ΚΚΕ, ΕΕ και ελληνοτουρκικά
Οι πόλεμοι και η συστράτευση ή μη με τις άρχουσες τάξεις αποτελεί σταθερή διαχωριστική γραμμή επαναστατικής γραμμής - οπορτουνισμού
Η θέση των κομμουνιστών απέναντι στα «εθνικά οράματα» και τις αφηγήσεις των αρχουσών τάξεων των χωρών τους αποτέλεσε, αποτελεί και θα αποτελεί ένα καυτό πεδίο. Είναι ένα πεδίο όπου η ταξική τοποθέτηση (από τη σκοπιά της υπεράσπισης των εργατικών και των λαϊκών συμφερόντων, αλλά και του συνακόλουθου απαραίτητου διεθνισμού) απαιτεί καθαρό μυαλό και πάνω από όλα σταθερή απόφαση παραγωγής πολιτικής θέσης απέναντι σε όλες τις αντιδραστικές αστικές επιλογές και τα αντίστοιχα κυρίαρχα αφηγήματα.
Όσον αφορά τη χώρα μας, ένα από αυτά τα πεδία είναι αυτό των ελληνοτουρκικών σχέσεων, το οποίο μαζί με αυτό της εξάρτησης της χώρας από τον ιμπεριαλισμό (ή, πιο σωστά, μέσα και κάτω από αυτό το πλαίσιο) αποτελούν δύο κεντρικά αλληλένδετα ζητήματα, όπου τα κέντρα εξουσίας του συστήματος δεν «επιτρέπουν» αντιρρήσεις.
Δεν είναι τυχαίο ότι μια σειρά εξωκοινοβουλευτικές πολιτικές οργανώσεις αποφεύγουν να τοποθετηθούν για τα ελληνοτουρκικά – και εκτιμάμε όχι μόνο από έλλειψη ιδεολογικοπολιτικών εφοδίων και αντίστοιχης συγκρότησης.
Τα πράγματα βέβαια δεν είναι καθόλου έτσι για το ΚΚΕ, που έχει άλλες φιλοδοξίες και την αντίστοιχη συγκρότηση για να τις εξυπηρετήσει. Το οποίο φροντίζει σε τέτοια, κεφαλαιώδους για τον εξαρτημένο ελληνικό καπιταλισμό σημασίας, ζητήματα να παρεμβαίνει με πολύ συγκροτημένο και απόλυτα υπεύθυνο απέναντι στο σύστημα τρόπο. Δεν είναι τυχαίο ότι στην αρχική σελίδα του διαδικτυακού τόπου του «Ριζοσπάστη» υπάρχει θέμα «Κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, ΝΑΤΟ και ελληνοτουρκικά» (https://www.rizospastis.gr/storyGrouping.do?format=detail&grouping=67). Συστήνουμε ανεπιφύλακτα στους αναγνώστες να περιηγηθούν σε αυτήν τη συλλογή παλαιότερων άρθρων και τοποθετήσεων (αλλά και σκίτσων που θα τα ζήλευε η πιο αντιδραστική εφημερίδα https://www.rizospastis.gr/story.do?id=6387963) και κατόπιν να ψάξουν και τις αντίστοιχες πιο πρόσφατες, οι οποίες κινούνται στον ίδιο καμβά του τρίπτυχου: επιτιθέμενη Τουρκία – αμυνόμενη Ελλάδα που εκχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα – ιμπεριαλισμός που είναι κακός γιατί βασικά ευνοεί την πρώτη.
Η εισαγωγή, άλλωστε, του θέματος είναι ενδεικτική: «H μια μετά την άλλη έρχονται οι αποκαλύψεις για το πλαίσιο των διευθετήσεων σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο που έχουν συμφωνηθεί και μάλιστα ορισμένες πλευρές τους ήδη εφαρμόζονται...».
