Πολυτεχνείο-Απεργία
Όλοι στους δρόμους!
Μόνο ο αγώνας εργατών και λαών μπορεί να φράξει τον δρόμο των φονιάδων,να κατακτήσει τον δικό τους λεύτερο κόσμο
Οι εξελίξεις στον πλανήτη και όπως αυτές σηματοδοτήθηκαν από την (επαν)εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ είναι πυκνές και άγριες, αλλά με πολλά στοιχεία κρίσιμων «ασαφειών». Το ποιος είναι με ποιον, με τι όρους και «μέχρι πού», είναι υπό διαμόρφωση όχι μόνο για περιφερειακές αλλά και για ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Γύρω από το βασικό δεδομένο της δεσπόζουσας στον κόσμο ενδοϊμπεριαλιστικής αντίθεσης ΗΠΑ-Ρωσίας εξελίσσονται και θα εξελίσσονται για καιρό ακόμα κρίσιμα ζητούμενα, με ανοιχτά και ενδεχόμενα που σήμερα ίσως είναι απρόβλεπτα.
Δύο είναι οι δικές μας ακλόνητες βεβαιότητες σε σχέση με τις εξελίξεις που προδιαγράφονται. Πρώτον, ότι αυτές θα είναι φορτωμένες με νέα αντεργατικά-αντιλαϊκά κύματα σε όλο τον κόσμο, με νέες επιδρομές των κυρίαρχων δυνάμεων στα πιο στοιχειώδη δικαιώματα των εργατικών-λαϊκών μαζών, ενώ ταυτόχρονα θα γίνει βαρύτερος ο φόρος αίματος που πληρώνουν οι λαοί στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Δεύτερον, όποια εκδοχή και να παίρνουν οι εξελίξεις της καπιταλιστικής κρίσης και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, οι εργάτες και οι λαοί δεν χωράνε σε κανένα από τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα! Το δικαίωμά τους στη ζωή, στη δουλειά, στις ελευθερίες και την επαναστατική προοπτική τους για έναν δικό τους λεύτερο κόσμο, μπορούν να τα υπερασπιστούν και να τα διεκδικήσουν, μόνο στηριγμένοι στις δικές τους δυνάμεις και συγκροτώντας αυτές τις δυνάμεις στο επίπεδο που απαιτεί αυτή η πάλη, αυτή η αναμέτρηση.
Με αυτόν τον ρεαλισμό της δύναμης της μαζικής πάλης να τροποποιεί και να ανατρέπει τον αρνητικό συσχετισμό -που το σύστημα επιδιώκει να τον παρουσιάζει σαν «αμετάβλητο»- ο λαός και η νεολαία καλούνται να αγωνιστούν στη φετινή επέτειο της αντιιμπεριαλιστικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Με αυτή τη γραμμή της συγκρότησης δυνάμεων αντίστασης και διεκδίκησης πρέπει να ενισχυθεί ως την τελευταία στιγμή το αγωνιστικό κλίμα που διαμορφώνεται για την απεργία της 20ης του Νοέμβρη. Για να γίνουν οι απεργιακές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, ένας μαζικός εργατικός-λαϊκός ξεσηκωμός. Ένας ξεσηκωμός που θα ξεπερνάει την υποταγή των εργατοπατέρων του συστήματος και τα όρια της ελεγχόμενης διαμαρτυρίας του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ και θα χτίζει δεδομένα σε σωματεία, γειτονιές, χώρους δουλειάς και νεολαίας, για τη συνέχιση της μαζικής πάλης.
Ο Τραμπ, ο πλανήτης…
Παρά τη σφοδρή και εμφυλιοπολεμικού τύπου προεκλογική αντιπαράθεση στις ΗΠΑ -που μετεκλογικά μάθαμε πως είχε τρεις και όχι δύο απόπειρες δολοφονίας- περίπου 16 εκατομμύρια απείχαν από την κάλπη αυτού του οξύτατου και αντιδραστικού καυγά. Το στοιχείο αυτό (που περνάει «στα ψιλά» της ειδησεογραφίας), είναι ενδεικτικό των αγωνιστικών διεργασιών που όλο το προηγούμενο διάστημα εκφράστηκαν με εργατικούς και άλλους αγώνες και με κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό. Διεργασίες που «αφετηρία» τους είναι η εργασιακή-κοινωνική βαρβαρότητα που επικρατεί στην ηγέτιδα δύναμη του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος και γι’ αυτό, παρόλο που δεν έχουν κατακτήσει μια συγκροτημένη ιδεολογικοπολιτική γραμμή πλεύσης, θεωρούμε πως θα επιμείνουν και θα συνεχιστούν και με δοσμένη την εκλογή Τραμπ και όσα αυτή φέρνει στην κλιμάκωση της ταξικής επίθεσης (και) στο εσωτερικό των ΗΠΑ.
