Την Πέμπτη 23 Οκτώβρη οι υγειονομικοί βρίσκονταν σε πανελλαδική κινητοποίηση. Απ’ την πλευρά της ΠΟΕΔΗΝ, στάση εργασίας για την Αθήνα και 24ωρη απεργία για την περιφέρεια και, απ’ την πλευρά της ΟΕΝΓΕ, πανελλαδική απεργία. Η κινητοποίηση δεν αποτελούσε προϊόν συμπόρευσης των δύο ομοσπονδιών στη βάση έστω κάποιας συμφωνίας αλλά «συγχρονισμού» των καλεσμάτων, η καθεμία για τους δικούς της λόγους.
Η απεργιακή κινητοποίηση μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία από τα ίδια αλλά και λίγο χειρότερα. Οι φτωχές ή ανύπαρκτες συγκεντρώσεις στην περιφέρεια πλαισίωσαν την απεργιακή διαδήλωση στην Αθήνα, που ήταν υποτυπώδης για τα αριθμητικά δεδομένα του κλάδου και πλήρως αναντίστοιχη με την ένταση της επίθεσης που δέχονται οι υγειονομικοί. Αυτά τα δεδομένα προκύπτουν μετά από ένα βαρύγδουπο κάλεσμα με προκήρυξη 1.900 λέξεων απ’ την ΠΟΕΔΗΝ περιγράφοντας αναλυτικότατα ένα-ένα τα προβλήματα των υγειονομικών, ενώ η ΟΕΝΓΕ δεν θεώρησε σκόπιμο να έχει κάλεσμα για διαδήλωση και κάλεσε κατ’ ευθείαν σε συγκέντρωση στο υπουργείο, το οποίο είχε φροντίσει να... καταλάβει(;) συμβολικά και ν’ αναρτήσει πανό!
Αυτά είναι τα κινηματικά δεδομένα τη στιγμή που οι υγειονομικοί εργαζόμενοι βρίσκονται υπό συνεχή ένταση της επίθεσης στα εργασιακά τους δικαιώματα. Ο νόμος για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση που ψηφίστηκε τον Ιούλιο «τρέχει» και εργαζόμενοι απειλούνται με μετακινήσεις, απολύσεις και μειώσεις μισθών. Άνοιξε δε τον δρόμο για τη σαφή στόχευση της κυβέρνησης για συγχωνεύσεις και λουκέτα νοσοκομείων μέσω του «ΝΕΟΥ ΕΣΥ» και του «χάρτη υγείας». Σχεδόν σε όλα τα νοσοκομεία εφαρμόζονται η κοστολόγηση των ιατρικονοσηλευτικών πράξεων και τα ατομικά νοσήλια (DRG), εντατικοποιώντας με γραφειοκρατία ακόμη περισσότερο τη εργασία που είναι ασφυκτικότατη λόγω υποστελέχωσης και χρόνιας αδιοριστίας. Η λογιστική καταγραφή εργαλειοποιείται και ως μέσο αξιολόγησης και τρομοκρατίας. Οι μετακινήσεις ακόμη και σε άλλο νομό είναι η απάντηση σε κάθε κενό που προκύπτει. Χιλιάδες επικουρικοί εργαζόμενοι βρίσκονται ξανά υπό την απειλή της απόλυσης στο τέλος του έτους, ενώ ομάδες από συμβασιούχους ορισμένου χρόνου (ΣΟΧ) απολύονται χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι. Όλα αυτά την ώρα που η ακρίβεια εξανεμίζει τους μισθούς πριν τελειώσει ο μήνας.
Από πού προκύπτει λοιπόν αυτή η αναντιστοιχία; Γιατί, παρά τα μεγάλα και ουσιαστικά προβλήματα, οι εργαζόμενοι δεν βγαίνουν μαζικά στον αγώνα; Φταίνε οι εργαζόμενοι που δεν καταλαβαίνουν όπως δεκάδες παπαγαλάκια του συστήματος αναπαράγουν στους εργασιακούς χώρους ακριβώς για να σπείρουν ακόμη περισσότερο απογοήτευση;
Ξανακοιτώντας την κινητοποίηση της Πέμπτης και όλες τις αντίστοιχες του κλάδου τα τελευταία χρόνια, είναι ευδιάκριτα κάποια στοιχεία. Πρώτο, η απουσία των εργαζόμενων μαζών. Δεύτερο, η πομπώδης παρουσία των ξεπουλημένων ρεφορμιστικών ηγεσιών και των παρατρεχάμενών τους, που, παρά τα δεδομένα, είναι ικανοποιημένοι απ’ την κινητοποίηση. Παρουσία που είναι ολοφάνερο ότι αποσκοπεί στην ανανέωση της θέσης των συνδικαλιστικών ηγεσιών ως διαμεσολαβητές και συνομιλητές με το σύστημα. Τρίτο και σε σύνδεση με το προηγούμενο, η κυριαρχία του εικονικού έναντι του πραγματικού. Η φασαρία για την εικόνα απ’ τις κάμερες, η συνομιλίες «μπροστάρηδων» με τον υπουργό για τα social media, οι -χαρακτηρισμένες συμβολικές απ’ τους διοργανωτές τους- καταλήψεις υπουργείων(!), που γίνονται εν αγνοία των εργαζόμενων. Είναι προφανές ότι μια τέτοια συνθήκη αποθαρρύνει κι απογοητεύει ακόμη κι εκείνους τους εργαζόμενους που βλέπουν ή αναζητούν τις απαντήσεις στα προβλήματά τους μέσα απ’ τους αγώνες.
