Σε κοινή ημερομηνία κατέληξαν αυτή τη φορά οι τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις της χώρας για 24ωρη απεργία, διατηρώντας τον βασικό σχεδιασμό και προσανατολισμό τους. Η ΓΣΕΕ, στη βάση της απόφασης απ’ τον Σεπτέμβρη για απεργία τον Νοέμβρη, ανακοίνωσε τις 20/11 παρότι η ΑΔΕΔΥ είχε δημοσιεύσει τις 13/11. Η ΑΔΕΔΥ τροποποίησε τη δική της απόφαση, αποφεύγοντας το σκηνικό της περασμένης άνοιξης, όπου οι εργατοπατέρες ολοφάνερα διαγκωνίζονταν στην απεργοσπασία, αρνούμενοι να καταλήξουν σε κοινή ημερομηνία. Η τωρινή διαφοροποίηση δεν υποδεικνύει κάποια τροποποίηση στην υποταγμένη τους στάση και αντίληψη, αλλά υπηρετεί τον σταθερό στόχο ν’ αναγνωριστεί ο ρόλος τους απ’ το σύστημα, ως αντάλλαγμα στις υπηρεσίες που του προσφέρουν καλλιεργώντας την ηττοπάθεια και την αποσυγκρότηση στους εργαζόμενους.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν μπορούν να παραβλέψουν την τεράστια πίεση που νιώθει ο εργαζόμενος λαός απ’ την επίθεση σε κάθε του δικαίωμα και με όλες τις μορφές. Το τσάκισμα των μισθών, η ακρίβεια στα πάντα για πάνω από δυο χρόνια, η καθημερινή εξουθένωση, η τραγική κατάσταση στην περίθαλψη, στην εκπαίδευση, στις συντάξεις, σε οτιδήποτε αποτέλεσε κατάκτηση του εργατικού κινήματος και υπενθύμιζε τα βασικά δικαιώματα όλου του λαού, βυθίζουν τον κόσμο της δουλειάς στην εξαθλίωση. Και δεν πιάνουμε την ανησυχία που προκαλεί πλατιά η εκτόξευση των πολεμικών κινδύνων και της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης. Παράγουν όμως και μεγάλη αγανάκτηση, αναδεικνύοντας με διάφορες αφορμές ότι ο λαός δεν έχει «ξεχάσει» τον δρόμο του συλλογικού αγώνα. Πρώτο το σύστημα αναγνωρίζει αυτό το δεδομένο και το αντιμετωπίζει με φασιστικοποίηση, καταστολή και διώξεις, αξιοποιώντας το νομικό οπλοστάσιο και τους μηχανισμούς καταστολής, που συστηματικά ενισχύει εδώ και χρόνια.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες επίσης αναγνωρίζουν τη δυνατότητα των εργαζομένων να θέσουν σοβαρό πολιτικό πρόβλημα στην κυβέρνηση και το κεφάλαιο με τους μαζικούς τους αγώνες. Γι’ αυτό, αν και αναδεικνύουν ενόψει της γενικής απεργίας πραγματικά προβλήματα, το κάνουν με λογική και τακτική που υπονομεύει τον αγώνα για την αντιμετώπισή τους. Η ΑΔΕΔΥ βάζει στο επίκεντρο τους μισθούς, η ΓΣΕΕ την ακρίβεια και το εργατικό εισόδημα.
Κι οι δύο θέτουν το ζήτημα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, με τέτοιο τρόπο όμως που ν’ αντιστοιχεί στις ανάγκες τις δικές τους και του συστήματος, όχι των εργαζομένων. Καθώς στο ζήτημα θα επανέρθουμε αναλυτικά σε επόμενο φύλλο, εδώ θα αρκεστούμε σε μερικά σημεία. Για το μεν δημόσιο, η σύνδεση των αυξήσεων στους μισθούς με το ζήτημα των ΣΣΕ (με παύλα [-] στην αφίσα της ΑΔΕΔΥ) δηλώνει άρνηση ουσιαστικής διεκδίκησης πραγματικών αυξήσεων, χρησιμοποιώντας τις ΣΣΕ ως διαφυγή. Αυτό δηλώνει κι η τοποθέτηση του αιτήματος επαναφοράς του 13ου και 14ου μισθού (που σημαίνει αύξηση 14%) με μικρά γράμματα, δίπλα στο «ξεπάγωμα της διετίας 2016-17» (ανέβασμα κατά ένα μισθολογικό κλιμάκιο για τους υπαλλήλους ΠΕ και ΤΕ που δουλεύουν από πριν το 2014) και την «κατάργηση της εισφοράς για την ανεργία» (ύψους 2%). Για τον δε ιδιωτικό τομέα, η «επαναρρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και του Συλλογικού Εργατικού Δικαίου» που αναφέρει η ΓΣΕΕ καθόλου δεν διασφαλίζει συλλογικές συμβάσεις που πραγματικά αυξάνουν τους μισθούς και διευρύνουν τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Δηλώνει την επιθυμία της ΓΣΕΕ να επανέλθει πρώτα απ’ όλα η υπογραφή της στον κατώτατο μισθό και συνολικά στη συνδιαχείριση, με ενδεικτική την πρότασή της να χρησιμοποιηθεί «το αποθεματικό του 1,5 δις απ’ την πρώην Εργατική Εστία» σαν απάντηση στην ακρίβεια της στέγασης.
Οι εργατοπατέρες επιδιώκουν μια γενική απεργία περιορισμένη στη δική τους λογική υποταγής, συνδιαλλαγής και ανάθεσης. Τη βάζουν δυο μήνες αργότερα με σκοπό να την υπονομεύσουν, να «παγώσουν» τους εργατικούς αγώνες, να επιβάλουν ότι «απεργίες κάνουν μόνο τα τριτοβάθμια». Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να τους κάνουμε τη χάρη. Πρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε τη γενική απεργία ως αυτό που είναι: μια μάχη δική μας, όχι «δική τους». Μια κεντρική πολιτική μάχη, που πρέπει να δώσουν οι εργαζόμενοι σε κάθε κλάδο και κάθε χώρο δουλειάς. Το διάστημα μέχρι τότε πρέπει ν’ αξιοποιηθεί για τη συγκρότηση όρων μαζικής συμμετοχής στην απεργία και στις συγκεντρώσεις. Αυτό σημαίνει όχι «αναμονή» και «υποστολή των αγώνων», αλλά το ακριβώς αντίθετο: την απαίτηση να ενεργοποιηθεί κάθε σωματείο, να γίνουν μαζικές γενικές συνελεύσεις και ν’ αναπτυχθούν παντού οι αγώνες που χρειάζονται για τα ιδιαίτερα ζητήματα που καίνε και κινητοποιούν κάθε κλάδο. Σε μια τέτοια κίνηση η γενική απεργία θα μπορέσει πραγματικά ν’ αποτελέσει κεντρικό πολιτικό γεγονός, ευκαιρία για μαζικό αγώνα ενάντια στην αντεργατική κι αντιλαϊκή πολιτική.