Βέβαια, η εκλογή προέδρου των ΗΠΑ γενικά δεν αφορά μόνο στις εξελίξεις εντός των ΗΠΑ, είναι ένα «παγκόσμιο γεγονός», αφού πρόκειται για την πρώτη ιμπεριαλιστική δύναμη του πλανήτη. Πολύ περισσότερο στις δοσμένες συνθήκες της κρίσης και των φουντωμένων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και με τις ΗΠΑ να έχουν τις μεγαλύτερες «ευθύνες» και συνεπώς να αντιμετωπίζουν τα πιο κρίσιμα ερωτήματα για τις απαντήσεις που θα δώσουν σε αυτή την κατάσταση, η εκλογή Τραμπ, ακόμα και δυόμιση μήνες πριν αναλάβει τη διοίκηση, παράγει ήδη επιπτώσεις σε όλο τον κόσμο.
Ένα παράδειγμα είναι η επιτάχυνση της κατάρρευσης του κυβερνητικού συνασπισμού στο Βερολίνο, καθώς ο γερμανικός ιμπεριαλισμός επείγεται να διαμορφώσει πολιτικές επιλογές κατάλληλες για τις νέες συνθήκες. Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι η επίσκεψη Σταρμερ στις εκδηλώσεις «μνήμης για την ημέρα της εκεχειρίας» στο Παρίσι, η πρώτη μετά το 1944! Οι δύο πυρηνικές δυνάμεις της Ευρώπης (αλλά όχι και οι δύο πλέον της ΕΕ) προφανώς θεώρησαν ότι χρειάζεται να συζητήσουν ενόψει των εξελίξεων που έρχονται! Άμεση πίεση ασκήθηκε ήδη και στην Ιταλία μέσω του -προαλειφόμενου ως υπουργού του Τραμπ- Ίλον Μασκ, ο ποίος αμφισβήτησε αν η «Ιταλία είναι δημοκρατική χώρα». Ο κατάλογος των ανησυχιών και των αναζητήσεων είναι μακρύς και θα μπορούσε να φτάσει ως τη Σερβία, με τον Βούτσιτς να σπεύδει να εκφράσει την «καλή του διάθεση για συνεργασία» με τη νέα διοίκηση των ΗΠΑ.
Όπως ήδη αναφέραμε, όμως, είναι πολύ νωρίς το καθένα από αυτά και όλα αυτά να αξιολογηθούν και να εκτιμηθούν σαν τελικές διαμορφώσεις. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι η τροχιά των εξελίξεων παγκόσμια θα χαρακτηριστεί από την ένταση της αντιδραστικής πολιτικής και την ακόμα μεγαλύτερη αντιδραστική μετατόπιση των πολιτικών συστημάτων και των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων. Η πορεία αυτή ήδη εξελισσόταν και οι όροι συνέχισής της (κρίση, ανταγωνισμοί) πολλαπλασιάζονται με την εκλογή Τραμπ. Γιατί ακριβώς η γραμμή -που τουλάχιστον παρουσίασε μέχρι τώρα- είναι η ένταση των κάθε είδους πιέσεων και εκβιασμών και στην Κίνα αλλά και στους συμμάχους των ΗΠΑ, τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Μια γραμμή που αφενός οξύνει την κρίση (πόλεμος δασμών κ.λπ.) και αφετέρου κάνει πολύ πιο πιεστικά τα στρατηγικά ερωτήματα και για την Κίνα, αλλά και για τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές.
