Ραγδαίες, πυκνές και πολύ επικίνδυνες είναι οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Αυτό το έκτρωμα, το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ, που έχουν φυτέψει οι Αμερικάνοι στην περιοχή, ξεπερνά κάθε μέρα που περνά, κάθε πιθανό όριο, στην προβοκάτσια, στις εμπρηστικές κινήσεις, στην τρομοκράτηση γειτονικών χωρών και στις μαζικές δολοφονίες πολιτών.
Η σφαγή στη μαρτυρική Παλαιστίνη συνεχίζεται ακατάπαυστα
Οι δολοφόνοι σιωνιστές συνεχίζουν χωρίς σταματημό, με την παχυλή οικονομική, στρατιωτική και πολιτική στήριξη των ΗΠΑ, τη γενοκτονία των Παλαιστίνιων στη Λωρίδα της Γάζας, με τους νεκρούς να φτάνουν στις 42.000 και τους τραυματίες να ξεπερνούν τις 90.000, χωρίς κανείς να μπορεί να υπολογίσει τους δεκάδες χιλιάδες αμάχους που είναι θαμμένοι στα ερείπια που άφησαν οι ναζιστικού τύπου σαρωτικοί βομβαρδισμοί των πόλεων της Λωρίδας της Γάζας. Παράλληλα, στρατός και ορδές αφιονισμένων παραστρατιωτικών ομάδων ακροδεξιών εποίκων, κλιμακώνουν την πολιτική των δολοφονιών, των εκτοπίσεων, του γκρεμίσματος σπιτιών και ολόκληρων τετραγώνων στη Δυτική Όχθη, επιταχύνοντας τους εποικισμούς. Το στρατοκρατικό καθεστώς του φασιστικού Ισραήλ βουτάει μαζικά τα χέρια του στο αίμα των Παλαιστινίων, η φασιστική ηγεσία ερωτοτροπεί με πολιτικές «τελικής λύσης», που όμως ο ηρωικός λαός της Παλαιστίνης δεν θα αφήσει με την πάλη του να συμβούν. Για όποιον εξακολουθεί να βλέπει καθαρά, πέρα από τους περιορισμούς που επιβάλλουν αυτοί οι συσχετισμοί, ένας τέτοιος σχηματισμός είναι καταδικασμένος να πνιγεί μέσα στα ποτάμια αίματος που έχει παράξει.
Στο στόχαστρο ο Λίβανος, στο φόντο το Ιράν και στο βάθος Ρωσία-Κίνα
Από την άνοιξη ακόμα, το φασιστικό Ισραήλ, αυτό το «δημοκρατικό διαμάντι της πολιτισμένης Δύσης», επιδίδεται και στον Λίβανο στο προσφιλές «σπορ», χαρακτηριστικό στοιχείο της αποικιοκρατικής του νοοτροπίας και των φασιστικών χαρακτηριστικών με τα οποία χτίστηκε, των στοχευμένων δολοφονιών στελεχών και διοικητών πεδίου της Χεζμπολάχ.
Ωστόσο, τις τελευταίες εβδομάδες, τα χτυπήματα των ισραηλινού στρατού και των μυστικών του υπηρεσιών (της διαβόητης Μοσάντ) και οι στοχευμένες δολοφονίες λάμβαναν χώρα με ρυθμό και κλίμακα που υποδήλωναν την είσοδο σε μια νέα φάση της σύγκρουσης με τη Χεζμπολάχ. Τέτοιου χαρακτήρα ήταν οι διαδοχικές επιχειρήσεις στις 17 και 18 Σεπτεμβρίου, κατά τις οποίες είχαμε την έκρηξη μετά από παγίδευση των βομβητών και των γουόκι-τόκι μελών της Χεζμπολάχ. Στους τουλάχιστον 30 νεκρούς και στους χιλιάδες τραυματίες πρέπει να προστεθούν η σχετική αποδιοργάνωση και τα σοβαρά τραύματα στη διοικητική δομή της Χεζμπολάχ. Για να ακολουθήσει ένα μπαράζ 2.000 αεροπορικών επιδρομών της σιωνιστικής αεροπορίας, που άφησαν πίσω τους πάνω από 700 νεκρούς και ισοπεδωμένα σπίτια και ολόκληρα πυκνοκατοικημένα οικοδομικά τετράγωνα. Περίπου 70 χιλιάδες κάτοικοι του Νότιου Λιβάνου εκτοπίστηκαν και πάνω από 110.000 αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Παράλληλα, νεοναζί σιωνιστής υπουργός εκτόξευε προς τους κατοίκους του Λιβάνου απειλές πως «θα σας κάνουμε Γάζα». Οι αεροπορικές επιδρομές των σιωνιστών στόχευαν επίσης στρατιωτικές βάσεις της Χεζμπολάχ, υποδομές διοίκησης και ελέγχου, διαδρόμους προσγείωσης και αποθήκες όπλων σε όλο τον νότιο Λίβανο.
