Διαγραφές φοιτητών ετοιμάζει η κυβέρνηση από τον Σεπτέμβρη του 2025, με τον αριθμό να φτάνει στους 333.741, σύμφωνα με δημοσιεύματα που έχουν κατακλύσει τον τύπο. Πράγματι, σύμφωνα με τον νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη (4777/2021) το 2025 θα διαγραφούν οι πρώτοι φοιτητές, που όταν άρχισε η εφαρμογή του νόμου ήταν σε 4ετής σχολές κα είχαν ξεπεράσει τα τέσσερα χρόνια. Όχι τυχαία, στα περισσότερα άρθρα και ιδιαίτερα σε αυτά φιλοκυβερνητικών μέσων, χρησιμοποιείται ο όρος «αιώνιος» για να χαρακτηρίσει τους φοιτητές που διαγράφονται. Πώς νιώθει στο άκουσμα αυτό ο πρωτοετής-δευτεροετής φοιτητής που μπαίνει σε μια σχολή μετρώντας τον χρόνο αντίστροφα; Ή αυτός ο φοιτητής που δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο πλαίσιο που ο νόμος ορίζει και πετιέται εκτός Πανεπιστημίου;
Προφανώς, αν γίνουν οι διαγραφές αυτές, θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου. Μην ξεχνάμε ότι σύμφωνα με τον νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, οι διαγραφές δεν προβλέπονται μόνο με το πέρας του ανώτερου ορίου φοίτησης, αλλά αποτελούν και μία -τη βαρύτερη- από τις ποινές που επιφέρει η τέλεση πειθαρχικού παραπτώματος, όπως αυτά ορίζονται στον νόμο (να θυμίσουμε ότι πειθαρχικό παράπτωμα θεωρείται μέχρι και η αφισοκόλληση). Από εκεί και πέρα, αρκεί κανείς να έχει φαντασία. Στο μακρινό 2011, για παράδειγμα, ο νόμος Διαμαντοπούλου επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ προέβλεπε πέρα από τα όρια φοίτησης και τη διαγραφή φοιτητή σε περίπτωση που έδινε ένα μάθημα τρεις φορές και δεν το περνούσε, μέτρο το οποίο βέβαια δεν εφαρμόστηκε.
Ποιους αφορά το μέτρο των διαγραφών; Μήπως πλήττονται για άλλη μια φορά αυτοί που προέρχονται από οικογένειες από χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα και αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες;
Γιατί να έχει άραγε ένας φοιτητής λόγο να παρατείνει τις σπουδές του; Όταν πολλοί φοιτητές που σπουδάζουν μακριά από τα σπίτια τους αναγκάζονται να επιστρέψουν και να πηγαίνουν στις σχολές τους μόνο για την εξεταστική, επειδή δεν αντέχουν να πληρώνουν νοίκια; Όταν χιλιάδες φοιτητές αναγκάζονται να δουλεύουν παράλληλα με τις σπουδές τους, με το ποσοστό να πλησιάζει το 50%; Όταν ο φοιτητής γυρνάει στη σχολή μετά τις διακοπές και το σπίτι του μπορεί να έχει καεί, να έχει πλημμυρίσει, να κινδυνεύει με κατάσχεση, να μην έχει να πληρώσει ρεύμα και νερό; Όταν ο φοιτητής μπορεί να χάνει σιγά-σιγά το κίνητρό του, βλέποντας να κατακερματίζονται τα δικαιώματα που μέχρι πρότινος κατοχύρωνε το πτυχίο της σχολής του;
Ένα άμεσο μήνυμα που περνάνε οι διαγραφές είναι αυτό του να κάτσει ο φοιτητής στα αυγά του και να μην ανακατεύεται με καταλήψεις, αποχές και διεκδικήσεις, γιατί κινδυνεύει να καθυστερήσει τις σπουδές του και να διαγραφεί. Βέβαια, ακόμη και αν δεν ξεπεράσει τα όρια φοίτησης, μπορεί να διαγραφεί έτσι κι αλλιώς, επειδή συνδικαλίζεται…
Για την κυβέρνηση και συνολικά για την αστική τάξη στη χώρα οι διαγραφές είναι ένα από αυτά τα ταξικά μέτρα που φέρνουν την προσαρμογή του ελληνικού Πανεπιστημίου στα πρότυπα ευρωπαϊκών και αμερικάνικων ιδρυμάτων. Στα πρότυπα που ορίζουν η συνθήκη της Μπολόνια και η σύμβαση της Λισαβόνα. Που πέρα από διαγραφές, περιλαμβάνουν εξετάσεις κατά τη διάρκεια του εξαμήνου, αλυσίδες μαθημάτων κτλ. Ήδη η αφαίρεση του δικαιώματος σε δωρεάν σίτιση-στέγαση-μεταφορές μετά τα ν+2 χρόνια σπουδών αποτέλεσε σταδιακή εφαρμογή του ορίου φοίτησης και ταυτόχρονα ιδεολογική παρέμβαση από πλευράς συστήματος.
Αποφασιστικά φαίνεται να κινείται η κυβέρνηση και να βάζει στόχο να ολοκληρώσει αυτό που δεν εφαρμόστηκε με προηγούμενους νόμους. Από πλευράς φοιτητικού κινήματος, είναι απαραίτητο να απαντηθεί, μέσα στις συνελεύσεις των συλλόγων, η προπαγάνδα τόσων χρόνων για τους «τεμπέληδες», «αιώνιους» φοιτητές και να συνδυαστεί η συζήτηση για το ποιος είναι ο στόχος των διαγραφών με τον στόχο τόσων άλλων μέτρων, όπως οι αλυσίδες μαθημάτων, οι περιορισμοί στη δήλωση μαθημάτων, η κατάργηση πτυχιακών εξεταστικών, η μετακύλιση του κόστους σπουδών στις πλάτες των φοιτητών. Δεν επηρεάζει κανέναν το να μπορεί ένας φοιτητής να κατανείμει τον χρόνο σπουδών του όπως αυτός θέλει. Άλλωστε, τόσες φουρνιές φοιτητών πριν από αυτήν πήραν πτυχίο χωρίς τον φόβο των διαγραφών και μια χαρά τα κατάφεραν.
Χωρίς να μπει το κίνημα σε μια διαδικασία να εξετάσει τα κριτήρια, χωρίς να μπει σε μια συζήτηση για το ποιος δικαιούται και ποιος όχι να σπουδάζει, χρειάζεται να παλέψει για ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ.
«Κόκκινο πανί» έχουν αποτελέσει στο παρελθόν οι διαγραφές για το φοιτητικό κίνημα. Θα γίνει το ίδιο και αυτή τη φορά;
