Ο άγριος ξυλοδαρμός της 14χρονης στη Γλυφάδα από ομάδα 30 συνομηλίκων της καταγράφηκε σε βίντεο που προβλήθηκε παντού. Η περιφρόνηση της ζωής και η σκληρότητα των εφήβων σοκάρουν. Μένει άναυδος όποιος ακούει ή διαβάζει πώς βίασαν δύο νήπια (;) τον πεντάχρονο συμμαθητή τους μέσα στην τουαλέτα νηπιαγωγείου της Αλεξανδρούπολης. Πρόκειται για δυο ακραία περιστατικά ενός σχεδόν καθημερινού φαινομένου ανάμεσα σε ανήλικους μαθητές, μέσα κι έξω από τα σχολεία. Σύμφωνα με τα στοιχεία της αστυνομίας, το πρώτο 8μηνο του 2023 καταγράφηκαν 4.875 περιστατικά βίας από ανήλικους, 383 από αυτούς συνελήφθησαν, ενώ το αντίστοιχο διάστημα του 2024 καταγράφηκαν 7.180 περιστατικά με 666 συλλήψεις.
Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ φουσκώνουν κι άλλο τα νούμερα, προβάλλουν υπερβολικά τις λεπτομέρειες, στιγματίζουν συγκεκριμένα παιδιά και δίνουν την εικόνα πως ρέπει προς την παραβατικότητα η πλειοψηφία των μαθητών. Η πραγματικότητα αντιστρέφεται, αν ληφθεί υπόψη μόνο αυτή η πλευρά. Στο σχολείο αλλά κι έξω από αυτό δεν δίνει τον τόνο η βία των μαθητών αλλά η βία κατά των μαθητών.
Τα περιστατικά βίας είναι βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης, που με τη βοήθεια των ΜΜΕ φέρνει τα πάντα στα μέτρα της και μεταβιβάζει τις ευθύνες της κυρίως στους γονείς. Η αλήθεια είναι πως η οικογένεια παίζει έναν σημαντικό αλλά δευτερεύοντα ρόλο στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Τα αισθήματα ανησυχίας και αγανάκτησης που δημιουργούνται στο λαό μπροστά «στην κατάσταση των παιδιών» πρέπει να καταλήγουν στη συνειδητοποίηση πως αιτία είναι η οργάνωση της κοινωνίας που είναι βίαιη και άδικη. Μέσα σε αυτή την κοινωνία ζουν οι γονείς, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων προσπαθεί να επιβιώσει δουλεύοντας ατέλειωτες ώρες, αλλοτριωμένοι και οι ίδιοι μέσα σε έναν κόσμο που σαπίζει. Με τα ιδανικά του συστήματος, που δικαιολογούν τη δική τους καταπίεση, διαπαιδαγωγούν οι περισσότεροι γονείς τα παιδιά τους.
Ο κόσμος των παιδιών είναι ο κόσμος των μεγάλων. Δεν γίνεται τα παιδιά να έχουν άλλες ηθικές αξίες από αυτές που είναι κυρίαρχες. Είναι διάχυτη η αντίληψη πως για την περιφρούρηση του εαυτού μας και όσων θεωρούμε δικά μας μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάθε μέσο, συμπεριλαμβανομένης και της βίας. «Μου πήρε το μολύβι και τον χτύπησα», «είναι σπασίκλας, γι’ αυτό θα τον δείρουμε», «με πρόσβαλε και θα το μετανιώσει», είναι συνηθισμένα λόγια μαθητών. Τα παιδιά ακούγονται σκληρά γιατί μεταφέρουν αλογόκριτα την κυρίαρχη ιδεολογία. Οι παιδικές συμμορίες αναπαράγουν αυθόρμητα τις αστικές σχέσεις πειθαρχίας και καταπίεσης. Τα παιδιά και οι έφηβοι που υιοθετούν τις μεθόδους βίας του συστήματος δεν το αμφισβητούν αλλά υποτάσσονται σε αυτό. Η βία ανάμεσα στους ανήλικους είναι χρήσιμη για το σύστημα γιατί το δικαιώνουν και το αναπαράγουν.
Στο κλίμα που δημιουργεί η προπαγάνδα περί ατιμωρησίας των δραστών, ασυδοσίας των μαθητών, ανεπάρκειας των εκπαιδευτικών και ανευθυνότητας των γονιών κρύβει η κυβέρνηση το πρόσωπο και τους στόχους της. Από κυνηγός κεφαλών των μαθητών εμφανίζεται ως προστάτης τους για να τιμωρεί όποιον θέλει και να καταστέλλει όποια δράση την ενοχλεί. Φρόντισε, ήδη από πέρσι, να χαρακτηρίσει τις καταλήψεις σχολική βία (bullying), να περάσει κανονισμούς λειτουργίας που εξοντώνουν με τηλεκπαίδευση, αποβολές, διαγραφές και τρομοκρατία τους αγωνιστές μαθητές.
