Μήνυμα από τη Γαλλία: Δεν υπάρχουν σωτήρες για τον λαό!
Οι απαντήσεις βρίσκονται στην ανάπτυξη και αναβάθμιση της μαζικής πάλης!
Σαν «μεγάλη ανατροπή» έως και… «κοσμογονία» παρουσιάζονται τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου των εκλογών στη Γαλλία. Αν μάλιστα συνυπολογιστεί και η νίκη των Εργατικών του Στάρμερ στην Αγγλία, τότε είναι «βέβαιο» πως… συμβαίνει «αριστερή στροφή», πως θα αρχίσει να βρέχει… σωσίες και μεσσίες που θα αντιμετωπίσουν την άγρια εκμετάλλευση, την εξαθλίωση, την κλιμακούμενη φασιστικοποίηση και καταπίεση που αντιμετωπίζουν εργάτες και λαοί! Ακόμα και για την απόκρουση του πολεμικού ολέθρου που μεγαλώνει κάθε μέρα μπορούν να ελπίζουν λαοί και νεολαία με βάση αυτά τα νέα δεδομένα!
Σε αυτό το πλαίσιο προβάλλονται και ενισχύονται και όλες οι συναφείς (αυτ)απάτες που αφορούν στο ανακάτεμα του καζανιού που ήδη συμβαίνει στη ντόπια «κεντροαριστερά», για να πάρουν ώθηση οι διεργασίες και να επιλεγεί ποιος από τους πάμπολλους επίδοξους σωτήρες από ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ θα ηγηθεί της… «νέας αλλαγής»!
Η αλήθεια είναι πως παρά τη μεγάλη αναστάτωση, κανένας δεν έταξε στον γαλλικό λαό ή στον λαό μας, απαλλαγή από τα δεινά που αντιμετωπίζουμε. Οι δυνάμεις και τα κόμματα του συστήματος είναι αρκούντως προσεκτικοί και κανείς τους δεν παραβιάζει -ούτε φραστικά- τη γνωστή διακήρυξη Μακρόν για το «τέλος της ευημερίας και της ανεμελιάς».
Πριν, λοιπόν, δούμε συγκεκριμένα τι είναι αυτό που συμβαίνει, ποια αναστάτωση επικρατεί και γιατί, ας συνοψίσουμε μια βασική προσέγγιση.
Οι δυνάμεις του συστήματος, τα κόμματά του, το πολιτικό του προσωπικό -στη Γαλλία, στην Αγγλία, στην Ελλάδα και παντού- δεν κινητοποιούνται για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της εργατικής τάξης και του λαού. Κινητοποιούνται και πυρετωδώς εργάζονται για να αντιμετωπίσουν και να λύσουν τα προβλήματα του συστήματος. Για να επιδεινώσουν την κατάσταση των εργατικών-λαϊκών μαζών, για να ισχυροποιήσουν τους πολιτικούς όρους κυριαρχίας των δυνάμεων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού που –από την όποια θέση- υπηρετούν. Τα προβλήματα της εργατικής τάξης και του λαού μόνο η ίδια η εργατική τάξη και ο λαός μπορούν να τα αντιμετωπίσουν και να τα απαντήσουν. Στηριγμένοι στις δικές τους και μόνο δυνάμεις. Συγκροτώντας τις δυνάμεις αυτές σε όλα τα επίπεδα, έτσι ώστε να μπορέσουν να προβάλλουν και να διεκδικήσουν τις απαντήσεις που αυτά τα προβλήματα απαιτούν.
Τι συνέβη και τι συμβαίνει στη Γαλλία;
Ας σημειώσουμε καταρχάς το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των γαλλικών εκλογών όχι σε έδρες αλλά σε απόλυτους αριθμούς ψήφων: Εθνικός Συναγερμός (ΕΣ), (Λεπέν-Μπαρντολά) 8.744.080, Νέο Λαϊκό Μέτωπο (ΝΛΜ) 7.004.725 και Προεδρική παράταξη (Μακρόν) 6.363.808.