Όποιος επισκεφτεί την παραπάνω συλλογή, εύκολα μπορεί να διαπιστώσει την απουσία ταξικής τοποθέτησης αλλά και την αδυναμία πολιτικού πεδίου κοινού αγώνα των λαών Ελλάδας – Τουρκίας. Ενώ προκύπτουν και άλλα πολιτικά ερωτήματα. Υπάρχει ή όχι για το ΚΚΕ ανταγωνισμός των αρχουσών τάξεων Ελλάδας – Τουρκίας; «Η NATOποίηση του Αιγαίου, η ελληνοτουρκική στρατιωτική συνδιαχείριση και η συνεκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών προς όφελος της ελληνικής και της τουρκικής αστικής τάξης, συνολικά των μονοπωλίων, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη κοκ».
Αν δεν υπάρχει (όπως υπαινίσσεται το παραπάνω απόσπασμα), γιατί οι δύο άρχουσες τάξεις δεν μπορούν να τα βρουν τόσα χρόνια, να τα κονομήσουν τα ελληνικά και τούρκικα… μονοπώλια;! Και αν δεν υπάρχει ανταγωνισμός, πώς η ελληνική άρχουσα τάξη αποδέχεται - και από ποιον - περιορισμό των κυριαρχικών της δικαιωμάτων; Κάτω από ποιον ανύπαρκτο ανταγωνισμό συμβαίνουν αυτά;
Το ΚΚΕ δεν μπορεί βεβαίως να πει επίσημα –και να μη γίνει περίγελος- ότι δεν υπάρχει ανταγωνισμός των δυο αρχουσών τάξεων, που η καθεμία θεωρεί ότι μπορεί να ισχυροποιηθεί στην περιοχή σε βάρος της άλλης. Αλλά, από την άλλη, ούτε μπορεί να παραδεχθεί πως υπάρχει. Γιατί, αν το παραδεχθεί, τότε πρέπει να ορίσει τη φύση του. Είναι αντιδραστικός όπως ισχυριζόμαστε εμείς; Έχει δίκαιο χαρακτήρα εκ μέρους της ελληνικής άρχουσας τάξης, όπως υπαινίσσεται το ΚΚΕ; Όμως έτσι το ΚΚΕ θα παραδεχτεί έμμεσα ότι σύρεται στο αστικό αφήγημα γύρω από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Τι του μένει λοιπόν; Λίγο από κερδοφορία των μονοπωλίων, λίγο από κάλπικο αντιιμπεριαλισμό και πολύ από κλείσιμο ματιού σε εκείνα τα τμήματα της άρχουσας τάξης που νιώθουν «ριγμένα» από τους διακανονισμούς που γίνονται στην περιοχή από τους ιμπεριαλιστές και που εκνευρίζονται με το γεγονός ότι ο ρόλος του άτακτου παιδιού (Τουρκία) είναι ίσως πιο επωφελής από το ρόλο του καλού παιδιού (Ελλάδα), τον οποίον πάντως κανείς δεν θέλει να θέσει σε κίνδυνο.
Αυτή την πολιτική κατεύθυνση υπηρετεί η γραμμή του κόμματος αυτού στο προσφυγικό «να φύγουν οι πρόσφυγες – να πάνε στις χώρες ‘προορισμού΄», την ίδια υπηρέτησαν οι δηλώσεις Κουτσούμπα (https://www.youtube.com/watch?v=9jZEJlzQZWM) περί «ασύμμετρων απειλών» στα σύνορα αλλά και η αποδοχή και υπεράσπιση του φράχτη του Έβρου (https://www.militaire.gr/ti-eidame-ston-evro-nikos-papanastasis/), την ίδια και η σουρεαλιστική καταγγελία της καθαίρεσης (https://www.cnn.gr/politiki/story/427859/kke-gia-beleri-na-diasfalistoyn-ta-dikaiomata-tis-ellinikis-meionotitas-stin-alvania) και σύλληψης (https://www.902.gr/eidisi/eyrovoyli/332039/erotisi-gia-tin-aparadekti-synehisi-tis-profylakisis-toy-eklegmenoy-dimarhoy) του ακροδεξιού Φρ. Μπελέρη.
