Έχει γίνει φανερό ότι το θέμα των διώξεων είναι κεντρικό ζήτημα σύγκρουσης με την πολιτική του συστήματος. Η κλιμάκωσή της με τη μεθόδευση των πρώτων συνδικαλιστικών απολύσεων των αγωνιστών εκπαιδευτικών, αλλά και με το νέο κύμα παραπομπής σε πειθαρχικό νεοδιόριστων εκπαιδευτικών που συμμετέχουν στην Απεργία-Αποχή από την ατομική αξιολόγηση που έχουν προκηρύξει τα σωματεία, επιβεβαιώνει ολόπλευρα την παραπάνω εκτίμηση.
Είναι επίσης δεδομένο ότι όλη η κίνηση ανάδειξης του ζητήματος (Ανοικτή Συνέλευση Αγώνα, πανελλαδική καμπάνια υπογραφών, κινηματικές πρωτοβουλίες κτλ), έχει δημιουργήσει πιέσεις στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, τόσο στον κυβερνητικό (ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΚ, ΠΕΚ) όσο και στον υποταγμένο ρεφορμιστικό (ΠΑΜΕ) συνδικαλισμό. Βέβαια, δεν έχουν δημιουργηθεί σε τέτοιο βαθμό πιέσεις έτσι ώστε να μην κάνουν τους χειρισμούς τους, είτε αυτό είναι η υπονόμευση των κινητοποιήσεων, είτε η αναφορά των διώξεων-απολύσεων, μέσα σε έναν ωκεανό αιτημάτων που χάνονται.
Για αυτό είναι κρίσιμο να σκιαγραφηθούν τα επόμενα βήματα που πρέπει να γίνουν. Άλλωστε, η υπόθεση των απολύσεων και των διώξεων δεν τελειώνει στις 23/10 (ημέρα ΑΚΡΟΑΣΗΣ, με το ερώτημα της αργίας των 2 αγωνιστών εκπαιδευτικών). Αντίθετα είναι μια κεντρική αντιπαράθεση, που θα έχει βάθος χρόνου.
Σε αυτή είναι κρίσιμη η εμπλοκή κόσμου στο να γίνει υποκείμενο στην υπόθεση. Για αυτό άλλωστε είναι πολύ σημαντική η προσπάθεια που γίνεται -και πρέπει να στηριχθεί ολόπλευρα- με την Ανοικτή Συνέλευση Αγώνα ενάντια στις διώξεις. Γιατί δίνει τη δυνατότητα σε ένα ευρύτερο αγωνιστικό δυναμικό να συζητήσει και να συμμετάσχει ενεργά σε αυτή τη διαδικασία. Αποτελούσε κρίσιμο στοιχείο ο συντονισμός σε κοινές διαδικασίες των διαφόρων πρωτοβουλιών ενάντια στις διώξεις (επιτροπή για τον Δ. Αντωνίου και πρωτοβουλία για διώξεις που ξεκίνησε από εκπαιδευτικούς), όπως και η συμμετοχή των φοιτητών που έρχονται αντιμέτωποι αντίστοιχα με πειθαρχικά.
Φυσικά, πρωταρχικό καθήκον όλων αυτών είναι να ανοίξει το ζήτημα παντού. Να γίνουν γενικές συνελεύσεις στα σωματεία και στους συλλόγους. Να παρθούν αποφάσεις για νέες αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Κεντρικές και τοπικές. Να γίνει υπόθεση όλου του λαού το ζήτημα.
Επιπλέον σε αυτή την κατεύθυνση: α) να διευρυνθεί το δίκτυο συνελεύσεων σωματείων-συλλογικοτήτων-αγωνιστών και επιτροπών σε κάθε πόλη που θα συμβάλλει στην οργάνωση κινητοποιήσεων β) πρέπει να γενικευτεί η καμπάνια ενημέρωσης και στήριξης με τη συλλογή υπογραφών (δια ζώσης και ψηφιακών) και ψηφισμάτων από σωματεία και συλλόγους γ) να συνεχιστεί το άνοιγμα του ζητήματος και η απεύθυνση στήριξης σε κάθε λαϊκό άνθρωπο και αγωνιστή. Με ανοικτές εκδηλώσεις, με συναυλίες, με εξορμήσεις οικονομικής ενίσχυσης των διωκόμενων και του αγώνα.
Τέλος, ένα «αμιγώς πολιτικό» ζήτημα. Η στοιχειοθέτηση του -πολύ βαριού- κατηγορητηρίου των 2 αγωνιστών εκπαιδευτικών (Χαρτζουλάκη, Χοτζόγλου), για κινητοποίηση μαζί με μαθητές ενάντια στην αξιολόγηση, γίνεται μόνο με επίκληση στους αντισυνδικαλιστικούς νόμους Χατζηδάκη, Γεωργιάδη, Ποινικός Κώδικας. Τα συνθήματα είναι «φωνασκίες», «ασκήθηκε ψυχολογική πίεση στον αξιολογητή», «το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να διευκολύνει την πραγματοποίηση της αξιολόγησης ακόμα και όταν αποφασίζει ενάντιά της» κτλ. Αυτό δείχνει δύο πράγματα: 1) ότι το νομικό οπλοστάσιο που υπάρχει θα χρησιμοποιηθεί! 2) ότι η γραμμή της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ του είναι η μόνη γραμμή που μπορεί αυτή τη στιγμή να αναμετρηθεί πραγματικά και ουσιαστικά μαζί του.
Και -πρέπει να- είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πάλης για να παρθούν πίσω όλες οι διώξεις, για να σπάσει η τρομοκρατία.
