Κυβέρνηση και υπουργείο Παιδείας έχουν βάλει «πλώρη» για την εφαρμογή του μέτρου των διαγραφών στα πανεπιστήμια. Στις αρχές της ακαδημαϊκής χρονιάς ξεκίνησε ένας γύρος δημοσιευμάτων, τα οποία ανακοίνωναν τη διαγραφή των «αιώνιων φοιτητών» από τον Σεπτέμβρη του 2025. Φυσικά, αυτό που προμηνύουν είναι η εφαρμογή της διάταξης στον νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη (ο οποίος μετέπειτα εντάχθηκε στον νόμο-πλαίσιο Κεραμέως το 2022) η οποία μπαίνει σε εφαρμογή για τους φοιτητές που την περίοδο που τέθηκε σε εφαρμογή ο νόμος, φοιτούσαν σε 4ετείς σχολές και είχαν ξεπεράσει το όριο σπουδών. Η προβολή του ακριβούς αριθμού των φοιτητών που βρίσκονται μπροστά στο ενδεχόμενο διαγραφής δείχνει ότι εδώ και καιρό έχουν ξεκινήσει οι διεργασίες από πλευράς Υπουργείου για την εφαρμογή του μέτρου. Σύμφωνα με την Εθνική Αρχή Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΕΘΑΑΕ), τον Αύγουστο του 2023 ο συνολικός αριθμός των φοιτητών ανερχόταν σε 695.678. Εξ αυτών, οι «αιώνιοι» φοιτητές που έχουν υπερβεί το ανώτατο όριο σπουδών (ν+2, ν+3), είναι 333.741, δηλαδή οι διαγραφές αφορούν σχεδόν το 50% των φοιτητών σήμερα!
Τους τελευταίους μήνες, ο ίδιος ο Πιερρακάκης αλλά και μια σειρά παπαγαλάκια του συστήματος έχουν αρχίσει την προετοιμασία για τις διαγραφές. Το επιχείρημα ότι οι «φοιτητές κοστίζουν» έχει καταρριφθεί και έχει δώσει τη θέση του στο «Ο νόμος θα εφαρμοστεί απολύτως και απαρέγκλιτα». Αποτελεί μεταφορά της «κανονικότητας» που επικρατεί στα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα πανεπιστήμια στα ελληνικά. Στο πλαίσιο της εξάρτησης, η αστική τάξη και η κυβέρνηση έρχονται να υλοποιήσουν μια σειρά από πτυχές της συνθήκης της Μπολόνια και της σύμβασης της Λισαβόνας. Φαίνεται ότι βλέπουν επιτέλους την ευκαιρία να εφαρμόσουν ένα μέτρο το οποίο προσπαθούν να περάσουν από το 1978! Παρά τους «προβληματισμούς» από μερίδες του καθηγητικού κατεστημένου, που εκφράστηκαν και στη σύνοδο των Πρυτάνεων που πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβρη, φαίνεται ότι είναι διατεθειμένοι να προχωρήσουν στις διαγραφές, αρκεί να μην είναι «οριζόντιες» και έτσι ώστε να μην «παραγνωριστεί η κρίσιμη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε εκείνους που είναι ανενεργοί και εκείνους που αγωνίζονται για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους».
Η εφαρμογή του μέτρου των διαγραφών έχει μια διπλή στόχευση. Από τη μία, έρχεται να προωθήσει την κεντρική πολιτική των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση, δημιουργώντας ένα ακόμα πιο σκληρό ταξικό πανεπιστήμιο για λίγους και εκλεκτούς. Το χτύπημα στα φοιτητικά δικαιώματα (σίτιση-στέγαση-μεταφορές- συγγράμματα) έχει δημιουργήσει μια ασφυκτική κατάσταση για την πλειοψηφία των φοιτητών, με τα παιδιά από τις πιο λαϊκές οικογένειες να αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στους εντατικοποιημένους όρους σπουδών και πολλές φορές να αναγκάζονται να παρατήσουν τις σχολές τους και να αναζητήσουν εργασία χωρίς πτυχίο. Ήδη το ίδιο το σύστημα παραδέχεται ότι το 50% των φοιτητών αναγκάζεται να εργαστεί για να ανταπεξέλθει στα έξοδα των σπουδών.
Από την άλλη, το σύστημα μέσω των διαγραφών θέλει να οξύνει την εντατικοποίηση, την πειθάρχηση και την καταστολή των φοιτητικών μαζών. Η εφαρμογή του μέτρου θα δημιουργήσει μια εντατικοποιημένη καθημερινότητα στις σχολές, όπου οι φοιτητές θα τρέχουν από μάθημα σε μάθημα, χωρίς να έχουν χρόνο για κοινωνικοποίηση ή πολιτικοποίηση κάτω από τον φόβο της διαγραφής. Το σύστημα θέλει ιδεολογικά να παρέμβει και να ετοιμάσει τη νεολαία για τον εργασιακό μεσαίωνα. Όπως ένας εργαζόμενος πρέπει να «πειθαρχεί» στα θέλω και στους ρυθμούς της εργοδοσίας, χωρίς να οργανώνεται στα συλλογικά του όργανα, έτσι πρέπει και ο φοιτητής να μάθει από νωρίς ποιος είναι ο «ρόλος» του. Είναι χαρακτηριστικό ότι διάταξη του νόμου Κεραμέως εισάγει τις διαγραφές ως ποινή που επιφέρει η «τέλεση πειθαρχικού παραπτώματος», δείχνοντας ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ως κατασταλτικό μέσω ενάντια στον φοιτητικό συνδικαλισμό!
Είναι φανερό ότι οι διαγραφές δεν αποτελούν «απλώς» την εφαρμογή των ορίων σπουδών. Θέλουν να δημιουργήσουν ένα πανεπιστήμιο ακόμα πιο ταξικό, στο οποίο οι φοιτητές θα σκύβουν το κεφάλι και θα υποτάσσονται στους όρους και τους ρυθμούς που βάζει το σύστημα. Ένα πανεπιστήμιο στο οποίο η συμμετοχή στους Φοιτητικούς Συλλόγους, τις Γενικές Συνελεύσεις και στο φοιτητικό κίνημα θα είναι όχι απλά «πολυτέλεια», αλλά και ενδεχόμενη αιτία διαγραφής!
Το σύστημα έχει δείξει ξεκάθαρα τις διαθέσεις του! Το περσινό φοιτητικό κίνημα ενάντια στην ίδρυση των μη κρατικών πανεπιστημίων έδειξε ότι υπάρχουν δυνατότητες ανατροπής της επίθεσης! Χωρίς αυταπάτες για τον ρόλο του καθηγητικού κατεστημένου, που το μόνο για το οποίο νοιάζεται είναι τα δικά του συμφέροντα. Οι φοιτητές δεν πρέπει να γίνουν συνένοχοι και να διαπραγματευτούν για το ποιοι φοιτητές θα διαγραφούν! Πρέπει να κοντραριστούν οι αντιδραστικοί διαχωρισμοί σε «ενεργούς» και «ανενεργούς» φοιτητές και να προβληθεί το αίτημα για ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΦΟΙΤΗΤΗ! Και ταυτόχρονα να μπει στο στόχαστρο ο νόμος που φέρνει την επίθεση με το αίτημα ΑΝΑΤΡΟΠΗ του νόμου-πλαίσιο Κεραμέως! Οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση αποδέχεται την ήττα και την εφαρμογή του μέτρου των διαγραφών. Στον δρόμο του κινήματος και του αγώνα θα μπορέσουν οι φοιτητές να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους σε σπουδές-δουλειά-ελευθερίες!
