Η χωρίς οριοθέτηση διαγραφόμενη κλιμάκωση στο ουκρανικό μέτωπο, με λόγια και με έργα, θέτει στους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές το ζήτημα των πολιτικών και στρατηγικών τους επιλογών σε μια νέα βάση. Ωστόσο, το πλαίσιο στο οποίο θα κινηθούν στη συνέχεια (με βάση δυνατότητες, επιθυμίες και στόχους) παραπέμπει, με μια έννοια, στους ασύμμετρους όρους μιας «μεταβλητής γεωμετρίας»! Η κλιμάκωση αυτή, όπως και να περιγράφεται, σημαίνει πως όλη η Ευρώπη μετατρέπεται πλέον από δυνητικό σε πραγματικό πεδίο της σύγκρουσης ΗΠΑ-Ρωσίας. Πράγμα που, αν συμβεί, τίποτα δεν θα είναι ελεγχόμενο. Και αυτό γιατί, όχι μόνο οι αντιδράσεις των πολλών ευρωπαϊκών χωρών δεν είναι προβλέψιμες, αλλά, και κύρια, δεν είναι προβλέψιμες οι αντιδράσεις στο εσωτερικό των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών.
Η συμπεριφορά των τελευταίων απέναντι στην Ουκρανία πρέπει να κριθεί στη βάση της προώθησης των ιδιαίτερων πολιτικών και στρατηγικών στόχων, του καθένα χωριστά, συχνά κάτω από την ομπρέλα της ΕΕ, ως εξυπηρέτηση δήθεν κοινών ευρωπαϊκών στόχων και συμφερόντων. Και αυτό συμβαίνει πολύ πριν το ξεκίνημα και την κλιμάκωση του πολέμου. Τώρα πια, βρισκόμενοι ανάμεσα σε «συμπληγάδες» και αποκτώντας μεγαλύτερη επίγνωση της αδυναμίας τους, αντιλαμβάνονται ότι τα διακυβεύματα είναι πολύ πιο κρίσιμα από ότι σε ένα, όχι πολύ μακρινό, παρελθόν.
-Η Βρετανία, ο πιο «πιστός» σύμμαχος των ΗΠΑ, δείχνει να έχει λυμένα τα στρατηγικά ζητήματα προσανατολισμού και ταυτόχρονα η αποστασιοποίησή της από την ΕΕ της δίνει μεγαλύτερη ευχέρεια κινήσεων και αποφάσεων (σε σχέση με Γαλλία, Γερμανία), αλλά ταυτόχρονα περιορίζει την εμβέλειά τους.
-Η Γαλλία του Μακρόν, το τελευταίο διάστημα, υπερθεματίζει όχι απλά στη μεγαλύτερη, αλλά στην άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, αν και η μέχρι σήμερα συνεισφορά της Γαλλίας στην Ουκρανία υπολείπεται των άλλων Ευρωπαίων και ειδικότερα της Γερμανίας. Ο Μακρόν, εκτός από τα προβλήματα που του δημιουργούν Ρώσοι και Κινέζοι στις πρώην αποικίες της Γαλλίας στην υποσαχάρια Αφρική, έχει να διαχειριστεί και το διαρκώς οξυνόμενο εσωτερικό πολιτικό μέτωπο.
-Η Γερμανία είναι στην πιο δεινή θέση. Μέχρι στιγμής, είναι η περισσότερο ζημιωμένη χώρα από το άνοιγμα του ουκρανικού μετώπου, αντιμετωπίζοντας (μέσα και έξω) πρωτόγνωρες καταστάσεις. Η υπηρεσιακή πλέον κυβέρνηση του Σολτς δεν προσπαθεί καν να διατηρήσει ενιαία εικόνα. Οι υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας (Μπέρμποκ και Πιστόριους) ενισχύουν την ακραία γραμμή της άμεσης εμπλοκής στον πόλεμο, απέναντι σε έναν συγκρατημένο, όσο και αποδυναμωμένο, Σολτς, που θεωρεί την «κλιμάκωση του πολέμου», και όχι την «επιθετικότητα Πούτιν» (όπως οι δύο υπουργοί του), πολύ επικίνδυνη. Υποστηρίζει πως είναι σημαντικό η Γερμανία «να κάνει ό,τι μπορεί μαζί με τους συμμάχους της για να αποτρέψει μια κλιμάκωση που θα μετατρέψει αυτόν τον πόλεμο σε πόλεμο μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ».
