Τα 50 χρόνια της γιόρτασε η ΝΔ με ένα “λιτό” street party στην ιστορική της έδρα, στη Ρηγίλλης. Οι ηχηρές απουσίες Καραμανλή και Σαμαρά, ωστόσο, ήταν αυτές που σχολιάστηκαν, παρά την “κίνηση καλής θέλησης” του Μητσοτάκη να τους προσκαλέσει αυτοπροσώπως. Δεν αποδέχθηκαν την πρόσκληση! Μπορεί ο νυν αρχηγός της ΝΔ να καυχιέται ότι “έκανε το καθήκον του”, αλλά η επιλογή των δύο πρώην πρωθυπουργών κάθε άλλο παρά έστειλε μήνυμα “ενότητας και συνοχής”, όπως ισχυρίζεται η σημερινή της ηγεσία. Μάλιστα, στη γνωστή συνέντευξη σε μεγαλοδημοσιογράφο, ο πρωθυπουργός σπεύδει να “ερμηνεύσει” αναδρομικά τον ιδρυτή της ΝΔ Κωνσταντίνο Καραμανλή με έναν “ευέλικτο” τρόπο (είναι και της μόδας, γενικά) που περιλαμβάνει πολιτικές από την πολύ άκρα δεξιά ώς το “προοδευτικό” κέντρο και την Αριστερά, τρομάρα του. Είναι τέτοια και τόση η… “ευρυχωρία” της ΝΔ που, εφαρμόζοντας στην πράξη μια (ακρο)δεξιά πολιτική ενάντια στο λαό, έχει οδηγήσει τον Μητσοτάκη να ισχυρίζεται ότι “έχουν ξεπεραστεί στερεότυπα του παρελθόντος”, όπως αυτό της Δεξιάς, του Κέντρου και της Αριστεράς! Υπό μία έννοια, μπορεί να το πει κάποιος κι έτσι, αφού η δεξιά πολιτική στις μέρες μας έχει πλουραλισμό αυτοπροσδιοριζόμενων ψευδεπίγραφων πολιτικών εκδοχών!
Οφείλουμε, παρ’ όλα αυτά, να αναγνωρίσουμε μια ενοποιητική βάση όλων όσοι συστεγάζονται στο κόμμα της Πειραιώς. Αυτή δεν είναι άλλη από την κοινή τους έχθρα απέναντι στην εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία! Στο επίπεδο της ζωής τους, στην προοπτική της ύπαρξής τους, στις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους. Κι ας είναι ηλίου φαεινότερο ότι τμήματα της ΝΔ ανταγωνίζονται για τη διανομή της λείας από την εκμετάλλευση, την καταπίεση των λαϊκών στρωμάτων και την εξάρτηση της χώρας. Κι ας κραυγάζει η, στο βάθος της, ανταγωνιστική κίνηση μεταξύ αμερικανικής και ευρωπαϊκής “σωστής” πλευράς της Ιστορίας. Έχουν κι αυτοί τα “άγχη” τους, στενά συνδεδεμένα, βέβαια, με τα ανάλογα συμφέροντα.
Τα 50ά γενέθλια του κυβερνώντος κόμματος, επομένως, δεν θα μπορούσαν να γιορταστούν… εν κενώ. Η ΝΔ δεν βρίσκεται σε “γυάλα”, όταν έχει πάρει φωτιά - κυριολεκτικά και μεταφορικά - η διεθνής κατάσταση, με τις ευθείες αντανακλάσεις της στο ελλαδικό πολιτικό σύστημα. Τα τεκταινόμενα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, ο φασιστικός συρφετός που αναπτύσσεται στα δεξιά της ΝΔ είναι μερικά μόνο χαρακτηριστικά απτά δείγματα της κούφιας “ανάπτυξης κι ευημερίας” που δήθεν χαρακτηρίζει τη σημερινή ελληνική εκδοχή του αστισμού. Ακόμη πιο απτές είναι, χωρίς αμφιβολία, οι συνέπειες της άγριας επίθεσης του συστήματος και της κυβέρνησής του στη ζωή και στην τσέπη του λαού!
Πιο σοβαρό υπαρξιακά είναι το ζήτημα που, επί της ουσίας, υπογραμμίζουν με τις πρόσφατες κινήσεις τους οι - αρκετοί πλέον - υποβάλλοντες κοινοβουλευτικές ερωτήσεις σε υπουργούς βουλευτές της ΝΔ. Με τις “απαιτούμενες εξηγήσεις” που ζητούν, θέτουν το ζήτημα της απόστασης που εμφανώς χωρίζει πλέον το κυβερνητικό έργο από τα “παραδοσιακά στρώματα που ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις”. Ή, για να το θέσουμε αλλιώς, διαπιστώνουν τον κίνδυνο να πάθει η ΝΔ ό,τι έπαθε ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ! Οι ερωτήσεις προς την κυβέρνησή τους για τα κόκκινα δάνεια και τα φάρμακα των χαμηλοσυνταξιούχων αλλά και το “στρίμωγμα” Θεοδωρικάκου για την ακρίβεια (τους έπιασε ο πόνος!) απηχούν αγωνίες για φανερή αποστροφή και αποστοίχιση αυτών των κοινωνικών κατηγοριών και από τη ΝΔ.
