Τα αδιέξοδα του αστικού κόσμου δεν είναι των λαών!
Νέα χρονιά αγώνων και αναμετρήσεων χρειάζεται ο κόσμος της δουλειάς!
Το νέο έτος ήρθε «κουβαλώντας» ένα βαρύ φορτίο προκλήσεων και ζητημάτων με τα οποία πρέπει να αναμετρηθούν το προλεταριάτο και οι λαοί. Σε έναν κόσμο που συνταράσσεται από την ολόπλευρη κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος και την άγρια διαπάλη των ιμπεριαλιστών για το ξαναμοίρασμα των ζωνών κυριαρχίας, με όσα αυτά παράγουν στη σύμπλεξη και την αλληλοτροφοδότησή τους, μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο αισθητή η απουσία της κατεύθυνσης που μπορεί να τα βάλει με τα σκοτάδια της εποχής μας και που πρέπει να οικοδομηθεί μέσα από την πάλη των λαών: αυτή της οργάνωσης των μαζών μέχρι και το ανώτερο πολιτικό επίπεδο, της επαναστατικής ανατροπής του συστήματος της εκμετάλλευσης, της κομμουνιστικής προοπτικής.
Κοντεύουν να συμπληρωθούν τρία χρόνια από την έναρξη του άδικου πολέμου στην Ουκρανία, με την εκατόμβη των νεκρών και των τραυματισμένων, και κάθε άλλο παρά διαφαίνεται στον ορίζοντα η οποιαδήποτε προοπτική αποκλιμάκωσης, παρά τις αγωνιώδεις απόπειρες των «έγκριτων» αναλυτών να μας πείσουν να πάρουμε στα σοβαρά τις μεγαλοστομίες του νέου «πλανητάρχη» σχετικά με το υποτιθέμενο σχέδιο λήξης «εντός 24ώρου». Με το ουκρανικό πεδίο και τη σύγκρουση των ΗΠΑ-Δύσης με τη Ρωσία ως επίκεντρο, ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός παροξύνεται, αναδεικνύει διαρκώς νέες εστίες αντιπαράθεσης στον πλανήτη, γεννώντας εκρηκτικά αδιέξοδα με βάση τις δυνάμεις, τις σχέσεις και τους συσχετισμούς στο εσωτερικό του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, αλλά και τους μεγαλύτερους κινδύνους για τους λαούς.
Στη «φλεγόμενη περίμετρο» γύρω από το κύριο μέτωπο της Ουκρανίας, άλλωστε, εντάσσεται η συνεχιζόμενη γενοκτονία του ηρωικού παλαιστινιακού λαού από το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, καθώς και το βάθεμα του ρημάγματος της Συρίας, μετά την προέλαση της HTS και την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, που ενορχήστρωσαν οι Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, με στόχους από την αναίρεση των επιτυχιών της επέμβασης του ρωσικού ιμπεριαλισμού το 2015 έως και την πλήρη αμφισβήτηση των ερεισμάτων που διαθέτει στην περιοχή.
Σε αυτές τις συνθήκες, η στροφή στην πολεμική οικονομία όλων των βασικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων δεν αφορά μόνο ή κυρίως την «αναζήτηση κερδοφόρων επενδυτικών προορισμών για τα λιμνάζοντα κεφάλαια», όπως μας πληροφορούν συχνά οι οικονομίστικες αναλύσεις του ΚΚΕ και όχι μόνο, αλλά, ακριβώς, την προετοιμασία των όρων για τον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο, που χαρακτηρίζει την περίοδο που διανύουμε. Βεβαίως, σε συνάρτηση με αυτή τη διαδικασία, τα σημάδια μιας νέας όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης πολλαπλασιάζονται και έχουν χτυπήσει για τα καλά την πόρτα των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών οικονομιών, όπως αυτές της Γερμανίας και της Γαλλίας, των οποίων τα πολιτικά συστήματα τραντάζονται από τις δονήσεις που παράγει η συμμετοχή τους σε έναν πόλεμο που διεξάγεται στην ήπειρό τους, χωρίς όμως να είναι σε θέση να διεκδικήσουν σε αυτόν τον ρόλο που θεωρούν ότι τους αντιστοιχεί. Το νέο κλείσιμο της στρόφιγγας του φθηνού ρωσικού αερίου διαμέσου της Ουκρανίας, μάλιστα, έρχεται να προσθέσει νέα προβλήματα και να επιδεινώσει την ενεργειακή κρίση της ΕΕ, που αφορά πλέον και τα στρατηγικά της αποθέματα που βαίνουν μειούμενα, πέρα από την εκτίναξη του κόστους που αναπόφευκτα θα φορτωθεί στα συνήθη υποζύγια.
