Η τρέχουσα περίοδος «διατεταγμένης φιλίας» των αρχουσών τάξεων Ελλάδας-Τουρκίας καταγράφει σημαντικές αντιδράσεις εντός κι εκτός των κυβερνητικών στρατοπέδων. Για να μείνουμε μόνο στην ελληνική πλευρά, οι αναταράξεις με τις ηχηρές παρεμβάσεις Σαμαρά και Καραμανλή δεν λένε να κοπάσουν. Ενόψει, μάλιστα, της επικείμενης συνάντησης του τούρκου ΥΠΕΞ στη χώρα μας με τον έλληνα ομόλογό του, στις 8/11, στο δρόμο για το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας στην Άγκυρα που έχει προγραμματιστεί για τον προσεχή Γενάρη, φαίνεται πως όλες οι πλευρές θέτουν τις κατ’ αυτές «κόκκινες γραμμές». Ωστόσο, άλλοι είναι εκείνοι που κρατούν την μπαγκέτα, και δεν είναι άλλοι από τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Με κριτήριο, πρώτα και κύρια, τα δικά τους γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα οφείλουμε να βλέπουμε και εκτιμάμε τις εξελίξεις.
Έχει καταστεί σαφές ότι οι υπερατλαντικοί προστάτες των δύο αντιδραστικών αρχουσών τάξεων απαιτούν το «πάγωμα» των αγεφύρωτων αντιθέσεων ανάμεσά τους, ακριβώς γιατί έχουν σοβαρότερα θέματα να αντιμετωπίσουν - «ανατολικό μέτωπο» - στα οποία ήδη… «μιλούν» τα όπλα! Ένα μορατόριουμ ανάμεσα σε Τουρκία και Ελλάδα είναι αυτό που προωθούν για την εξυπηρέτηση των σύγχρονων δικών τους προτεραιοτήτων. Το αρραγές της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ είναι εκ των ων ουκ άνευ. Πώς να χωρέσουν, ωστόσο, οι επικίνδυνοι για τους δύο λαούς διαγκωνισμοί για κυριαρχία και ρόλους στην περιοχή; Ήδη, οι «δελφίνοι» της Νέας Δημοκρατίας… δεν κρατιούνται! Ο έτερος «λαγός», μάλιστα, Γιώργος Παπανδρέου, σπεύδει να βάλει υποθήκες με συνέντευξή του σε τουρκικό μέσο, προτείνοντας «συνεκμετάλλευση» του αέρα και του ήλιου από τις δύο πλευρές του Αιγαίου! Το νερό μπορεί να ιδωθεί αργότερα… Το γεγονός αυτό είναι μια ακόμη απόδειξη ότι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα κι όχι μόνο η ΝΔ συμμετέχει, με τον τρόπο του, στη συζήτηση που έχει ανοίξει.
Οι μανούβρες του Μητσοτάκη στα ζητήματα αυτά, «θεμελιωμένες» μάλιστα στο ιδεολόγημα του «ρεαλισμού», όχι μόνο αποκρύπτουν τον καταλυτικό ρόλο του αμερικανικού παράγοντα αλλά, ως συνήθως, εμφανίζουν κάλπικα τις όποιες επιλογές ως δήθεν παραγωγή «πρωτογενούς» πολιτικής από την Αθήνα! Η κάθετη διαφωνία της τάσης Σαμαρά στους όλους χειρισμούς δείχνει και το μέγεθος της φωτιάς που (σιγο)καίει στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Εξ ου και τα αλλεπάλληλα κύματα «μασάζ» στους γαλάζιους βουλευτές, που δεν λένε να κοπάσουν, με τον Γεραπετρίτη να πρωταγωνιστεί στην προσπάθεια «κατάσβεσης» των εστιών. Πολλοί, μάλιστα, τονίζουν με έμφαση το ρόλο του ως εξωκοινοβουλευτικού υπουργού και άρα επιφορτιζόμενου με το μικρότερο δυνατό νεοδημοκρατικό κόστος στην τροπή που ενδεχόμενα μπορούν να πάρουν τα πράγματα. Οι κατηγορίες ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ για μυστική και ΙΧ διπλωματία από το Μαξίμου και τον ίδιο τον πρωθυπουργό δίνουν και παίρνουν.