Ούτως ή άλλως, “λαϊκή δεξιά” ούτε υπήρξε ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει. Πρόκειται για ένα αντιδραστικό ιδεολογικό κατασκεύασμα με στόχο τον αποπροσανατολισμό των ανθρώπων του λαού. Η διάρρηξη της κοινωνικής συμμαχίας μεταξύ του μεγάλου κεφαλαίου και των μικρομεσαίων στρωμάτων μετρά ήδη επισήμως πάνω από δέκα χρόνια και αναμένεται να βαθύνει για αντικειμενικούς λόγους καπιταλιστικών συμφερόντων. Μάταιος, επομένως, κόπος για τους νεοδημοκράτες βουλευτές, σε όποια τάση (γράψαμε την… απαγορευμένη λέξη) κι αν ανήκουν.
Πιο ειδικά, θα μπορούσαμε να δούμε δύο πλευρές στις κινήσεις αυτές. Η μία αφορά τη “διευθέτηση” που επιδιώκουν οι ΗΠΑ στο Αιγαίο πέλαγος και την ανατολική Μεσόγειο. Έναν “διακανονισμό” απολύτως συμβατό με τα σύγχρονα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά τους προτάγματα. Μια “λύση” που θα “παγώνει” τις αγεφύρωτες αντιθέσεις των αρχουσών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας, ευθυγραμμίζοντάς τες πλήρως στο άρμα τους. Εκεί, το πιθανότερο είναι να υπάρξουν “αμοιβαία επώδυνοι συμβιβασμοί” που (και) εντός της Νέας Δημοκρατίας είναι σίγουρο ότι δεν θα γίνουν αποδεκτοί. Αυτές τις υποθήκες, άλλωστε, θέτουν οι Βουκεφάλες τύπου Σαμαρά με την εθνικιστική ρητορική τους.
Η άλλη αφορά τη μοιρασιά του επονομαζόμενου Ταμείου Ανάκαμψης που, όπως πάντα, έχει κερδισμένους και χαμένους, με τους τελευταίους να διαμαρτύρονται για τον τρόπο κατανομής του και, ασφαλώς, με μια πλευρά της αντίδρασής τους να εκφράζει τουλάχιστον δυσπιστία απέναντι στα επιτελεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού αυτά τα τελευταία καθορίζουν ποιοι τομείς και πόσο θα πριμοδοτηθούν - και κυρίως με ποιους όρους - έναντι άλλων που θα συρρικνωθούν. Το μεγαλύτερο ανέκδοτο σε όλα αυτά είναι, προφανώς, ότι δήθεν η ελληνική οικονομία θα γίνει … “αυτάρκης” και θα “συγκλίνει”! Τα λεφτά είναι πολλά, πάντως, και δικαιολογούν και πιο αναβαθμισμένα “επεισόδια” σε μια πορεία.
Είναι φανερό ότι το κοινωνικό-οικονομικό ακροατήριο που θέλει να εκφράσει και συσπείρωσε η ΝΔ στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις δέχεται (υπόκωφους για την ώρα) κλυδωνισμούς που σίγουρα δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμοι για το κυβερνών κόμμα. Εξ ου και η, ακόμη και στα γιορτινά “στρογγυλά” γενέθλια, ευθεία αμφισβήτηση της ηγεσίας Μητσοτάκη. Μπορεί ο ίδιος να καμαρώνει ότι ηγείται σήμερα της “πιο συμπαγούς παράταξης” στη χώρα, αυτό το “πιο”, ωστόσο, κρύβει πολλά.
Η οριοθέτηση αφορά τα “κοιλοπονήματα” δημιουργίας (;) του δεύτερου αστικού πυλώνα, δεν απέχει καθόλου, όμως, από τη “μετάδοση της νόσου” στην ίδια τη ΝΔ, που την καθιστά ένα “κουτσό άλογο”. Με μια έννοια, έχει τη στήριξη των εντός κι εκτός της χώρας κέντρων του συστήματος ως μια λύση, ας πούμε, ανάγκης, ελλείψει ενός αστικού πολιτικού φορέα που “επελαύνει”. Η επιταχυνόμενη φθορά της εξαιτίας της βαθιά αντιλαϊκής κι αντεργατικής της πολιτικής - κι όχι μόνο λόγω της υπερπενταετούς κυβερνητικής της θητείας - είναι σίγουρο ότι θα επιτείνει τα κρισιακά φαινόμενα τόσο στο εσωτερικό της όσο και στον περίγυρό της.
Σαμαράς και Καραμανλής φρόντισαν να κάνουν νέα κοινή εμφάνιση στο Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών, έχοντας μάλιστα δίπλα τους και σε καλό κλίμα τον… Νίκο Παππά του ΣΥΡΙΖΑ! Τα κατευθυνόμενα τρολαρίσματα από το Μαξίμου έδωσαν και πήραν. Γιατί, όμως, ενοχλήθηκε τόσο το επιτελείο Μητσοτάκη, αφού η διάκριση μεταξύ Δεξιάς, Αριστεράς και Κέντρου είναι … “παρωχημένη”; Οι ευχές ενότητας και συνοχής, συνεπώς, στα 50χρονα γενέθλια του μεγαλοαστικού κόμματος της ΝΔ με βεβαιότητα δεν έχουν απλά και μόνο επετειακό χαρακτήρα!