Παράλληλα, οι εκβιασμοί της επερχόμενης προεδρίας Τραμπ προς τους ιμπεριαλιστές στην Ευρώπη έχουν ήδη ξεκινήσει, προτού καν αναλάβει επισήμως καθήκοντα. Και ενώ δεν μπορούν να γίνουν ασφαλείς εκτιμήσεις για τις άμεσες κινήσεις της νέας διοίκησης της αμερικανικής υπερδύναμης, που καλείται να αντιμετωπίσει τη σχετική αποδυνάμωση του πρώτου ιμπεριαλισμού του πλανήτη, η επιθετική ρητορική του τελευταίου διαστήματος δίνει δείγματα γραφής για το περιεχόμενο του MAGA («Make America Great Again») στις σημερινές συνθήκες απέναντι στους «συμμάχους»-ανταγωνιστές. Οι πολλαπλές παρεμβάσεις, οι ανακοινώσεις για προετοιμασία εμπορικού πολέμου, οι απειλές έως και για στρατιωτική δράση στην περίπτωση της Γροιλανδίας (σε στρατηγικό σημείο αντιπαράθεσης με τον ρωσικό ιμπεριαλισμό στην Αρκτική) και της διώρυγας του Παναμά, οι ειρωνικές δηλώσεις απέναντι σε άλλους δυτικούς ηγέτες, καθώς και οι απροκάλυπτες επαφές με αντιπολιτευόμενες ακροδεξιές δυνάμεις σε μια σειρά χώρες, με τον Μασκ σε ρόλο «προβοκάτορα», αυτό που σίγουρα φανερώνουν είναι μια κατεύθυνση κλιμάκωσης της πίεσης στη λοιπή Δύση για να στοιχηθεί στις στρατηγικές επιλογές του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Σαν αποτέλεσμα και αυτών, στον χορό των πολιτικών συστημάτων υπό κατάρρευση μπήκαν και η Αυστρία με τον Καναδά, με τον τελευταίο να δέχεται απειλές… προσάρτησης ως 51η πολιτεία των ΗΠΑ!
Τα εγχώρια αδιέξοδα
Η ντόπια άρχουσα τάξη δεν μπορεί παρά να βολοδέρνει στα αδιέξοδα που παράγουν οι παραπάνω εξελίξεις, την ίδια στιγμή που διατηρεί αναλλοίωτη τη βασική σταθερά της άνευ όρων και ορίων υπηρέτησης των ιμπεριαλιστικών αφεντικών της και της βαθύτερης εμπλοκής της χώρας στα φιλοπόλεμα σχέδιά τους. Στην παρούσα φάση, ωστόσο, βιώνει πλήρως τις επιπλοκές της -αμερικανικής έμπνευσης- κατεύθυνσης εξομάλυνσης των σχέσεών της με την ανταγωνίστρια τουρκική άρχουσα τάξη, που φέρνουν τα γεγονότα στη Συρία, μιας και, με βάση την παρέμβασή της σε αυτές, η Τουρκία θέτει ζήτημα τουρκοσυριακού συμφώνου για τις ΑΟΖ, ενώ εμφανίζεται με τη δυνατότητα να κερδίσει πόντους στη διαπραγμάτευσή της με τα αφεντικά της στις ΗΠΑ. Απέναντι σε αυτά, η προσπάθεια της ελληνικής άρχουσας τάξης να στηριχτεί στους αντιδραστικούς άξονες με Κύπρο, Ισραήλ και Αίγυπτο τελούν υπό την αίρεση των ιμπεριαλιστικών προτεραιοτήτων, αλλά και της δυναμικής των εξελίξεων στην περιοχή. Συνολικότερα, οι ντόπιοι κυρίαρχοι αντιλαμβάνονται ότι εισέρχονται σε μια περίοδο ακόμα μεγαλύτερης αβεβαιότητας, με βασική πηγή τροφοδότησής της τις νέες ανισορροπίες που θα διαμορφωθούν μεταξύ των δύο πυλώνων της εξάρτησής της, των Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, βάσει των επιλογών στις οποίες θα προχωρήσει η διοίκηση Τραμπ, αλλά και της όξυνσης της κρίσης στο εσωτερικό της ΕΕ. Και αυτό με δεδομένη τη συνεχιζόμενη φθορά της κυβέρνησης της ΝΔ, την αδυναμία συγκρότησης δεύτερης αστικής εναλλακτικής, την ευρύτερη αστάθεια στο αστικό πολιτικό σύστημα, την ίδια στιγμή που είναι απολύτως βέβαιο ότι το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο θα απαιτήσει από αυτό νέα κύματα αντιλαϊκής επέλασης.
