Η ταξική πάλη δεν μπαίνει σε αλγόριθμους, ούτε σε τροπολογίες!
Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις
Όχι στον προϋπολογισμό της εξαθλίωσης
Πριν σχεδόν 50 χρόνια, υπουργός Εργασίας της ΝΔ ήθελε να «καταργήσει την ταξική πάλη». Σήμερα, η «εκσυγχρονισμένη» μορφή της ίδιας επιδίωξης είναι η ταξική πάλη να υποταχτεί στον αλγόριθμο που έγινε νόμος για να ορίζεται από το υπουργείο Εργασίας ο κατώτατος μισθός και να αχρηστεύονται-απαγορεύονται οι συλλογικές συμβάσεις. Δηλαδή νόμος, με τον οποίο θα επιβλέπεται και θα επιβάλλεται όση φτώχεια, εξαθλίωση και εκμετάλλευση απαιτεί κάθε φορά η άρχουσα τάξη της χώρας! Αμέσως μετά ήρθε ο προϋπολογισμός για μια νέα μεγαλύτερη καταλήστευση του λαϊκού εισοδήματος και των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, φτιαγμένος κι αυτός βέβαια με τους ίδιους ταξικούς λογαριασμούς που το εξαρτημένο καπιταλιστικό σύστημα και η κυβέρνηση του επιδιώκει να παρουσιάζει σαν «αντικειμενικούς», «αναπτυξιακούς» και συνεπώς «φιλολαϊκούς»!
Υπάρχει βέβαια και η …γκρίνια της λεγόμενης αντιπολίτευσης. Μια γκρίνια που εκφράζεται με όλο και περισσότερες τροπολογίες και προτάσεις νόμων –ακόμα και στο όνομα των 600 και βάλε εργατικών σωματείων! Μια γκρίνια που θέλει να «εξηγήσει» πως αυτή η πολιτική μπορεί να τροποποιηθεί ή ακόμα και να αλλάξει αν… ισχυροποιηθούν εκλογικά και κοινοβουλευτικά οι φορείς της. Μια γκρίνια που αντιγράφει το διάτρητο στην λαϊκή συνείδηση σλόγκαν «με ένα νόμο και ένα άρθρο» ώστε οι φορείς της να εμφανιστούν ότι «έκαναν το καθήκον τους» απέναντι στην οργή του λαού και της νεολαίας που αντιμετωπίζουν τα πιο μεγάλα αδιέξοδα.
Γίνεται όμως όλο και πιο πλατιά φανερό πως η ζωή του λαού δεν βελτιώνεται, πολύ περισσότερο δεν αλλάζει, «με μια τροπολογία», «με μια πρόταση νόμου». Γίνεται φανερό πως αυτή η οπερετική αντιπολίτευση είναι συναίνεση, αποδοχή, στήριξη της άγριας επίθεσης, λειτουργεί στο πλευρό της σαν αμορτισέρ απόσβεσης της λαϊκής οργής, αλλά με διαρκώς πιο μικρά αποτελέσματα.
Μόνο η «απαγορευμένη» ταξική πάλη μπορεί να βελτιώσει, να αλλάξει τη ζωή του λαού και της νεολαίας! Μόνο οι μαζικοί αγώνες μπορούν να ανατρέψουν πλευρές της άγριας πολιτικής του συστήματος και της κυβέρνησής του, να φέρουν νίκες για το λαό και να ανοίξουν δρόμο για την προοπτική της πάλης του. Με αυτή την αλήθεια «αναμετριέται» ο λαός και η νεολαία, αυτή την αλήθεια ανέδειξαν οι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές του Νοέμβρη και της 6ης Δεκέμβρη στην Αθήνα και σε όλη τη χώρα. Αυτή την αλήθεια τρέμει και το σύστημα και γι’ αυτό η κυβέρνηση του στήνει «οχυρώσεις» της αντεργατικής-αντιλαϊκής πολιτικής με κλιμάκωση των διώξεων, των απαγορεύσεων, της φασιστικοποίησης, για τα οποία η αντιπολίτευση των τροπολογιών και των προτάσεων νόμου δεν βρίσκει κουβέντα να πει.
Το δίκιο του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας είναι τόσο μεγάλο όσο η δύναμη της πάλης με την οποία το διεκδικεί. Να ενισχυθεί η μαζική πάλη για να δυναμώσει το εργατικό-λαϊκό δίκιο. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος της ελπίδας, ο δρόμος της ανάγκης, σε ένα τοπίο βαρβαρότητας και πολέμου!