Η αστυνομία μπαινοβγαίνει στα σχολεία σαν να είναι σπίτι της. Οκτακόσιες αποβολές δόθηκαν την πρώτη εβδομάδα λειτουργίας των σχολείων για χρήση κινητού και η αστυνομία συνέλαβε μαθητές που πρωτοστάτησαν σε κινητοποιήσεις ενάντια στις συγχωνεύσεις. Στις 30 Σεπτέμβρη, η κυβέρνηση ανακοίνωσε την αυστηροποίηση των ποινών για τους ανήλικους που βιαιοπραγούν και τους γονείς τους, την επιβολή προστίμων και τη μείωση του ορίου ανηλικότητας για την ποινική ευθύνη, από τα 15 στα 14 χρόνια. Έτσι, θα οδηγούνται στη φυλακή 14χρονα παιδιά. Τα μέτρα κατά της βίας είναι πολύ βίαια.
Στα περιστατικά βίας μεταξύ ανηλίκων υπάρχουν μόνο θύματα. Η τιμωρία δεν βελτίωσε ποτέ κανέναν, αλλά δεν μπορεί το σύστημα να λειτουργήσει παρά μόνο τιμωρητικά. Ο μαθητής που θα παραπονεθεί στο δάσκαλο για συμμαθητή του περιμένει να δει την τιμωρία που θα του δώσει. Όμως, το παιδί που καταστρέφει, κοροϊδεύει, βιάζει, εκβιάζει, που μας κάνει να θυμώνουμε, χρειάζεται βοήθεια. Όπως τόνισε σε συνέντευξή της η εκπρόσωπος της αστυνομίας, τα παιδιά που συλλαμβάνονται «δεν έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα όσων έχουν διαπράξει. Θεωρούν πως κάνουν πλάκα ή πως αμύνονται». Η βοήθεια είναι λογικό να ξεκινάει από την προσωπική στήριξη του παιδιού, αλλά είναι λειψή αν μείνει εκεί. Όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά για τον καθένα, δεν μπορούμε να αναβάλλουμε για αργότερα να σπάσει η κατάσταση που κάνει ανήλικους και ενήλικους να χάνουν την ανθρωπιά τους.
Δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό αν πούμε πως η έλλειψη αντιστάσεων και αγώνων μεταφράζεται σε έλλειψη συλλογικότητας και σε προσωπικά αδιέξοδα. Η απαισιοδοξία της ήττας και της κινηματικής νηνεμίας μπορεί να γίνει εύκολα κυνισμός. Έρμα δεν υπάρχει πουθενά να κρατηθούν ισορροπίες. Έτσι, ένα 5χρονο μπορεί να βλέπει πορνό ταινία και οι έφηβοι να νομίζουν πως τα ραντεβού για ξυλοδαρμό είναι παιχνίδι.
Τα παιδιά σήμερα δεν είναι καλομαθημένα, αλλά πολύ καταπιεσμένα. Οι μαθητές δεν έχουν ελεύθερο χρόνο, ανοιχτό δρόμο και δεν βλέπουν προοπτική. Το σχολείο γίνεται όλο και πιο απαιτητικό, πιο αυστηρό, πιο καταπιεστικό. Δεν έχει στα παιδιά καμιά εμπιστοσύνη. Πρέπει πάντα να προσπαθούν και να είναι υπό παρακολούθηση, τάχα για την πρόοδο και για την ασφάλειά τους. Σε μια κοινωνία που σαπίζει, σε ένα σχολείο που τα βασανίζει, τα παιδιά συσσωρεύουν οργή. Μια μικρή μερίδα μαθητών την εξαντλεί με λάθος τρόπο, σε λάθος κατεύθυνση και στην τυφλή βία. Η πλειοψηφία, προς το παρόν, περιμένει και σιγοβράζει.
Το σύστημα φοβάται την οργή των μαθητών. Ξέρει πως τα παιδιά είναι ικανά να εξεγερθούν, όχι μόνο ενάντια σε ό,τι τα καταπιέζει αλλά ακόμη κι ενάντια σε ό,τι καταπιέζει το λαό. Το άδικο τα εξοργίζει και οι δίκαιοι αγώνες τα ενθουσιάζουν. Είδαμε τους μαθητές στον ξεσηκωμό του λαού στα Τέμπη, βλέπουμε πώς τους συγκινεί ο αγώνας του λαού της Παλαιστίνης.
Ας μην είμαστε απλοί παρατηρητές. Να προσπαθήσουμε να αποκαλύψουμε στα παιδιά τις βαθιές αιτίες της καταπίεσής τους, να τους δείξουμε την πραγματικότητα της κοινωνίας, να δουν πόσοι καταπιέζονται, για να καταλάβουν ότι θύμα είναι πάντα ο λαός και εχθρός το καπιταλιστικό/ιμπεριαλιστικό σύστημα. Οι μαθητές είναι σαν μελίσσι που επιτίθεται σύσσωμο στον εχθρό. Όταν ακούσουμε το βουητό του, θα δούμε πως το σύστημα το τρέφει κάθε είδους βία και το φοβίζει μόνο η επαναστατική.