Με τα προηγούμενα ως φόντο, δεν είναι καθόλου τυχαία η επιχειρούμενη μετά θάνατον αγιοποίηση του Σημίτη, στην οποία συνομολόγησε το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου τις τελευταίες ημέρες. Για όλους αυτούς, εξάλλου, η περίοδος διακυβέρνησής του συμπυκνώνει τη βασική γραμμή πλεύσης με την οποία έχουν μάθει να κινούνται: από τη μία, τα «ευχαριστώ τους Αμερικάνους», έκφραση της υποταγής στους προστάτες και της πολιτικής της υποτέλειας, καθώς και το «ορόσημο» της ΟΝΕ και η περαιτέρω πρόσδεση στο ευρωπαϊκό άρμα, και, από την άλλη, το βάθεμα της εκμετάλλευσης και η κλιμάκωση της επίθεσης στον «εχθρό λαό», που τότε βάδιζε στον δρόμο που είχε χαράξει η πρώτη δεκαετία ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση του πατέρα Μητσοτάκη. Παράλληλα, οι μωροφιλοδοξίες περί «ισχυρής Ελλάδας», η ρεμούλα και η διαφθορά, η ιδεολογία του ατομικισμού και του κοινωνικού κανιβαλισμού, όλα σύμφυτα με τα χαρακτηριστικά του εγχώριου εξαρτημένου αστισμού και τον τρόπο λειτουργίας του.
Τα παραπάνω πολιτικά χαρακτηριστικά θα αναζητηθούν και στο πρόσωπο του νέου προέδρου της δημοκρατίας, που θα κληθεί να υπηρετήσει την αντιδραστική συναίνεση του αστικού πολιτικού προσωπικού σε ό,τι αφορά την αντιλαϊκή επίθεση και την πολεμική εμπλοκή. Με τη νέα χρονιά να ξεκινάει με αυξήσεις στα διόδια και τα δημοτικά τέλη και πρόσφατα ψηφισμένους έναν προϋπολογισμό λιτότητας και φορολεηλασίας, καθώς και τον νόμο για τον κατώτατο μισθό, οι δυνάμεις του συστήματος προετοιμάζουν τα νέα αντιδραστικά μέτρα ενάντια στα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα σε μισθούς, συλλογικές συμβάσεις, ασφάλιση, περίθαλψη και εκπαίδευση, την ώρα που οι εργαζόμενες λαϊκές μάζες στενάζουν από την ακρίβεια και ο μήνας βγαίνει όλο και πιο δύσκολα. Αυτά είναι που ετοιμάζεται να χωρέσει η κυβέρνηση στα δεκάδες νομοσχέδια που ήδη πριν από τις γιορτές ανακοίνωσε ότι ετοιμάζει.
Μπροστά σε αυτές τις αντιδραστικές και επικίνδυνες εξελίξεις, απαιτείται να δυναμώσει η διέξοδος της πάλης για αυξήσεις στους μισθούς και συλλογικές συμβάσεις, για το δικαίωμα στην ασφάλιση, την περίθαλψη και την εκπαίδευση, για την υπεράσπιση των πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, για τη καταγγελία του άδικου πολέμου, για την αντιπαράθεση στη μετατροπή της χώρας σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ.
Αυτή τη διέξοδο επιδιώκει να αναδείξει η πρωτοβουλία που προωθούν οι δυνάμεις της Ταξικής Πορείας για τον συντονισμό εργατικών σχημάτων, σωματείων και συλλογικοτήτων στην κατεύθυνση ανατροπής του νόμου 5163/2024 για τον κατώτατο μισθό, κόντρα στη γραμμή της υποταγής των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Για να γίνουν βήματα για τη διοργάνωση κινητοποιήσεων, διαδηλώσεων και απεργιών κόντρα στο αντεργατικό έκτρωμα, για τη διεκδίκηση αυξήσεων στους μισθούς που να καλύπτουν το κόστος ζωής. Αυτή η μάχη είναι ζήτημα ζωής για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία και πρέπει να τη δώσουμε!