Αλλά βέβαια το υπ' αριθμόν ένα στρατηγικό ζήτημα που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ και από τη διαχείριση του οποίου θα κριθούν και θα καθοριστούν οι επιδιώξεις στους σε όλα τα άλλα είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία. Τα θεωρήματα ότι ο Τραμπ θα… χαρίσει στον «φίλο» του Πούτιν την Ουκρανία και μετά θα… επιτεθεί στην Κίνα ή θα κάνει διευρυμένο πόλεμο στη Μ. Ανατολή, ανήκουν στη σφαίρα της πολιτικής ηλιθιότητας. Η αναζητούμενη από τον Τραμπ διαχείριση του ουκρανικού αδιεξόδου έχει ένα και μόνο αίτιο. Το ότι δεν μπορεί να κλιμακώσει τον πόλεμο αυτό με άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ, γιατί αυτό φέρνει την πυρηνική απάντηση της Μόσχας. Για λογαριασμό των κέντρων εξουσίας που βλέπουν αυτό το αδιέξοδο, αναζητά κάποιον προσωρινό συμβιβασμό ο Τραμπ. Αναζητά έναν συμβιβασμό που δεν θα δίνει νίκη στη Ρωσία και θα είναι τέτοιος που θα ενισχύει τις αμερικάνικές δυνατότητες για τον κύριο στόχο τους. Την ήττα του στρατηγικού τους αντιπάλου της Ρωσίας. Σε αυτή τη βάση, είναι από ανόητα έως σκοπίμως παραπλανητικά τα πολλαπλά δημοσιεύματα που παρουσιάζουν σαν το «μέγα πρόβλημα» για να δρομολογηθούν τάχα «εξελίξεις ειρήνευσης» στην Ουκρανία, τον Ζελένσκι! Ο Ζελένσκι είναι ενεργούμενο των ΗΠΑ και όχι το «αφεντικό» τους. Δεν είναι κατάλληλος, βέβαια, για να εκπροσωπήσει έναν προσωρινό συμβιβασμό, αλλά αυτό είναι το τελευταίο και μικρότερο πρόβλημα των ΗΠΑ. Το πραγματικά μεγάλο τους πρόβλημα είναι να διαμορφωθεί ο συμβιβασμός που θέλουν, καθώς βέβαια η Ρωσία που συνεχίζει και διευρύνει της επιτυχίες της στο πεδίο, παρουσιάζεται να απαιτεί και την αναγνώριση όλων των εδαφών που κατέχει και την οριστική «αποστρατιωτικοποίηση» και θέση εκτός του ΝΑΤΟ της υπόλοιπης Ουκρανίας.
…και η Ελλάδα
Και στη χώρα μας υπήρχαν -πριν την εκλογή Τραμπ- και εξελίσσονταν οι όροι της πολιτικής αστάθειας και η αντιδραστική πορεία του πολιτικού συστήματος. Αστάθεια και αντιδραστική πορεία που είναι έκφραση των αδιεξόδων του εξαρτημένου καπιταλιστικού συστήματος, που οξύνονται διαρκώς στις δοσμένες διεθνείς συνθήκες κρίσης και πολέμου και στο όλο πιο στενό πλαίσιο που διαμορφώνει για την άρχουσα τάξη η ιμπεριαλιστικής της εξάρτηση. Η εκλογή Τραμπ, από τη μια, δεν αποτελεί «αλλαγή», αφού όπως έσπευσε να δηλώσει ο Μητσοτάκης, η χώρα έχει «στρατηγική σχέση» με τις ΗΠΑ, δηλαδή είναι δεδομένη η υποτέλειά της στο μεγάλο αφεντικό. Από την άλλη, οπωσδήποτε βάζει ερωτήματα για το αν και τι τρικυμίες θα φέρει αυτή η εκλογή στην έτσι κι αλλιώς αναστατωμένη ισορροπία της διπλής εξάρτησης της χώρας από ΗΠΑ και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, αφού μπαίνει σε δοκιμασία η σχέση των δύο ιμπεριαλιστικών πλευρών αυτής της διπλής εξάρτησης.
Επιπλέον, ο παγκόσμιος αντιδραστικός άνεμος που σηκώνει η εκλογή Τραμπ φτάνει βέβαια και στην Αθήνα! Το κυβερνητικό υβρίδιο αναζητά όλο και περισσότερο στήριξη προς τα ακροδεξιά του και αφήνει τις λεγόμενες «κεντρώες» σχέσεις του. Το ΠΑΣΟΚ καταγγέλλεται από τα ΜΜΕ σαν… «πολύ αριστερό» κόμμα, επειδή δεν ψηφίζει κάθε κυβερνητικό νομοσχέδιο και ο Ανδρουλάκης βάζει στην άκρη τον δεύτερο στις εκλογές Δούκα και σε πρώτη θέση τη Διαμαντοπούλου, που έχει καλύτερα εχέγγυα από το σύστημα. Ο Βελόπουλος διεκδικεί πιο αναβαθμισμένο ρόλο, ομνύοντας στις ΗΠΑ, ονομάζοντας «Ελλάδα» τη «Βόρειο Ήπειρο» και διαλαλώντας την κατάργηση των αμβλώσεων και τη θεσμοθέτηση της οπλοκατοχής! Το υπό ίδρυση κόμμα Κασσελάκη, που προσκυνάει το ΝΑΤΟ και τους επιχειρηματίες, παρουσιάζεται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ σαν «η Αριστερά της εποχής μας», αλλά βοηθιέται και από τα απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν διστάζουν να ξεπεράσουν τις πιο αντιδραστικές αστικές πρακτικές, για να δώσουν θεσμική και οικονομική παράταση στα αδιέξοδα της ήττας τους.