Οι φόβοι μπροστά στην επίσκεψη Φιντάν δεν κρύβονται. Μπορεί ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να «διαβεβαιώνει», όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, ότι μόνο για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών μπορεί να γίνει διάλογος, η τοποθέτηση, όμως, του Ερντογάν ότι θέλει μια «ολιστική» αντιμετώπιση των ελληνοτουρκικών διαφορών (μειονοτικό, «γκρίζες» ζώνες, αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, Κυπριακό κ.λπ.) συντηρεί και αναβαθμίζει τις αμφιβολίες και τη δυσπιστία στους χειρισμούς Μητσοτάκη. Ένα δείγμα, ωστόσο, του μέχρι πού μπορούν να προχωρήσουν τα πράγματα είναι το «βάλτωμα», πριν καν ξεδιπλωθεί, της δήθεν πολλά υποσχόμενης παρέμβασης του ΓΓ του ΟΗΕ για το Κυπριακό, που δείχνει να «κάηκε» στην πεντηκοστή επέτειο της τουρκικής εισβολής και κατοχής, με βάση τις γνωστές αντιδιαμετρικές - στην ουσία διχοτομικές - θέσεις εκκίνησης των αντιμαχόμενων πλευρών (δύο κράτη-διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία).
Εξετάζοντας με προσοχή όλα αυτά τα δεδομένα, δεν αποκλείεται να υπάρξουν έως και σοβαρότατες εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας. Άλλωστε, με αφορμή ίδιου χαρακτήρα ζητήματα (Μακεδονικό), ο Σαμαράς και οι περί αυτόν έχουν δώσει δείγματα γραφής από το παρελθόν («αποστασία» και πτώση της κυβέρνησης του πατρός Μητσοτάκη το 1993). Είναι φανερό ότι οι πιέσεις του ακροδεξιού κομματιού, εντός κι εκτός της ΝΔ, θα ενταθούν. Η μετατόπιση του επιτελείου Μητσοτάκη όλο και πιο δεξιά δεν πρέπει να εκλαμβάνεται μόνο ως αποτέλεσμα αυτών των πιέσεων, ωστόσο. Στα λεγόμενα εθνικά ζητήματα, ο ρεαλισμός της υποταγής στα ιμπεριαλιστικά κελεύσματα είναι μέσα στην πορεία των πραγμάτων, όσο κι αν είναι πάνω από βέβαιο ότι θα συναντήσει σφοδρές αντιδράσεις. Ο τρόπος πλασαρίσματος των όποιων επιλογών σχετικό μόνο ρόλο μπορεί να παίξει. Ο καθένας κατανοεί την ουσία των ζητημάτων που «παίζονται» και, με αυτή την έννοια, πάνω σε αυτή θα δοθούν οι αντιπαραθέσεις. Οι ελιγμοί, εν τέλει, σχετική μόνο αξία μπορούν να έχουν.
Το αρνητικό σ’ όλες αυτές τις εξελίξεις είναι η απουσία συντεταγμένης, μόνιμης και σταθερής παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα και στις δύο πλευρές του Αιγαίου. Το αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα υπολείπεται καταφανώς των απαιτήσεων της περιόδου, δίνοντας την εντύπωση ότι όλα τα αντιδραστικά μέρη «παίζουν εν ου παικτοίς». Κάθε οργανωμένη δύναμη, κάθε προοδευτικός άνθρωπος που νοιάζεται για την ειρήνη έχουν μόνο ένα δρόμο μπροστά τους: να εντείνουν τις προσπάθειες, σε πλήρη αντίθεση με όσα επικίνδυνα εξυφαίνονται, για τη συγκρότηση του αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κοινού μετώπου πάλης των λαών! Όσο την πρωτοβουλία των κινήσεων την έχουν οι εμπρηστές του πολέμου και οι ακόλουθοί τους, τίποτε το θετικό δεν μπορεί να προκύψει.