Ήταν φανερό πως ο Νετανιάχου και ολόκληρη η φασιστική συμμορία που ηγείται του σιωνιστικού μορφώματος, είχε αποθρασυνθεί. Θεώρησε ότι στη Λωρίδα της Γάζας έχει επιφέρει τέτοια χτυπήματα στην επιχειρησιακή ικανότητα της παλαιστινιακής αντίστασης, που να της δίνουν τη δυνατότητα να ανοίξει αυτό που ονόμαζε «βόρειο μέτωπο». Σ΄ αυτό το επίπεδο προσμετρούσε και το αντίκτυπο στις τάξεις της Χαμάς και ευρύτερα της παλαιστινιακής αντίστασης, από τη δολοφονία του αρχηγού της Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγιε. Γι’ αυτό και απέρριψε με σχετική άνεση την πρόταση για κατάπαυση του πυρός για 21 ημέρες που κατέθεσαν με αμερικανική πρωτοβουλία οι ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Γαλλία, η Ιταλία, η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Ιαπωνία, η Αυστραλία, το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα!
Έτσι κι αλλιώς, η σιωνιστική ηγεσία γνωρίζει καλά πως οι ΗΠΑ δεν θα διακινδυνέψουν ποτέ την ολόπλευρη στήριξη στο προκεχωρημένο φυλάκιό τους στη Μέση Ανατολή, παρά τις όποιες αντιρρήσεις στους σε τακτικά ζητήματα. Για του λόγου το αληθές, την Παρασκευή 27/9, και ενώ ο Νετανιάχου είχε φτάσει στην Ουάσιγκτον, το υπουργείο Άμυνας του Ισραήλ ανακοίνωσε ότι «εξασφάλισε πακέτο βοήθειας ύψους 8,7 δισ. δολ. από τις ΗΠΑ, για να στηρίξει τις τρέχουσες στρατιωτικές εκστρατείες του».
Έτσι το Ισραήλ προχώρησε στη δολοφονία του ηγέτη της Χεζμπολάχ και άλλων -τουλάχιστον δέκα- ανώτατων στρατιωτικών και πολιτικών αξιωματούχων της λιβανέζικης οργάνωσης, μέσα από ένα οργανωμένο από καιρό σχέδιο και με τη χρησιμοποίηση 80 (!) αμερικάνικων βομβών ικανών να διαλύσουν καλά προστατευμένες υπόγειες εγκαταστάσεις. Καθόλου τυχαία, το χτύπημα έγινε μετά από μια εμπρηστική ομιλία του Νετανιάχου στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, από το βήμα της οποίας, και με τις πλάτες των ΗΠΑ, απειλούσε όλες τις γειτονικές στο σιωνιστικό μόρφωμα, χώρες. Το χτύπημα αυτό, που αποκεφάλιζε τη Χεζμπολάχ, επέτεινε την καχυποψία που είχε εδραιωθεί στις τάξεις της Χεζμπολάχ από τις εκρήξεις με τους βομβητές, για το μέγεθος της διείσδυσης των μυστικών ισραηλινών υπηρεσιών στη λιβανέζικη οργάνωση.