Την ίδια πολιτική κατεύθυνση σεβασμού των ιερών και όσιων του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού υπηρετεί και το γνωστό ξέπλυμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σε σχέση με το ρόλο του στη χούντα.
Έχει ενδιαφέρον και είναι πολύ αποκαλυπτική η πρόσφατη «ερώτηση της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ προς την ύπατη εκπρόσωπο Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ» (https://www.rizospastis.gr/story.do?id=12761087). Η ερώτηση ξεκινάει με την καταγγελία ότι «η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, σε μια ανεξάρτητη χώρα, από την Τουρκία και το Ισραήλ με τη στήριξη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ έχει οδηγήσει στην επικράτηση των τζιχαντιστών» (μπα; Υπάρχει ζήτημα ανεξαρτησίας χωρών;) και συνεχίζει με τις γνωστές παιδικές έως νεφελώδεις εκτιμήσεις του ΚΚΕ για τις εξελίξεις: «Μεθοδεύονται έτσι η αλλαγή συνόρων και ο διαμελισμός της Συρίας, που μαζί με τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού από το κράτος - κατακτητή Ισραήλ, τις επιθέσεις του σε Λίβανο, Ιράν και Υεμένη υπαγορεύονται από τους επιθετικούς στόχους που έχει θέσει το Ισραήλ στο πλαίσιο σφοδρών ανταγωνισμών για τον έλεγχο των ενεργειακών κι εμπορικών διαδρόμων οι οποίοι περνούν από τη Μέση Ανατολή».
Δεν θα σχολιάσουμε πολιτικά τίποτα από αυτά – αν και κάθε λέξη θα ήταν άξια σχολιασμού. Ούτε και το γκροτέσκο του θεσμικού σεβασμού της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και των ερωτήσεων σε αυτήν. Γιατί, λίγο πιο κάτω, αποκαλύπτεται η πραγματική στόχευση της ερώτησης: «Ως άμεση συνέπεια της επέμβασης στη Συρία προβάλλεται με δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης Ερντογάν το επικίνδυνο ενδεχόμενο της υπογραφής ενός τουρκοσυριακού συμφώνου για τις θαλάσσιες ζώνες, κατά τα πρότυπα του απαράδεκτου κι ανυπόστατου τουρκολιβυκού συμφώνου». Και καταλήγει στην ερώτηση: «Μετά την ευρωατλαντική επέμβαση στη Λιβύη, που και τότε στήριξε η ΕΕ και την οποία είχε εκμεταλλευτεί εξίσου η τουρκική κυβέρνηση, τώρα υποστηρίζει και την επέμβαση στη Συρία, που οδηγεί σε αλλαγές συνόρων και στην επικίνδυνη μεθόδευση ενός αυθαίρετου τουρκοσυριακού συμφώνου που παραβιάζει κι αμφισβητεί κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, κράτους - μέλους της ΕΕ, το οποίο δεν λαμβάνει καν υπόψη»!
Φτάσαμε λοιπόν στο ζουμί. Το ΚΚΕ φιλοδοξεί να εκφράσει τις «εθνικές» ανησυχίες της άρχουσας τάξης. Αυτό που σέρνεται ως φόβος στα φόρα της άρχουσας τάξης της χώρας σε σχέση με τις φιλοδοξίες της Τουρκίας και ως παράπονο για την απαξίωση της χώρας που είναι μέλος της ΕΕ (την οποία η ίδια η ΕΕ «δεν λαμβάνει υπόψη»!) αναλαμβάνει να το εκφράσει το ΚΚΕ. Για μια ακόμα φορά. Αυτό είναι πραγματική υπευθυνότητα απέναντι στο σύστημα και την άρχουσα τάξη! Ή απλώς πούρος ρεφορμισμός, ο οποίος σε συγκεκριμένες συνθήκες ανακατεύει σαν σούπα τον αστικό κοσμοπολιτισμό του υπεριμπεριαλισμού με το κλείσιμο του ματιού σε ανοιχτές σοσιαλσοβινιστικές θέσεις.