Οι αλήθειες του προϋπολογισμού…
Η κυβερνητική προπαγάνδα για τον προϋπολογισμό είναι τουλάχιστον εξοργιστική καθώς προσπαθεί να πείσει τον εξαθλιωμένο λαό ότι όλα τα χτυπήματα που δέχτηκε ως τώρα και στα οποία πατάει η νέα ληστεία που προγραμματίζει είναι… για το καλό του!
Ωστόσο οι κυβερνητικές θριαμβολογίες είναι αληθινές και ειλικρινείς από την ταξική σκοπιά των δυνάμεων που η πολιτική της υπηρετεί.
Για παράδειγμα γιατί να μην θριαμβολογεί η κυβέρνηση όταν με τον προϋπολογισμό αυτό λογαριάζει 70 δις ευρώ έσοδα από φόρους το 2025, δηλαδή ποσό ρεκόρ όλων των τελευταίων χρόνων και το οποίο προφανώς στο συντριπτικό του ποσοστό θα αντληθεί από τον εργαζόμενο λαό; Όταν επιπλέον αυτή η φοροληστεία γίνεται παράλληλα με τη συντριβή των πιο στοιχειωδών κοινωνικών δικαιωμάτων των εργατικών-λαϊκών μαζών. Από το τσαλαπάτημα του δικαιώματος στην περίθαλψη, ως το πετσόκομμα-κατάργηση του επιδόματος ανεργίας. Και από την επιβολή -σε κλίμακα εκατοντάδων χιλιάδων- των συμβασιούχων στο δημόσιο ως τις συγχωνεύσεις-καταργήσεις τμημάτων και σχολείων στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και τις σχεδιαζόμενες διαγραφές περισσότερων από 300.000 φοιτητών στα ΑΕΙ! Όλα αυτά σημαίνουν την «απαλλαγή» του κράτους από όσα είχε κατακτήσει ο λαός και την «απελευθέρωση» της ροής αυτού του πακτωλού της φοροληστείας προς τις τσέπες του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου.
Γιατί -δεύτερο παράδειγμα- να μην πανηγυρίζει η κυβέρνηση για την «μείωση της ανεργίας» που αναγγέλλει ο προϋπολογισμός του 2025, όταν αυτός ο λογαριασμός της ανεργίας γίνεται στη βάση ότι η κυβέρνηση -συνεχίζοντας και εντείνοντας τις πολιτικές των προηγούμενων- έχει καταφέρει να ορίζεται σαν «εργασία» η κάθε ελαστική, μεσαιωνική εργασιακή σχέση χωρίς ασφάλιση, άδεια, σταθερό ωράριο. Από τα 13ωρα και τα 7ήμερα, ως τις συμβάσεις «μηδενικού χρόνου» και τις διαβόητες «σεζόν» της επίσης διαβόητης «τουριστικής βιομηχανίας».
Ο προϋπολογισμός λοιπόν είναι βαριά ταξικός! Πατάει στα ταξικά δεδομένα που έχουν ήδη διαμορφωθεί και έρχεται να φορτώσει τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία με ακόμα περισσότερη φτώχεια και βαρβαρότητα. Τόση, όση απαιτείται για να πληρώνονται οι «δανειστές», για να συνεχίσει να ισχύει ο αναβαλλόμενος φόρος των τραπεζών, που είναι πυλώνες της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, για να πληρωθούν τα υπάρχοντα και τα ερχόμενα εξοπλιστικά πακέτα, για να παίρνει ζεστό χρήμα και να κάνει μπίζνες με ιδιωτικοποιήσεις, εργολαβίες κ.λπ. το ντόπιο κεφάλαιο. Αυτό που απαιτείται όμως δεν είναι μια «αντικειμενική ποσότητα». Είναι μια ταξική σχέση. Είναι αυτό που προκύπτει από τον ταξικό ανταγωνισμό των «κάτω» με τους «πάνω». Είναι αυτό που «επιτρέπει» η εργατική-λαϊκή πάλη, ή αλλιώς, όπως λέει το σύνθημα, «…δεν θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσεις».