Η ρίζα ωστόσο της μη εμπλοκής των εργαζομένων είναι κύρια και πρώτιστα πολιτική. Αφορά την κυριαρχία στην παρούσα φάση των πολιτικών αντιλήψεων που εκφράζονται από κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους-συμπολιτευόμενους μέχρι και ρεφορμιστές-επίδοξους συνδιαχειριστές. Αυτές που απευθύνονται στους εργαζόμενους με την πολιτική κατεύθυνση ότι ο ρόλος τους είναι να υπερασπίσουν το ΕΣΥ, να παλέψουν για χρηματοδότηση, να τα βάλουν με τον τάδε υπουργό ή να ρίξουν την κυβέρνηση για να έρθει μία άλλη. Κατευθύνσεις που, ανεξάρτητα τουεπιπέδου πολιτικής συνείδησης του κάθε εργαζόμενου, γίνεται αντιληπτό ότι δεν είναι «δικά του» ή δεν είναι αυτά που αξίζει να επενδύσει σαν ενδεχόμενη λύση, όπως συνέβη σε προηγούμενη περίοδο που ο κυβερνητισμός του ΣΥΡΙΖΑ εργαλειοποίησε και εντέλει απογοήτευσε τη γενικευμένη δυσαρέσκεια. Είναι πολιτικές κατευθύνσεις που στη βάση τους και απ’ όλους τους εμπλεκόμενους στοχεύουν στην ανανέωση του συστήματος της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων, με το πλασάρισμα του κάθε παράγοντα σε καλύτερη θέση στο πεδίο της συνδιαλλαγής. Φτάνουν μάλιστα να συμπλέουν με κατευθύνσεις που προωθεί το σύστημα, όταν για παράδειγμα εισάγουν (βασικά το ΠΑΜΕ) ζήτημα συλλογικών συμβάσεων στον κλάδο σε μια φάση που η μονιμότητα βάλλεται από παντού και το σύστημα καλοβλέπει μια κατεύθυνση λειτουργίας με γιατρούς που θα υπογράφουν συμβάσεις με το κάθε νοσοκομείο, όπως συμβαίνει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Ή όταν η ΠΟΕΔΗΝ το πρωί καταγγέλει τον νόμο του υπουργείου και το απόγευμα καλεί τους εργαζόμενους να τον εφαρμόσουν.
Μόνο που ο «ρεαλισμός» που έχει επιβάλει η επίθεση του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος συνολικά και οι αρνητικοί συσχετισμοί για τους από κάτω κάνει σαφές στους εργαζόμενους ότι από όποια κυβερνητική ανανέωση, γι’ αυτούς ξημερώνονται χειρότερες μέρες. Κατά συνέπεια, το πολιτικό περιεχόμενο των κινητοποιήσεων παραμένει κενό για τους εργαζόμενους και μακριά από ένα πλαίσιο αντίστασης και διεκδίκησης των εργασιακών τους δικαιωμάτων και του δικαιώματος του λαού σε ίση πλήρη και δωρεάν περίθαλψη. Κατεύθυνση που θα εξέφραζε τη γενικευμένη δυσαρέσκεια και θα έδινε οξυγόνο στην εμπλοκή των εργαζομένων στις διαδικασίες οργάνωσης του αγώνα.
Πάνω σ’ αυτά, τα εμπόδια στην οργάνωση των κινητοποιήσεων αποτελούν ακόμη ένα πρόβλημα. Η κυριαρχία των κυβερνητικών και των ρεφορμιστών στα σωματεία των νοσοκομείων, που προβοκάρουν κάθε συλλογική διαδικασία, δημιουργεί ακόμη πιο δύσκολους όρους στους εργαζόμενους να βηματίσουν την πάλη τους. Η στάση των δυνάμεων του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ, που επενδύει στη διαφήμιση της αντιπολιτευτικής συνδιαχείρισής του και εμπλέκεται σε κάθε κινητοποίηση μόνο για να παρουσιάσει ως σωτήρες τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και τους βουλευτές του ΚΚΕ με τις «επίκαιρες ερωτήσεις» και τις «προτάσεις νόμου» τους, αποκεφαλίζει κάθε διάθεση εργαζομένων που κοιτάνε προς το κίνημα. Οι διώξεις και η τρομοκρατία καιροφυλακτούν με χίλια νήματα, εκβιάζοντας κάθε εργαζόμενο που πάει να μπλεχτεί με προσπάθειες που αναζητούν πραγματική διέξοδο.
Ακόμη περισσότερο, οι υγειονομικοί εργαζόμενοι δεν ζουν σε γυάλα. Συνολικά οι δυνατότητες του λαϊκού και εργατικού κινήματος στην παρούσα φάση επηρεάζουν και οριοθετούν μ’ έναν τρόπο το πόσο σκύβει το κεφάλι ή το «πόσο μακριά» βλέπει ένας εργαζόμενος όταν ακούει το «συνάδελφε αύριο έχουμε απεργία».
Η αναγνώριση όλων τα παραπάνω είναι αναγκαία για την... ανατροπή τους. Γιατί η απάντηση βρίσκεται στην οργάνωση μαζικών αγώνων των εργαζομένων. Για την υπεράσπιση και διεκδίκηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων, με πυρήνα το δικαίωμα στη ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ. Για τη στήριξη του λαού στην πάλη του για ίση πλήρη και δωρεάν περίθαλψη. Η προσπάθεια κάθε αγωνιστή, κάθε προοδευτικού ανθρώπου να στηρίξει κάθε εστία αντίστασης δένεται με το καθήκον της πολιτικοποίησης και ενίσχυσης των εργαζομένων για το ξεκαθάρισμα των πολιτικών κατευθύνσεων και την αναγνώριση των όρων της ταξικής πάλης. Με τα καθήκοντα που απορρέουν από μια τέτοια αντίληψη να παλέψουμε και την απεργία της 20ης Νοέμβρη.