Όλα αυτά έχουν στο φόντο τους τον ελληνοτουρκικό «διάλογο» που διέταξαν οι ΗΠΑ, που αφενός απομακρύνει και εξοβελίζει τη «δικαίωση» των αστικών μαξιμαλισμών για «τετραπλασιασμό της κυριαρχίας στη ΝΑ Μεσόγειο», όπως διακήρυσσε η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου, αφετέρου εγείρει ανησυχίες για το τι μπορεί να φέρει.
Όλα αυτά έχουν σαν βάση τους μια πολιτική που φορτώνει με τόση φτώχεια, εξαθλίωση και αδιέξοδα τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία, που δεν χρειαζόταν η έκθεση ΟΟΣΑ για να πιστοποιηθούν! Τα πιστοποιεί και τα μεγεθύνει καθημερινά η κυβερνητική πολιτική, που ενώ τάχα «βγήκαμε από τα μνημόνια», αποφασίζει ότι είναι «αδιανόητο δημοσιονομικά» να μπουν στα βαρέα και ανθυγιεινά οι εργαζόμενοι στην υγεία! Ή δημαγωγεί για «37.000 δωρεάν απογευματινά χειρουργεία» ξεχνώντας πως τον περασμένο Μάρτη είχε «τάξει» 50.000 δωρεάν απογευματινά χειρουργεία. Με αυτές τις αθλιότητες προσπαθεί να διαχειριστεί τους περισσότερους από 100.000 ανθρώπους που περιμένουν μήνες να χειρουργηθούν και ανάμεσα τους χιλιάδες παιδιά! Αλλά και αυτή η ψευτιά των «37.000» είναι ακόμα χειρότερη γιατί παρουσιάζεται σαν «έκτακτο μπαξίσι» από το Ταμείο Ανάκαμψης και όχι βέβαια σαν δικαίωμα που ο λαός το έχει πληρώσει διπλά και τριπλά! Εξάλλου, το δικαίωμα είναι έννοια απαγορευμένη και με τη woke και με την αντί-woke ατζέντα. Γι’ αυτό απαγορεύεται το πιο βασικό δικαίωμα εργατών και εργαζομένων, αυτό των συλλογικών συμβάσεων! Το σύστημα, δηλαδή, επιλέγει το ίδιο το κράτος και η κυβέρνησή του να ορίζουν το επίπεδο της ληστείας του εργατικού ιδρώτα και του εργαζόμενου λαού, βάζοντας στην «άκρη» τους εργατοπατέρες που χρησιμοποιούσε σε περιόδους άλλων «κανονικοτήτων».
Οι πραγματικότητες που αντιμετωπίζει το κίνημα
«Στο ειδικό βρίσκεται το γενικό» έλεγαν οι Κινέζοι επαναστάτες την εποχή του Μάο. Ας αναφέρουμε, λοιπόν, δύο συγκεκριμένα παραδείγματα για την κατάσταση του κινήματος.
Στο ΣΕΤΗΠ, το ΠΑΜΕ, που ελέγχει το σωματείο, αποφασίζει στην εφορευτική επιτροπή, αυτό που έκρυψε στη ΓΣ του σωματείου: Να γίνουν οι εκλογές και ηλεκτρονικά σύμφωνα με τον νόμο Χατζηδάκη. Σε παρέμβαση της Ταξικής Πορείας που καταγγέλλει την απόφαση αυτή και προβάλλει τη θέση της αποχής για να μην κατοχυρωθεί η ηλεκτρονική ψηφοφορία και όσα την ακολουθούν, η κατάλληλα διαμορφωμένη για την «εκκαθάριση του πεδίου» ομάδα του ΠΑΜΕ τραμπουκίζει, σκίζει τις προκηρύξεις και απαιτεί να μην μοιραστούν! Δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και της αυτονομίας που παρεμβαίνουν στο σωματείο όχι μόνο συμμετέχουν στις εκλογές που έχουν και ηλεκτρονική κάλπη, αλλά επιπλέον δεν συμφωνούν να βγει κοινή καταγγελία -όπως πρότεινε η Ταξική Πορεία- για τον τραμπουκισμό των «ιδιοκτητών» του σωματείου, του ΠΑΜΕ.