…και το «νέο παραγωγικό μοντέλο»
«Πίσω» από αυτό τον προϋπολογισμό και στη βάση του υπάρχει αδιάρρηκτα δεμένη με την σχέση της ταξικής εκμετάλλευσης η εξάρτηση της χώρας και όσα αυτή ορίζει ως πλαίσιο και ανάγκες του (εκάστοτε) προϋπολογισμού. Ή αλλιώς, υπάρχει το λεγόμενο παραγωγικό μοντέλο που παράγει χρέος, θηριώδες έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και όλα όσα διαμορφώνουν οι άνισες ανταλλαγές της χώρας με τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της, της χώρας που είναι παράρτημα των ξένων μονοπωλίων με ρημαγμένη παραγωγική βάση ακόμα και στον πρωτογενή τομέα. Στον ίδιο λογαριασμό της εξάρτησης πρέπει να μπει και ο χορός των ατελείωτων δισεκατομμυρίων ευρώ για τους εξοπλισμούς, μιας και ο Δένδιας ανακοίνωσε και «αντιπυραυλικό θόλο» -για να αποκρούσει πυραύλους από ποιους άραγε; Από ποια πλευρά -ενώ κλιμακώνεται το άδικο σφαγείο στην Ουκρανία και η Ελλάδα είναι στρατευμένη στο αμερικανονατοϊκό άρμα– σκοπεύει να «προφυλαχθεί»;
Ενώ λοιπόν υποτίθεται πως φουντώνει η συζήτηση για την αναζήτηση του «νέου παραγωγικού μοντέλου», ενώ η κυβερνητική προπαγάνδα οργιάζει περί της «αναπτυξιακής διάστασης» του προϋπολογισμού, οι πραγματικές ειδήσεις επιβεβαιώνουν πως αυτό το «άλλο μοντέλο» δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει στο πλαίσιο του εξαρτημένου καπιταλισμού. Πρώτον, χειροκροτούν για το χρόνο ρεκόρ που το αεροδρόμιο της Καλαμάτας ξεπουλήθηκε -σε ποιούς άλλους- στην κοινοπραξία της Fraport (51%) και τους ντόπιους ακολούθους της, Κοπελούζο και Κωνσταντακόπουλο (από 24,5% έκαστος). Δεύτερον, προγραμματίζουν να γίνει το ίδιο το αργότερο ως το 2027 με τα άλλα 22 περιφερειακά αεροδρόμια! Τρίτον, επισημαίνουν ότι η «πρόκληση» για το Υπερταμείο είναι η ΕΤΑΔ (ξεπούλημα ακινήτων), ο ΟΑΣΑ και τα ΕΛΤΑ.
Με απλά λόγια το «νέο παραγωγικό μοντέλο» και η «ανάπτυξη που έρχεται», είναι η συνέχιση του ξεπουλήματος των υποδομών και του πλούτου της χώρας στο ξένο κεφάλαιο δίπλα στο οποίο οι ντόπιοι μεγαλοκαρχαρίες θα συνεχίσουν να θησαυρίζουν ως μεταπράτες και αεριτζήδες. Όπως λογαριάζει να συνεχίσει να κάνει η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ που διεκδικεί δις ευρώ για έργα «πράσινης μετάβασης», από αυτά που χρηματοδοτεί η ΕΕ, αφού έχει ληστέψει στο πολλαπλάσιο το λαό και τη χώρα. Όπως το «λαμπρό έργο» στο Ελληνικό, όπου χαρίστηκε στο Λάτση το «μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης» που έλεγε και ο Σημίτης, και τώρα νοικιάζονται δυάρια διαμερίσματα με 2.600 ευρώ το μήνα και τεσσάρια με 4.850 ευρώ το μήνα!
Αυτό το «ωραίο πλιάτσικο» είναι η «σωστή πλευρά της ιστορίας» για το μεγαλοαστικό κηφηναριό και σερβίρεται στο λαό σαν οικοδόμηση «κανονικής χώρας» χάριν της οποίας πρέπει να δεχθεί ακόμα και το ηλεκτρικό ρεύμα να είναι είδος πολυτελείας που διαρκώς ακριβαίνει, γιατί έτσι «απαιτεί το χρηματιστήριο ενέργειας» και γιατί οι αεριτζήδες-πάροχοι (που δεν είναι παραγωγοί αλλά λυμαίνονται δημόσιο πλούτο) τιμολογούν σύμφωνα με το χρηματιστήριο αυτό!
Ασκήσεις «τανγκό» αλλά η αστάθεια βράζει!
Το ΠΑΣΟΚ μόλις έγινε «αξιωματική αντιπολίτευση» ελέω της κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ, και με αναιμική δημοσκοπική ενίσχυση, «ξέχασε» πως ήθελε «ανατροπή της ΝΔ και προοδευτική διακυβέρνηση» και έσπευσε να δηλώσει μέσω του αρχηγού του πως θέλει συναίνεση («τανγκό») με τον Μητσοτάκη. Όχι βέβαια χάριν του Μητσοτάκη, αλλά για να επιδείξει προς τα ξένα και ντόπια κέντρα την απαιτούμενη υπευθυνότητα σε συνθήκες κάθε άλλο παρά ανύποπτες! Τα μηνύματα που έρχονται από όλα τα έξω κέντρα εξουσίας και από την κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή είναι παραπάνω από ανησυχητικά για το κατακερματισμένο πολιτικό σύστημα και την κυβέρνηση που βρίσκεται σε πορεία φθοράς.
