόνο και στην πράξη αυξάνει το ωράριο κατά μια ώρα (και περισσότερο αν το «αιτιολογήσει» η εργοδοσία) χωρίς πληρωμή.
Είναι γεγονός ότι η επίθεση στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, στο 5ήμερο και το 8ωρο δεν είναι μια καθόλου καινούργια υπόθεση, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει πάρει καταιγιστικές διαστάσεις. Ήδη απ’ τα χρόνια των μνημονίων προωθούνται κατά ριπάς νομοθετικές ρυθμίσεις που απελευθερώνουν πλήρως την αγορά εργασίας και δίνεται το ελεύθερο στην εργοδοσία να προωθεί συμβάσεις απόλυτης ελαστικοποίησης, με τους εργαζόμενους να καλούνται να δουλέψουν όποτε και για όσο τους χρειάζεται ο εργοδότης. Η ψήφιση του νόμου Χατζηδάκη το καλοκαίρι του 2021 μονιμοποιεί και νομιμοποιεί την εργασιακή βαρβαρότητα. Η νέα «ατομική διευθέτηση χρόνου εργασίας» λύνει τις όποιες αγκυλώσεις προϋπήρχαν και στην πράξη με μονομερή τρόπο επιβάλει τις 10 ώρες εργασίας ημερησίως. Με τον ίδιο νόμο αυξήθηκε το ανώτατο όριο των υπερωριών ανά έτος στις 150 για όλες τις επιχειρήσεις (ενώ ήταν πολύ χαμηλότερο στη βιομηχανία) και επεκτάθηκε η δουλειά τις Κυριακές για επιπλέον κλάδους. Η επίθεση συνεχίζεται με τους ίδιους αμείωτους ρυθμούς μέσα απ’ τον νόμο Γεωργιάδη, που θεσμοθετεί την 6ήμερη εργασία που μόλις ξεκίνησε να εφαρμόζεται, αλλά και τις «συμβάσεις μηδενικών ωρών» και την εργασία για 13 ώρες τη μέρα σε περισσότερους από έναν εργοδότες.
Η κυβέρνηση και το κεφάλαιο στοχεύουν στον πυρήνα των δικαιωμάτων της εργατική τάξης και του εργαζόμενου λαού. Διαλύουν το 5ήμερο και το 8ωρο, προωθούν την απόλυτη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, επεκτείνουν και νομιμοποιούν την ανεξέλεγκτη εργοδοτική ασυδοσία. Η επίθεση που εξελίσσεται έχει στόχο την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων μαζών, τη μεγέθυνση των αιματοβαμμένων κερδών του κεφαλαίου, τη μεταφορά της κρίσης στις πλάτες της εργατικής τάξης. Ταυτόχρονα, όμως, το κεφάλαιο, μέσα απ’ την προώθηση των νέων ελαστικών εργασιακών σχέσεων, της εξατομίκευσης και της ευελιξίας, υλοποιεί έναν επιπλέον μεγάλο και στρατηγικό στόχο: χτυπά κάθε στοιχείο ενότητας και ενοποίησης των εργαζόμενων και ιδίως της εργατικής τάξης. Ως εκ τούτου, η υπεράσπιση και διεκδίκηση δικαιωμάτων όπως το 8ώρο, το 5ημέρο, η μόνιμη και σταθερή δουλειά, οι ΣΣΕ, αποτελούν σημαντικό στοιχείο για τη συγκρότηση της αντιπαράθεσης με το κεφάλαιο σε ενεστώτα χρόνο και με άμεσα υλικά αποτελέσματα. Ταυτόχρονα, και κυρίως, αποτελούν στοιχείο ενοποίησης της εργατικής τάξης αλλά και σύνδεσής της με την προοπτική της πάλης και όλων των ζητημάτων που προκύπτουν από αυτή.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όλες οι νομοθετικές παρεμβάσεις που χτυπούν δικαιώματα δεκαετιών της εργατικής τάξης και του λαού συνοδεύονται από σωρεία μέτρων που αφορούν την ποινικοποίηση των εργατικών αντιστάσεων και του δικαιώματος στην απεργία. Προωθούν το χτύπημα του ελεύθερου απ’ το κράτος συνδικαλισμό και τη δυνατότητα των εργατών στη συλλογική οργάνωση, την αντίσταση και τη διεκδίκηση. Το κράτος και το κεφάλαιο γνωρίζουν πολύ καλά ότι η επίθεση δημιουργεί τάσεις αντίστασης και διεκδίκησης. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο θωρακίζονται, τρομοκρατούν και καταστέλλουν.
Μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα, η στάση των επίσημων συνδικαλιστικών ηγεσιών ΓΣΕΕ-ΕΚΑ, που αρκούνται σε ανακοινώσεις και «εποικοδομητική κριτική» ρίχνει νερό στον μύλο της επίθεσης. Στο ίδιο κλίμα κινείται όλο το προηγούμενο διάστημα το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, το οποίο εκτός από μεγάλα καταγγελτικά λόγια και ερωτήσεις στη Βουλή, δεν ανέλαβε καμία ουσιαστική πρωτοβουλία τόσο εντός εργασιακών χώρων, όσο και κεντρικά. Αντίστοιχη η κατάσταση και για τις δυνάμεις της «εκτός των τειχών» αριστεράς, χαμηλές πτήσεις, ανακοινώσεις, καμία πρωτοβουλία.
Είναι εμφανές ότι οι πλατιές μάζες συνεχίζουν να βρίσκονται μόνες απέναντι στην επίθεση και τη βαρβαρότητα. Το πολιτικό κενό είναι τεράστιο και ζητά επιτακτικά απαντήσεις. Οι εργαζόμενες μάζες βράζουν κάτω απ’ το βάρος της επίθεσης και η αδυναμία δημιουργίας υποτυπωδών όρων αντιπαράθεσης εντείνουν την απογοήτευση και την ηττοπάθεια. Είναι ανάγκη να τεθεί πιο επιτακτικά η κατεύθυνση της οργάνωσης, της αντίστασης και της διεκδίκησης μέσα κι έξω απ’ τους χώρους δουλειάς. Είναι ανάγκη να δυναμώσουν οι φωνές της συλλογικής οργάνωσης και πάλης με κατεύθυνση αντιπαράθεσης με την εργοδοσία και το κεφάλαιο, κόντρα στον συμβιβασμό και την «εργασιακή ειρήνη».