Δηλαδή, ο Εθνικός Συναγερμός (που είναι τρίτος σε έδρες χάριν του εκλογικού-πολιτικού συστήματος και της αμοιβαίας κινητοποίησης και αλληλοστήριξης των δύο άλλων) όχι μόνο είναι πρώτος σε ψήφους, αλλά και με διαφορά μεγαλύτερη από 1,7 εκατομμύρια ψήφους από το δεύτερο ΝΛΜ. Επίσης, η παράταξη του Μακρόν, που είναι δεύτερη σε έδρες, είναι τρίτη σε ψήφους με πολύ μεγάλη διαφορά (περίπου 2,4 εκατομμύρια ψήφων) από τον ΕΣ. Οι ιαχές για τη «νίκη» και τη «μεγάλη ανατροπή» σκόπιμα προφανώς αποσιωπούν αυτή την εκλογική-πολιτική πραγματικότητα.
Ωστόσο και για να μπούμε περισσότερο στο τι πραγματικά συνέβη, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έγινε μια κάποια ανατροπή σε σχέση με τον πρώτο γύρο. Ότι κινητοποιήθηκε ένα ολόκληρο φάσμα πολιτικών δυνάμεων, που κατόρθωσε τροποποίηση των αποτελεσμάτων και σε επίπεδο ψήφων (σε κάποιο βαθμό) και κυρίως σε επίπεδο εδρών, έτσι ώστε ο ΕΣ (143 έδρες) να είναι τρίτη δύναμη και με σημαντική απόσταση σε έδρες από το ΝΛΜ (182 έδρες) αλλά και από την παράταξη Μακρόν (168 έδρες).
Ποιοι είναι οι λόγοι και οι στόχοι αυτής της κινητοποίησης; Αυτό είναι το πρώτο, βασικό και κρίσιμο πολιτικό ερώτημα που χρειάζεται να απαντηθεί. Ας το δούμε.
Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός αντιμετωπίζει ένα σύνολο σημαντικών και μεγάλων προβλημάτων. Υποχωρεί σημαντικά από θέσεις που κατείχε στην Αφρική και έχει σημαντικές δυσκολίες στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου και της Μ. Ανατολής. Έχει σημαντικά ζητήματα με τη θέση του και τον ρόλο του στην ΕΕ κυρίως σε συνάρτηση με τις σχέσεις/αντιθέσεις που διαμορφώνει στο πλαίσιό της με τον γερμανικό ιμπεριαλισμό. Αντιμετωπίζει μεγάλα οικονομικά ζητήματα (έλλειμμα κ.λπ.) και οι από κάτω (εργατική τάξη, νεολαία γηγενής και των γκέτο, αλλά και μικρά-μεσαία στρώματα) βρίσκονται επίμονα εδώ και χρόνια με όρους μαζικής πάλης απέναντι στις πολιτικές του συστήματος. Το πολιτικό σύστημα είναι κατακερματισμένο, με τα παραδοσιακά αστικά κόμματα καταβαραθρωμένα. Τελικά και πάνω από όλα, αυτό που με μία έννοια συνοψίζει όλα τα προηγούμενα είναι ότι ο γαλλικός ιμπεριαλισμός αντιμετωπίζει το ερώτημα της στάσης που καλείται να κρατήσει μπροστά στην κλιμάκωση της αντίθεσης ΗΠΑ-Ρωσίας και όπως αυτή εξελίσσεται με επίκεντρο τον άδικο πόλεμο στην Ουκρανία.
Απέναντι σε όλα αυτά, οι απαντήσεις που δείχνει να διαμορφώνει η άνοδος της Λεπέν και για λογαριασμό τμημάτων της άρχουσας τάξης ανησυχούν, αν δεν βρίσκουν αντίθετα, άλλα μεγάλα τμήματα του γαλλικού ιμπεριαλισμού. Η γραμμή των «αποστάσεων» που προβάλλει η Λεπέν από τις ΗΠΑ και ταυτόχρονα η γραμμή «ανοχής» στις επιδιώξεις του ρώσικου ιμπεριαλισμού προκαλεί το λιγότερο πονοκεφάλους και ανησυχίες σε μεγάλα τμήματα του γαλλικού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου για τις συνέπειες που μπορεί να έχει σε όλα τα επίπεδα.