Τα ευρωπαϊκά κέντρα σε Γαλλία και Γερμανία βρίσκονται σε κρίση στρατηγικής με βάση τον πόλεμο στην Ουκρανία, από την οποία έχει παραχθεί πολιτική κρίση και οικονομική αναταραχή. Ήδη το έλλειμμα της Γαλλίας χρησιμοποιείται σαν «εξήγηση»-εκβιασμός προς το λαό γιατί πρέπει να περιμένει «νέα μνημόνια»! Θα μπορούσαμε να πούμε πως δεν λένε ψέματα! Τα ιμπεριαλιστικά ελλείμματα είναι οι εξαρτημένες χώρες που καλούνται να τα πληρώσουν με διαρκώς μεγαλύτερη καταλήστευση.
Τα αμερικάνικα κέντρα σε μια επίδειξη ιμπεριαλιστικού τυχοδιωκτισμού συναίνεσαν και ευνόησαν την κατάρρευση του σαθρού καθεστώτος που υπήρχε στη Συρία, έχοντας το βλέμμα στην Ουκρανία σε ένα πλαίσιο που είναι παιχνίδι με τη φωτιά! Στις συνθήκες «χάους» που διαμορφώθηκαν στη Μ. Ανατολή και ενώ ο Χριστοδουλίδης ζήτησε ήδη την ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, η ανιστόρητη και ασπόνδυλη άρχουσα τάξη της χώρας είναι «πρόθυμη για όλα»! Μέχρι και φωνές για «ευκαιρία για πιο επιθετική στάση έναντι της Τουρκίας» ακούγονται δίπλα στις «αναλύσεις» που ξεκινώντας από την τουρκοφαγική αφετηρία εκτιμούν πως η Τουρκία είναι ο «νικητής» των εξελίξεων!
Σε αυτό το κράμα των άγριων επερχόμενων οικονομικών και γεωπολιτικών εξελίξεων το …πολύ λίγο πολιτικό σύστημα έγινε ακόμα λιγότερο. Έτσι παράχθηκε η «υπευθυνότητα» Ανδρουλάκη ενόψει και της εκλογής προέδρου της δημοκρατίας, που ωστόσο δεν είναι βέβαιο ότι θα καταλήξει όντως σε κοινή στάση των δύο κομμάτων. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η συναίνεση -αν υπάρξει- δεν είναι αρκετή για να αντιμετωπίσει τις θύελλες που έρχονται. Εξάλλου, παρά τις εκκλήσεις περί ομοψυχίας, το ζήτημα των ελληνοτουρκικών ξανάβγαλε τον Καραμανλή σε αντίθεση με την κυβέρνηση και βουλευτές του περιβάλλοντός του (Βλάχος) κάνουν έντονη αντιπαράθεση με υπουργούς του Μητσοτάκη. Ακόμα και η παραίτηση Πατέλη, παρόλο που δεν συνοδεύτηκε με πολιτικές αιχμές προς την κυβέρνηση, είναι ερώτημα γιατί έγινε στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και πριν την ψήφιση του προϋπολογισμού.
Οι συνθήκες όλο και περισσότερο μοιάζουν να απαιτούν από τον ξένο παράγοντα να επιβάλλει «ομοψυχία» και λύσεις, αλλά και αυτό είναι δύσκολο στο πλαίσιο του άγριου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού που διαταράσσει τη συνεννόηση Αμερικάνων και Ευρωπαίων για την «αξιοποίηση» της Ελλάδας. Σίγουρα στο παρασκήνιο και έξωθεν αναζητούνται τρόποι και όροι για το πως θα βαδίσει και πως θα διαμορφωθεί το κατακερματισμένο αντιδραστικό πολιτικό σύστημα.
Για το λαό και τη νεολαία δεν (πρέπει να) υπάρχουν ερωτήματα. Χρειάζεται να συγκροτήσουν τη δικιά τους ταξική και αντιιμπεριαλιστική «ομοψυχία». Δεν έχουν να διαλέξουν τυράννους και φονιάδες. Δεν έχουν να προτιμήσουν εκμεταλλευτές και να περιμένουν σωτήρες. Στηριγμένοι στις δικές τους δυνάμεις, σε αλληλεγγύη με όλους τους λαούς, να υψώσουν το ανάστημα της μαζικής τους πάλης, της οργάνωσής τους σε δύναμη που παλεύει για ζωή και δουλειά με δικαιώματα.
