Εκλογικός «εμφύλιος» στις ΗΠΑ, αγριότητα στον πλανήτη!
Μαζική λαϊκή πάλη ενάντια σε εξαθλίωση, εξάρτηση και πόλεμο!
Η απόπειρα δολοφονίας Τραμπ και η απόσυρση του Μπάιντεν μόλις τρεις μήνες πριν τις αμερικάνικες εκλογές σηματοδοτούν με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την αγριότητα των εξελίξεων και τους κινδύνους που διαγράφονται για τους λαούς του πλανήτη. Θα λέγαμε ότι πρόκειται για πρωτόγνωρες εξελίξεις ακόμα και για τα …άγρια ήθη του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ. Για παράδειγμα, ακόμα και στο πολύ ταραγμένο 1968 η παραίτηση Τζόνσον από την υποψηφιότητα για τις εκλογές του Νοέμβρη έγινε τέλος Μάρτη και κάτω από το βάρος της διαγραφόμενης ήττας των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Τώρα πώς και γιατί τα κέντρα του συστήματος έφτασαν να έχουν υποψήφιο τον Μπάιντεν -με τη δεδομένη βιολογική και διανοητική κατάσταση- ως τον Ιούλιο και το ζήτημα του διαδόχου του να μην είναι ακόμα απολύτως σαφές; Ποιον «πόλεμο χάνουν» οι ΗΠΑ ή πιο σωστά ποιον πόλεμο θέλουν να κάνουν και να κερδίσουν στη σημερινή περίοδο ώστε τα κέντρα εξουσίας να βρίσκονται σε τέτοιους διχασμούς και αντιπαραθέσεις;
Η συνόψιση των απαντήσεων στα ερωτήματα αυτά θεωρούμε ότι βρίσκεται στην εκτίμηση που διατύπωσε η 10η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ), σύμφωνα με την οποία βρισκόμαστε στη φάση προετοιμασίας του Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου και με όσα αυτή η εκτίμηση σημαίνει και εμπεριέχει για τις «ευθύνες» αυτής της προετοιμασίας που επιδιώκει να αναλάβει και να επιβάλλει σε αντιπάλους και συμμάχους ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, η πρώτη και κυρίαρχη δύναμη του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, ο μεγαλύτερος εχθρός των λαών του πλανήτη. Αυτές οι «ευθύνες» είναι που έχουν παράξει μεγάλα προβλήματα, ακόμα και αδιέξοδα εντός των κυρίαρχων κύκλων των ΗΠΑ, που αποτυπώνονται και εκδηλώνονται με δραματικό και βίαιο τρόπο στην προεκλογική περίοδο και συνολικά στο πολιτικό τους σύστημα. Αυτό το ζητούμενο της παγκόσμιας κυριαρχίας/ηγεμονίας που ολοένα και περισσότερο τίθεται με όρους «θερμής σύγκρουσης», με ανοιχτή τη στρατηγική πληγή του άδικου πολέμου στο κέντρο της Ευρώπης, στην Ουκρανία, με την ταυτόχρονη «ανάδυση» της Κίνας με δυνατότητες και φιλοδοξίες παγκόσμιου παίκτη και με ανοιχτά κρίσιμα μέτωπα σε μια σειρά περιοχές, βρίσκεται πίσω από την κατάσταση μέγιστης αταξίας και ρευστοποίησης των πολιτικών δεδομένων στις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, γίνεται φανερό ότι αυτή η πολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ παράγει ερωτηματικά και τροφοδοτεί και ενισχύει τις συνθήκες αστάθειας καταρχήν στις ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι το Παρίσι κρύβεται πίσω από τους Ολυμπιακούς Αγώνες για να αναβάλλει την αντιμετώπιση των μεγάλων περιπλοκών που κατέγραψαν οι πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, ενώ παράλληλα και στο Βερολίνο είναι έκδηλη η αμηχανία και η κατάσταση αναμονής μπροστά στις εξελίξεις αυτές. Το «κενό» αυτό σπεύδει να εκμεταλλευτεί ο ρώσικος ιμπεριαλισμός, με προτάσεις που ζητούν την αναγνώριση των επιτυχιών του στο ουκρανικό πεδίο, αλλά και η Κίνα, που έφτασε στο σημείο να διοργανώσει συνάντηση Παλαιστινιακών οργανώσεων και δυνάμεων και να διεκδικεί -και μέσω αυτής- ρόλο και θέση στις εξελίξεις στη Μ. Ανατολή.
Η πορεία προς τις αμερικάνικες εκλογές της 5ης του Νοέμβρη θα είναι συνεπώς φορτωμένη με εξελίξεις εντός των ΗΠΑ και σε όλο τον πλανήτη. Η «σκλήρυνση» της γραμμής Τραμπ -όπως αυτή εκφράζεται και από την επιλογή του υποψηφίου αντιπροέδρου του- προμηνύει πως η ένταση δεν θα κοπάσει και γι’ αυτό άλλωστε οι «Δημοκρατικοί» σπεύδουν να κατασκευάσουν στο πρόσωπο της Χάρις -που οι ίδιοι απαξίωναν όλο το προηγούμενο διάστημα- μια «αξιόπιστη» απάντηση, αν και δεν υπάρχει ακόμα ομοφωνία για την επιλογή της, όπως δείχνει η στάση Ομπάμα.
