Συνεχίζεται το μπαράζ επίθεσης στην τσέπη, τα δικαιώματα και τη ζωή των εργαζομένων. 1 εργαζόμενος νεκρός κάθε 2 μέρες λένε τα επίσημα στοιχεία, με τα ανεπίσημα να μιλάνε για έναν κάθε μέρα. Οι μισθοί είναι καθηλωμένοι στα τάρταρα ενώ η ακρίβεια σπάει κόκκαλα και κάθε αντίσταση που τολμάει να ζητάει τα αυτονόητα, δικαιώματα, αυξήσεις, συνδικαλιστική δράση, βρίσκεται αντιμέτωπη με το αντιδραστικό οπλοστάσιο των νόμων που έχει ψηφίσει το αστικό κράτος και την καταστολή. Όχι, δεν ζούμε σε δυστοπία βγαλμένη από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Ζούμε στον καπιταλισμό, σε μια χώρα που το ντόπιο κεφάλαιο ξεζουμίζει τους εργάτες και τον λαό, τους φιμώνει και τους καταστέλλει για να κερδοφορεί και να κερδοφορούν τα ξένα αφεντικά του. Σ’ αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα είναι αναγκαίοι οι αγώνες, οι αντιστάσεις κι οι διεκδικήσεις που θα βάλουν φραγμό στη βάρβαρη επέλαση του κεφαλαίου και των εργοδοτών. Είναι αναγκαία η όσο πιο πλατιά συμπόρευση τμημάτων του εργαζόμενου λαού που θα βάλουν μπροστά τα δικά τους συμφέροντα και θα καταφέρουν να γείρουν την πλάστιγγα του ταξικού συσχετισμού προς το μέρος τους. Αυτή η συμπόρευση είναι η μόνη που μπορεί να θέσει και συνολικότερα ζητήματα, όπως το ζήτημα του πολέμου, στη σωστή βάση. Στη βάση της αλληλεγγύης των λαών και των εργαζομένων και του μετώπου που χρειάζονται να δημιουργήσουν απέναντι στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο.
Να ξεπεράσουμε τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ
Να βάλουμε στην άκρη την γραμμή υποταγής του ΠΑΜΕ
Αυτές οι δυνάμεις δεν θέλουν να εκφράσουν τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων. ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ διαγκωνίζονται για το ποιος θα έχει την πιο φιλοκυβερνητική στάση και θα κοροϊδέψει τους εργαζόμενους. Αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι υπεύθυνες για τον σημερινό αρνητικό ταξικό συσχετισμό. Αυτές οι δυνάμεις είναι που έχουν διώξει τη μεγάλη μάζα των εργαζομένων απ’ τα σωματεία και τους έχουν δημιουργήσει απέχθεια για τις οργανωμένες συλλογικές διαδικασίες. Να μην τους κάνουμε τη χάρη. Να παλέψουμε για σωματεία όπλα των εργαζομένων, που με την οργάνωση και την απεργία θα μπορούν να είναι επικίνδυνα για την εργοδοσία και το κεφάλαιο και χρήσιμα για τους εργαζόμενους. Να προσπεράσουμε τις ψευτο-αγωνιστικές κορόνες των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, που βάζουν τους εργαζόμενους στην άκρη, υποτάσσονται στον νόμο Χατζηδάκη, τον βάζουν μέσα στις διαδικασίες των σωματείων που ελέγχουν και αντιστρέφουν την πραγματικότητα για να κρύψουν την υποταγή και τον συμβιβασμό τους.