Στη βάση αυτής της αντίθεσης προκρίθηκε η επιλογή της γενικής στράτευσης δυνάμεων, για να μην πάρει πλειοψηφία, για να ηττηθεί ο ΕΣ, στον δεύτερο γύρο των εκλογών. Ο στόχος επιτεύχθηκε με τον τρόπο που επιτεύχθηκε και ταυτόχρονα η νίκη αυτή ανέδειξε εκ νέου και με μεγαλύτερη ένταση και περιπλοκή τα προβλήματα των νικητών. Το μωσαϊκό των δυνάμεων που στάθηκαν εκλογικά απέναντι στον ΕΣ δεν έχει, δεν μπορεί να διαμορφώσει, μια ενιαία και πλειοψηφική γραμμή εντός του που να δίνει απαντήσεις στα προβλήματα του γαλλικού ιμπεριαλισμού. Η πρώτη και σοβαρή επίπτωση αυτής της κατάστασης εκφράζεται στην μεγάλη δυσκολία διαμόρφωσης κυβερνητικής λύσης, ζήτημα για το οποίο εξελίσσονται και θα υπάρξουν κάθε είδους διεργασίες και αναζητήσεις.
Η όλη αυτή επιχείρηση παρουσιάστηκε ως μια επιχείρηση «αντιμετώπισης της ακροδεξιάς» και «υπεράσπισης της δημοκρατίας» -απέναντι στον ΕΣ και τη Λεπέν που ερχόταν- για να αξιοποιήσει τα πλατιά και ισχυρά αντιφασιστικά αισθήματα και ανακλαστικά του λαού και της νεολαίας της Γαλλίας.
Ωστόσο, ούτε καν αυτό το εκλογικίστικο, αντιφασιστικό, προσωπείο των αντι-ΕΣ δυνάμεων δεν ήταν, δεν μπορούσε να είναι, «καθαρό». Ισχυρές δυνάμεις εντός του αντι-ΕΣ «συνασπισμού» πρόβαλλαν από την πρώτη στιγμή την αντιδραστική θεωρία των δύο άκρων! Έφτασαν στο σημείο να ανακηρύξουν τον Μελανσόν «ακροαριστερό», ενώ είναι δεδομένη η γραμμή του συμβιβασμού και της ταξικής υποταγής που ο ίδιος υποστηρίζει! Ποιος δεν θυμάται ότι στην κορύφωση της εργατικής απεργιακής πάλης ενάντια στην αντιασφαλιστική επιδρομή Μακρόν-Μπορν το 2023, πάλη που πλαισιωνόταν από τον μαζικό και μαχητικό ξεσηκωμό νεολαίας, ο Μελανσόν πρότεινε ως «διέξοδο από την κρίση» την πραγματοποίηση δημοψηφίσματος;
Είναι παραπάνω από φανερό πως για το σύνολο των κέντρων εξουσίας και όλων των πολιτικών δυνάμεων που υπηρετούν το σύστημα ένα και μόνο ένα προέχει: Η υπεράσπιση και συνέχιση της άγριας καπιταλιστικής επίθεσης ως βασικού όρου για να δοθούν απαντήσεις στα συμφέροντα και τις φιλοδοξίες του γαλλικού ιμπεριαλισμού. Γι’ αυτό οι δυνάμεις που ηγήθηκαν για να επιτύχουν την εκλογική ήττα του ΕΣ στις 7 του Ιούλη καμιά αντιφασιστική νίκη δεν επεδίωκαν!
Όσον αφορά την εργατική τάξη και τη νεολαία της Γαλλίας, και απέναντι στη Λεπέν είναι, και κάθε άλλο παρά «καθηλώθηκε» με τα αποτελέσματα των εκλογών. Έχουμε κάθε λόγο να θεωρούμε ότι θα συνεχίσει στον δρόμο των μαζικών αγώνων και μέσα σε αυτόν θα συγκροτήσει και τους πολιτικούς, ιδεολογικούς και οργανωτικούς όρους που χρειάζεται ο δρόμος αυτός.