Ο πόλεμος στη Ουκρανία θα έχει μια κατάληξη, κάποια στιγμή. Ωστόσο, για τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, καμιά από αυτές που εικάζονται δεν φαίνεται να είναι ευνοϊκή! Γιατί όποια και να είναι, θα αναδείξει τις βασικές και ουσιαστικές στρατηγικές αδυναμίες τους, οι οποίες, παρά τις ενδόμυχες επιθυμίες των αστικών τους τάξεων, θα οριστικοποιήσουν μια κατάσταση ακόμη πιο υποβαθμισμένου ρόλου στα διεθνή δρώμενα.
Αυτή τη στιγμή η εικόνα που διαμορφώνεται σε όλη την Ευρώπη περιγράφει το αναπόφευκτο: να καταστεί πραγματικό πολεμικό πεδίο της αναμέτρησης ΗΠΑ-Ρωσίας. Το υπογραμμίζει η ενισχυόμενη τάση (που μπορεί να εξελιχθεί και σε φρενίτιδα) της ενίσχυσης των εξοπλισμών για την αντιμετώπιση μιας απροσδιόριστης (πέρα από διάφορα σενάρια) εμπόλεμης κατάστασης με τη Ρωσία.
Παράλληλα, ενισχύονται «διαπαιδαγωγικές» κινήσεις στους πολίτες πολλών κρατών (από Σκανδιναβία μέχρι Ιβηρική), με φυλλάδια που συμβουλεύουν για το πώς μπορούν προετοιμαστούν και να αντιμετωπίσουν καταστάσεις κινδύνων, με έμφαση στους πολεμικούς! Τέτοια φυλλάδια κυκλοφορούσαν και παλαιότερα. Η σημερινή, ωστόσο, επικαιροποίησή τους, με βάση τις εξελίξεις στο ουκρανικό μέτωπο, εμπεριέχει και στοιχεία επείγουσας κατάστασης! Ακόμη και καταφύγια του Β’ ΠΠ ξαραχνιάζονται! Ωστόσο, αυτές οι κινήσεις «προετοιμασίας» φανερώνουν ότι η Ευρώπη δεν είναι καθόλου έτοιμη για το ενδεχόμενο ενός πολέμου στο έδαφός της.
Η κλιμάκωση της σύγκρουσης και το πέρασμα από αντιπροσώπους, σε απευθείας αναμέτρηση των πιο ισχυρών ιμπεριαλιστών (σε στρατηγικά οπλικά συστήματα), είναι μια εκδοχή τελείως αχαρτογράφητη ως προς την εξέλιξή της και το τελικό αποτέλεσμα. Από την άλλη, ένα είδος αποκλιμάκωσης (προσωρινής σίγουρα) και η όποια μορφή πάρει, καθόλου δεν σημαίνει ότι οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές θα «ανασάνουν». Είναι προφανές ότι μια τέτοια εξέλιξη θα μεταθέσει τις πρωτοβουλίες κινήσεων σε ΗΠΑ-Ρωσία, προδικάζοντας ακόμα μεγαλύτερη πίεση πάνω τους. Και αυτό γιατί θα αναγνωριστεί αυξημένος ρόλος στη Ρωσία, που ενδέχεται να έχει επιπτώσεις και δυτικότερα. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι όποιες σχέσεις είχαν αναπτυχθεί στο παρελθόν μεταξύ Ρωσίας-Ευρώπης θα τεθούν πλέον συνολικά στη διακριτική ευχέρεια της Ρωσίας.
Η Ευρώπη, είτε ως ΕΕ, είτε ως μεμονωμένες χώρες (ισχυρές και μη ισχυρές), εισήλθε σε κατάσταση ακόμη μεγαλύτερης κηδεμόνευσης από τις ΗΠΑ. Γι’ αυτό και είναι δύσκολο, έως ακατόρθωτο, σε αυτό το περιβάλλον να υπάρξει ευνοϊκή κατάληξη αυτού του πολέμου για την Ευρώπη. Η κλιμάκωσή του, με όλα όσα αστάθμητα και επώδυνα περιέχει, αν θεωρηθεί «γκρεμός» για την Ευρώπη, η όποια αποκλιμάκωση την οδηγεί πίσω σε «ρέμα» και με εξίσου επώδυνες συνέπειες σε πολλά επίπεδα.
ΧΒ