20 Νοέμβρη Απεργούμε μαζικά και αγωνιστικά
Η απεργία στις 20 Νοέμβρη δεν είναι άλλη μία απεργία. Έτσι κι αλλιώς, έχουν φροντίσει γι’ αυτό οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που έχουν πάνω από έναν χρόνο να προκηρύξουν κοινή, γενική απεργία. Έχει φροντίσει και το ίδιο το αστικό κράτος που έχει ποινικοποιήσει κάθε απεργιακό αγώνα και κάθε αγωνιστική κινητοποίηση. Η απεργία στις 20 Νοέμβρη λοιπόν δεν γίνεται ούτε υπό την αιγίδα του συστήματος ούτε εξαιτίας κάποιας διάθεσης των συνδικαλιστικών ηγεσιών να βγουν οι εργαζόμενοι στο προσκήνιο. Γίνεται κάτω απ’ την πίεση των εργαζομένων που ασφυκτιούν κάθε μέρα και δεν βγαίνουν, γίνεται υπό την πίεση ενός προοδευτικού αγωνιστικού δυναμικού, το οποίο, και με αφορμή τις διώξεις των εκπαιδευτικών, ζητάει αγωνιστική διέξοδο απ’ την πολιτική της φτώχειας και της ανέχειας.
Αυτές τις αγωνιστικές διαθέσεις, αυτή την οργή και την αγανάκτηση θέλουν σύστημα και συνδικαλιστικές ηγεσίες να εκτονώσουν και να καπελώσουν. ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ, να τους χαλάσουμε τη σούπα. Να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας και να κάνουμε την 20η Νοέμβρη ορόσημο αγώνα και διεκδίκησης. Κάθε εργαζόμενος έχει μονάχα να κερδίσει απ’ τη μάχη που θα δώσει εκείνη τη μέρα. Κάθε λαϊκός άνθρωπος και νεολαίος έχει μόνο συμφέρον στην απεργία και τη διεκδίκηση. Γι’ αυτό το κράτος κι η κυβέρνηση χτυπάει κάθε απεργιακή κινητοποίηση και την βγάζει παράνομη (όπως την πρόσφατη απεργία των εκπαιδευτικών της ΔΟΕ). Γιατί φοβάται το κουβάρι των κινητοποιήσεων και των αντιδράσεων που μπορεί να ξετυλιχτεί απ’ αυτές τις απεργιακές σπίθες. Να κάνουμε λοιπόν τους φόβους τους πραγματικότητα. Ως την απεργία να κινηθούμε αποφασιστικά, μαζικά και ενωτικά. Να συσπειρώσουμε εργαζόμενους και εργάτες στην κατεύθυνση του πλατέματος της απεργίας και της μαζικοποίησής της. Να παρέμβουμε σε εργασιακούς χώρους, σε εργοστάσια και γειτονιές, σε σχολεία και σε πανεπιστήμια. Να δώσουμε με τους καλύτερους δυνατούς όρους την απεργιακή μάχη, γιατί αυτοί οι όροι είναι που θα μπορέσουν και την επόμενη μέρα να λειτουργήσουν στην κατεύθυνση των αυξήσεων στους μισθούς, του κερδίσματος δικαιωμάτων, της κατάκτησης συνδικαλιστικών ελευθεριών.
Όσο πιο μαζικά και αγωνιστικά δοθεί το μήνυμα στις 20 του Νοέμβρη, τόσο πιο καλά παλεύονται οι αυξήσεις στους μισθούς. Τόσο πιο εφικτή γίνεται η υπογραφή συλλογικών συμβάσεων. Τόσο πιο κοντά θα ερχόμαστε στην κατάκτηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων και επιδόματος ανεργίας για όλους τους ανέργους χωρίς προϋποθέσεις. Τόσο πιο κοντά θα ερχόμαστε στο να καταργηθεί ο αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη, να έχουμε ελεύθερο συνδικαλισμό και να παρθούν πίσω όλες οι διώξεις. Τόσο πιο πιθανό θα γίνεται να έχουμε ίση πλήρη και δωρεάν περίθαλψη για όλους, ανθρώπινες και ασφαλείς συνθήκες δουλειάς. Το εύρος της επίθεσης που δεχόμαστε είναι τέτοιο που δημιουργεί πολλαπλά μέτωπα. Μόνο να κερδίσουμε, σε όλα τα επίπεδα, έχουμε οι εργαζόμενοι κι ο λαός, απ’ τον αγώνα για την επιτυχία της γενικής απεργίας.