Και τι συμβαίνει στην Ελλάδα;
Για την Ελλάδα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, το πλαίσιο και οι όροι της πολιτικής αστάθειας είναι βέβαια πολύ διαφορετικοί από αυτούς της Γαλλίας, αν και μπορούν να βρεθούν αναλογίες. Όντας εξαρτημένο και μαθημένο να λειτουργεί με οδηγίες, υποδείξεις και κάτω από άμεσες παρεμβάσεις, το πολιτικό προσωπικό της χώρας συνηθίζει να «αντιγράφει» με κακέκτυπους όρους μορφές και λειτουργίες των πολιτικών συστημάτων και επιλογών των πατρώνων του. Για παράδειγμα, μέχρι πρότινος και με δοσμένες τις διεργασίες στη λεγόμενη «κεντροαριστερά», αρκετοί αναρωτιόταν αν θα υπάρξει το «ελληνικό Επινέ». Ανιστόρητες και εν πολλοίς ανόητες αντιλήψεις, αφού ούτε η Ελλάδα είναι Γαλλία, ούτε οι σημερινές συνθήκες έχουν σχέση με αυτές της δεκαετίας του 1970. Πρόκειται συνεπώς περί… φαντασιώσεων και τελικά στην πράξη και στα δύσκολα με ωμό ή με τουλάχιστον άγαρμπο τρόπο τους επιβάλλονται λύσεις απ’ έξω, όπως στην περίπτωση Παπαδήμου.
Στην παρούσα συγκυρία ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Σια πελαγοδρομώντας στην προσπάθεια ο καθένας να συγκροτήσει τη διαβόητη εναλλακτική λύση και ενδεχομένως όλοι μαζί να τη συνδιαμορφώσουν και να της δώσουν… αξιοπιστία, θεωρούν τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών «σανίδα σωτηρίας». Μια σειρά παράγοντες αυτών των κομμάτων τα επικαλούνται σαν «απόδειξη» της αποτελεσματικότητας που έχει ο δρόμος της «ενότητας». Αλλά ποιας «ενότητας»; Αυτής που «έχει» το γαλλικό ΝΛΜ, που καθομολογία του είναι κατακερματισμένο, ενώ ακόμα και η μεγαλύτερη συνιστώσα του, το κόμμα του Μελανσόν, συναποτελείται από πολλές αλληλοαντιτιθέμενες πολιτικά μικρότερες συνιστώσες; Επιπλέον, όμως, η εκλογική νίκη στη Γαλλία δεν επιτεύχθηκε μόνο από το ΝΛΜ, αλλά με τη συνεργασία του με την παράταξη του Μακρόν. Χωρίς αυτή τη συνεργασία –με τα χαρακτηριστικά που αυτή είχε- δεν θα είχε αποτραπεί η νίκη και σε έδρες του ΕΣ. Συνεπώς τι; Ποιος είναι ο «Έλληνας Μακρόν» με τον οποίο πρέπει να συνεργαστεί η «κεντροαριστερά» των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ για να νικήσει ποιον; Μήπως η ελληνική εκδοχή του «κεντροδεξιού» Μακρόν, που σαν «τεχνοκράτης» φέρνει «λύσεις στα προβλήματα» και μάλιστα χωρίς «ιδεολογικές προκαταλήψεις», είναι ο «κεντροδεξιός» Μητσοτάκης; Εξάλλου όλοι θυμούνται πως παράγοντες και κομμάτια από την «κεντροαριστερά» στη χώρα είχαν χαιρετήσει την έλευση Μακρόν στη Γαλλία, όπως ακριβώς παράγοντες και δυνάμεις της «κεντροαριστεράς» στη χώρα καλόβλεπαν και… μετακόμισαν στο κόμμα του Μητσοτάκη!