Στους εκπαιδευτικούς, απέναντι στη βιομηχανία διώξεων και απολύσεων που απειλούνται για συνδικαλιστική δράση κόντρα στην ανοιχτά εχθρική-υπονομευτική στάση των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ-ΑΔΕΔΥ συγκροτήθηκε μαζική πάλη τέτοια που κατάφερε να βάλει το ζήτημα στην πρώτη γραμμή με πανελλαδική δράση και με κέντρο βάρους την Αθήνα και την απεργιακή διαδήλωση στο «Πειθαρχικό Συμβούλιο» στις 23/10. Η πάλη αυτή συνεχίζεται -καθώς η κυβέρνηση συνεχίζει και εντείνει τη γραμμή και την πρακτική των διώξεων απολύσεων- με το σχήμα της «Ανοιχτής Συνέλευσης» που πλαισιώνεται από διωκόμενους και αγωνιστές και από άλλους κλάδους εργαζομένων. Όμως και αυτή η ελπιδοφόρα προσπάθεια, που έκανε σημαντικά βήματα ενάντια στον συσχετισμό και αποτελεί ανάγκη για την υπεράσπιση αγωνιστών, εργαζομένων, της απεργίας και των σωματείων, δέχεται επιθέσεις λάσπης από τους «υπερασπιστές της οργανωμένης πάλης» (ΠΑΜΕ), αλλά και πιέσεις από δυνάμεις εντός της «Ανοιχτής Συνέλευσης», που θεωρούν πως η γραμμή τους δεν δικαιώνεται από την πάλη αυτή.
Τα δύο αυτά παραδείγματα δεν είναι μοναδικά, είναι απλώς ενδεικτικά. Υπάρχουν δεκάδες άλλες περιπτώσεις σε σωματεία, στη νεολαία, στις κινητοποιήσεις του λαού για την περίθαλψη που οι δυνάμεις της υποταγής παρεμβαίνουν για να τις πνίξουν μόλις ξεκινήσουν. Ακόμα περισσότερο, το σφαγείο της Ουκρανίας, που αποτελεί το επίκεντρο της προετοιμασίας του Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου, απλώς «δεν υπάρχει» για τη συντριπτική πλειοψηφία των δυνάμεων που αναφέρονται στον λαό και στο κίνημα. Ακόμα χειρότερα, για αυτούς που «υπάρχει», υπάρχει σαν «θετική εξέλιξη», σαν «ελπίδα» να «ηττηθεί το ΝΑΤΟ» από τον ρώσικο ιμπεριαλισμό!
Με βάση όλα αυτά, και τα δύο παραπάνω παραδείγματα, προκύπτουν δύο βασικά συμπεράσματα: Πρώτον, θέλει δρόμο και πάλη για να δυναμώσει και να στεριώσει η γραμμή ότι μόνο η μαζική πάλη παράγει αποτελέσματα για το κίνημα και τα δικαιώματα των μαζών. Για να μην μπορεί με «άνεση» η γραμμή της υποταγής και της συμμόρφωσης να παρουσιάζεται σαν αγωνιστική και ταξική. Για να μην είναι η κακοπαθημένη λέξη της «ανατροπής» ο πρόλογος ρεφορμιστικών σχεδίων και φαντασιώσεων περί «μεταβατικών κυβερνήσεων». Δεύτερον και εξίσου σημαντικό, σήμερα στις δοσμένες αρνητικές συνθήκες η γραμμή της μαζικής πάλης που εμπιστεύεται τον λαό και τη νεολαία μπορεί να παράγει αποτελέσματα!
Με αυτά τα συμπεράσματα και με αυτά τα δεδομένα πάμε στη μάχη του Πολυτεχνείου και της απεργίας της 20ης του Νοέμβρη! Με αυτά τα συμπεράσματα και όσα πολιτικά και ιδεολογικά στοιχεία στήριξης και ανάδειξης τους χρειάζονται, παλεύουμε κόντρα στη μοιρολατρία και την απογοήτευση και για τη μετατροπή της οργής σε οργάνωση και αγωνιστικές πρωτοβουλίες σε όλα τα μέτωπα πάλης.