Καθώς οι μέρες κυλούσαν, η ηγεσία των σιωνιστών έβλεπε -και σωστά- πως η ιρανική ηγεσία έδειχνε με όλους τους τρόπους ότι δεν θέλει να βρεθεί σε σύγκρουση με το Ισραήλ, παρά τα απανωτά χτυπήματα στο κύρος της και όχι μόνο σε αυτό. Θεώρησε πως αυτή είναι η σωστή στιγμή ώστε να εισβάλλει στον Λίβανο. Ο διακηρυγμένος στόχος ήταν η δημιουργία μιας «αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης» στον Νότιο Λίβανο, δηλαδή η κατοχή μέρους του Λιβάνου, ώστε «να επιστρέψουν οι κάτοικοι του Βορείου Ισραήλ» στα σπίτια τους. Πολλοί αναλυτές θεωρούν βέβαια πως δεν υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ του (πολιτικού) στόχου και του (στρατιωτικού) μέσου, υπονοώντας ότι το Ισραήλ θα αναγκάζονταν να «πάει πιο βαθιά», ενώ άλλοι του χρεώνουν έλλειψη στρατηγικού σχεδίου. Ωστόσο, πίσω από την επιλογή αυτή, υπάρχει ένας προφανής και κατά καιρούς ομολογημένος στόχος του Ισραήλ και φυσικά των ΗΠΑ που βρίσκονται από πίσω του: μέσω της επίθεσης όχι μόνο να περιορίσουν έως και να συντρίψουν, εάν είναι δυνατόν, τον πιο ισχυρό -μη κρατικό- βραχίονα του «άξονα της αντίστασης» που έχει το Ιράν συστήσει στην περιοχή, αλλά να κλιμακώσουν την πίεση που ασκούν στο ίδιο το Ιράν και να δημιουργήσουν όρους στην κατεύθυνση αναπροσανατολισμού του. Άλλωστε το τελευταίο διάστημα υπήρξαν μια σειρά γεγονότα που πιστοποιούν αυτόν τον στόχο. Αυτά ήταν τα δεδομένα που μάλλον μέτρησε η ιρανική ηγεσία και έκανε την απάντησή της μονόδρομο.
Πριν ωστόσο αναφερθούμε στην απάντηση του Ιράν, η εισβολή στον Λίβανο δεν εξελίσσεται καλά για το κράτος-δολοφόνο. Ήδη τα πρώτα φέρετρα σιωνιστών στρατιωτών γυρίζουν πίσω στο Ισραήλ, αναδεικνύοντας αυτό που πολλά ΜΜΕ, ακόμα και δυτικά, είχαν επισημάνει τις προηγούμενες μέρες. Ότι η Χεζμπολάχ, παρά τα χτυπήματα που έχει δεχθεί σε όλα τα επίπεδα (ηγεσία, διοικητική δομή, εξοπλισμό) παραμένει αξιόμαχη με δεκάδες χιλιάδες άντρες, όπλα και δίκτυο σηράγγων. Εξάλλου, οι μαχητές της θα πολεμούν για να υπερασπιστούν τα σπίτια τους, μιας και ο σιιτικός νότος του Λιβάνου είναι η βασική πηγή τροφοδοσίας της Χεζμπολάχ, ενώ είναι αδιαμφισβήτητη η εμπειρία της από την εισβολή του 2006, που ανάγκασε τον σιωνιστικό στρατό σε ταπεινωτική υποχώρηση. Πολύ περισσότερο, και αυτό υπογραμμίζεται από πολλές πλευρές, η ηγεσία της Χεζμπολάχ, επειδή σε αυτή τη φάση διακινδυνεύει συνολικά τον ρόλο και τη θέση της στα πολιτικά πράγματα του Λιβάνου, θα αντιμετωπίσει με κάθε μέσο και τρόπο τον εισβολέα.
Η ιρανική πυραυλική επίθεση
Η πυραυλική επίθεση του Ιράν, αν και σαφώς διαφορετική από αυτή του Απριλίου, κινήθηκε σε ορισμένα πλαίσια, παρά τις εντυπώσεις που προσπαθεί να δημιουργήσει η σιωνιστική ηγεσία. Φυσικά, από τις αναφορές χτυπήθηκαν στόχοι, αποκλειστικά όμως στρατιωτικοί, κυρίως βάσεις, αεροπορικές και τεθωρακισμένων και ίσως υπήρξε καταστροφή τόσο F-35 όσο και τανκς, αλλά μέχρις εκεί. Επίσης, η ιρανική ηγεσία οριοθέτησε την πυραυλική επίθεση, ως απάντηση στις δολοφονίες του Χανίγιε στην Τεχεράνη, του Νασράλα και του αναπληρωτή αρχηγού των Φρουρών της Επανάστασης στη Βηρυτό, Αμπάς Νιλφορουσάν, προειδοποιώντας το Τελ Αβίβ, πως «αν μας χτυπήσετε» ξανά, τότε «θα πλήξουμε όλες τις υποδομές σας».
Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να κάνουμε ορισμένες πρώτες επισημάνσεις για την επιλογή του Ιράν. Είναι φανερή η διάσταση ανάμεσα στον νεοεκλεγμένο πρόεδρο Μασούντ Πεζεσκιάν -που εξελέγη πρόεδρος μετά από εκείνη την τουλάχιστον περίεργη υπόθεση με την πτώση του ελικόπτερου τον περασμένο Μάιο κατά την οποία σκοτώθηκε ο τότε πρόεδρος Εμπραχίμ Ραΐσι- και τον «Ανώτατο Ηγέτη του Ιράν», Αλί Χαμεινί, που ιεραρχικά βρίσκεται πάνω από τον πρόεδρο του Ιράν. Δεν είναι τυχαίο ότι λίγες μέρες μετά την κατευναστική -άλλοι την χαρακτήρισαν έως και φιλοδυτική- ομιλία του Πεζεσκιάν στον ΟΗΕ, ο Αλί Χαμεϊνί έδωσε την εντολή για την έναρξη της επίθεσης, παρακάμπτοντας τον πρόεδρο. Η άρχουσα τάξη του Ιράν και η πολιτική και θρησκευτική ηγεσία στο σύνολό της δεν ήθελε την εμπλοκή. Ωστόσο, τουλάχιστον η πλευρά που εκπροσωπεί ο Χαμεϊνί και είναι κυρίαρχη και ελέγχει στρατό και βασικούς μηχανισμούς στο κράτος, διαπίστωνε μέρα με τη μέρα πως δέχονταν χτυπήματα κάτω από τη μέση, ενώ στο εσωτερικό άνοιγαν και ζητήματα αποσταθεροποίησης. Η προκλητική απεύθυνση του Νετανιάχου προς τον «αδελφό περσικό λαό» και η «προφητεία» πως «η ανατροπή της τυραννίας στο Ιράν είναι πιο κοντά από ότι πιστεύετε», πιθανά να πολλαπλασίασαν τις ανησυχίες στο καθεστώς. Εξίσου σημαντικό, όμως, ήταν το γεγονός ότι τα χτυπήματα στη Χεζμπολάχ και η εισβολή στον Λίβανο υπέσκαπταν σοβαρά την ηγετική του παρουσία στον λεγόμενο «άξονα της αντίστασης» και έβαζαν σε πλήρη αμφισβήτηση την επιρροή του Ιράν στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Ουσιαστικά, όπως προαναφέραμε, δεν άφηναν άλλο δρόμο στην ιρανική ηγεσία από το να απαντήσει στο Ισραήλ.
Το Ισραήλ, που για μια ακόμη φορά στηρίχθηκε από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία για την αντιμετώπιση της ιρανικής πυραυλικής επίθεσης, αλλά και ειδοποιήθηκε έγκαιρα από το εγκατεστημένο στην Τουρκία, ΝΑΤΟϊκό ραντάρ, ήδη απειλεί με αντίποινα. Το πιο σοβαρό νέο στοιχείο αποτελεί η αλλαγή τοποθέτησης των ΗΠΑ σε σχέση με την ιρανική επίθεση του περασμένου Απριλίου, στην οποία καλούσε το Ισραήλ σε αυτοσυγκράτηση. Το ότι οι ΗΠΑ ανακοινώνουν ότι ετοιμάζουν την απάντηση μαζί με το Ισραήλ έχει βέβαια και μια δεύτερη και ισχυρή ανάγνωση: την προσπάθεια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού να οριοθετήσει την απάντηση του Ισραήλ, βγάζοντας έξω από το κάδρο της επίθεσης την πυρηνική υποδομή του Ιράν. Οι επόμενες μέρες θα είναι κρίσιμες από όλες τις απόψεις, μιας και φανερά οδηγούμαστε σε μια κλιμάκωση με απρόβλεπτες διαδρομές και συνέπειες για τους λαούς της περιοχής. Πολύ περισσότερο αν συνυπολογίσουμε ότι η Ρωσία αλλά και η Κίνα έχουν αναπτύξει στρατηγικού χαρακτήρα σχέσεις με το Ιράν και δεν είναι καθόλου προφανές ότι δεν θα παρέμβουν ό,τι και αν γίνει. Άλλωστε, με έναν τρόπο, αν επαληθευτούν τελικά οι ειδήσεις του καλοκαιριού, σύμφωνα με τις οποίες το Ιράν έχει προμηθευτεί S-400 για την αντιπυραυλική του άμυνα, η Ρωσία ήδη παρεμβαίνει στην όλη εξέλιξη.