Τελικά, το βασικό ερώτημα που αποκαλύπτει αυτό τον… μύλο των φανφαρόνικων διεργασιών είναι το εξής: Ποιον αντίπαλο θέλει να νικήσει -αν «μεγαλώσει» και «δυναμώσει»- η περιλάλητη «κεντροαριστερά» στην Ελλάδα; Σίγουρα όχι την πολιτική που προωθεί και εφαρμόζει η κυβέρνηση της ΝΔ και του Μητσοτάκη! Για αυτό όλες οι πλευρές και οι παράγοντες των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κ.λπ. μας διαβεβαιώνουν σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους! Αρκετοί, μάλιστα, δεν θα ήθελαν να «νικήσουν» ούτε τον Μητσοτάκη καθαυτόν! Για παράδειγμα, μια τουλάχιστον εκ των διεκδικητών της αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ, η Γιαννακοπούλου, θεωρούμε ότι θα μεταπηδούσε μετά τις ευρωεκλογές στη ΝΔ, αν το αποτέλεσμα δεν ήταν τόσο κακό και για το κυβερνητικό κόμμα!
Αλλά πάντως όλοι τους έχουν φτάσει να ξορκίζουν ακόμα και αυτόν τον Α. Παπανδρέου, αυτόν τον σπουδαίο υπηρέτη του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών πατρώνων της χώρας, για να δείξουν πως αντιλαμβάνονται πλήρως ότι οι καιροί δεν επιτρέπουν κανενός είδους «τσαλίμια». Για να δείξουν, δηλαδή, πως είναι συντεταγμένοι στη γραμμή της ολομέτωπης αντεργατικής-αντιλαϊκής επίθεσης και της εξυπηρέτησης με κάθε τρόπο και κόστος των ιμπεριαλιστικών αφεντικών και ιδιαίτερα των ΗΠΑ. Μόνο έτσι μπορούν να έχουν ελπίδες και πιθανότητες να βρουν και να βρεθούν σε κάποια θέση και ρόλο. Το μάθημα-πάθημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ νωπό για να ξεχαστεί και ο καθένας τους ξέρει πολύ καλά πια «ποιος κυβερνά» αυτή τη χώρα. Και η… αναδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι σε πλήρη εξέλιξη υπό την ηγεσία προδιαγραφών Κασσελάκη, είναι από μόνη της πολύ συγκεκριμένη έκφραση των ορίων που επιτρέπεται να έχει η λεγόμενη εναλλακτική λύση!
Τι μένει, λοιπόν, στο πολιτικό σύστημα και στα κόμματά του για να παρουσιάζονται πως έχουν μια κάποια «αφήγηση», ότι κάτι έχει να περιμένει ο λαός από αυτά; Να ξανασερβίρουν την ξινισμένη σούπα των «σωτήρων», που αυξάνονται όλο και περισσότερο όσο μειώνεται και εξαφανίζεται η δυνατότητα να παρουσιάσουν μια άλλη πολιτική, που έστω σε έναν μικρό βαθμό θα αφορούσε ένα έστω τμήμα από τα μικρά και μεσαία κοινωνικά στρώματα. Κυρίως, όμως, μένει το κνούτο της φασιστικοποίησης και του αντικομμουνισμού. Αυτό είναι το κεντρικό εργαλείο της νέας κανονικότητας, με το οποίο λογαριάζουν να επιβάλλουν σε λαό και νεολαία τα σφαγεία που προωθούν ΗΠΑ και ΝΑΤΟ και το βάθεμα των σκοταδιών του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα.
Γι’ αυτό θα επιστρέψουμε από εκεί που αρχίσαμε: Δεν υπάρχουν και δεν θα έρθουν «από πάνω» απαντήσεις στα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει ο λαός. Αυτές οι απαντήσεις υπάρχουν μέσα στις εργατικές και λαϊκές μάζες! Σημαντικά δείγματα αυτών των απαντήσεων έδωσε η λαϊκή-νεολαιίστικη πάλη όλο το προηγούμενο διάστημα. Εκεί και μόνο εκεί πρέπει να στραφεί το ενδιαφέρον και οι αναζητήσεις των από κάτω! Για να συνεχίσει και να ενταθεί η τροχιά της πάλης. Και για να οικοδομηθούν μέσα σε αυτή απαντήσεις για τη συγκρότησή της και την οργανωτική, πολιτική, ιδεολογική αναβάθμισή της!
