Λίγες μέρες πριν την πανεργατική απεργία στις 20 Νοέμβρη και η καθημερινότητα με την οποία έρχονται αντιμέτωποι λαός και εργαζόμενοι κάνει ακόμα πιο αναγκαία τη συμμετοχή και τη μαζικοποίησή της. Μια απεργία που μοιάζει να μην έχει ένα συγκεκριμένο επίδικο αλλά, στην πραγματικότητα, με όλα τα επίδικα του κόσμου. Τα ζητήματα δηλαδή που αγγίζουν κάθε επίπεδο και βιώνουν σ’ όλους τους τομείς της ζωής τους η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι και όλα τα λαϊκά στρώματα που ποδοπατούνται απ’ την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης.
Μισθοί πείνας που εξατμίζονται στα μισά του μήνα απ’ την καλπάζουσα ακρίβεια στα βασικά αγαθά, εξαντλητικά ωράρια και εργοδοτική ασυδοσία σε βάρος ακόμα και των πιο στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων, την ίδια στιγμή που παιδεία και υγεία γίνονται όλο και πιο απρόσιτες, όλο και πιο ακριβές για τα λαϊκά νοικοκυριά. Και στο βάθος, το εφιαλτικό σενάριο ενός γενικευμένου πολέμου. Κι αν κάποιοι τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι απέναντι σ’ αυτή την ζοφερή κατάσταση, τους περιμένουν απολύσεις, διώξεις και καταστολή.
H εργατική τάξη κι οι εργαζόμενοι λοιπόν, που έχουν κάθε λόγο ν’ απεργήσουν, πρέπει να δουν αυτή την απεργιακή μάχη ως δική τους υπόθεση. Όχι μονάχα για να παλέψουν και να διαδηλώσουν ενάντια σε εργοδοσία και κυβέρνηση που τους τσακίζουν ζωή και δικαιώματα (ζήτημα διόλου αμελητέο), αλλά και για ν’ ανακαλύψουν ξανά τα κοινά τους ταξικά συμφέροντα, να πάρουν θάρρος και να πιστέψουν στη δυνατότητα νικηφόρων αγώνων, που μόνο ο δρόμος της συλλογικής πάλης μπορεί να πετύχει.
Όσο σημαντική κι αν είναι η μαζικοποίηση κι η μαχητικότητα της απεργίας, τα δεδομένα που μπορεί να παράξει άμεσα είναι συγκεκριμένα. Το βλέμμα κι ο σκοπός κάθε αγωνιστή, κάθε αριστερής δύναμης που θέλει να συμβάλει στην ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής, βρίσκεται στο πώς η απεργία δεν θα είναι «μία από τα ίδια», μια βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής οργής που θα βάλει ξανά στον πάγο τις αγωνιστικές διαθέσεις και τις δυνατότητες ενός σημαντικού δυναμικού που κινείται με κάθε ευκαιρία. Αυτή η μάχη πρέπει να γίνει η αρχή και το ορόσημο ενός νέου κύκλου αγώνων, αντιστάσεων και διεκδικήσεων, για να χτιστούν καλύτεροι όροι για την αμέσως επόμενη μέρα, ώστε ο λαός να βρίσκεται ξανά στον δρόμο.
Να γίνει η «ευκαιρία» οι εργαζόμενοι να ξεκαθαρίσουν φίλους και εχθρούς, να ξεπεράσουν τις απαξιωμένες και ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που χρησιμοποιούν το κίνημα για να πλασαριστούν καλύτερα στον ρόλο του συστημικού συνομιλητή και κόβουν τα πόδια κάθε αγωνιστικού ξεσπάσματος. Ν’ απορρίψουν τον δρόμο της ανάθεσης και του εικονικού «κινήματος» στις οποίες καλούν οι δήθεν «ταξικές δυνάμεις» του ΠΑΜΕ, που η υποταγμένη στην αστική νομιμότητα πρακτική τους οδηγεί στον συμβιβασμό.
Απέναντι στα αδιέξοδα που γεννά το σύστημα, ενάντια στις «εύκολες λύσεις» που προτείνουν οι διάφοροι καλοθελητές, η εργατική τάξη κι οι εργαζόμενοι πρέπει να βαδίσουν στην αντίθετη κατεύθυνση, να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις για να σπάσει η απογοήτευση και η αίσθηση ανημπόριας. Απ’ την επαύριο της απεργίας πρέπει ν’ ανοίξουν συζητήσεις σε κάθε χώρο εργασίας, να μπολιαστεί η καθημερινότητα στη δουλειά με την πολιτική κουβέντα ώστε να αξιοποιηθεί η αγανάκτηση, η οργή, το κάθε αγωνιστικό σκίρτημα και να οδηγηθεί σε κινηματική κατεύθυνση. Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να βαδίσουν η εργατική τάξη κι οι εργαζόμενοι για να εμπιστευθούν ξανά την οργανωμένη πάλη, να ζωντανέψουν τα συλλογικά τους όργανα, που, απ’ τη μια, με τόση μανία χτυπάει η κυβερνητική κι η εργοδοτική επίθεση και, απ’ την άλλη, οι εργατοπατέρες προσπαθούν να βάλουν στον πάγο για να μην αμφισβητηθούν οι δικοί τους σχεδιασμοί και τα δικά τους όρια.
Μ’ αυτό το πνεύμα μπήκε και το ΚΚΕ(μ-λ) στη μάχη για να φτάσει το μήνυμα της απεργίας σε όσο το δυνατόν πλατύτερο κόσμο. Με παρεμβάσεις, εξορμήσεις και εκδηλώσεις, σε εργασιακούς χώρους, σε γειτονιές και σχολές, μέσα απ’ την κομματική δράση αλλά και μέσω των μετωπικών σχημάτων που στηρίζει, απηύθυνε και θα συνεχίσει να απευθύνει ευρύ κάλεσμα για μαζική συμμετοχή στις 20 Νοέμβρη. Για συσπείρωση μεγαλύτερου αριθμού εργατών, λαού και νεολαίων, για να δοθεί πραγματικό ταξικό περιεχόμενο, για να γίνει αυτή η απεργία έμπνευση και βάση για την επόμενη μέρα. Για να μπορούν οι εργαζόμενοι να βάλουν φραγμό στην επίθεση του συστήματος, να διεκδικήσουν συλλογικές συμβάσεις με πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και εργασιακά δικαιώματα, να υπερασπιστούν τον ανεξάρτητο απ’ το κράτος και την εργοδοσία ταξικό συνδικαλισμό, ν’ ανατρέψουν τους αντεργατικούς νόμους Χατζηδάκη-Γεωργιάδη, να κερδίσουν ανθρώπινους όρους δουλειάς και ζωή με ελευθερίες και δικαιώματα.