Το πρόσημο και η κατεύθυνση των εξελίξεων αυτών είναι αντιδραστικά, φιλοπόλεμα και οπωσδήποτε παράγουν νέα κύματα πολιτικών εξαθλίωσης, καταπίεσης και εκμετάλλευσης των εργατικών και λαϊκών μαζών.
«Ανήκομεν» στη Δύση
Σε αυτή τη γραμμή βρίσκονται οι εξελίξεις στη χώρα μας, με την κάθε μέρα να φορτώνεται όλο και περισσότερο με μεγαλύτερα κύματα ακρίβειας, όπως γίνεται με τις αυξήσεις ρεκόρ στις τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας εν μέσω καύσωνα, που σέρνει τον χορό των ανατιμήσεων σε όλα τα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Αλλά η ληστεία δεν σταματά εκεί, απλώνεται σε όλα τα εργασιακά και κοινωνικά ζητήματα. Όπως στο ζήτημα της ψυχικής υγείας -και συνολικά στο ζήτημα της περίθαλψης του λαού- ή στην απόφαση του υπουργείου Εργασίας να προσθέσει μια απλήρωτη ώρα στον κόσμο της δουλειάς.
Γι’ αυτό ακριβώς επιμένουμε ότι η αναστάτωση που εξελίσσεται εντός των βασικών κομμάτων του συστήματος (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) είναι μια αντιδραστική αναστάτωση. Είναι μια αναστάτωση που όχι μόνο δεν αναζητά «πολιτικές ανακούφισης» για τον λαό, αλλά ακριβώς το αντίθετο: αναζητά την ισχυροποίηση των πολιτικών όρων του συστήματος για να συνεχιστεί και να κλιμακωθεί η αντεργατική-αντιλαϊκή επίθεση.
Εξάλλου, για το ντόπιο πολιτικό προσωπικό και την άρχουσα τάξη της χώρας οι εξελίξεις στις ΗΠΑ το μόνο που δεν παράγουν είναι ερωτήματα αναζήτησης προσανατολισμού και προστάτη. Όπως ήδη δηλώνουν κυβερνητικά στελέχη, «όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των αμερικάνικων εκλογών», θα συνεχίσουμε να υπηρετούμε και να βαθαίνουμε την «εξαιρετική σχέση μας» με τις ΗΠΑ! Δηλαδή ο «πυρετός» και η άνοδος της πολιτικής έντασης στις ΗΠΑ στις δοσμένες συνθήκες οδηγούν το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης σε ακόμα μεγαλύτερη στοίχιση στις απαιτήσεις τους, όπως εξάλλου ήδη δείχνουν οι τελευταίες κυβερνητικές αποφάσεις για Ουκρανία και Παλαιστίνη.
Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς για ένα πολιτικό προσωπικό και σύστημα που γιορτάζει τα «πενήντα χρόνια αποκατάστασης της δημοκρατίας» καμαρώνοντας για το ότι ήταν ο Κίσινγκερ που ανήγγειλε στις 23 Ιούλη του 1974 πως «επίκειται πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα» και πως ήταν το αεροπλάνο του τότε Γάλλου προέδρου Ζισκάρ Ντ’ Εστέν που έφερε τον Καραμανλή στην Ελλάδα για να ηγηθεί αυτής της «αποκατάστασης». Στην πραγματικότητα, δηλαδή, η άρχουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό καμαρώνουν για τη διπλή εξάρτησή τους από ΗΠΑ και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και δημόσια δηλώνουν ότι ήταν ο δικός τους (των ιμπεριαλιστών) συμβιβασμός πάνω στον οποίο θεμελιώθηκε η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία το 1974. Καμαρώνουν …δικαίως, θα λέγαμε, αφού σε αυτόν τον συμβιβασμό και στις πλάτες αυτών των προστατών στηρίζεται η ύπαρξη και η αναπαραγωγή του εξαρτημένου καπιταλισμού στη χώρα μας. Αυτό το σύστημα και στο δοσμένο πλαίσιο του «ανήκομεν στη Δύση» ήρθε για να «αναστυλώσει» ο Καραμανλής και όχι για να «σώσει» τον λαό, όπως θέλει να ισχυρίζεται η αστική πολιτική φιλολογία που διακομματικά παρουσιάζει ως «εθνάρχη» αυτόν που είχε υποχρεωθεί να φύγει «νύχτα» από τη χώρα. Αυτή τη θεμελιώδη παράμετρο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας «καταργεί» η ηγεσία του ΚΚΕ στο όνομα της «καθαρής κομμουνιστικής τοποθέτησης», αλλά στην πραγματικότητα για να είναι μέσα στο πλαίσιο της ολοένα πιο σφιχτής αστικής πολιτικής νομιμότητας.
Όσο για τον λαό και τη νεολαία σήμερα, που αντιμετωπίζουν την καταιγιστική καπιταλιστική επίθεση και βλέπουν τη χώρα να μετατρέπεται σε προπύργιο των αμερικανοΝΑΤΟϊκών πολεμικών βημάτων, γίνεται ολοένα πιο κοινός τόπος πως «δεν θα μας σώσουν» οι αντιδραστικές μεταλλάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, η πληθώρα των υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ και τα παραμύθια περί της «μεγάλης κεντροαριστεράς». Να παλέψουμε να ενισχυθεί η κατεύθυνση του αγώνα, της αντίστασης και της διεκδίκησης, η κατεύθυνση που απαιτεί την οργάνωση του λαού και της νεολαίας στα δικά τους σχήματα πάλης για τα δικά τους δικαιώματα, για τη δική τους προοπτική.
